Κατερίνη-Πλατύ, 14/02/2013
Την πρώτη μέρα στη δουλειά, φόρεσα τη γραβάτα της αποφοίτησης. Ήταν ένα είδος trend για το νέο ξεκίνημα μετά από δεκαέξι χρόνια στα θρανία.
Δεν μπορώ να θυμηθώ κάποια φορά που η μετάβαση από το ένα στάδιο στο άλλο καλυπτόταν από ασφάλεια και βεβαιότητα για το μέλλον. Συνήθως το μεγαλύτερο περιουσιακό μας στοιχείο ήταν ένα άδειο τετράδιο πενταγράμμου πάνω στο οποίο έπρεπε να οραματιστούμε μία ολόκληρη συμφωνική. Που κι αυτή ακόμα τη λευκή σελίδα που είχε ο καθένας μας στα χέρια του, πάλι καταφέρναμε και την καμουφλάραμε με ένα σπουδαίο "θα δούμε", ή ένα αμυντικό "θα δείξει".
Όλα αυτά, όταν όλα μας τα άγχη και -σας το εύχομαι- οι μεγαλύτερες αγωνίες μας έφταναν ίσα-ίσα να γεμίσουν μια μπλε τσάντα πλάτης.
Όλα αυτά μιαν άλλη φορά.
Αυτή τη φορά ξέρουμε. Μπορούμε με βεβαιότητα να περιμένουμε ότι το μέλλον μας (και κατά συνέπεια το μέλλον της κοινωνίας μας) είναι περιβεβλημένο από ανασφάλεια. Ή στην καλύτερη, αυτασφάλιση. Αλλά αυτό είναι μιαν άλλη κουβέντα.
 |
| School Bag And Cap, Tanmay Singh, Drawing - Pencil On Paper |
Την πρώτη μέρα στη σχολή, δεν είχαμε ιδέα. Και να γιατί ήταν τα καλύτερά μας χρόνια: γιατί δεν υποψιαζόμασταν καν τι είμαστε και τι μπορούμε να καταφέρουμε. Κι από την άλλη, δεν υποψιαζόμασταν ότι κάθε λευκή σελίδα έχει ήδη πάνω σχέδια και περιγράμματα με αόρατη μελάνη. Ότι υπάρχει η πιθανότητα κρυφές και φανερές διαγραμμίσεις να στέκονται εμπόδιο στο να γίνει ο καθένας από μας αυτό που θέλει και είναι ικανός να γίνει. Να, αυτό είναι ένα άγχος που, για όσο χρόνια ακόμα θα μαθαίνεις, θα έχει νόημα να κουβαλάς.
Υ.Γ.: Ακόμα έχω αυτή την Jansport. Μεγάλο πράγμα τα εφόδια. Σκυλιά, τριάντα χρόνια εγγύηση. Εμείς πόσα θα αντέξουμε.
