Για όσους θρηνούν τα βινύλια.. listen to your Inner Ear

Μία από τις μεγαλύτερες απώλειες που γνώρισαν οι φίλοι του βινυλίου με τον ερχομό του Compact Disk ήταν η απώλεια της αίσθησης της πρώτης επαφής με το άλμπουμ. Η ανάμνηση του να γυρίζεις σπίτι, να το βγάζεις απαλά από το ρυζόχαρτο, να διαβάζεις τους στίχους, να περιεργάζεσαι τις φωτογραφίες.. χώρια ό,τι άλλες "καλλιτεχνιές" έβαζε ο καθένας: κίτρινη-μοβ ζελατίνα για την ψυχεδέλεια, αλουμινόχαρτο και τεχνητά ξεθωριάσματα για τα πιο σκληρά..

Έπειτα ήρθαν οι κασέτες που ελαφριές και σκληρές, έφεραν την ευκολία της αντιγραφής, της μεταφοράς τους από χέρι σε χέρι και από δωμάτιο σε δωμάτιο.. Πιο φθηνές, σχεδόν λαϊκές, χώρεσαν τα εισαγόμενα των 80's, τα αντιστασιακά του Μίκη και τις (επισήμως) παράνομες 000004 του Άσιμου.

Και άλλαξε ο καιρός, και βρίσκεις δίσκους πια και στα περίπτερα, κατεβάζεις ό,τι θέλεις σε mp3 (που πολλάν έδωσε και πολλά πήρε, αλλά δεν είναι της παρούσης) και "μπήκαμεν σ' άλλη εποχή". Βινύλια κυκλοφορούν μόνο οι λάτρεις της συνεννοημένης φθοράς, όσοι δουλεύουν ακόμα πικάπ ή τα χρησιμοποιούν στη μουσική παραγωγή (π.χ. παραγωγοί elektronica).



Σήμερα το πρωί παρέλαβα με αντικαταβολή το τελευταίο άλμπουμ του Φοίβου Δεληβοριά "Ο Αόρατος Άνθρωπος", που κυκλοφόρησε από το sublabel Εξώστης της Πατρινής Inner Ear. Όσο απλό κι αν ακούγεται, ήταν η αφορμή για να γράψω μετά από καιρό.. Εντυπωσιάστηκα από την άριστη παραγωγή, τον γεμάτο ήχο, και σε πρώτη ματιά από το σύνολο του εγχειριδίου, των φωτογραφιών, την ποιότητα του χαρτιού, την προσοχή που δόθηκε σε μία κυκλοφορία. Στα αλήθεια όμως, εντυπωσιάστηκα από το γεγονός ότι μία εταιρία, με μικρό ακροατήριο (για την ώρα), αλλά με σπουδαίο μουσικό υλικό επένδυσε πάνω στην ποιότητα, σε ό,τι καλύτερο είχε να δώσει..

Ήδη από το περιτύλιγμα, ένα σκληρό κουτί με ασπρόμαυρες μορφές που θυμίζουν Jackson Pollock και το έμβλημα της εταιρίας, άρχισα να νιώθω σαν τους παλιούς βινυλολάτρεις, και γύρισα απευθείας από καταναλωτή μαζικής παραγωγής σε αποδέκτη προσεγμένης καλλιτεχνίας. Το άλμπουμ (που συστήνω ανεπιφύλακτα ως το επιστέγασμα της μουσικής πορείας του Φοίβου) συνοδευόταν από ένα εξίσου καλαίσθητο Promo CD με επιλογές από όλο το φάσμα των καλλιτεχνών της Inner Ear (λ.χ. Abbie Gale, The Boy, Modrec, Tango with Lions, Drog_A_Tek).

Plus one λοιπόν από μένα στην Inner Ear. Συγχωρέστε ίσως τον αυθορμητισμό μου, ίσως ανεπίκαιρος και απροσάρμοστος μέσα στον κακό χαμό. Τελευταία έχω αρχίσει να υποστηρίζω, χωρίς να 'μαι και σίγουρος ότι οι λαοί δεν κάνουν επανάσταση, οι λαοί εξεγείρονται. Οι άνθρωποι κάνουν επανάσταση, εσωτερική, συμπεριφορική, ομαδική. Και μάλλον το πρώτο έπεται.. Και η μουσική μπορεί να γίνει ένα όχημα. Κατ' επέκταση και η σωστή ακρόασή της. Μη φοβηθείτε να αγοράσετε έναν δίσκο στον γιό σας, ή να πάρετε την κόρη σας σε μία μουσική παράσταση.

Υ.Γ.: Όχι, δεν με πλήρωσαν, τους πλήρωσα. Και χαίρομαι για αυτό.