Αγάπη μόνο αρκεί

Χαμένες νύχτες

Κάποιες μέρες οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να κατεβάσουν τις τέντες των μπαλκονιών τους

Αφήνουν να πεθάνει από τη δίψα ο πληθυσμός των καλλωπιστικών φυτών στις γλάστρες

Επιτρέπουν στο λάθος φως να φωτίζει τη διαδρομή τους μέσα στο βράδυ

Έχουν το περιθώριο να αγνοήσουν κάθε προτροπή
Μόνοι, αποφασισμένοι, εξαντλημένοι

Κάποιες μέρες, οι άνθρωποι δεν βλέπουν το φεγγάρι τη νύχτα

Οι δύο μεγάλοι φόβοι

Κάποια στιγμή, είπαμε:

Ο μεγαλύτερος φόβος στη ζωή μου είναι να σε χάσω. Με τρελαίνει. Αυτός είναι ο μόνος φόβος μου. Έρχεται πριν κι από το φόβο να χάσω τα δυο μου χέρια, η μεγαλύτερη αδυναμία του σώματος που μπορώ να φανταστώ. Η ιδέα και μόνο με φρικάρει, με παγώνει.

Μην με ρωτήσεις, θα σου τα πω έτσι κι αλλιώς. Έτσι θα ένιωθα ανάπηρος, ανίκανος, ανήμπορος. Αποξενωμένος από όλους κι από μένα. Βέβαια, και τώρα, έτσι νιώθω καμιά φορά. Όλο και πιο συχνά τελευταία. 3Α. Τουλάχιστον, όμως, έχω εσένα.

Δεν θα μπορούσα πια να σου γράφω τίποτα, ούτε καν αυτά που δεν σου αρέσουν γιατί λες ότι είναι πολυγραμμένα και βαρετά. Μα, σκέψου το. Δεν θα μπορούσα να σου ξαναπαίξω κάτι στο πιάνο, κάτι να το ακούσεις εσύ, μιας και εσύ ξέρεις τι είναι και τι δεν είναι.

Δεν θα μπορούσα να σου υπόσχομαι ξανά και ξανά ότι την επόμενη φορά θα σου μαγειρέψω. Κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο, έκλεισε. Τον πουρέ τον αναλαμβάνεις εσύ.

Έπειτα, υποσυνείδητα, θα σταματούσα να ονειρεύομαι ότι σε αγκαλιάζω, η κίνηση και μόνο θα μου ήταν απαγορευμένη. Από την άλλη, ίσως η ανάγκη μου να σε κρατάω να κορυφωνόταν, και να μην σε άφηνα ούτε λεπτό μέσα στη νύχτα, όπως σου αρέσει να κάνουμε, δηλαδή...

Δεν θα μπορούσα ποτέ να σε χάσω.

Πώς μπορεί;

Το φεγγάρι πως μπορεί, κάθε βράδυ
Φωτεινό, κρυμμένο, μόνο του;