Με τα τραίνα* έχω αναπτύξει μία σχέση σχεδόν ερωτική, για τους δικούς μου λόγους. Είναι ασφαλή, δημόσια (ακόμα), σαφώς πιο άνετα από τα λεωφορεία, και σχετικά φθηνά για τις παροχές τους, αν και το εισιτήριο ολοένα και αυξάνει την τελευταία δεκαετία. Στο παρόν κείμενο θα χρησιμοποιήσουμε τα τραίνα ως μεταφορά ανάλυσης και πρότασης για την κοινωνία μας.
Μπορεί να ειπωθεί ότι η πλειονότητα του ελληνικού λαού βιώνει κοινωνικά μία διαδρομή στον μεγαλύτερο σιδηρόδρομο του κόσμου, τον Υπερσιβηρικό. Οι συρμοί του Υπερσιβηρικού καλύπτουν μία απόσταση δέκα χιλιάδων χιλιομέτρων μεταξύ της Μόσχας και της Πιονγιάνκ (έξι ζώνες ώρας) σε 9 ημέρες. Ένα τέτοιο ταξίδι είναι γεμάτο σταθμούς, στο ίδιο πάντα σκηνικό. Ένα ατελείωτο θρίλερ, σκηνικό ταινίας νουάρ, που κοιμάσαι και ξυπνάς στο ίδιο πάντα τοπίο της ψυχρής ερήμου. Όπου η κάθε στάση διαλαλείται από τα μεγάφωνα, χωρίς όμως εσύ να μπορείς να κατέβεις.
Στην Αυστραλία, όμως, στο πέρασμα της ερήμου του Ονειροχρόνου, εκεί κάτι μοιάζει να αλλάζει. Εκεί που σε μια αλλαγή πορείας, και σε μια ενόραση σχεδόν κοσμική αντιλαμβάνεσαι ότι μόνο πάνω στη στροφή φαίνεται κατά που πηγαίνει το τραίνο, καθώς όσο κινείται ομαλά, όλοι ατενίζουν το τοπίο. Επίσης, συνειδητοποιείς ότι όσο πιο πίσω κάθεσαι, τόσο μεγαλύτερο τμήμα του τραίνου βλέπεις να στρίβει.
Ας σταθούμε λίγο περισσότερο σε αυτό. Η προνομιούχα πρώτη θέση θεωρεί τον εαυτό της πρωτοπόρο σε όλο τον συρμό. Βρίσκεται για την ακρίβεια ανάμεσα στο wagon-restaurant και τον μηχανοδηγό, δηλαδή οδηγεί τις εξελίξεις και παράλληλα ευημερεί. Κοιτώντας από το παράθυρο, έχει την εντύπωση ότι όλα κινούνται σε μία ευθεία. Αντίθετα, τα τελευταία βαγόνια αντιλαμβάνονται κάθε στροφή, κάθε μετακίνηση, και είναι αυτά από τα οποία χαζεύεις πιο εύκολα όσους επιβιβάζονται και αποβιβάζονται στο σταθμό, μιας και η πρώτη θέση είναι σταματημένη πολύ μπροστά για να τους δει. Βέβαια, τα τελευταία βαγόνια γεμίζουν γρήγορα, οπότε ίσως στο μέλλον χρειαστεί να καταλάβουμε το πρώτο για να χωρέσουμε όλοι...
Για να μην υπερθεματίζουμε, ωστόσο, το ταξίδι με το τραίνο παρέχει στον ταξιδιώτη και μία πολιτική ψευδαίσθηση. Ότι όλα τα βαγόνια θα μείνουν το ίδιο χρονικό διάστημα στα τούνελ.
Τέλος, μια παρατήρηση που άργησα να κάνω. Στο ταξίδι της επιστροφής, ο συρμός φεύγει από το σταθμό αντίθετα από όπως έφτασε. Δηλαδή, το πρώτο βαγόνι που μπήκε στον σταθμό (η πρώτη θέση) τώρα θα είναι το τελευταίο. Αυτό μας αποδεικνύει ότι οι προτεραιότητες άλλαξαν. Επίσης, η μηχανή βρέθηκε από την πρώτη θέση στην τελευταία, υπονοώντας ότι άλλοι βρίσκονται τώρα στη θέση του οδηγού. Και ίσως κάποιοι να πουν: "Μα οι ράγες είναι ήδη εκεί". Πράγματι, η ατζέντα έχει ήδη μπει. Αλλά όπως κάθε δρόμος, έτσι και εδώ υπάρχουν δύο κατευθύνσεις. Τουλάχιστον.
[*] = Να σημειώσω ότι δεν δέχομαι παρά ελάχιστη κριτική για την επιλογή της λέξης "τραίνα" αντί του ορθού "τρένα". Και αυτό γιατί την έμαθα πρώτα από ξένα τραγούδια ή βιβλία των αγγλικών. Στα δυτικά από όπου κατάγομαι, το συγκεκριμένο μέσο μεταφοράς είναι ένα από τα διασημότερα ζόμπι πολιτισμού και ανάπτυξης της περιοχής. Οπότε μην με κατηγορείτε που το λαχταρούσα από μικρός στις ιστορίες του Lucky Luke και του Orient-Express..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δεν με ενδιαφέρει τι λένε οι άλλοι για μένα.
Με απασχολεί περισσότερο τι σκέφτονται για μένα.
Παρακαλώ να υπογράφετε τα σχόλιά σας..