Όνειρα και Επαναστάσεις
Ειρήνη Τριανταφύλλου
http://sfyraki.blogspot.com/2008/10/blog-post_17.html

Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Θα ζητηθούν οι ΙP των χρηστών που εξυβρίζουν τον Πάγκαλο! - Ανταπόκριση από FB



ΔΙΟΡΘΩΣΗ
Αποδεικνύεται ηλεκτρονικό σαμποτάζ στην ηλεκτρονική σελίδα του πολυχρονεμένου μας αντιπροέδρου της κυβέρνησης των απανταχού ελλήνων.. Και επειδή δεν είμαστε και του τρολαρίσματος, θα συνεχίσουμε τις ζωές μας φυσιολογικά :)

http://indymediatrolls.blogspot.com/2011/05/blog-post_9728.html




Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

"Ταξιδιώτες" - Αφιέρωμα στο νεανικό ανεξάρτητο σινεμά




Είναι περίεργα πλάσματα οι μικρομηκάδες.. Ακριβώς λόγω της κατασκευής τους -χαμηλός ή και καθόλου προϋοπολογισμός, ερασιτέχνες ηθοποιοί, πειραματικό σενάριο, έντονη χρήση ψηφιακών μέσων, μικρή διάρκεια που επιβάλλει την συμπύκνωση φωτογραφίας και νοημάτων-, οι ταινίες μικρού μήκους μπορούν να αναγνωρισθούν ως τα ποιήματα της New Age. Κατά κάποιον τρόπο, όπως έχει ήδη απελευθερωθεί(;) η μουσική παραγωγή (ο καθένας μπορεί να ηχογραφήσει στο σπίτι του), η ζωγραφική (καμβάδες και χρώματα μέχρι κι από το LIDL), ακόμα και η γλυπτική σε πρώτη φάση, ήρθε και η σειρά του κινηματογράφου να φύγει από τα στούντιο και να περιέλθει και στα χέρια αυτόνομων παραγωγών.

Οι ταινίες που θα προβληθούν έχουν διακριθεί πολλαπλώς ανά την υφήλιο. Για παράδειγμα, το Troglodytes του Θάνου Κερμίτση έλαβε Τιμητική Διάκριση στο Los Angeles Movie Awards, η ταινία "Dead on Time" της ομάδας Yerwolves κατέκτησε το "Best International Short Film Award" στο Clare Valley Film Festival που έλαβε χώρα στην Αυστραλία..


Η βραδιά θα κλείσει με την προβολή των "δικών μας" Pirates of the Lagoon, και συγκεκριμένα, με το Tales from the Lagoon Episode 7:Regulation Day, γυρισμένο φυσικά στο Μεσολόγγι :)


Κυριακή 29 Μαΐου 2011

Συνέντευξη Τύπου Κ.Ο. ΣΥΡΙΖΑ - Η Μαύρη Βίβλος του Μνημονίου



Με καθυστέρηση, ίσως, αλλά μάλλον η πιο τεκμηριωμένη εικόνα των δημόσιων οικονομικών και του χρέους μέχρι την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου..

Syn Typ KO Maurh Vivlos Mnhmonio 13 05 2011


Εδώ καράβια χάνονται, βαρκούλες αρμενίζουν - για το Λιμενικό Ταμείο Μεσολογγίου



Το γεγονός ότι απουσιάζω από τις κινητοποιήσεις των συμπατριωτών μου για τις διεκδικήσεις του Δήμου δεν σημαίνει απαραίτητα ότι απέχω από αυτές. Προτιμώ, μάλλον, να διατηρώ για την ώρα μία κριτική σκοπιά, ακίνδυνη μεν, επιφυλακτική δε για το τί μέλλει γενέσθαι. Η καθημερινότητά μας είναι τέτοια που απαιτεί αλλαγές, η κατάσταση προκαλεί τις εξελίξεις, και σίγουρα πρόκειται για κάτι σημαντικό, σχεδόν ιστορικό.

Ωστόσο, και επειδή στην άνεση του χώρου και του χρόνου έχουμε την δυνατότητα να βλέπουμε τα πράγματα διαφορετικά, νομίζω ότι μπορούμε να μιλήσουμε λίγο πιο ανοιχτά.. Βλέπετε, θέλω να δείξω στους συμπολίτες μου, με όλο τον σεβασμό προς την καθημερινότητα όλων σας, ότι ο λόγος για τον οποίο βρίσκεστε σήμερα στους δρόμους δεν είναι επειδή η χώρα τελεί κάτω από την διακυβέρνηση μιας μη νομιμοποιημένης εξουσίας - αν και κάτι τέτοιο ισχύει. Ούτε φυσικά επειδή φάγαμε, χρεοκοπήσαμε όλοι μαζί, και τα τοιαύτα. Όχι ότι δεν ισχύουν κατά μέρος, αλλά επειδή δεν είναι αυτό το ζητούμενο.

Το μεγάλο μας πρόβλημα, και αυτό που στα αλήθεια με εμποδίζει από το να ελπίζω για το μέλλον των λαών είναι οι χρεοκοπημένες λογικές και συμπεριφορές που μας ορίζουν. Είχα καιρό να γράψω κάτι τον αξιότιμο Δήμαρχο της ΙΠ Μεσολογγίου, όμως, μνήμης παρούσης, ήγγικεν η ώρα..

Διαβάσαμε λοιπόν στην ηλεκτρονική έκδοση της ΑΙΧΜΗΣ (όλοι εμείς οι τζαμπατζήδες που δεν αγοράζουμε την έντυπη) ότι:
"Ο Δήµαρχος φέρεται δυσαρεστηµένος από την παρούσα διοίκηση και µάλιστα πρόσφατα µιλώντας σε συνεργάτες του είπε ότι η κυβέρνηση αφήνει ενάµιση χρόνο την ίδια διοίκηση στο Λ.Τ., µια διοίκηση που δεν θέλει να είναι διοίκηση, αλλά κάθεται εκεί και κάνει ζηµιά!" (Καρφιά, Προβληματισμός, http://www.aixmi-news.gr/index.php/karfia/4995-mm)

Όλα καλά, χρυσά (αυγά) και άγια, φαίνεται ότι η τοπική πολιτεία έχει να αντιμετωπίσει την προβληματική διοίκηση του Λιμενικού Ταμείου, οπότε δεδομένων των συνθηκών, προβαίνει σε ανάλογη δήλωση..


Κοίτα να δεις, κοίτα να δεις, για κάτσε.. Που το ‘χω, που το ‘χω.. Α να ‘το..
http://www.aixmi-news.gr/index.php/2010-08-10-17-56-31/2011-02-08-10-27-07/4668-2011-04-15-10-02-42

Αξιότιµε κ. Διευθυντή
Με την επιστολή µου αυτή, σαν µέλος του ΠΑΣΟΚ την Τ.Ο. Μεσολογγίου, θα ήθελα να εκφράσω την αγανάκτησή µου για την παραµονή στον προεδρικό θώκο του σηµερινού προέδρου του Λιµενικού Ταµείου Μεσολογγίου κ. Κώστα Σταράµου.

Είναι δυνατό εδώ και ενάµιση χρόνο να παραµένει ο ίδιος πρόεδρος και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να µένουν µε σταυρωµένα χέρια;

Κύριε Αποστολόπουλε, Γενικέ Γραµµατέα της Περιφέρειας Δ. Ελλάδος, γνωρίζετε τίποτα για το συγκεκριµένο θέµα; Μήπως ζητήσατε την παραίτηση του παραπάνω προέδρου; Αν ναι, ποια η απάντησή του και αν όχι γιατί δεν προχωρήσατε;
Κύριε Γενικέ, γνωρίζετε αν υπάρχουν και άλλοι πρόεδροι Λιµενικών Ταµείων στην χώρα µας που δεν έχουν αντικατασταθεί;
Κύριε Γενικέ, το Λιµενικό Ταµείο Αιτωλοακαρνανία ξεκινά από το Μενίδι και καταλήγει στη Ναύπακτο. Σαν παλαιός γραµµατέας οργανωτικού οφείλετε να σέβεστε τις τοπικές κοινωνίες και να µην προκαλείτε τα µέλη του ΠΑΣΟΚ µε την παραµονή ανθρώπων σε θέσεις που προκαλούν την πολιτική µας αξία και ηθική. Δεν είµαστε σύντροφοι µόνο όταν µας χρειάζεστε να στηρίξουµε την κυβερνητική πολιτική. Είµαστε και εµείς υπόλογοι στον κόσµο της Αιτωλοακαρνανίας που µας ψήφισε και έφερε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και σας όρισε Γ.Γ. της Περιφέρειας Δ. Ελλάδος. Εµείς δεν είχαµε σαν σύνθηµά µας «αλλάζουµε ή βουλιάζουµε;» Μαζί όµως δεν θα βουλιάξουµε.

Κύριε πρόεδρε του Λιµενικού Ταµείου θα ήθελα να σας απευθύνω δύο ερωτήµατα:
1) Στην θέση αυτή σας είχε τοποθετήσει η παράταξη της Ν.Δ. στην οποία ανήκετε και είστε και στέλεχος της παράταξης. Δεν έχετε την ευθιξία να παραιτηθείτε από την παραπάνω θέση και να σεβαστείτε τους φίλους του κόµµατος.
2) Αφού η θέση του προέδρου είναι χωρίς µισθό, γιατί παραµένετε; Μήπως πρέπει να έχετε πάντα το τίτλο του Προέδρου ή του Δηµάρχου;
Σας καλώ αν δεν το ζητήσει ο κ. γ.γ. της περιφέρειας να υποβάλλετε της παραίτησή σας ή µήπως να περιµένουµε να σας δούµε δίπλα στους επισήµους των Βαΐων;
Τα παραπάνω δεν αφορούν τον άνθρωπο κ. Σταράµο µε τον οποίο δεν έχω καµία γνωριµία. Αφορά την ιδιότητά του στην παραπάνω θέση.

Με τιµή
Μάντης Παναγιώτης
Μέλος Τ.Ο. ΠΑΣΟΚ Μεσολογγίου
. . .



Το πρώτο θα πάει ασχολίαστο γιατί είμαι και νέος άνθρωπος και ντρέπομαι:

Κύριε Γενικέ, […] οφείλετε να σέβεστε τις τοπικές κοινωνίες και να µην προκαλείτε τα µέλη του ΠΑΣΟΚ µε την παραµονή ανθρώπων σε θέσεις που προκαλούν την πολιτική µας αξία και ηθική. Δεν είµαστε σύντροφοι µόνο όταν µας χρειάζεστε να στηρίξουµε την κυβερνητική πολιτική. Είµαστε και εµείς υπόλογοι στον κόσµο της Αιτωλοακαρνανίας που µας ψήφισε και έφερε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και σας όρισε Γ.Γ. της Περιφέρειας Δ. Ελλάδος.

Αν κατάλαβα καλά, και διορθώστε με διαφορετικά, το πολιτικό στέλεχος (υποτίθεται) της Τ.Ο.ΠΑΣΟΚ ζητάει την παραίτηση του προέδρου του Λιμενικού Ταμείου απλώς και μόνο γιατί η παράταξη η οποία τον είχε τοποθετήσει δεν βρίσκεται πια στην εξουσία. Τουτέστιν, κύριε πρόεδρε, πρέπει να σεβαστείτε την ιδεολογία της εξουσίας και να παραιτηθείτε από τη θέση σας καθότι, βεβαίως βεβαίως, είναι σειρά του ΠΑΣΟΚ να κάμνει γκουβέρνο με τον κόσμο του. Που είναι η ευθιξία σας κύριε πρόεδρε του Λιμενικού Ταμείου;


Απέναντι από όλα αυτά, εσείς φίλοι και φίλες συντοπίτες, εκεί που θα βρεθείτε αύριο, ρωτήστε και αναρωτηθείτε: ποιες ενέργειές σας θα σταματήσουν την τρομοκρατία της εξουσίας; Της όποιας εξουσίας αντιτίθεται εκ των πραγμάτων στην οικονομική και πολιτική σας επιβίωση.

Υ.Γ.: Ομοίως με τον προγραφόντα, τα παραπάνω δεν αφορούν τον άνθρωπο κ. Σταράµο ή τον άνθρωπο κ. Μάντη, µε τους οποίους δεν έχω καµία γνωριµία. Αφορά τις ιδιότητές τους στις παραπάνω θέσεις.


Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Συναίνεση και Διαπραγμάτευση στο σταυροδρόμι της κρίσης



Ολοκληρώθηκε η πολύωρη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών "για τις εξελίξεις στην οικονομία". Η κυβέρνηση έριξε άδεια για να πιάσει γεμάτα, οπότε πολύ φυσιολογικά είδε τις πλάτες των υπολοίπων. Ευτυχώς, δηλαδή, γιατί με την όποια συναίνεση θα δινόταν η εντύπωση ότι υπάρχει δημοκρατική νομιμοποίηση για περισσότερα ακόμη μέτρα. Ο κ. Σαμαράς απλώς περιμένει την ώρα των εκλογών, μιας και έχει πολύ καλές πιθανότητες να βρεθεί στον κυβερνητικό θρόνο. Φοβάμαι όμως ότι και εκεί έχει να πέσει μπόλικο στριμωξίδι από τον θυρωρό της γαλάζιας πολυκατοικίας..

Ίσως, ξέρετε, να μην υπάρχουν μονόδρομοι, κυρίως γιατί ο μονόδρομος ταυτίζεται με την άποψη ότι υπάρχουν μαγικές λύσεις. It's the economy, stupid, και κάτι τέτοιο αποκλείεται. Εκτός κι αν σταματήσουμε να θεωρούμε ότι η ριζοσπαστική προοπτική είναι ένα παραμύθι για νεράιδες που λένε οι παλιοί κομμουνιστές στις μάζες τους για καληνύχτα, και να ξοδέψουμε τον χρόνο που περνάμε μπροστά στην Όλγα Τρίζει για να διαβάσουμε κανένα πρόγραμμα, καμία ανάλυση, να δούμε πού είμαστε και τί μας έφερε εδώ. Και προς θεού, δεν εννοώ ότι η αριστερά είναι μονόδρομος. Αν ήταν, δεν θα λεγόταν αριστερά, θα λεγόταν μπροστά, ή κάπου..

Συναίνεση και Διαπραγμάτευση στο σταυροδρόμι της κρίσης
του Αντώνη Γαλανόπουλου



Το οδοιπορικό της χώρας θυμίζει το μύθο του Ηρακλή όταν βρέθηκε σε ένα σταυροδρόμι που τον περίμεναν η Αρετή και η Κακία. Η Ελλάδα βρίσκεται ανά τρίμηνο στο ίδιο σταυροδρόμι. Στην ιστορία μας δεν συναντούμε την Αρετή και την Κακία αλλά τη Διαπραγμάτευση και την Συναίνεση.

Η Διαπραγμάτευση στέκει σαν ανολοκλήρωτος πόθος. Κάθε φορά οι κυβερνώντες μας οδηγούν στο σταυροδρόμι τόσο αργά ώστε η Διαπραγμάτευση να έχει κουραστεί και να έχει αποχωρήσει τάζοντας μας ένα επόμενο ραντεβού. Ακούμε συχνά στα Μ.Μ.Ε. φωνές που λένε ότι η κυβέρνηση δεν διαπραγματεύτηκε επαρκώς. Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση έκανε κάτι πολύ χειρότερο. Δημιουργούσε κάθε φορά τις συνθήκες ώστε η διαπραγμάτευση να μοιάζει αδύνατη, όχι τόσο για την ιδία που ποτέ δεν την επιδίωξε αλλά για τη χώρα και το λαό. Από τη στιγμή που ανέλαβαν την εξουσία άφησαν έκθετη τη χωρά και μας οδήγησαν στο δίλημμα «μνημόνιο ή χρεοκοπία» τον Απρίλιο-Μάιο του 2010 με την απειλή της λήξης κρατικών ομόλογων δεκάδων δισεκατομμυρίων τον Ιούνιο. Δημιουργούν μια οριακή κατάσταση κατά την οποία ο λαός δεν μπορεί καν να σκεφτεί όσα προηγήθηκαν. Το παραμύθι της χρεοκοπίας επικαιροποιειται με την ίδια συχνότητα που το κάνουν και τα μνημόνια. Μια ολόκληρη κοινωνία βρίσκεται υπό αίρεση καθώς δεν γνωρίζει σε ποιο κόσμο θα ζήσει το επόμενο πρωί. Το ίδιο έργο προσπάθησε να ανεβάσει ξανά στις 23 Μάιου ο υπουργός Οικονομικών απαντώντας σε ερώτηση του Αλέξη Παπαχελα:
«Α.Π.: Τι θα συμβεί εάν δεν πάρουμε την πέμπτη δόση στις 26 Ιουνίου; Πέστε μου πρακτικά να το καταλάβουμε όλοι.
Γ.Π.: Πρακτικά σημαίνει ότι δεν πληρώνονται μισθοί, δεν πληρώνονται οι συντάξεις, δεν πληρώνονται όλες οι δαπάνες του δημοσίου, κατεβάζουμε ρολά.»
Ο Γιώργος Παπακωνσταντινου, σύμβολο φαιδρότητας κι υποκρισίας, δεν έχει ιδιαίτερο πρόβλημα με το βιασμό της πραγματικότητας. Η αλήθεια του υπουργού κρύβει τη δουλοπρέπεια του, γιατί η στάση πληρωμών που φαντάζεται συνδυάζεται με συνέχιση της αποπληρωμής του χρέους. Κάτι που μονό αυτός θα μπορούσε να σκεφτεί. Σε διαφορετική περίπτωση τα έσοδα του κράτους ανέρχονται σε 52 δις ευρώ κι επαρκούν ακριβώς τόσο για τη καταβολή μισθών και συντάξεων όσο και για το σύνολο των δαπανών των υπουργείων παιδείας, υγείας κι εθνικής άμυνας. Η στάση πληρωμών είναι προφανώς μια απόφαση ριψοκίνδυνη που θα φέρει συνέπειες καθώς άμεσα η χωρά θα χάσει τα κονδύλια από την Ε.Ε. και τη πρόσβαση στο διεθνή δανεισμό. Μια πράξη όμως δεν κρίνεται ποτέ με μόνο κριτήριο την ίδια τη πράξη. Μια στάση πληρωμών (ή μια αναδιάρθρωση) από μόνη της δεν θα φέρει βελτίωση. Η βελτίωση θα έρθει μόνο αν η στάση πληρωμών συνδυαστεί με τομές στο παραγωγικό μοντέλο, στο φορολογικό σύστημα και στις οικονομικές δομές.

Η άλλη κυρία, τώρα, η Συναίνεση επιδεικνύει εξαιρετική υπομονή. Κάθε φορά που η χώρα φτάνει στο σταυροδρόμι, είναι εκεί και μας περιμένει. Μας βάζει λίγο τις φωνές που αργήσαμε αλλά είναι πάντα πρόθυμη να μας συγχωρήσει και να μας αγκαλιάσει σφιχτά. Οι εταίροι μας βλέποντας ότι ο γάμος αργεί απειλούν με μη καταβολή της πέμπτης δόσης. Οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά, όπως έγραφε κάποτε ο Μανός Ελευθερίου, προσπαθούν να μας πείσουν για την αναγκαιότητα μιας οικουμενικής κυβέρνησης.(Περισσοτερα εδω) Το τελευταίο βήμα για να οδηγήσουν τη κοινωνία σε αφασία. Έχουν ξεχάσει τόσο την έννοια της εθνικής κυριαρχίας ώστε εκτίθενται δημόσια με τελευταίο δείγμα τον κ. Χρυσοχοϊδη όπου χωρίς ντροπή είπε στο δελτίο ειδήσεων του Mega: «Ρωτήστε τη τρόικα για το πρόγραμμα της Ν.Δ.» Τους διαφεύγει παντελώς η παρουσία του ελληνικού λαού.
Απορροφημένοι στη προσπάθεια δραματοποίησης της κατάστασης ξεχνούν ότι το τελευταίο λόγο στις τραγωδίες τον έχει ο από μηχανής θεός. Κι αυτή τη φορά δεν περιμένουμε ούτε θεούς ούτε δαίμονες. Αυτή τη φορά από μηχανής θεός θα είναι ο ίδιος ο λαός. Ο λαός που θα φέρει τη Κάθαρση. Μια Κάθαρση που δεν χωρά άλλη αναβολή γιατί τότε θα ακολουθήσει μαζί και η Νέμεση.

Όλοι αυτοί που βγαίνουμε σε δρόμους και πλατειές ξέρουμε ότι «κινήσαμε για μακρινό ταξίδι» και στα διλήμματα της κυβέρνησης απαντάμε με έναν μονόδρομο, το μοναδικό μονόδρομο που αναγνωρίζουμε. Το μονόδρομο της εξόδου!


Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

Αγανάκτηση πολιτών, ή ανάκτηση πολιτικών;



Σήμερα, επιστρέφοντας από το Σύνταγμα των Αγανακτισμένων, βρέθηκα εν μέσω διασταυρωμένων πυρών σε μία εσωτερική διαμάχη που με πόνεσε.. Με πόνεσε, γιατί φοβήθηκα ότι δεν μπορώ να εξηγήσω το πώς είναι δυνατόν η ικανοποίηση του λαού να εξάγεται από το περιπαικτικό χειροκρότημα και το πανό του ελικοπτέρου. Αν χάρηκα; Μα φυσικά, τι λέτε τώρα! Και μόνο η αίσθηση του κύματος των χειροκροτημάτων, που ξεκινάει από την πρώτη σειρά και φτάνει στην Ερμού.. Μα βλέπετε, μόνο αυτό. Είναι απαλό, ξέρετε, το γρασίδι στην Πλατεία..

Είναι πολύ ενθαρρυντικό να βλέπεις κάτω πολύ κόσμο που υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα κατέβαινε σε μια πορεία. Φυσικά και πρέπει να μάθουμε από αυτό, είτε αυτό έχει να κάνει με φασαρίες και μπάχαλα -δεν μιλάω για τους αναρχικούς-, είτε με πορείες που αδυνατούν εκ των πραγμάτων να συσπειρώσουν τις βάσεις.



Ξέρετε γιατί στεναχωρήθηκα σήμερα; Γιατί φοβόμουν να μιλήσω πολιτικά, να τοποθετηθώ ιδεολογικά σε μία μάζωξη και καθαρά ιδεολογικά κριτήρια. Βλέπετε, το ιμάτιο του αγανακτισμένου πολίτη, όσο μεγάλη λαϊκή και κοινωνική απεύθυνση κι αν έχει, σε όσα νούμερα κι αν ράβεται, παραμένει ένας ξεχειλωμένος κορσές που όταν σφίγγει κόβει την αναπνοή, κι όταν χαλαρώνει αχρηστεύεται. Οι Έλληνες είμαστε λαός αντιεξουσιαστών, όσο κι αν δεν το παραδεχόμαστε. Εκτός κι αν πρόκειται για τις εξουσίες που πιστεύουμε.

Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, δύο πράγματα βαριέμαι: τις γενικεύσεις (που ως χαλαρός κορσές, επαναλαμβάνω, είναι άχρηστες και επικίνδυνες) και τη βεβαιότητα των αναλύσεων. Ας σκεφτούμε ότι καλύτερο Δημόσιο δεν είναι πάντα το φθηνότερο Δημόσιο, ότι ο μετανάστης εργάτης δεν είναι λιγότερο εργάτης από τον ιθαγενή, ή ότι λ.χ. στους Ολυμπιακούς ανταλλάξαμε δισεκατομμύρια ευρώ για μερικούς μήνες ανάτασης..

Για τον λόγο αυτό, σας παρακαλώ, δώστε τρόπο στην οργή. Είμαστε τόσο πολύ online (δεν μιλώ για το internet) που ως πολιτεία ανθρώπων κινδυνεύουμε με γενική αποσύνδεση. Αμφιβάλλω αν μετά από τόση ορμή στην Πλατεία Συντάγματος θα βρεθεί χρόνος για διαφωνία και αμφισβήτηση μπροστά από ένα άρθρο, απέναντι από μια σκέψη, διάθεση για ριζοσπαστική αυτοκριτική..




Το παρόν video αποτελεί μέρος του Διεθνούς Συνεδρίου για την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου. Συγκεκριμένα, μέσα σε δεκαπέντε λεπτά, ο καθηγητής Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος (Εθνικό Καποδιστριακό, παλαιότερα ΑΣΟΕΕ) θέτει ερωτήματα και προτείνει απαντήσεις πάνω στην κοινωνία, την οικονομία, το τί είναι πολιτική και το ποιά μπορούν να είναι τα βήματά μας (στάση πληρωμών, έξοδος από ευρώ-ζώνη) στο αύριο της εποχής του Μνημονίού.

Υ.Γ.: Κρυφός μου πόθος, ίσως, αλλά ναι, τώρα μπορείτε να με φάτε.


Τρίτη 24 Μαΐου 2011

Oι ιδιωτικοποιήσεις, το κράτος και τα ληγμένα φάρμακα. Του Γ. Δραγασάκη



(αναδημοσίευση από το tvxs.gr)

Ομιλία σε ημερίδα του ΣΥΝ με θέμα τις Ιδιωτικοποιήσεις και την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας

Με την εισήγηση αυτή θα προσπαθήσω να συνεισφέρω με ορισμένες σκέψεις σχετικά με το τι ακριβώς διακυβεύεται, ποιο είναι το περιεχόμενο της αντιπαράθεσης η οποία αναπτύσσεται και η οποία θα ενταθεί με αφορμή τις ιδιωτικοποιήσεις, με στόχο να φανεί ότι οι τελευταίες αφορούν και πρέπει να ενδιαφέρουν όχι μόνο τους εργαζόμενους της κάθε επιχείρησης ξεχωριστά, αλλά ολόκληρη την κοινωνία.

ΛΗΓΜΕΝΑ ΦΑΡΜΑΚΑ – ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΣΥΝΤΑΓΕΣ

Υποστηρίζεται από ορισμένες πλευρές ότι η κρίση που ζούμε οφείλεται στο ότι αργήσαμε ως χώρα να πραγματοποιήσουμε τις λεγόμενες διαρθρωτικές αλλαγές, τις νεοφιλελεύθερες αλλαγές. Ότι οι ιδιωτικοποιήσεις έπρεπε να είχαν γίνει προ πολλού και πως ό,τι δεν έγινε χθες πρέπει να γίνει σήμερα και γρήγορα. Ορισμένοι μάλιστα έχουν χαρακτηρίσει την ελληνική οικονομία ως την τελευταία «σοβιετική οικονομία» της Ευρώπης, για να υπογραμμίσουν την ανάγκη τέτοιων αλλαγών. Αλλά αυτές ακριβώς οι πολιτικές είναι που μας έφεραν ως εδώ και προσέδωσαν στην κρίση ιδιαίτερη ένταση. Εμφανίζουν λοιπόν την αιτία ως θεραπεία.

Όμως, πριν από λίγες μέρες, ο εποπτεύων «θεράπων ιατρός» για τη χώρα μας κ. Straus Kahn, μιλώντας στο George Washington University των ΗΠΑ, είπε, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Ζούμε μια μοναδική ιστορική στιγμή. Η κρίση αυτή έχει ανατρέψει τις διανοητικές και πνευματικές βάσεις της παγκόσμιας οικονομικής τάξης τα τελευταία τριάντα χρόνια. Η «συναίνεση της Ουάσιγκτον» ανήκει πλέον στο παρελθόν». Με άλλα λόγια, το νεοφιλελεύθερο πρότυπο, το οποίο ακολουθήθηκε όλες αυτές τις δεκαετίες, υπό το γενικό τίτλο «συναίνεση της Ουάσιγκτον» έχει χρεοκοπήσει.

Αυτή η, έστω και ρητορική, ομολογία είναι σημαντική. Δείχνει ότι μας προσφέρουν φάρμακα ληγμένα. Μας προσφέρουν επικίνδυνες συνταγές. Μας ζητούν να εφαρμόσουμε ένα μοντέλο που οι ίδιοι αναγνωρίζουν, έστω και στα λόγια, ότι είναι σε κρίση. Άρα αυτό που διακυβεύεται σήμερα δεν είναι μόνο οι ΔΕΚΟ, δεν είναι μόνο η δημόσια περιουσία. Είναι ο κοινωνικός και οικονομικός δρόμος που θα ακολουθήσουμε ως κοινωνία. Αν δηλαδή θα μπούμε σε μια προσπάθεια επώδυνη, για να διατηρηθεί στη ζωή ένα χρεοκοπημένο σύστημα ή αν θα αναγνωρίσουμε ότι αυτό το σύστημα έχει χρεοκοπήσει και άρα πρέπει να αναζητήσουμε νέες πολιτικές, μια νέα πορεία.

Υποστηρίζεται επίσης ότι ο δημόσιος τομέας είναι σπάταλος, αναποτελεσματικός. Επομένως η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων θα απελευθερώσει δυνάμεις για την ανάπτυξη. Όμως η κρίση που ζούμε διεθνώς δεν προήλθε από τις δημόσιες επιχειρήσεις αλλά από τις ιδιωτικές. Όντως οι δημόσιες επιχειρήσεις, όπως λειτούργησαν, στο πλαίσιο του δικομματισμού, ως λάφυρα πολλές φορές των κομμάτων του κράτους, έχουν πολλά προβλήματα. Όμως επανέρχομαι στην ίδια ομιλία του Στρος Καν για να αναφέρω μια πιο εξειδικευμένη παρατήρησή του: «Πιστεύαμε», λέει ο Στρος Καν, «ότι η απορρύθμιση και ιδιωτικοποίηση θα απελευθέρωνε δυνάμεις ανάπτυξης και ευημερίας. Η δοξασία αυτή κατέρρευσε μαζί με την κρίση». Και εδώ λοιπόν έχουμε ένα δόγμα το οποίο οι ίδιοι αναγνωρίζουν ότι απέτυχε. Έχουμε δηλαδή το φαινόμενο κάποιοι, αυτοί που σήμερα δίνουν τον τόνο και κατευθύνουν τις εξελίξεις, να παρουσιάζονται καθολικότεροι του Πάπα, βασιλικότεροι του βασιλέως.

ΠΟΤΕ, ΠΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ Ο ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΤΟΜΕΑΣ;

Αλλά πώς στ’ αλήθεια δημιουργήθηκε ο δημόσιος τομέας στη χώρα μας; Τι υπήρχε πριν από αυτόν;

Πρέπει να θυμίσουμε ότι οι δημόσιες επιχειρήσεις στην Ελλάδα δημιουργήθηκαν για να αντικαταστήσουν ένα σπάταλο, ασύδοτο και αναποτελεσματικό ιδιωτικό τομέα. Πριν τη ΔΕΗ υπήρχε η ΠΑΟΥΕΡ και πριν την ΕΥΔΑΠ η ΟΥΛΕΝ. Ξένες επιχειρήσεις, με αποικιακές συμβάσεις, που ταλαιπωρούσαν την κοινωνία επί δεκαετίες, και κάποιες ιδιωτικές επιχειρήσεις, διαπλεκόμενες με τους τότε αστούς πολιτικούς, διεφθαρμένες και κρατικοδίαιτες. Αυτό το καθεστώς ήρθε να αντικαταστήσει ο δημόσιος τομέας και εκεί θέλουν να μας πάνε ξανά. Σε νέες ΟΥΛΕΝ, σε νέες ΠΑΟΥΕΡ, σε νέα ιδιωτικά διαπλεκόμενα συμφέροντα.

Γι’ αυτό έχει σημασία και ένα δεύτερο ιστορικό στοιχείο, το οποίο δεν είναι γνωστό ίσως στη νέα γενιά. Πότε δημιουργήθηκαν και από ποιους οι δημόσιες επιχειρήσεις;

Οι περισσότερες δημόσιες επιχειρήσεις δημιουργήθηκαν μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, με παρότρυνση ή και εντολή της αμερικάνικης αποστολής. Επιχειρήσεις όπως η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ έγιναν με απόφαση της αμερικάνικης αποστολής γιατί έτσι έβλεπαν ότι μπορεί να γίνει η ανασυγκρότηση του καπιταλισμού, μετά τον πόλεμο, στη χώρα μας. Και βεβαίως το δεύτερο κύμα έγινε μετά την κρίση του 1974 – 1975, όπου πολλές μεγάλες επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα έγιναν υπερχρεωμένες και οδηγούντο στην καταστροφή. Κάποιες από αυτές διασώθηκαν με την παρέμβαση του κράτους, με την κρατικοποίησή τους.

Αυτός είναι ο δημόσιος τομέας που έχουμε σήμερα. Είναι ένας δημόσιος τομέας στη βάση του καπιταλισμού. Εξ ου και η λειτουργία του είναι αντιφατική. Γι’ αυτό και δείχνει έλλειψη πολιτικού θάρρους όταν ακούμε το επιχείρημα ότι στην Ελλάδα έχουμε την τελευταία σοβιετική οικονομία. Ότι στην Ελλάδα μπορεί να μην κυβέρνησε η Αριστερά, αλλά οι ιδέες της κυριάρχησαν. Προσπαθούν δηλαδή να ταυτίσουν την Αριστερά με το δικό τους χρεοκοπημένο μοντέλο και με τη δική τους άθλια πολιτική.

ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΟΥΣ: ΕΝΟΧΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ, ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Όμως πώς φθάσαμε ως εδώ; Πώς φθάσαμε δηλαδή στην απαξίωση των ΔΕΚΟ και στην απονομιμοποίησή τους σε τμήματα της κοινωνίας; Εδώ φθάσαμε μέσα από μια διαδρομή που αρχίζει με την επικράτηση διεθνώς του νεοφιλελευθερισμού. Όταν άρχισαν να υιοθετούνται και στην Ελλάδα τα λεγόμενα “ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια”, από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, ήδη επί ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργίας Α. Παπανδρέου.

Όταν δηλαδή οι δημόσιες επιχειρήσεις άρχισαν να ιδιωτικοποιούνται από τα μέσα και να διαβρώνεται ο χαρακτήρας τους ως παρόχων δημόσιων αγαθών. Πριν την ενεργητική ιδιωτικοποίηση που έχουμε σήμερα, το ξεπούλημα δηλαδή, υπήρξε το φαινόμενο της “παθητικής ιδιωτικοποίησης”, δημόσιες επιχειρήσεις αλώθηκαν από ιδιωτικά συμφέροντα, άρχισαν να αναπτύσσονται δίκτυα διαπλοκής και διαφθοράς και μέσα ακόμη στις δημόσιες επιχειρήσεις, χωρίς οι αντιστάσεις του συνδικαλιστικού κινήματος να είναι αυτές που θα έπρεπε να είναι. Και χωρίς και η δική μας στάση να πετυχαίνει την αποτροπή τέτοιων φαινομένων, παρά τον εντοπισμό των κινδύνων ήδη από τη δεκαετία του ’80.

Πρέπει λοιπόν να κατανοήσουμε τη φύση της σύγκρουσης που γίνεται σήμερα. Δεν είναι οι συγκεκριμένοι συνδικαλιστές που ενοχλούν. Ο πρώτος στόχος είναι να ενοχοποιήσουν τους εργαζόμενους. Να πλήξουν το συνδικαλισμό ως θεσμό, την ίδια την ιδέα της συλλογικής οργάνωσης και να την πλήξουν όχι μόνο στο δημόσιο τομέα, αλλά, μέσω του δημόσιου τομέα, να την πλήξουν και στον ιδιωτικό τομέα. Ζούμε έναν όψιμο θατσερισμό. Όλα αυτά μου θυμίζουν την επίθεση της Θάτσερ στους ανθρακωρύχους, μέσω της οποίας επλήγη όλο το συνδικαλιστικό κίνημα τότε στην Αγγλία. Και γι’ αυτό πρέπει να προσέξουμε και τους όρους με τους οποίους θα δώσουμε αυτή τη μάχη, η οποία δεν θα είναι εύκολη ούτε απλή.

ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΟΡΙΑ

Ο δεύτερος στόχος είναι να δημιουργήσουν ένα χώρο κερδοφόρας δράσης για το ιδιωτικό κεφάλαιο από το κράτος. Γι’ αυτό και το πρόγραμμα δεν είναι μόνο 50 δις ευρώ. Και δεν είναι μόνο κάποιες ΔΕΚΟ και κάποια ακίνητη περιουσία. Είναι όλες οι υποδομές: λιμάνια, αεροδρόμια, δρόμοι, αποχετεύσεις κλπ, ό,τι μπορεί να πουληθεί. Τα 50 δις ευρώ είναι, ας το πω έτσι, η πρώτη δόση.

Και για να το τεκμηριώσω αυτό, επιτρέψτε μου να σας διαβάσω τι είπε πρόσφατα (Euro2day, 19/4/2011) ο κ. Λορέντζο Σμάγκι, μέλος της διοίκησης της ΕΚΤ. «Για να είμαστε ξεκάθαροι», είπε, «η Ελλάδα έχει τα λεφτά. Η κρατική περιουσία η οποία μπορεί να ιδιωτικοποιηθεί ξεπερνάει το 100% του ΑΕΠ, δηλαδή 250 δις ευρώ. Και κατά συνέπεια είναι πολιτικό ζήτημα αν θελήσουν να προχωρήσουν σε κάτι τέτοιο ή όχι». Τα ίδια είπε και ο κ. Μπόργκες, υπεύθυνος του ΔΝΤ για την Ευρώπη. Είπε λοιπόν «Η Ελλάδα, η ελληνική κυβέρνηση – επιμένω σ’ αυτό- έχει περισσότερο από το 100% του ΑΕΠ στη διάθεσή της για να το ιδιωτικοποιήσει» (Από δηλώσεις του ΔΝΤ, 15/4/2011).

Ας μην βιαστούμε να καταγγείλουμε τους ξένους, ότι θέλουν τον αφελληνισμό των ελληνικών επιχειρήσεων και της περιουσίας. Διότι, όπως είπε συνεχίζοντας ο κ. Μπόργκες, όλα αυτά λέγονται σε συνεργασία με «αξιόπιστα ελληνικά think thanks» τα οποία θεωρούν μάλιστα ότι «μπορεί άμεσα να ιδιωτικοποιηθεί μεγάλο μέρος αυτής της δημόσιας περιουσίας».

Συμπέρασμα: δεν είναι οι κακοί ξένοι, δεν είναι τα 50 δις ευρώ μόνο. Είναι ένα σύστημα συμφερόντων, ξένων και ντόπιων, ας το πούμε χρηματιστικό κεφάλαιο, το οποίο επιδιώκει συστηματικά, εδώ και χρόνια, και τώρα με μοχλό την κρίση και την κρίση χρέους, να προσαρμόσει την Ελλάδα στα μέτρα των στενών ιδιοτελών του συμφερόντων. Αυτό είναι το έργο που παίζεται στην Ελλάδα.

Ο ΝΕΟΣ ΚΡΑΤΙΚΟΔΙΑΙΤΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

Η κοινωνική και πολιτική αντιπαράθεση επομένως γύρω από τις ιδιωτικοποιήσεις, σε τελευταία ανάλυση, αφορά στο κοινωνικό και οικονομικό πρότυπο με το οποίο θα λειτουργήσει αυτή η κοινωνία. Και γι’ αυτό πρέπει να τα δώσουμε όλα σ’ αυτό τον αγώνα, αλλά με τρόπο οργανωμένο και συγκροτημένο και στη βάση προτάσεων και ενός σχεδίου εναλλακτικού.

Αυτή είναι η «γενική εικόνα». Υπάρχει όμως και η ειδική. Και αυτή είναι η διαμόρφωση ενός νέου «κρατικοδίαιτου» καπιταλισμού, γύρω από το κράτος υπό τη σημαία του νεοφιλελευθερισμού! Γιατί όμως αυτή η εμμονή για τις δημόσιες επιχειρήσεις και τις υποδομές; Γιατί τόσο πείσμα; Γιατί δεν φτιάχνουν μια νέα ΔΕΗ; Ποιος τους εμποδίζει να φτιάξουν ένα νέο ΟΤΕ; Ποιος τους εμποδίζει να κάνουν νέες επενδύσεις; Γιατί θέλουν να αγοράσουν τα έτοιμα;

Πρώτο διότι θέλουν να τα πάρουν μισοτιμής. Αυτή τη στιγμή το κλίμα είναι υποτιμητικό. Το καθιστούν οι ίδιοι υποτιμητικό για να το εκμεταλλευτούν ως «ευκαιρία».

Δεύτερο, διότι η ζήτηση στα αγαθά που προσφέρουν οι δημόσιες επιχειρήσεις και οι υποδομές είναι κατά κάποιον τρόπο εγγυημένη. Είναι όπως λένε οι οικονομολόγοι ανελαστική σε σχέση με τις τιμές. Ό,τι και να γίνει, θα πιούμε νερό, θα χρησιμοποιήσουμε ρεύμα, θα χρησιμοποιήσουμε λιμάνια και άλλες υποδομές.

Τρίτον, έχουν εξασφαλισμένα κέρδη. Κέρδη που, και όταν δεν είναι μεγάλα, είναι σταθερά, και αυτό σε συνθήκες κρίσης και αβεβαιότητας είναι σημαντικό για το μεγάλο κεφάλαιο.

Τέταρτον, ελέγχουν πολιτικά κρίσιμους για την κοινωνία τομείς δημόσιων αγαθών. Όποιοι ελέγχουν τους τομείς αυτούς, μαζί με το κέρδος έχουν και ισχυρή πολιτική επιρροή. Ποια κυβέρνηση θα αφήσει χωρίς ηλεκτρισμό την κοινωνία; Ποια κυβέρνηση δεν θα υποχωρήσει στις πιέσεις των ιδιωτών που θα ελέγχουν την παραγωγή ενέργειας;

Οι συνέπειες από την εμπορευματοποίηση και την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αγαθών είναι σύνθετες, μακράς πνοής, και δεν έχουν ακόμη πλήρως μελετηθεί. Το βέβαιο όμως είναι ότι, πέρα από τις άμεσες κοινωνικές επιπτώσεις τους, περικλείουν τεράστιους κινδύνους νέων κρίσεων και οικολογικών καταστροφών λόγω της υποχώρησης του δημόσιου συμφέροντος και της ασφάλειας έναντι των αναγκών για κερδοφορία και των απαιτήσεων του ανταγωνισμού.

Οι κίνδυνοι λοιπόν είναι πολλοί και οι προκλήσεις είναι μεγάλες. Με ποιες θέσεις και από ποια σκοπιά θα απαντήσουμε; Το θέμα αυτό θα συζητηθεί σε επόμενα τραπέζια, γι’ αυτό θα περιοριστώ σε δύο μόνο κεντρικές ιδέες.

Νομίζω ότι πρέπει να απαντήσουμε με θέσεις. Δεν με βρίσκει σύμφωνο η άποψη που χονδρικά λέει «όταν πάρουμε την εξουσία, θα δούμε τι θα κάνουμε». Είναι σωστό να λέμε ότι για να γίνουν οι αλλαγές χρειάζεται ένας νέος κοινωνικός και πολιτικός συνασπισμός εξουσίας, αλλά, για να το πετύχουμε, πρέπει να κερδίσουμε την κοινωνία με τις ιδέες μας. Και για να το κάνουμε αυτό, πρέπει να λέμε πώς θέλουμε να λειτουργήσουν τα πράγματα.

Άρα πρέπει να έχουμε συγκεκριμένες θέσεις και για το μέλλον και για το παρόν και για το σήμερα και για το αύριο. Και σε ό,τι αφορά στις δημόσιες επιχειρήσεις, το πραγματικό ερώτημα είναι τι θα γίνει με την παραγωγική ανασυγκρότηση και εξειδίκευση της χώρας, τις υποδομές, τα δημόσια αγαθά. Αυτό πρέπει να προτάξουμε. Ο ρόλος της κάθε ΔΕΚΟ εξαρτάται από τον κλάδο στον οποίο ανήκει, και τις ανάγκες που υπηρετεί, τη θέση που έχει στο στρατηγικό μας σχέδιο. Εάν μας πει κάποιος ότι η χώρα δεν χρειάζεται ενέργεια, να συμφωνήσουμε ότι δεν χρειάζεται και η ΔΕΗ, να την κλείσουμε. Εάν όμως η ενέργεια είναι κρίσιμος στρατηγικός τομέας, τότε πρέπει όχι μόνο να διαφυλάξουμε τη ΔΕΗ, αλλά και να την ανασυγκροτήσουμε και να την κάνουμε μοχλό για μια συνολικότερη ενεργειακή ανάπτυξη της χώρας. Εάν υπάρχει κάποιος κλάδος που δεν μπορεί ή δεν πρέπει να αναπτυχθεί, τότε να το συζητήσουμε. Η Ελλάδα συμμετέχει σ’ ένα διεθνή καταμερισμό της εργασίας, δεν μπορεί να τα κάνει όλα. Δεν μπορεί όμως σε κρίσιμους τομείς, όπως είναι οι τράπεζες, η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, να ζητάμε να πουληθούν, ενώ θα έπρεπε να ανακτούμε το δημόσιο έλεγχο. Άρα πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης και εξειδίκευσης και εκεί μέσα να δούμε το ρόλο των φορέων.

Υπάρχει και η αντίστροφη λογική. Ποια είναι η καλύτερη, για την κοινωνία, χρήση των περιουσιακών στοιχείων του κράτους; Ασφαλώς είναι η κάλυψη δημόσιων αναγκών. Ένα παράδειγμα: Τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν κρατικά ομόλογα. Και αν γίνει αναδιάρθρωση του χρέους τα ταμεία θα χάσουν και θα χάσουν πολύ περισσότερα από όσα έχασαν με το χρηματιστήριο και με τα δομημένα ομόλογα. Η αναδιάρθρωση βέβαια μπορεί να γίνει με τρόπο επιλεκτικό. Αλλά ποιος το διασφαλίζει αυτό;

Τι θα μπορούσε να γίνει; Θα μπορούσε η δημόσια περιουσία να χρησιμοποιηθεί εδώ. Θα μπορούσε να πάρει το κράτος τα ομόλογα πίσω και να δώσει στα ταμεία δημόσια περιουσία, κερδοφόρα, ασφαλή, την οποία τα ταμεία θα αξιοποιήσουν προς όφελός τους. Να δώσει μετοχές του ΟΠΑΠ, οι οποίες έχουν υψηλή μερισματική απόδοση.

Αν το κράτος πουλήσει όλη την περιουσία του και στο τέλος γίνει αναδιάρθρωση με διαγραφή μέρους του χρέους, πώς θα καλυφθούν οι ζημιές των ταμείων; Ας γίνει λοιπόν τώρα η ανταλλαγή. Να πάρει το κράτος από τα ταμεία τα ομόλογα, που είναι τοξικά, και να μην κινδυνεύσουν οι συντάξεις. Αυτή την πρόταση την έχω κάνει από παλιότερα, με άλλες αφορμές. Δεν είχε τότε κατανοηθεί. Θεωρείτο ότι τα κρατικά ομόλογα είναι ασφαλή. Αποδείχθηκε όμως ότι δεν είναι ασφαλή. Εν πάση περιπτώσει αυτή είναι μια πρόταση. Ας ακουσθούν και άλλες. Ας μελετηθεί όμως το θέμα και όχι να συγκαλύπτεται ή να αποσιωπάται. Θα μπορούσε π.χ. το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ να κάνει μια πιο ολοκληρωμένη μελέτη επί του θέματος. Και θα πρέπει να εξετασθεί σε νέες βάσεις και υπό το φως των νέων δεδομένων η αξιοποίηση και της περιουσίας των ίδιων των ταμείων και των όποιων αποθεματικών τους. Η πράξη έδειξε ότι η δέσμευση των αποθεματικών σε ρευστά διαθέσιμα ή κρατικά ομόλογα δεν εξασφαλίζει ούτε ασφάλεια ούτε απόδοση. Αντίθετα, η αναπτυξιακή αξιοποίησή τους σε έργα, επενδύσεις και υποδομές, με σχετικά εγγυημένη απόδοση, υπό τον έλεγχο των ταμείων, είναι μια δυναμική λύση, που η δυνατότητα και οι προϋποθέσεις για την ασφαλή αξιοποίησή της θα πρέπει να μελετηθεί ολόπλευρα.

Τρίτη πρόταση. Είναι ύβρις να λέγεται ότι η Αριστερά δεν θέλει την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Κουραστήκαμε να το τονίζουμε στη βουλή χρόνια τώρα και να ζητάμε μάλιστα να κατατίθεται κάθε χρόνο ειδικός προϋπολογισμός για την περιουσία του κράτους, με πλήρη καταγραφή, με δικαιολόγηση και αξιολόγηση των αλλαγών που έγιναν.

Και το τελευταίο: Από ποια σκοπιά θα αγωνισθούμε ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις; Η σκοπιά της Αριστεράς δεν μπορεί να είναι το “ισχυρότερο κράτος” ή απλά ο “μεγαλύτερος δημόσιος τομέας”. Η σκοπιά της Αριστεράς πρέπει να είναι οι ανάγκες της κοινωνίας και ειδικότερα οι ανάγκες των αδυνάτων. Η Αριστερά δεν είναι ούτε με το κράτος γενικώς ούτε με τους ιδιώτες. Είναι με το κοινωνικό συμφέρον, με τα κοινά αγαθά, και με όσους και όσες τα υπερασπίζονται και τα υπηρετούν. Η κρατικοποίηση επομένως δεν είναι από μόνη της αριστερή πολιτική.

Υπέρ των κρατικοποιήσεων είναι και οι νεοφιλελεύθεροι, αν αυτό υπηρετεί τη σωτηρία του συστήματος. Πόσες τράπεζες δεν έχουν κρατικοποιηθεί ως τώρα από δεξιές κυβερνήσεις στη διάρκεια αυτής της κρίσης; «Η κρατικοποίηση των προβληματικών τραπεζών» κατά τον Άλαν Γκρίνσπαν (πρώην διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ), είναι το μη χείρον από όσες λύσεις έχουν απομείνει σε όσους χαράσσουν πολιτική…. Η κυβέρνηση πρέπει να κρατικοποιήσει προσωρινά ορισμένες τράπεζες, για να αποκαταστήσει την εύρυθμη λειτουργία του συστήματος», Financial Times, 19/2/2009.

Υπέρ των προσωρινών κρατικοποιήσεων είναι και οι σοσιαλδημοκράτες, αν αυτές είναι αναγκαίες για την κοινωνικοποίηση του κόστους της κρίσης. Για παράδειγμα στη Σουηδία κρατικοποιήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ολόκληρο το τραπεζικό σύστημα για να ιδιωτικοποιηθεί στη συνέχεια.

Η Αριστερά, όπως ήδη είπα, δεν είναι υπέρ του κράτους γενικώς. Είναι υπέρ του δημόσιου συμφέροντος, υπέρ των κοινωνικών αγαθών, και είναι υπέρ των δημόσιων φορέων υπό δημοκρατικό κοινωνικό έλεγχο. Η κρατικοποίηση, η δημόσια ιδιοκτησία μόνο υπό όρους και προϋποθέσεις και μόνο υπό δημοκρατικό κοινωνικό έλεγχο, διαφάνεια και δημόσια λογοδοσία, μπορεί να έχει θετικό κοινωνικό ρόλο και γι’ αυτές τις προϋποθέσεις πρέπει διαρκώς να αγωνιζόμαστε και να επαγρυπνούμε.

Η κρίση που ζούμε είναι λοιπόν μια καλή ευκαιρία και για την Αριστερά να ρίξει από πάνω της σκουριές του παρελθόντος, να επανασχεδιάσει τη στρατηγική της, να κάνει πιο σαφή τα αξιακά, οικολογικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά της ταυτότητάς της.


Σάββατο 21 Μαΐου 2011

Φωτοβολίδες



Μπορεί να τις έχω ξαναβάλει..
Απλά βαριέμαι που και που τους ανθρώπους να κοιτάζω,
και στην αλήθεια του φακού τους ψαχουλεύω..






Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

Αν μονάχα μπορούσαμε απόψε..



Αν μπορούσαμε μονάχα απόψε να πλαγιάσουμε
Σε κρεβάτι καμωμένο από λουλούδια
Αν μονάχα απόψε πέφταμε
Σ’ μια αθάνατη μαγεία

Αν μονάχα μπορούσαμε απόψε να γλιστρήσουμε
Στο βαθύ μαύρο νερό
Και να αναπνέουμε..
Να αναπνέουμε..

Τότε θα ‘ρχόταν ένας άγγελος
Με σαν αστεριά φλογερά μάτια
Και θα μας έκρυβε βαθιά
Στη βελουδένια του αγκαλιά

Η βροχή ίσως να έκλαιγε
Καθώς τα πρόσωπά μας θα χάνονταν μακριά
Και η βροχή θα έκλαιγε

Μην το αφήσεις να τελειώσει..


(βασισμένο στο If only tonight we could sleep, των Cure)



Σάββατο 14 Μαΐου 2011

Για όσους θρηνούν τα βινύλια.. listen to your Inner Ear



Μία από τις μεγαλύτερες απώλειες που γνώρισαν οι φίλοι του βινυλίου με τον ερχομό του Compact Disk ήταν η απώλεια της αίσθησης της πρώτης επαφής με το άλμπουμ. Η ανάμνηση του να γυρίζεις σπίτι, να το βγάζεις απαλά από το ρυζόχαρτο, να διαβάζεις τους στίχους, να περιεργάζεσαι τις φωτογραφίες.. χώρια ό,τι άλλες "καλλιτεχνιές" έβαζε ο καθένας: κίτρινη-μοβ ζελατίνα για την ψυχεδέλεια, αλουμινόχαρτο και τεχνητά ξεθωριάσματα για τα πιο σκληρά..

Έπειτα ήρθαν οι κασέτες που ελαφριές και σκληρές, έφεραν την ευκολία της αντιγραφής, της μεταφοράς τους από χέρι σε χέρι και από δωμάτιο σε δωμάτιο.. Πιο φθηνές, σχεδόν λαϊκές, χώρεσαν τα εισαγόμενα των 80's, τα αντιστασιακά του Μίκη και τις (επισήμως) παράνομες 000004 του Άσιμου.

Και άλλαξε ο καιρός, και βρίσκεις δίσκους πια και στα περίπτερα, κατεβάζεις ό,τι θέλεις σε mp3 (που πολλάν έδωσε και πολλά πήρε, αλλά δεν είναι της παρούσης) και "μπήκαμεν σ' άλλη εποχή". Βινύλια κυκλοφορούν μόνο οι λάτρεις της συνεννοημένης φθοράς, όσοι δουλεύουν ακόμα πικάπ ή τα χρησιμοποιούν στη μουσική παραγωγή (π.χ. παραγωγοί elektronica).



Σήμερα το πρωί παρέλαβα με αντικαταβολή το τελευταίο άλμπουμ του Φοίβου Δεληβοριά "Ο Αόρατος Άνθρωπος", που κυκλοφόρησε από το sublabel Εξώστης της Πατρινής Inner Ear. Όσο απλό κι αν ακούγεται, ήταν η αφορμή για να γράψω μετά από καιρό.. Εντυπωσιάστηκα από την άριστη παραγωγή, τον γεμάτο ήχο, και σε πρώτη ματιά από το σύνολο του εγχειριδίου, των φωτογραφιών, την ποιότητα του χαρτιού, την προσοχή που δόθηκε σε μία κυκλοφορία. Στα αλήθεια όμως, εντυπωσιάστηκα από το γεγονός ότι μία εταιρία, με μικρό ακροατήριο (για την ώρα), αλλά με σπουδαίο μουσικό υλικό επένδυσε πάνω στην ποιότητα, σε ό,τι καλύτερο είχε να δώσει..

Ήδη από το περιτύλιγμα, ένα σκληρό κουτί με ασπρόμαυρες μορφές που θυμίζουν Jackson Pollock και το έμβλημα της εταιρίας, άρχισα να νιώθω σαν τους παλιούς βινυλολάτρεις, και γύρισα απευθείας από καταναλωτή μαζικής παραγωγής σε αποδέκτη προσεγμένης καλλιτεχνίας. Το άλμπουμ (που συστήνω ανεπιφύλακτα ως το επιστέγασμα της μουσικής πορείας του Φοίβου) συνοδευόταν από ένα εξίσου καλαίσθητο Promo CD με επιλογές από όλο το φάσμα των καλλιτεχνών της Inner Ear (λ.χ. Abbie Gale, The Boy, Modrec, Tango with Lions, Drog_A_Tek).

Plus one λοιπόν από μένα στην Inner Ear. Συγχωρέστε ίσως τον αυθορμητισμό μου, ίσως ανεπίκαιρος και απροσάρμοστος μέσα στον κακό χαμό. Τελευταία έχω αρχίσει να υποστηρίζω, χωρίς να 'μαι και σίγουρος ότι οι λαοί δεν κάνουν επανάσταση, οι λαοί εξεγείρονται. Οι άνθρωποι κάνουν επανάσταση, εσωτερική, συμπεριφορική, ομαδική. Και μάλλον το πρώτο έπεται.. Και η μουσική μπορεί να γίνει ένα όχημα. Κατ' επέκταση και η σωστή ακρόασή της. Μη φοβηθείτε να αγοράσετε έναν δίσκο στον γιό σας, ή να πάρετε την κόρη σας σε μία μουσική παράσταση.

Υ.Γ.: Όχι, δεν με πλήρωσαν, τους πλήρωσα. Και χαίρομαι για αυτό.


Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

Για την κρίση φταίνε οι πολιτικοί, όχι οι πολίτες, του Paul Krugman



Άρθρο του Paul Krugman στους New York Times, που μεταφράστηκε από την εφημερίδα Το Βήμα.

Αυτό που ακούω όλο και πιο συχνά από μέλη της πολιτικής ελίτ – αυτοδιορισμένους σοφούς, αξιωματούχους και γκουρού της οικονομίας – είναι ο ισχυρισμός ότι φταίει κυρίως το κοινό. Η ιδέα είναι ότι βρεθήκαμε σε αυτό το χάλι επειδή οι ψηφοφόροι ήθελαν παροχές χωρίς αντάλλαγμα, και πολιτικοί χωρίς πυγμή τούς έκαναν το ανόητο χατίρι.

Αυτή η άποψη είναι εντελώς λανθασμένη. Αυτό που ζούμε σήμερα είναι μια καταστροφή που άρχισε από την κορυφή, όχι από τη βάση, της πυραμίδας.

Οι πολιτικές που μας έφεραν εδώ δεν ήταν αντιδράσεις σε απαιτήσεις της κοινής γνώμης. Ήταν, με ελάχιστες εξαιρέσεις, πολιτικές που επιβλήθηκαν από μικρές ομάδες ανθρώπων με επιρροή – σε πολλές περιπτώσεις, από τους ίδιους ανθρώπους που κάνουν τώρα κήρυγμα σε εμάς τους υπολοίπους για την ανάγκη να σοβαρευτούμε. Και επιχειρώντας να μεταθέσουν την ευθύνη στον γενικό πληθυσμό, οι ελίτ αποφεύγουν να αναλογιστούν τα δικά τους καταστροφικά λάθη.

Αυτές τις ημέρες οι Αμερικανοί ακούνε συνεχώς κηρύγματα για την ανάγκη να μειώσουμε το έλλειμμα στον προϋπολογισμό. Από μόνη της αυτή η εμμονή δείχνει τις διαστρεβλώσεις στις προτεραιότητες, αφού η άμεση ανησυχία μας θα έπρεπε να είναι η δημιουργία θέσεων εργασίας. Αλλά ας υποθέσουμε ότι περιοριζόμαστε στην κουβέντα για το έλλειμμα και ρωτάμε: Τι συνέβη στο πλεόνασμα του προϋπολογισμού που είχε η ομοσπονδιακή κυβέρνηση το 2000;

Η απάντηση είναι κυρίως τρία πράγματα. Πρώτον, ήταν οι φοροαπαλλαγές του Μπους που προσέθεσαν σχεδόν 2 τρισεκατομμύρια δολάρια στο εθνικό χρέος την τελευταία δεκαετία. Δεύτερον, ήταν οι πόλεμοι στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν που προσέθεσαν περίπου άλλο 1,1 τρις. Και τρίτον, ήταν η Μεγάλη Υφεση που οδήγησε στην κατάρρευση των εισοδημάτων και στη ραγδαία αύξηση των δαπανών για επιδόματα ανεργίας και για άλλα προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας.

Επομένως, ήταν η κακή κρίση των ελίτ, όχι η απληστία του πολίτη, που προκάλεσε το έλλεμμα της Αμερικής. Τα ίδια ισχύουν πάνω - κάτω για την κρίση στην Ευρώπη.

Δεν χρειάζεται να πούμε ότι αυτά δεν τα ακούς από τους Ευρωπαίους πολιτικούς. Η επίσημη ιστορία στην Ευρώπη αυτές τις ημέρες είναι ότι οι κυβερνήσεις προβληματικών χωρών ασχολήθηκαν πολύ με τις ανάγκες της μάζας, ότι υποσχέθηκαν πάρα πολλά στους ψηφοφόρους, ενώ μάζεψαν πολύ λίγα σε φόρους. Και αυτό είναι – για να είμαστε δίκαιοι – μια σχεδόν ακριβής περιγραφή της ιστορίας στην Ελλάδα. Αλλά δεν είναι ολόκληρη η ιστορία για αυτό που συνέβη στην Ιρλανδία και στην Ισπανία, χώρες που και οι δύο είχαν χαμηλό χρέος και πλεόνασμα στον προϋπολογισμό την παραμονή της κρίσης.

Η πραγματική ιστορία της κρίσης στην Ευρώπη είναι ότι οι ηγέτες δημιούργησαν ένα κοινό νόμισμα, το ευρώ, χωρίς να δημιουργήσουν τους θεσμούς που ήταν αναγκαίοι για να αντιμετωπιστούν οι κύκλοι της οικονομίας μέσα στην Ευρωζώνη. Και η δημιουργία του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος ήταν το απόλυτο πρόγραμμα της κορυφής προς τη βάση, ένα όραμα της ελίτ που επιβλήθηκε σε πολύ διστακτικούς ψηφοφόρους.


Σάββατο 7 Μαΐου 2011

Διακοπή ρεύματος



(η ανάγκη να νιώθουμε και να ζούμε ο ένας με τον άλλον σε ζοφερές εποχές, χτικιάρικες. μόνο ο ένας με τον άλλον από κοντά δεν θα χαθούμε, όπως στην διακοπή ρεύματος περπατάμε σαν τυφλοί από το χέρι και τους τοίχους)

Μην κλειδώσεις την πόρτα απόψε
Μην με αφήσεις (στην) απ’ έξω
Μπήκαμε σε δύσκολη εποχή, με καταχνιά, που στο τραπέζι το χιόνι φέρνουν τα παιδιά

Μην αμπαρώνεις, άσε το τζάμι ανοιχτό
Μπορεί κάποιος να σε ψάξει, να σε φωνάξει για καζούρα ή για βρισιές
Μπορεί κάποιος της κόρης σου με γαρμπίλια να σημαδεύει το παράθυρο
Ρίξε μια ματιά όπως βγαίνεις..
Ποιός σου τάξανε πως θα ‘σαι για να κρίνεις τον καιρό;

Μην κλειδώσεις, μπορεί και να ξανάρθω
Πέρασα, μα δεν σε βρήκα, κι αν σε γύρεψα στη δουλειά, στο καφενείο..
Κι ας ακολούθησα τη σκόνη στα παππούτσια και τα αποτσίγαρα
Μου είπε η Καίτη πως θα γύριζες για λίγο να μας δεις
Κι όσο σε δούμε.. λες κι έχει πλέον σημασία
Τώρα το φάσμα σου ξυρίζεται τις Κυριακές

Δεν έχει νόημα, πάντα στην πόρτα σου θα μ’ έχεις
Σαν πεινασμένο γατί που γρατσουνάει το κάσωμα
Και περιμένει..
Ο άνθρωπος, λένε, καμώνεται από τα σημάδια του
Από τα ναυάγια στην ψυχή του
Και από τους κάβους που τον δένουνε στο κύμα

Μην περιμένεις, άλλος κανείς δεν θα ‘ρθει
Εγώ κι εσύ ό,τι κάνουμε
Κι αν δεν είμαστε αρκετοί, φτάνουμε για μένα και για σένα

Μόνο, σε παρακαλώ
Γύρνα το κλειδί


Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

Live: διεθνές συνέδριο για το δημόσιο χρέος





Πηγή: elegr.gr

Πρόγραμμα Εργασιών Συνεδρίου

Χρέος και Λιτότητα: Από τον Παγκόσμιο Νότο στην Ευρώπη

6, 7 και 8 ΜΑΪΟΥ

ΝΟΜΙΚΗ ΣΧΟΛΗ (Σίνα 3 και Μασσαλίας )
Αμφιθέατρο 1, 1ος όροφος

ΔΙΟΡΓΑΝΩΤΕΣ
Ελληνική Πρωτοβουλία για τη συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου επί του ελληνικού δημόσιου χρέους και European Network on Debt and Development (Eurodad), Committee for the Abolition of Third World Debt (CADTM), Bretton Woods Project, Research on Money and Finance (RMF), Ηνωμένο Βασίλειο , Debt and Development Coalition Ireland, Action from Ireland, Ιρλανδία, Jubilee Debt Campaign, Ηνωμένο Βασίλειο, WEED (World Economy Environment Development), Γερμανία, Observatorio de la Deuda en la Globalización, Ισπανία

Παρασκευή 6 Μαΐου

17.15: Άνοιγμα : Σοφία Σακοράφα (ανεξάρτητη βουλευτής)

17.30 – 19.00: Η πραγματικότητα της κρίσης στην Ελλάδα
Ομιλητές:
Λεωνίδας Βατικιώτης (δημοσιογράφος και λέκτορας Πολιτικής Οικονομίας, Varna Free University of Cyprus ): Αιτίες της κρίσης χρέους.
Νάντια Βαλαβάνη (συγγραφέας, οικονομολόγος ): Εξωοικονομικές όψεις της κρίσης.
Χρήστος Παπαθεοδώρου (αναπληρωτής καθηγητής Κοινωνικής Πολιτικής, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης): Κοινωνικές επιπτώσεις της κρίσης χρέους στην Ελλάδα: Εξασθένηση της κοινωνικής προστασίας και επιδείνωση της φτώχειας.
Νότης Μαριάς (αναπληρωτής καθηγητής Ευρωπαϊκών Θεσμών, Πανεπιστήμιο Κρήτης): Αναθεώρηση της Συνθήκης της Λισσαβώνας και συντεταγμένη χρεοκοπία
Συντονιστής: Ερίκ Τουσέν (πρόεδρος της CADTM, Βέλγιο)

19.30 – 21.00: Το χρέος στην Ευρώπη – βασικοί παράγοντες και τρέχουσα πολιτική
Ομιλητές
Άντι Στόρεϊ (πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Δουβλίνου, επικεφαλής της Action from Ireland).
Ντάριους Ζαλέγκα (συνδικαλιστής, δημοσιογράφος της Le Monde Diplomatique, Πολωνία)
Αντρέι Χούνκο (βουλευτής του Die Linke, Γερμανία)
Ντενί Ντιράν (γ.γ. του συνδικάτου της CGT στην Τράπεζα της Γαλλίας)
Παρεμβάσεις από την αίθουσα εκ μέρους εκπροσώπων από άλλες χρεωμένες χώρες της Ευρώπης.
Συντονιστής: Στάθης Χατζόπουλος (νομικός)

Προβολή του ντοκιμαντέρ Debtocracy, παρουσία των συντελεστών του, Κατερίνας Κιτίδη και Άρη Χατζηστεφάνου

Σάββατο 7 Μαΐου

11.30 – 12.00: Υποδοχή και ενημέρωση για την προηγούμενη ημέρα

12.00 – 13.30: Το παγκόσμιο πρόβλημα του χρέους: Οι κρίσεις χρέους στον παγκόσμιο Νότο
Ομιλητές:
Λίντι Νασπίλ (Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου Φιλιππίνων, Συνασπισμός Φιλιππίνων για την Απαλλαγή από το Χρέος): Εισαγωγή στις κρίσεις χρέους του Νότου.
Μιμούν Ραχμάνι (ATTAC/CADTM, Μαρόκο): Η περίπτωση της περιοχής Μαγκρέμπ-Μασρέκ
Φάτι Τσαμκί (RAID/ATTAC/CADTM, Τυνησία): Η περίπτωση της Τυνησίας.
Νίκ Ντίαρντεν (επικεφαλής της Jubilee Debt Campaign, Ηνωμένο Βασίλειο): ΔΝΤ, χρέος και φορολογία: Μαθήματα από το Νότο.
Συντονιστής: Γιώργος Μητραλιάς (Ελληνική Επιτροπή κατά του Χρέους)

13.30: Διάλειμμα

15.00 – 16.30: Εναλλακτικές λύσεις αντιμετώπισης του χρέους – διεθνή διδάγματα
Ομιλητές:
Όσκαρ Ουγκαρτέτσε (Ινστιτούτο Οικονομικής Έρευνας, Αυτόνομο Πανεπιστήμιο Μεξικού): Παρουσίαση δίκαιων λύσεων για τα προβλήματα χρέους.
Άλαν Σίμπιλς (Αργεντινός πανεπιστημιακός, ανώτατος σύμβουλος του Κέντρου Έρευνας Οικονομικής Πολιτικής, Ουάσιγκτον): Η περίπτωση της Αργεντινής.
Φιόνα Τσιπούνζα (Αφρικανικό Δίκτυο και Φόρουμ για το Χρέος και την Ανάπτυξη – AFRODAD): Η περίπτωση των χωρών με χαμηλό εισόδημα.
Συντονίστρια: Χενρίκε Άλεντορφ (Bretton Woods Project, Ηνωμένο Βασίλειο)

17.00 – 18.30: Εμπειρίες των Επιτροπών Λογιστικού Ελέγχου του χρέους από όλο τον κόσμο
Ομιλητές:
Μαρία-Λουσία Φατορέλι (Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του χρέους, Βραζιλία).
Ερίκ Τουσέν (πρόεδρος της CADTM, Βέλγιο).
Λίντι Νασπίλ (Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου Φιλιππίνων, Συνασπισμός Φιλιππίνων για την Απαλλαγή από το Χρέος).
Συντονιστής: Μωυσής Λίτσης (οικονομικός συντάκτης)

18.30: Διάλειμμα

19.30 – 21.00: Εναλλακτικές λύσεις για το χρέος στην Ευρωζώνη
Ομιλητές:
● Άντι Στόρεϊ (πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο του Δουβλίνου, επικεφαλής της Action from Ireland)
● Κώστας Λαπαβίτσας (καθηγητής Οικονομικών, Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, Research on Money and Finance, Ηνωμένο Βασίλειο)
● Ευκλείδης Τσακαλώτος (καθηγητής Οικονομικών, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθήνας)
Συντονιστής: Άρης Χατζηστεφάνου (δημοσιογράφος)

Κυριακή 8 Μαΐου

11.00 – 13.30: Εργαστήρια και συναντήσεις για το σχεδιασμό της δράσης μεταξύ των συμμετεχόντων.

13.30: Διάλειμμα

14.30 -15.00: Συνόψιση των εργασιών των προηγούμενων ημερών

15.00 – 16.30: Αιτήματα και κινήματα για μια δίκαιη λύση στο πρόβλημα του χρέους
Ομιλητές:
Δέσποινα Σπανού (μέλος της Ε.Ε. της ΑΔΕΔΥ)
Γιώργος Θεοδωρόπουλος (“Επιβάτες Θεσσαλονίκης” -- Κινήματα “Δεν Πληρώνω”)
Νίκος Γουρλάς (απολυμένος συνδικαλιστής)
Σόνια Μητραλιά (Κίνημα Γυναικών ενάντια στο Χρέος)
Πέτρος Φιλίππου (δήμαρχος Σαρωνικού)
Βάιος Γκανής (πρόεδρος Αγροτικού Συλλόγου Βόρειας Φθιώτιδας)
Μαρία-Λουσία Φατορέλι ( Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του χρέους, Βραζιλία -- συνοπτική παρουσίαση των δράσεων κατά του χρέους στις χώρες του Νότου)
Ούιγκουν Μπρινίλντσεν (Ευρωπαϊκό Δίκτυο για το Χρέος και την Ανάπτυξη – συνοπτική παρουσίαση των δράσεων στην Ευρώπη)
Συντονιστές:
Άρις Καζάκος (καθηγητής Εργατικού Δικαίου, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης).
Μίριαμ Μπούργκι (CADTM, Βέλγιο)

17.00 – 18.30: Διακήρυξη της Αθήνας για το Χρέος
Ομιλητές:
Γιώργος Κατρούγκαλος (συνταγματολόγος, αναπληρωτής καθηγητής, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης).
Παναγιώτης Σωτήρης (πανεπιστημιακός, μέλος της Σ. Ε. της ΑΝΤΑΡΣΥΑ).
Γιάννης Τόλιος (δρ οικονομικών επιστημών, μέλος της Π.Γ. του Συνασπισμού)
Κώστας Λαπαβίτσας (καθηγητής Οικονομικών, Πανεπιστήμιο του Λονδίνου)
Νέσα Νι Τσασάιντι (Action from Ireland)
Πασκάλ Φρανσέ (αντιπρόεδρος της CADTM, Γαλλία)
Συντονιστής: Λεωνίδας Βατικιώτης, δημοσιογράφος, οικονομολόγος

Παρεμβάσεις εκπροσώπων κομμάτων και πολιτικών οργανώσεων, συνδικάτων, λαϊκών οργανώσεων, κινημάτων και του κοινού.

Θα ακολουθήσει η παράσταση “I Love Mnemonium”, του Γιάγκου Ανδρεάδη, μια παραγωγή του Κέντρου Δράματος του Παντείου Πανεπιστημίου.

Επικοινωνία: info@elegr.gr



Από το tvxs.gr


Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

Decipher - Μονόλογος, μουσική παραγωγή από το Μεσολόγγι



Καινούργια δουλειά από Μεσολογγίτη καλλιτέχνη της alternative hip-hop σκηνής

Λυπάμαι πολύ, και το θεωρώ τουλάχιστον άδικο. Με προβληματίζει το ότι έπρεπε να αναφέρω τόπο καταγωγής για να σας κινήσω το ενδιαφέρον. Κανονικά, δεν υπάρχουν κανόνες, δεν υπάρχουν περιορισμοί. Ο Decipher καταφέρνει να μετατρέψει την καθημερινότητα σε πηγή έμπνευσης, να προσπεράσει (αλώβητος;) τις δυσκολίες της, και στο τέλος, τον ίδιο του τον εαυτό. Φτιάχνει τους δικούς του μύθους, πλέκει τις ιστορίες και τον στίχο σε έναν γοητευτικό μονόλογο, τίτλος προσδιοριστικός αλλά όχι απόλυτος, μιας και στα δώδεκα κομμάτια του δίσκου τον συντροφεύουν αγαπημένες μουσικές από όλο το ακουστικό φάσμα, καθώς και οι συνεργάτες φίλοι του Ανδρείκελος και Όμικρον. Κατά τη γνώμη μου, το υλικό ολοκληρώνεται από την πολύ καλή δουλειά του Ezlen των CTG (γραφιστικά), ο οποίος "ντύνει" το άλμπουμ με τις επιτυχημένες και.. σκοτεινές δημιουργίες του!


Το δελτίο τύπου έχει ως εξής:
Ο Decipher (κατά κόσμον Κώστας), ένας νέος MC στο χώρο της ελληνικής σκηνής κυκλοφορεί σύντομα την πρώτη του μουσική απόπειρα με τίτλο "Μονόλογος - The Mentaltape". Πρόκειται για ένα δίσκο ηχογραφημένο εξ' ολοκλήρου πάνω σε instrumentals ξένων καλλιτεχνών, πλην ενός κομματιού στην παραγωγή του οποίου βρίσκεται ο Ανδρείκελος (Αποκάλυψις / Πηγή Soundpieces / Grenade Offensive Music). Συνολικά, 12 κομμάτια αποτελούν αυτό τον Μονόλογο διάρκειας περίπου 45 λεπτών, με συμμετοχή του φίλου Όμικρον στο μικρόφωνο και του Ανδρείκελου στα scratches. Την επιμέλεια της μίξης και του mastering (στα πλαίσια που αυτά ήταν δυνατά) έχει αναλάβει επίσης ο Ανδρείκελος, ενώ ο σχεδιασμός του εξωφύλλου ανήκει στον Ezlen (Chaos.Theory.Graphics).

Ο δίσκος αναμένεται να δωθεί για δωρεάν downloading την Τρίτη 10/5/2011 σε διάφορους διαδικτυακούς χώρους και πιθανόν θα κοπούν αντίτυπα του μελλοντικά που θα δίνονται σε συμβολική τιμή. Μπορείτε να ακούσετε ένα δείγμα του δίσκου από το επίσημο mixtrack, πατώντας play στο παρακάτω πλαίσιο. Καλή σας ακρόαση!

"Monologos (The Mentaltape)" Mixtrack by DecipherMuzik


Τρίτη 3 Μαΐου 2011

"Ταξιδιώτες" - Μάθε παιδί μου γράμματα, του Θόδωρου Μαραγκού (1981)



Επιστρέφουν οι "Ταξιδιώτες" στον τόπο τους μετά τις προβολές του Πάσχα. Είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε το εγχείρημα στις δύο τελευταίες συναντήσεις (Οι κόρες της ντροπής, Κλέφτης Ποδηλάτων) και μπορούμε να πούμε πως έχουν την αμέριστη στήριξή μας. Σε πρώτη φάση, οι συναντήσεις περιορίζονται (σε εισαγωγικά, καθώς δεν νοείται περιορισμός στην ελεύθερη έκφραση) σε κινηματογραφικές προβολές και κριτικές για τον χώρο της έβδομης τέχνης, όμως είμαστε βέβαιοι ότι η Ομάδα θα ανοίξει τα φτερά της και θα περπατήσει και σε άλλα μονοπάτια..


Νέοι άνθρωποι, που με αφορμή μία ταινία, μαζεύονται μία φορά την εβδομάδα για μια σοβαρή κουβέντα σε χαλαρό κλίμα, κρίνουν, αντιπαραβάλλουν οπτικές και αντιλήψεις, μαθαίνουν και διδάσκουν (άνευ.. διδασκάλων). Για αυτή την εβδομάδα, οι "Ταξιδιώτες" επιλέγουν την πάντα επίκαιρη ταινία "Μάθε παιδί μου γράμματα", ένα φιλμ-σχόλιο πάνω στην ιστορική αντίληψη, το εκπαιδευτικό σύστημα, την ανεργία και τον πραγματικό ρόλο του εκπαιδευτικού στην κοινωνία..


Απόσπασμα από ταινία, με την περιβόητη ατάκα
"έξι χρόνια στο δημοτικό, έξι στο γυμνάσιο.."


Δευτέρα 2 Μαΐου 2011

Η συμμετοχή μας στην Πρωτομαγιά του 2011



Η φετινή Πρωτομαγιά νομίζω ότι αφιερώνεται στο 21,3% των νέων μεταξύ 25 και 34 ετών, οι οποίοι, μαζί με το 37% των παιδιών μεταξύ 15 και 24 ετών που "θέλουν" και μπορούν να εργαστούν, συνθέτουν την εκρηκτική ύλη για μια κοινωνική έκρηξη που ίσως αφήσει πολλά συντρίμια πίσω της. Και όχι, δεν ονειρευόμαστε να γίνει το Σύνταγμα Ταχρίρ, αλλά δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι ο κύριος ιδεολογικός κορμός των Αραβικών Εξεγέρσεων συγκροτήθηκε (και) από μορφωμένους κάτω των 40 ετών.


Σας παραπέμπουμε, μάλιστα, να ρίξετε μία δεύτερη ματιά στην ανάλυση του ΚΙΜΠΙ που δημοσιεύσαμε πριν μερικές μέρες. Εκεί περιγράφεται με πολύ ξεκάθαρο τρόπο ποιά είναι η
αντιμετώπιση της εργασίας, των κοινωνικών παροχών από την μεριά των πολιτικών καθοδηγητών..

Εμείς ωστόσο θέλουμε να σταθούμε λίγο πιο πολύ στην ανθρώπινη διάσταση των φαινομένων.. Για να τιμήσουμε την αλληλεγγύη και τη στοιχειώδη ενότητα σε καιρούς αφιλόξενους, ξεκινάμε μία ελεύθερη δημοσκόπηση με θέμα "Εάν έπρεπε υποχρεωτικά να επιλέξετε, θα προτιμούσατε να μείνετε άνεργος εσείς ή ο συνάδελφός σας;". Είμαστε πολύ περίεργοι να δούμε τα τελικά αποτελέσματα, καθώς και τον σχολιασμό που θα ακολουθήσει..

Καλέστε τους φίλους σας που ίσως να ενδιαφέρονται, όσοι περισσότεροι και καλύτερα.
Χαιρετώ σας.