Γιατί η τέχνη μπορεί να αλλάξει τον κόσμο

Η συζήτηση για το αν η τέχνη μπορεί να αλλάξει τον κόσμο κρύβει αρκετή ιστορία πίσω της. Μεγάλο αρνητικό σε αυτό το debate είναι ότι η κουβέντα (ό,ποτε γίνεται) ξεκινά συχνά προς διάψευση διαφόρων τζιβάτων ή χιπστεράδων που υποστηρίζουν ότι αν γράψεις ένα τραγούδι για την ώρα της Γης, αυτό θα κινητοποιήσει τόσους ανθρώπους ώστε αυτοί μετά θα τραβήξουν άλλους τόσους και όλη αυτή η κίνηση θα δημιουργήσει τέτοιες πιέσεις στην τοπική ή διεθνή κοινότητα ώστε να επιτύχει μικρές και μεγάλες υλικές νίκες.

Η τέχνη είναι μια προσωπική υπόθεση, κι αυτή η φράση μεταφράζεται με πολλούς τρόπους. Το μεγάλο δυναμικό της, η απλότητα της και ο πανανθρώπινος χαρακτήρας της εξηγούνται αν δούμε ότι η τέχνη είναι τόσο φυσιολογική όσο να διψάς και να ψάχνεις για νεράκι.

Πηγή: Glass Art Wallpapers and Backgrounds, http://tinyurl.com/ctlalr5

Η εκάστοτε τέχνη, θέλει δεν θέλει, είναι έκφραση. Είναι συναίσθημα υπό έκθεση, πρόθεση συζήτησης ή πρόκληση στον έρωτα ενός άλλου. Στις κορυφαίες, δε, μορφές της είναι βασικά άχρηστη, είτε όταν στην απλότητα και την σύνθεση της μιας ομοιάζει της φύσης, είτε όταν αποκτά συνείδηση του εαυτού της και εκφράζεται σε μία νέα γλώσσα, έως τότε άγνωστη και αδοκίμαστη, και για αυτό και ακατάληπτη από τους ανθρώπους.

Αν δημοκρατία είναι το δικαίωμα μιας κοινωνίας να στοχάζεται πάνω στον Νόμο της, ε τότε τέχνη μάλλον είναι η πρόθεση μιας κοινωνίας να εκφράζεται πάνω στην αντίληψή της. Αυτή η καινούργια φράση που μόλις σκαρώσαμε, σχεδόν αναλογικά, ξεκινά από το ότι η κοινωνία υπάρχει μόνο ως έκφραση και ως σχέση, και ότι η συλλογική της διανόηση αντιπροσωπεύει την αντίληψη για τον εαυτό της.

Και όπως τα κορυφαία έργα τέχνης, όπως αναφέραμε νωρίτερα, μόνο τότε, στην ελεύθερη συζήτηση μιας κοινωνίας για την αντίληψη της, μπορεί να εμφανιστεί έστω ως όραμα, έστω ως εγχείρημα, μία νέα γλώσσα, μία νέα τέχνη, μιαν άλλη προσωπικότητα.