Δύο κυρίες στο βροχερό 14

Είναι υπέροχο συναίσθημα μία ταπείνωση, σου δείχνει ότι άλλα νόμιζες και άλλα είναι τα σημαντικά. Η ιστορία μου; Η Αθήνα σήμερα ξύπνησε με νωθρά συννεφάκια, που έκρυβαν τόσο μα τόσο νερό μέσα τους.. Έχοντας περάσει όλη μου τη μέρα στη σχολή μέσα σε πολιτικές συζητήσεις και σκέψεις, πήρα τελικά το τρόλεϊ της επιστροφής για το σπίτι. Φυσικά, λόγω βροχής, βρεθήκαμε με έναν συμφοιτητή μου packed like sardines in a crushed tin box. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, πως όταν ελαχιστοποιούνται οι αποστάσεις, η ακοή σου μεγαλώνει, και δεν απέφυγα να παρακολουθώ την κουβέντα δύο κυριών, εβδομήντα εννέα ετών η μία και σαφώς νεότερη η άλλη, σχετικά με τα προβλήματα της καθημερινότητάς τους.

Η αρχή έγινε όταν η μεγαλύτερη (και πιο.. συμπυκνωμένη) είπε πως ο φόβος του Θεού είναι το τελευταίο πράγμα που εμποδίζει τον άλλον από το να σε σκοτώσει, να σε κλέψει, κ.ο.κ. "Και τι τους πείραξε, που είναι ο σταυρός στις τάξεις. Πάνε να τον βγάλουν και αυτόν". Ομολογουμένως, έχω ένα μικρό έμφυτο θέμα με τη θρησκεία και τα θρησκευτικά σύμβολα, οπότε σε πολύ λίγο παρενέβην σχετικώς: "Αν θέλετε, το είπατε και μόνη σας. Όποιος θέλει μπορεί να κάνει το σταυρό του, ανεξάρτητα από την ύπαρξη ή όχι σταυρού, ή εικόνας του Ιησού." Ειλικρινά, δεν θυμάμαι ποια ήταν η απάντησή της, μιας και ήταν ώρα να κατέβω στη στάση μου. Επέλεξα, ωστόσο, να παραμείνω. Και πόσο καλά έκανα..

Κάπου εκεί ξεκίνησε και η κουβέντα μας. Η κυρία αυτή είχε στα λόγια της μια σπιρτάδα και μία φαντασία, που δεν την έχει όλη η σχολή μας μαζί. Και θυμηθήκαμε. Ότι μόνο ένας είναι ο Θεός, ο νόμος της Αγάπης, αυτός κρατάει τον άλλον από το να σε σκοτώσει, αυτή γεννά και αυτή φτιάχνει. Μας είπε για τον εγγονό της, που πειράζοντάς τον της αποκρίθηκε, "Δεν σου απαντάω τώρα, γιατί πρέπει να σκεφτώ." Αυτό μου είπε και κατάλαβα. Η κόρη της, ακαδημαϊκός, έχει σταματήσει να σκέφτεται. Ιδού το λάθος μας..

"Σου μιλάω έτσι, γιατί είμαστε άγνωστοι και μπορώ να σου τα πω. Είμαι εβδομήντα εννέα ετών, πηγαίνω στο γηροκομείο να δω τον άντρα μου. Είναι εκεί γιατί δεν μπορούσα πια να τον φροντίζω. Όλα τα χρόνια στηριζόταν σε μένα για να ζήσει. Είχαμε εκατό χιλιάδες, μείναν οι σαρανταμία και θέλει και τα υπόλοιπα. Δίνω χίλια εξακόσια για να τον έχω εκεί που τον περιποιούνται. Και ξέρεις, ο ζηλιάρης πεθαίνει, δεν συγχωρεί." "Η ζήλια είναι μπλοκαρισμένη ενέργεια", λέει η δεύτερη κυρία. "Πω πω πω, τι είπες τώρα, να σου σφίξω το χέρι!", απαντά η πρώτη, με μια ζωντάνια που είχα καιρό πολύ να δω. "Είναι αλλόκοτο συναίσθημα η ζήλια", και τα μάτια τους να παίζουν. "Ακόμα και αν ένα ζευγάρι βγάζει μια καλή.. βιτρίνα προς τα έξω, αν υπάρχει ζήλια, δεν κρύβεται".

Τα πήρα όλα πίσω, πάει και τελείωσε. Για αυτό αποτυγχάνουμε ως άνθρωποι και ως νέοι, γιατί πρώτα το λέμε και μετά το κάνουμε. Και ποιος, αγάπη μου, ξυπνάει με την αγάπη μέσα του; Θα ξαναπώ ότι έγραψα πρώτο. Ταπείνωση, κύριοι. Πήγα να μιλήσω για πολιτική και πολιτικές, για το γράμμα του νόμου και την ελευθερία του πολίτη, και ποια ελευθερία να υπερασπιστώ; Το δικαίωμα στο μίσος; Πήγα να το γυρίσω στα σημαντικά, και μου βγήκαν τα αληθινά μπροστά. Έπαθα και το χαίρομαι. "Είναι μεγάλο βήμα", μου λέει," η παραδοχή που μου κάνεις τώρα. Που συμφωνείς μαζί μου ότι πρέπει να σκέφτεσαι".

Η δεύτερη κυρία αποδείχθηκε τριπλή πτυχιούχος ψυχολογίας. Και μετά σου λέει ο άλλος, ο δρόμος είναι το καλύτερο σχολείο. Και το τρόλεϊ..

Υπογράφω με ότι τους φωνάξαμε με τον Άρη: Σας αγαπάμε