Πως να περιθάλψτε έναν (πολιτικά) άστεγο

Συλλογή Pavel Puhov

Η επιλογή ενός τίτλου είναι συνήθως το δυσκολότερο κομμάτι, σαν να ψάχνεις όνομα για κουτάβι. Πως είναι δυνατόν να δείξεις ότι είναι δυνατό, αλλά όχι αιμοβόρο; Φιλικό, αλλά όχι φλώρικο, ότι το λατρεύεις, μεν, αλλά δεν εξαρτάσαι από αυτό;

Σκύλος, βέβαια, δεν υπάρχει παρά μόνο κάποιος λίγος "κυνισμός ενός απογοητευμένου ιδεαλιστή" (ατάκα του George Carlin). Απέναντι στον οποίο ξέρεις ότι δεν μπορείς να μιλήσεις λογικά, όταν τα κριτήρια της επιλογής είναι κυρίως συναισθηματικά. Πριν από εσένα, φυσικά, έχει εκφραστεί το δίπολο "φόβος εναντίον οργής" (Γ. Πρετεντέρης) και σου έχει φανερώσει το πρόβλημα. Πως να πείσεις ότι το να επιδιώκεις ένα άλλο αύριο σήμερα δεν είναι εφηβική τρέλα, αλλά συνειδητή επιλογή;

Και ίσως αυτό το καταφέρεις, γνωστή άλλωστε η διαδρομή, τα λόγια και τα έργα σου. Άντε μετά να δικαιολογηθείς για κάθε μία επιλογή σου, όπως ότι προτιμάς να διατηρείς "παλιές" συμμαχίες με ένα καραβάνι στον δρόμο της κάποιας καλύτερης τύχης, φιλία από την οποία συνειδητά χάνεις σε ψηφαλάκια. Πως είναι όμορφο να χτίζεις με το ένα σου χέρι ένα σπίτι που δεν σου ανήκει.

Και επιστρέφουμε στο αρχικό ερώτημα: Πως είναι δυνατόν να δείξεις ότι αυτό που προτείνεις είναι ριζοσπαστικό, αλλά δεν θα ταράξει τις ισορροπίες και τις συναισθηματικές σταθερές; Ότι μπορείς να είσαι στο μέσα και στο πλευρό της κοινωνίας, χωρίς να σέρνεις παράλληλα όλες τις αδυναμίες της (δεν λέω καμία); Ότι μπορείς και θέλεις να συμμετέχεις με ό,τι διαθέτεις σε μία συλλογικότητα μαζί με άλλους ανθρώπους, όχι από πίστη, αλλά από εμπιστοσύνη;

Πράγματι, οι εκλογές της 6ης Μαΐου δεν γίνονται για να αναδείξουν αρχηγό. Γίνονται για να διαχωρίσουν τις ηγεσίες από τον κόσμο τους (δεξιά κι αριστερά, αμήν) και να επιστρέψουν στους πολίτες το δικαίωμα να μην ντρέπονται. Η αριστερά μπορεί να μην πάρει αυτές τις εκλογές. Έχει κάθε λόγο, όμως, να προσδοκά στις επόμενες..