(η ανάγκη να νιώθουμε και να ζούμε ο ένας με τον άλλον σε ζοφερές εποχές, χτικιάρικες. μόνο ο ένας με τον άλλον από κοντά δεν θα χαθούμε, όπως στην διακοπή ρεύματος περπατάμε σαν τυφλοί από το χέρι και τους τοίχους)
Μην κλειδώσεις την πόρτα απόψε
Μην με αφήσεις (στην) απ’ έξω
Μπήκαμε σε δύσκολη εποχή, με καταχνιά, που στο τραπέζι το χιόνι φέρνουν τα παιδιά
Μην αμπαρώνεις, άσε το τζάμι ανοιχτό
Μπορεί κάποιος να σε ψάξει, να σε φωνάξει για καζούρα ή για βρισιές
Μπορεί κάποιος της κόρης σου με γαρμπίλια να σημαδεύει το παράθυρο
Ρίξε μια ματιά όπως βγαίνεις..
Ποιός σου τάξανε πως θα ‘σαι για να κρίνεις τον καιρό;
Μην κλειδώσεις, μπορεί και να ξανάρθω
Πέρασα, μα δεν σε βρήκα, κι αν σε γύρεψα στη δουλειά, στο καφενείο..
Κι ας ακολούθησα τη σκόνη στα παππούτσια και τα αποτσίγαρα
Μου είπε η Καίτη πως θα γύριζες για λίγο να μας δεις
Κι όσο σε δούμε.. λες κι έχει πλέον σημασία
Τώρα το φάσμα σου ξυρίζεται τις Κυριακές
Δεν έχει νόημα, πάντα στην πόρτα σου θα μ’ έχεις
Σαν πεινασμένο γατί που γρατσουνάει το κάσωμα
Και περιμένει..
Ο άνθρωπος, λένε, καμώνεται από τα σημάδια του
Από τα ναυάγια στην ψυχή του
Και από τους κάβους που τον δένουνε στο κύμα
Μην περιμένεις, άλλος κανείς δεν θα ‘ρθει
Εγώ κι εσύ ό,τι κάνουμε
Κι αν δεν είμαστε αρκετοί, φτάνουμε για μένα και για σένα
Μόνο, σε παρακαλώ
Γύρνα το κλειδί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δεν με ενδιαφέρει τι λένε οι άλλοι για μένα.
Με απασχολεί περισσότερο τι σκέφτονται για μένα.
Παρακαλώ να υπογράφετε τα σχόλιά σας..