Κάτω απ' τα ρούχα μου - Γιατί μου αρέσει ο Αναγνωστάκης

Μου αρέσει.. 'Οπως λένε τα παιδιά, που άλλη λέξη δεν γνωρίζουν για την προτίμηση. Δεν διάβασα. Μόνο μια αυτοκριτική, οι ελλείψεις της γενιάς μας. Τον άκουσα. Η Lyra κάνει θαύματα για εμάς τους κουλτουριάρηδες..

Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἑφτὰ χρόνια ἔκαναν πὼς δὲν εἶχαν πάρει χαμπάρι
καὶ μία ὡραία πρωία μεσοῦντος κάποιου Ἰουλίου
βγῆκαν στὶς πλατεῖες μὲ σημαιάκια κραυγάζοντας «δῶστε τὴ χούντα στὸ λαό».

Τι υπέροχα πλάσματα οι ποιητές, ε;; Ομοφυλόφιλοι, αναρχικοί, γέροντες και φεμινίστριες, όλες τις αρετές εκμεταλλεύεται αυτό το επάγγελμα. Στα ακουστικά μου, που σε άλλη ώρα "χτυπιόντουσαν" για ηλεκτρισμένες στιχουργίες, τώρα μιλάει ο Αναγνωστάκης. Και η φωνή.. Όχι στομφώδης, γεμάτη μελοδικότητα ή κίνηση. Μαγευτικά κοινή, με ένα επίμονο λάμδα, και ένα γεμάτο, υγρό με σάλιο ρω, σίγμα και γάμα. Μα και οι λέξεις..

Κι ἤθελε ἀκόμη πολὺ φῶς νὰ ξημερώσει. Ὅμως ἐγὼ
Δὲν παραδέχτηκα τὴν ἧττα. Ἔβλεπα τώρα
Πόσα κρυμμένα τιμαλφῆ ἔπρεπε νὰ σώσω
Πόσες φωλιὲς νεροῦ νὰ συντηρήσω μέσα στὶς φλόγες.
Μιλᾶτε, δείχνετε πληγὲς ἀλλόφρονες στοὺς δρόμους
Τὸν πανικὸ ποὺ στραγγαλίζει τὴν καρδιά σας σὰ σημαία
Καρφώσατε σ᾿ ἐξῶστες, μὲ σπουδὴ φορτώσατε τὸ ἐμπόρευμα
Ἡ πρόγνωσίς σας ἀσφαλής: Θὰ πέσει ἡ πόλις.
Ἐκεῖ, προσεχτικά, σὲ μιὰ γωνιά, μαζεύω μὲ τάξη,
Φράζω μὲ σύνεση τὸ τελευταῖο μου φυλάκιο
Κρεμῶ κομμένα χέρια στοὺς τοίχους, στολίζω
Μὲ τὰ κομμένα κρανία τὰ παράθυρα, πλέκω
Μὲ κομμένα μαλλιὰ τὸ δίχτυ μου καὶ περιμένω.
Ὄρθιος καὶ μόνος σὰν καὶ πρῶτα περιμένω.

Και ξέρετε, είναι κάτι που πολλοί δεν καταφέρνουν, και που δεν το έχουν στα υπόψιν. Πουλάνε εκείνη την εικόνα του πλάσματος που χαμένο σε χαρτιά και μελάνια, στοχάζονται μέρα και νύχτα εκστασιασμένοι, επικοινωνούν με το υπερπέραν και ακούν μία μία τις λέξεις που προφέρει διστακτικά μια κατάλευκη νύμφη του παραδείσου.. Μπούρδες, ελαφρώς..

Εἶστε ὑπὲρ ἢ κατά;
Ἔστω ἀπαντεῖστε μ᾿ ἕνα ναὶ ἢ μ᾿ ἕνα ὄχι.
Τὸ ἔχετε τὸ πρόβλημα σκεφτεῖ
Πιστεύω ἀσφαλῶς πὼς σᾶς βασάνισε
Τὰ πάντα βασανίζουν στὴ ζωὴ
Παιδιὰ γυναῖκες ἔντομα
Βλαβερὰ φυτὰ χαμένες ὦρες
Δύσκολα πάθη χαλασμένα δόντια
Μέτρια φίλμς. Κι αὐτὸ σᾶς βασάνισε ἀσφαλῶς.
Μιλᾶτε ὑπεύθυνα λοιπόν. Ἔστω μὲ ναὶ ἢ ὄχι.
Σὲ σᾶς ἀνήκει ἡ ἀπόφαση.
Δὲ σᾶς ζητοῦμε πιὰ νὰ πάψετε
Τὶς ἀσχολίες σας νὰ διακόψετε τὴ ζωή σας
Τὶς προσφιλεῖς ἐφημερίδες σας· τὶς συζητήσεις
Στὸ κουρεῖο· τὶς Κυριακές σας στὰ γήπεδα.
Μιὰ λέξη μόνο. Ἐμπρὸς λοιπόν:
Εἶστε ὑπὲρ ἢ κατά;
Σκεφθεῖτε το καλά. Θὰ περιμένω.

Ο Αναγνωστάκης κινείται σε ένα ύφος που αγγίζει τον αναγνώστη, χωρίς να κουράζει με τα δύσκολα και "θαμμένα" νοήματα. Ίσως πάλι και εγώ να είμαι ανίκανος, και να αρκούμαι στα πιο εύληπτα. Έτσι όμως, κερδίζει την αμεσότητα της επικοινωνίας. Λέει τα πράγματα ξεκάθαρα, δεν κρύβεται. Οι ήσυχες επαναστάσεις κερδίζουν.

― Προδίδετε πάλι την Ποίηση, θα μου πεις,
Tην ιερότερη εκδήλωση του Aνθρώπου
Tην χρησιμοποιείτε πάλι ως μέσον, υποζύγιον
Tων σκοτεινών επιδιώξεών σας
Eν πλήρει γνώσει της ζημίας που προκαλείτε
Mε το παράδειγμά σας στους νεωτέρους.

― Tο τί δ ε ν πρόδωσες ε σ ύ να μου πεις
Eσύ κι οι όμοιοί σου, χρόνια και χρόνια,
Ένα προς ένα τα υπάρχοντά σας ξεπουλώντας
Στις διεθνείς αγορές και τα λαϊκά παζάρια
Kαι μείνατε χωρίς μάτια για να βλέπετε, χωρίς αυτιά
N' ακούτε, με σφραγισμένα στόματα και δε μιλάτε.
Για ποια ανθρώπινα ιερά μάς εγκαλείτε;

Ξέρω: κηρύγματα και ρητορείες πάλι, θα πεις.
Έ ναι λοιπόν! Kηρύγματα και ρητορείες.

Σαν π ρ ό κ ε ς πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις

Nα μην τις παίρνει ο άνεμος.