http://tiposilon.blogspot.com/

Ο τύπος των ήλων

Ανεξάρτητος Φορέας Γνώμης - Πολιτική, Πολιτιστική Επιθεώρηση

Το τελευταίο μας εγχείρημα. Δηλώστε συνδρομητές για να ενημερώνεστε για την εξέλιξη του νέου ιστολογίου.

Επαμεινώνδας Κορκονέας: Το δράμα από την άλλη μεριά

(Διαβάστε το. Δεν χρειάζεται να είσαι ο συνήγορος του διαβόλου για να μπορείς να διακρίνεις και την απέναντι, και όχι αντίπαλη πλευρά.)

Ποιός είναι πραγματικά ο αστυνομικός Επαμεινώνδας Κορκονέας; Ο ειδικός φρουρός που στα 37 του θα μείνει στην ιστορία σαν ο ένστολος Ράμπο που με έναν πυροβολισμό έβαλε μπουρλότο σε όλη την Ελλάδα. Το όνομά του από το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου γράφεται δίπλα σε ονόματα άλλων συναδέλφων του που πάτησαν τη σκανδάλη του υπηρεσιακού όπλου τους και αφαίρεσαν ανθρώπινη ζωή.Ακολουθεί εκτεταμένο άρθρο της εφημερίδας Espresso

Πίσω από τη μαύρη γραμμή που άφησε η πυρίτιδα στο χώμα στέκονται και άλλα ονόματα παλικαράδων της ΕΛ.ΑΣ., που έκλεισαν σπίτια συνανθρώπων τους αλλά και το δικό τους. Ο Νίκος Σταθόπουλος που σκότωσε την Αμερικανίδα τουρίστρια, ο Θανάσης Μελίστας που εκτέλεσε τον Μιχάλη Καλτεζά, ο Ευάγγελος Λαγογιάννης που τρύπησε με τέσσερις σφαίρες το σώμα ενός 28χρονου μουσικού, ο Θοδωρής Χαλουλάκος που άφησε παράλυτο τον 18χρονο τότε μαθητή Σωτήρη Κατσιώτη. Κι άλλα πολλά μπουμπούκια που έκλεισαν σπίτια και άφησαν πίσω χαροκαμένες μάνες που ακόμη θρηνούν τα παιδιά τους στα νεκροταφεία. Ολοι τους ήταν αυτό που λέμε λαϊκά παιδιά. Βουνίσιοι, φανατικοί, αναθρεμμένοι με τα ιδεώδη του τρίπτυχου πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, που η ιδεολογική διαστροφή του επέφερε πολλές φορές μυριάδες δεινά στον τόπο. Γιατί άλλο το κυνήγι του κοινού ή οργανωμένου εγκλήματος κι άλλο η υπέρβαση των στοιχειωδών κανόνων των ορίων της νόμιμης άμυνας.

Ο Κορκονέας γεννήθηκε και μεγάλωσε μέσα στην πόλη της Καλαμάτας πριν από 37 χρόνια. Ο πατέρας του, επιπλοποιός στο επάγγελμα, σήμερα είναι υπέργηρος και ζει από μια μικρή σύνταξη και λίγα εισοδήματα που έχει από πολύχρονη προσωπική εργασία. Ο Νώντας, παιδί μικροααστικής οικογένειας, με ρίζες από το ιστορικό χωριό Σταυροπήγιο Μεσσηνίας, κοντά στον πύργο του Καπετανάκη που στα χρόνια της τουρκοκρατίας λειτουργούσε ως παρατηρητήριο και προπύργιο στη επανάσταση των αδούλωτων Μανιατών που έδωσαν αγώνα ζωής και ελευθερίας στη μάχη της Βέργας, ξέρει καλά την ιστορία του τόπου του και τις ρίζες της φαμίλιας του. Από μικρό παιδί δούλευε σαν το σκυλί στο επιπλοποιείο του πατέρα του και σε άλλες δουλειές για να εξασφαλίσει το μεροκάματο.

Μέσα στο σπίτι του όμως υπήρχαν ανοιχτές πληγές που τον τραυμάτιζαν κάθε στιγμή. Οι δύο αδελφές του (η μία πέθανε πριν από τρία χρόνια) είχαν γεννηθεί με σύνδρομο νοητικής στέρησης. Η δεύτερη αδελφή του νοσηλεύεται σε κλινική ανιάτων στην Καλαμάτα. Ο Νώντας με χρήματα από τον προσωπικό του μισθό βοηθούσε όπως μπορούσε για να πληρώνονται τα νοσήλια, αφού οι γονείς του είναι τώρα συνταξιούχοι, με τη μάνα του να δουλεύει για χρόνια ως εργάτρια στις φάμπρικες της βιομηχανικής ζώνης της Καλαμάτας.

Παιδί άκαμπτο, ο Επαμεινώνδας αποφάσισε το 1992, σε ηλικία 21 ετών, να εκπληρώσει τη στρατιωτική του θητεία στις ειδικές δυνάμεις και στην περήφανη σχολή των αλεξιπτωτιστών. Το 1999 εισάγεται στη Σχολή Αστυφυλάκων του Μεσολογγίου αφού αντιλαμβάνεται ότι είναι στην πάστα του να γίνει τιμωρός του εγκλήματος για να βοηθήσει την πατρίδα και ταυτόχρονα να φύγει από το μόνιμο άγχος της περιστασιακής δουλειάς και από το άχθος του μεροκάματου. Από την 1η Ιανουαρίου 2000 ο Νώντας Κορκονέας υπηρετεί αδιαλείπτως στο Αστυνομικό Τμήμα Εξαρχείων. Οι συνάδελφοί του βλέπουν ότι είναι ο τύπος που δεν μασάει στα δύσκολα και μπαίνει στη φωτιά.

Με τεράστια εμπειρία στον χώρο του κέντρου της πόλης, αποφασίζεται η τοποθέτησή του στα περιπολικά. Δεν διαψεύδει αυτούς που το αποφασίζουν και ειδικά τον διοικητή του Βάιο Μπαρμπαρούση, τον πρώην επικεφαλής του Τμήματος Εξαρχείων, ο οποίος αντικαταστάθηκε μετά το τραγικό συμβάν της νύχτας της 6ης Δεκεμβρίου από τον αστυνόμο Γιάννη Κολιό, μάχιμο αξιωματικό με προϋπηρεσία. Ο Μπαρμπαρούσης, όπως μαρτυρούν συνάδελφοί του που δούλευαν ειδικά βράδια μαζί με τον Κορκονέα, παρότρυνε τις περιπόλους να απομακρύνονται από τις συρράξεις με τους αναρχικούς και να αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι να βγάζουν πιστόλια, πόσω μάλλον να τα χρησιμοποιούν. Ο Κορκονέας, ο φόβος και ο τρόμος του κοινού εγκλήματος και των αναρχικών στα γύρω στενά, έπαιρνε τις δύσκολες περιπολίες στα Εξάρχεια και στις σκοτεινές περιοχές στου Γκύζη.

Υπάκουος αλλά τραχύς, στα δύσκολα δεν μάσαγε πουθενά. Ενα βράδυ πριν από δύο χρόνια, τα πληρώματα της Αμέσου Δράσεως του βγάζουν το καπέλο για την απαράμιλλη γενναιότητά του. Σήμα από το κέντρο ειδοποιεί για ένοπλο άνθρωπο της νύχτας, ο οποίος δεν σταματάει σε έλεγχο των αστυνομικών και αναπτύσσει ιλιγγιώδη ταχύτητα για να ξεφύγει με το αυτοκίνητο που οδηγεί. Ο Κορκονέας κυνηγάει τον ημεδαπό μέσα στο κέντρο της Αθήνας, σε μια υπόθεση που γι’ αυτόν μοιάζει με παιχνίδι που σκοτώνει την πλήξη του. Τον μπλοκάρει με το περιπολικό, πριν φτάσουν τα πληρώματα του 100 και τον εγκλωβίζει Ιπποκράτους και Ακαδημίας γωνία.

Χιμάει, του περνάει χειροπέδες και βρίσκει πάνω του ένα όπλο Tokaref, με τη σφαίρα στη θαλάμη. Για την πράξη του ο Διευθυντής της Αστυνομίας Αθηνών του απονέμει ηθικό έπαινο με αριθμό πρωτοκόλλου 290/7/1-γ, το οποίο επικαλείται και προσκομίζει στον ανακριτή ο δικηγόρος του Αλέξης Κούγιας, μαζί με τα επιδόματα που λαμβάνει η οικογένειά του από τον ΟΓΑ και μία άδεια κυκλοφορίας αγροτικού αυτοκινήτου που χρησιμοποιούσε ο Νώντας από την Καλαμάτα γα να βοηθάει τον γέρο πατέρα του στις γεωργικές εργασίες. Με τη διαφορά ότι αυτήν την άδεια ο Επαμεινώνδας Κορκονέας δεν θα την ξαναχρησιμοποιήσει τα υπόλοιπα δημιουργικά χρόνια της ζωής του.

Ο δράστης του αιματηρού επεισοδίου έχει τρία παιδιά που πηγαίνουν σχολείο. Η γυναίκα του, που κατάγεται από τη Στούπα Μεσσηνίας, έφυγε από το σπίτι που νοίκιαζαν στην περιοχή των Λιοσίων και έχει βρει καταφύγιο κοντά στους γονείς της, που το καλοκαίρι ασχολούνται με τα ενοικιαζόμενα δωμάτια σε μια περιοχή που ζει από τον τουρισμό. «Ο μπαμπάς έφυγε για εκπαίδευση, θα μιλάτε μαζί από το τηλέφωνο, θα γυρίσει, μην ανησυχείτε» είπαν στα παιδιά του που παραξενεύτηκαν γιατί ο πατέρας τους δεν πήγε στο σπίτι το πρωί της προηγούμενης Κυριακής.

«Βαρέθηκα να τρώω πέτρες από τους αναρχικούς, σιχάθηκα να τρέχω στα στενά σαν κυνηγημένος» έλεγε το ίδιο πρωί σε συναδέλφους του που τον μετέφεραν στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση ο άνθρωπος που πυροβόλησε στο στήθος τον Αλέξη Γρηγορόπουλο και έβαλε φωτιά στα οδοφράγματα. «Κλείσανε δύο σπίτια και η Αστυνομία πήγε πενήντα χρόνια πίσω» σχολιάζουν συνάδελφοί του ειδικοί φρουροί, που ακόμη θυμούνται τη γενναιότητα του Κορκονέα που σε λίγα δευτερόλεπτα μεταμορφώθηκε στη χειρότερη κτηνωδία στον ημιφωτισμένο πεζόδρομο της οδού Τζαβέλα.

Το μάθημα που μας χρειάζεται..

Μια η ώρα το πρωί κι όμως.. πρέπει να προετοιμαστώ καλά για το μάθημα της επομένης. Νεοελληνική Γλώσσα, Β τεύχος ,ενότητα 4, σχολείο. Το αποφάσισα. Αυριανό και μεθαυριανό και παντοτινό μάθημα ο νεκρός Αλέξανδρος. Που μπορεί και να τον προσπέρασα εκείνο το απόγευμα οδεύοντας προς το Χημείο για την παρακολούθηση σεμιναρίου βιωματικής διδασκαλίας. Εκείνη την ίδια ώρα που αποχωρούσα με ευφρόσυνη διάθεση και σχέδια για ένα πιο ζωντανό και ευφάνταστο μάθημα από Δευτέρα... εκείνη την ίδια ώρα τον σκότωναν. Σε απόσταση μερικών μέτρων οι δύο μας , ίσως πριν κλείσει για πάντα τα μάτια να συναντήθηκαν έστω κι αστραπιαία τα όνειρά μας. Η δίψα για ζωή . Η διάθεση να γκρεμίσεις κάθε τι άσχημο, να εξαφανίσεις το περιττό ,το άδειο, το νεκρό. Και εξαφάνισαν εκείνον για να μπορούν με μεγαλύτερη άνεση να γεμίζουν τα σχολικά βιβλία με τη σαβούρα που αποβλακώνει, τις σχολικές τάξεις με γυάλινα απαθή βλέμματα. Γιατί αυτό φοβούνται. Τη σπίθα στα μάτια των μαθητών που ξέρουν πολύ καλά πόσο εύκολο είναι να βάλει φωτιά στις βιτρίνες του κόσμου τους.

Ενότητα 4α ,λοιπόν, θέμα :σχολείο .Κλείστε τα βιβλία ,παιδιά, κι ανοίξτε τα μάτια σας. Πείτε μου μόνο τι βλέπετε. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Άδειες ψυχρές τάξεις ,ατέλειωτους μονολόγους, πλήξη ,απουσιολόγια και βιβλία άψυχης ύλης και να μετράς αντίστροφα τη ζωή σου μέχρι το σχόλασμα ,μέχρι να ξαναμπείς στο ρινγκ για τον επόμενο γύρο.

Ενότητα 4β, οι χρόνοι των ρημάτων . Οι χρόνοι ,λοιπόν είναι ένας. Ο σταματημένος, ο χρόνος της ακαριαίας στιγμής που κόβει το νήμα μιας ανθρώπινης ζωής , που συμπυκνώνει τη σιωπηρή απελπισία του παρελθόντος με την ηχηρή κραυγή του παρόντος και την αστραπιαία λάμψη του μέλλοντος. Και οι τρόποι του ρήματος είναι ένας ,ο στιγμιαίος που φέρνει στην επιφάνεια συντελεσμένα και συντελούμενα κατ’ εξακολούθηση εγκλήματα.

Ενότητα 4γ, οι σημασίες των εγκλίσεων του ρήματος. Οι εγκλίσεις ,παιδιά, σε αντίθεση με τους χρόνους είναι απειράριθμες, όσες και οι εκφράσεις της ανθρώπινης ψυχής. Αν σπάσετε τις καθιερωμένες κατηγοριοποιήσεις σε δήθεν αντικειμενική οριστική , μοιρολατρική υποτακτική και μισαλλόδοξη προστακτική ,αν ξεφύγετε από τον απόλυτο παραλογισμό των παραδειγμάτων «έγινε ΜΙΑ δολοφονία», «ας μη γινόταν Η δολοφονία» , «δολοφονήστε», μόνο τότε θα οξυγονωθεί το μυαλό και θα ξεπηδήσουν ερωτήματα ,παγιδευμένες και άρρητες σκέψεις και συναισθήματα. Θα ξαναθυμηθείτε εκείνο το παιδικό «γιατί;» που έμπαινε πριν από οποιαδήποτε έκφραση . Δεν έχετε ελπίδα να μάθετε ποτέ τις εγκλίσεις αν δεν εξασκηθείτε στις επίμονες ερωτηματικές και στις απαιτητικές αιτιολογικές προτάσεις.

Ενότητα 4δ,παραγωγή λόγου. Θέμα: τα όνειρα ενός 15χρονου.
Οδηγίες :Αριθμός λέξεων και προτάσεων απεριόριστος. Χρόνος :όλη η υπόλοιπη ζωή σας. Επιτρέπονται κάθε είδους λάθη αρκεί για τη διόρθωσή τους να χρησιμοποιείτε την αγάπη σας για ελευθερία και όχι τα φοβικά σας σύνδρομα. Μπορείτε να ανατρέξετε σε οποιεσδήποτε πηγές αρκεί το τελικό αποτέλεσμα να φέρει τη δική σας σφραγίδα. Και βέβαια μπορείτε να ενώσετε τα θρανία και να δημιουργήσετε ένα ομαδικό γραπτό ,και βέβαια μπορείτε να βγείτε από την τάξη να συνεχίσετε την εργασία σας έξω συντροφιά με τους συνομηλίκους σας ,βεβαίως και μπορείτε να την εκθέσετε στα βλέμματα των ενηλίκων ,μην σας φοβίσει η αμηχανία τους . Γνωρίζουν κατά βάθος ότι είστε η μόνη τους ελπίδα για ολική επαναφορά στη ζωή. Όχι, δεν θα υπάρχει βαθμολόγηση…

Αναγνώστης του troktiko.blogspot.com

..ανοιχτοί λογαριασμοί..

Είχα προσπαθήσει να το κάνω και εγώ παλαιότερα, αλλά ας είναι καλά ο troktikoς..

1) Σκάνδαλο Κοσκωτά ( γύρω στο 1989 )
2) Φιάσκο στα Ίμια
3) Φιάσκο Οτσαλάν
4) Παράλυση της χώρας απο κλείσιμο της Εθνικής Οδού απο τα τρακτέρ ( κινητοποιήσεις αγροτών )
5) Παράλυση της χώρας απο κλείσιμο της Εθνικής απο τις νταλίκες ( κινητοποιήσεις φορτηγατζήδων )
6) Μαθητικές κινητοποιήσεις όταν ήταν υπουργός παιδείας ο Αρσένης
7) Σκάνδαλο Χρηματιστηρίου ( 1999 )
8) Σκάνδαλο Ζαχόπουλου
9) Σκάνδαλο SIEMENS
10 ) Κάψιμο ( κάθε χρόνο ! ) του Πολυτεχνείου απο "άγνωστους" κουκουλοφόρους .
11) Το βιβλίο της Ρεπούση
12) Η κατάργηση του αυτοδιοίκητου της Δικαιοσύνης ( Ιούλιος 2008 )
13) Σκάνδαλο ύποπτου πλουτισμού Βουλγαράκη
14) Σκάνδαλο Βατοπαιδίου ( Φθινόπωρο 2008 )
15) Διεθνής οικονομική κρίση ( Φθινόπωρο 2008 )

και έπεται συνέχεια..

Στο Μεσολόγγι ο Θρήνος

Απόψε, στις 9 το βράδυ, στην Κεντρική Πλατεία Μεσολογγίου, μαθητές των Λυκείων της περιοχής θα συμμετάσχουν στον πανελλήνιο θρήνο για τον χαμό του συμμαθητή μας από σφαίρα οργάνου της τάξης. Σας καλούμε να βρεθείτε και εσείς μαζί μας..

Έκκληση στους ταραξίες

Φαντάζομαι πως εκείνοι στους οποίους απευθύνομαι, δεν θα έχουν ούτε τον χρόνο ούτε τη διάθεση να κάτσουν τώρα σε έναν υπολογιστή και να περιδιαβούν από blog σε blog. Μια έκκληση ρε παιδιά. Την πληρώνει άδικα και ο κόσμος. Δεν έχουν όλοι ασφάλειες στα μαγαζιά τους, θα μείνει κόσμος απλήρωτος, θα καταστραφούν οικογένειες, και όλο αυτό το μίσος τελικά ανακυκλώνεται και μεγεθύνεται. Πορεία, κλείστε τους δρόμους, μπλοκάρετε, μην καταστρέφετε. Όλοι στην κηδεία του παιδιού, όμως να μην ανάψει ούτε σπίρτο. Γιατί δεν το βλέπετε;; Θα γυρίσει μπούμερανγκ, θα σας την πουν κιόλας, θα βγουν τα κομματόσκυλα από πάνω. Και θα πάει στράφι όλη η κίνηση. Μείνετε σε ένταση, κινητοποιηθείτε, ενημερώστε τον κόσμο, δουλέψτε ένα καινούριο blog, πάρτε ένα τηλέφωνο σε κάποιο κανάλι, σε μια εφημερίδα, να μάθει ο κόσμος τα πως και τα γιατί.

Σκαλίστε την ομάδα σας, βγάλτε έξω τους προβοκάτορες. Και έτσι, οι Έλληνες όλοι θα είναι μαζί σας ασυζητητί!!

Μάρτυρες στη δολοφονία του 15χρονου: "Σημάδεψαν"!

(αναδημοσίευση από ΤΑ ΝΕΑ)

«Είδα τον αστυνομικό που έβγαλε όπλο, σημάδεψε προς τα παιδιά και πυροβόλησε δύο φορές. Στο βάθος είδα μια φιγούρα να κείτεται και κάποιον να τον τραβάει. Οι αστυνομικοί έκαναν μεταβολή και με το ίδιο βήμα κατευθύνθηκαν προς τη διμοιρία και έφυγαν. Ακολούθησε πανικός. Αργότερα μάθαμε ότι το παιδί πέθανε. Ήταν εν ψυχρώ δολοφονία».
Α υτόπτης μάρτυρας στην εν ψυχρώ εκτέλεση ενός 15χρονου παιδιού «της διπλανής πόρτας», του Αλέξη Γρηγορόπουλου, ήταν ο κ. Νώντας Παπαδημητρίου μαζί με δεκάδες άλλους θαμώνες καφετεριών και περαστικών από την περιοχή των Εξαρχείων το βράδυ του Σαββάτου. Οι περιγραφές των μαρτύρων ανατρέπουν τους ισχυρισμούς των δύο ειδικών φρουρών ότι δέχθηκαν επίθεση από τους νεαρούς και πυροβόλησαν πάνω σε συμπλοκή.

«Εμφανίστηκε ένα περιπολικό με πολύ χαμηλή ταχύτητα στη συμβολή των οδών Τζαβέλλα και Ζωοδόχου Πηγής. Βγήκαν δύο αστυνομικοί και άρχισαν φραστικές αντεγκλήσεις με την παρέα

των νεαρών, οι οποίοι διακρίνονταν σε απόσταση 30-40 μέτρων», περιγράφει ο κ. Παπαδημητρίου. «Δεν υπήρξε καμία απειλή ή επίθεση προς το μέρος τους, κανένας δεν τους πλησίασε. Έπειτα από λίγα λεπτά μπήκαν στο περιπολικό και έφυγαν προς τη Χαριλάου Τρικούπη. Μετά από λίγο επέστρεψαν με τα πόδια, ενώ πίσω τους, στη γωνία Ναυαρίνου και Χαριλάου Τρικούπη, βρισκόταν μια διμοιρία των ΜΑΤ. Οι νεαροί παρέμεναν στο ίδιο σημείο. Δεν υπήρχε τίποτα απειλητικό. Ξαφνικά άρχισαν και πάλι να ανταλλάσσουν ύβρεις σε πιο έντονο ύφος. Ο ένας αστυνομικός μάλιστα τους φώναζε: “Ελάτε τώρα ρε μ...”». Ακολούθησαν οι πυροβολισμοί. Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος χτυπήθηκε θανάσιμα στο στήθος.

«Μιλάμε για παιδιά»
«Άκουσα ξαφνικά τους πυροβολισμούς. Στη Μεσολογγίου, το τονίζω κατηγορηματικά, δεν είχε προηγηθεί κανένα επεισόδιο. Κάτι θα ακούγαμε. Όλα άρχισαν με τους πυροβολισμούς». Η κ. Αιμιλία και ο σύζυγός της Κωνσταντίνος κατοικούν σε πολυκατοικία της οδού Μεταξά και είδαν το σκηνικό της δολοφονίας του 15χρονου.

«Θα μπορούσα να πω ότι ήταν ένα ήσυχο βράδυ στα Εξάρχεια μέχρι που ακούστηκαν οι πυροβολισμοί. Βγήκαμε στο μπαλκόνι και είδαμε γύρω στα 15 παιδιά. Είχαν συγκεντρωθεί γύρω από τον δολοφονημένο νεαρό. Ακούγονταν συνέχεια ουρλιαχτά. Τηλεφωνήσαμε για το ασθενοφόρο. Πρώτη φορά είδα ένα τέτοιο συγκλονιστικό θέαμα. Μιλάμε για παιδιά. Όλα ήταν μικρής ηλικίας. Τα υπολογίζω στα 15 με 16. Ούτε κουκούλες φορούσαν ούτε κρατούσαν μολότοφ».

Ο σύζυγός της μιλάει και αυτός για δολοφονία. «Τσαμπουκάς του αστυνομικού που ξέσπασε και πυροβόλησε το παιδί. Το μόνο που προηγήθηκε ήταν ένας τσακωμός. Τίποτε άλλο, τουλάχιστον στη Μεσολογγίου. Μετά άρχισαν οι αντιδράσεις για τη δολοφονία. Πρώτα ξεκίνησαν από την Πλατεία Εξαρχείων και επεκτάθηκαν σε όλη την περιοχή».


«Σημάδεψαν, χτύπησαν και απλώς έφυγαν»!

ΛΕΠΤΟ προς λεπτό περιγράφει τα τραγικά γεγονότα η Λητώ, η οποία έτυχε να βρίσκεται στην περιοχή. «Το περιπολικό πέρασε από το ύψος της Ζωοδόχου Πηγής.

Ανέβηκε στη συνέχεια προς τα πάνω και οι αστυνομικοί το στάθμευσαν στη Χαριλάου Τρικούπη. Επέστρεψαν στη Μεσολογγίου με τα πόδια. Θα πρέπει να μεσολάβησαν γύρω στα δύο λεπτά μέχρι να επιστρέψουν».

Οι δυο αστυνομικοί, σύμφωνα με τη Λητώ, «στάθηκαν στην αρχή του πεζόδρομου της Μεσολογγίου. Άκουσα που έβριζαν χυδαία. “Ελάτε εδώ ρε μ...”. Και τότε ακούστηκαν οι πυροβολισμοί. Και οι δύο έβγαλαν όπλα. Για μένα, το παιδί πυροβολήθηκε στο ψαχνό. Σημάδεψαν και χτύπησαν. Την ώρα του πυροβολισμού ο μικρός βρισκόταν περίπου στο μέσο του πεζόδρομου.

Μετά τη δολοφονία είδα τους αστυνομικούς απλώς να απομακρύνονται».

ΤΑ ΝΕΑ

Τα Εξάρχεια είναι παντού (Γράφει ο Κώστας Ράπτης)

(αναδημοσίευση από skai.gr)

Υπάρχουν αυτοί που μιλάνε και αυτοί που σιωπούν. Σιωπούν, μολονότι ο ρόλος τους είναι να διακινούν την πληροφορία και τον λόγο. Σιωπούν εκκωφαντικά και προφανώς ένοχα.

Ποιος θα το έλεγε ότι η ελληνική τηλεόραση των αλλεπάλληλων έκτακτων δελτίων, των ζωντανών συνδέσεων για ψύλλου πήδημα, της κρυφής κάμερας ακόμα-ακόμα, θα αποστερούνταν στην συντριπτική της πλειονότητα οικειοθελώς του κυριότερου όπλου της, της εικόνας και της χρονικής αμεσότητας, κρίνοντας άξια υποβαθμισμένης κάλυψης, καθ' όλο το πρώτο 24ωρο, μιαν είδηση (εν ψυχρώ φόνος εφήβου από αστυνομικό και κατόπιν εκτεταμένα επεισόδια) που έκανε τον γύρο του κόσμου;

Ποιος θα φανταζόταν ότι τα κανάλια που μετέδωσαν live ως και τον απόπλου του στόλου για τα Ίμια, θα υιοθετούσαν, χάριν της "κοινωνικής ειρήνης", μια μάταιη, όπως μπορούμε να κρίνουμε εκ του αποτελέσματος, τακτική αυτολογοκρισίας;

Ή μήπως η καθυστερημένη και επιλεκτική ροή της πληροφορίας, απλώς προέκυψε, ως άλλη Σύμπραξη Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα, εν αναμονή του (ανέφικτου) "δεσίματος" της επίσημης εκδοχής, της λείανσης των αντιφάσεων, της ένταξης του εξωφρενικού περιστατικού σε κάποιο εύπεπτο, οικείο σενάριο;

Αλλά βέβαια καλύτερα να σιωπούν οι μιντιακοί ταγοί μας, αφού τους προσπέρασε αμείλικτα το youtube, τα μπλογκς και το πατροπαράδοτο "στόμα με στόμα".

Καλύτερα να σιωπούν, αφού έτσι και αλλιώς, δεν ξέρουν για ποιο πράγμα μιλούν.

Διότι θα χρειαζόταν μεγαλύτερη ειλικρίνεια και συνθετότητα σκέψης, από αυτήν στην οποία μας έχει συνηθίσει ο τηλεοπτικός λόγος, προκειμένου να μας εξηγήσουν ποιοι κατεβάζουν την οργή τους στους δρόμους και γιατί.

Οι κάτοικοι εκτόξευαν λεμόνια

Να μας εξηγήσουν γιατί η "ιδιαιτερότητα" των Εξαρχείων μεταφέρθηκε στην Πάτρα, στο Αγρίνιο, στα Γιάννινα, στην Μυτιλήνη, στην Κομοτηνή, στον Βόλο και τη Λάρισα. Να μας εξηγήσουν πώς και οι συνήθεις "νεαροί αντεξουσιαστές" δεν ήταν τούτη τη φορά μόνο νεαροί ούτε μόνο αντεξουσιαστές, αλλά όμως ήταν απολύτως αποφασισμένοι να μην αφήσουν τα πεζοδρόμια, παρά τη μεγαλύτερη χημική επίθεση που δέχθηκε ποτέ η πόλη. Να μας εξηγήσουν γιατί, όπως μετέδωσε ο ΣΚΑΪ, οι κάτοικοι της ρημαγμένης λεωφόρου Αλεξάνδρας εκτόξευαν από τα μπαλκόνια τους στους αστυνομικούς κατάρες και λεμόνια.

Θα χρειαζόταν λιγότερη αμνημοσύνη, για να ανασύρουν τα μίντια μέσα από την κατάπληξή τους λέξεις όπως "Κουμής-Κανελλοπούλου", "Καλτεζάς", "Τεμπονέρας", "πράσινα σταράκια", "απαγωγές Πακιστανών", "praetores urbani", "ιπτάμενη ζαρντινιέρα" ή να ανασκοπήσουν την (πλούσια σε αμαρτία και φιάσκο) ιστορία ειδικά του σώματος των Ειδικών Φρουρών.

Θα χρειαζόταν οξυδέρκεια μεγαλύτερη από αυτήν που εξασφαλίζει ο Αντουανέτειος αυτισμός τους, για συνειδητοποιήσουν ότι η σχέση ερεθίσματος και ανταπόκρισης μπορεί και να υπακούει κάποτε στη Θεωρία του Χάους, ιδίως όταν έχει συσσωρευθεί το κατάλληλο εκρηκτικό υπόστρωμα.

Αφού, τι άλλο από εκρηκτικό είναι το υπόστρωμα μιας κοινωνίας όπου, αν πιστέψουμε τις μετρήσεις, η αίσθηση απουσίας προοπτικής δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από παρισινό προάστιο;

Τι να ζηλέψουν τα παρισινά προάστια;

Όπου την διαρκή υποβάθμιση των όρων ζωής των υπηκόων διανθίζουν νυχθημερόν κάθε λογής ταπεινώσεις από μικρούς και μεγάλους εκπροσώπους της εξουσίας; Όπου πολιτικές, οικονομικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες συνωμοτούν εις το φώς της ημέρας εναντίον της πρώτης γενιάς στα μεταπολεμικά χρονικά που θα έχει εγγυημένα χειρότερη μοίρα από αυτήν των γονέων της; Όπου οι "κρατικές κορυφές" φέρουν ως παράσημα την ανομία και την ατιμωρησία, καμαρώνοντας για τις βατοπεδινές και λοιπές πομπές τους;

Μπορούμε βέβαια, αντ’ αυτών, να εστιάσουμε στα αποκαΐδια που γέμισαν ξαφνικά τους δρόμους της πρωτεύουσας: αλλά τα αποκαΐδια δεν είναι σε θέση να μας πουν τίποτε και, όταν εμφανίζονται, είναι ήδη αργά.

Ας απωθήσουμε λοιπόν τα ενοχλητικά ερωτήματα. Χιλιοπαιγμένη ας συνεχίζει η κασέτα: "λίγοι επίορκοι", "θα αποδοθούν οι ευθύνες στο ακέραιο", "καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται", "οι παραιτήσεις δεν έγιναν δεκτές", "ποιοι υποκινούν τους κουκουλοφόρους".

Ίσως δε να χρειασθεί να σπεύσει και ο Πρωθυπουργός στο Πεντάγωνο, ντυμένος με μπουφάν, όπως στις περσινές πυρκαγιές. Τουλάχιστον σε αυτή την περίπτωση η περιβολή του δεν θα είναι εκτός εποχής...

Red Ribbon Day - AIDS