Δεκέμβριος 8

(όπως δημοσιεύθηκε στο stixoi.info στις 08/12/2009)

Γραμμένο έναν χρόνο πριν, δημοσιευμένο έναν χρόνο μετά. Πόσα άλλαξαν;

Στον Χρήστο,
ακόμη Σάββατο βράδυ
8 Δεκεμβρίου 2008

Ελλάδα που σκοτώνεις τα παιδιά σου
__τα κλείνεις σε γραφεία, σε ιδρύματα
__σε φυλακές, σε μονοπάτια ατέρμονα
Σαν άλλος Κρόνος, τα καταπίνεις ένα-ένα
__αλλά ο Δίας σου σού κρύφτηκε
__τον έχασε
__με έχασες
__δεν με κατάλαβες, για 'δε μπορείς να το κάνεις
__θα μ' έχεις σα πέτρα στο σάπιο έντερό σου
__θα μ' έχεις σα πέτρα στη σφεντόνα του Δαβίδ
__θα μ' έχεις σα πέτρα στην τσάντα του Γιώργου,
____σαν μυστικό βρεγμένο πανί στα χείλη της Αλίκης.
__Θα μ' έχεις αηδία καμμένης σάρκας στα ρουθούνια σου
Ποιος ξέρει τι σε περιμένει;
__Ποιος ξέρεις ποιος σε περιμένει;

Ελλάδα που σκοτώνεις τα παιδιά σου
__που σε είπαν πουτάνα όσο βρωμούσες κάπνα
____και οινόπνευμα
__που σε αγκάλιασαν όταν όλα δεν ήταν εκεί
__που κόβουν τα μαλλιά τους και ανάβουν με αυτά τη
____φωτιά σου, τη φωτιά τους.
Κρύβεσαι, φυλάγεσαι, στη στάχτη του τσιγάρου που τελειώνει,
_στη στάχτη των δέντρων που καίγονται στη στάχτη
ενός βιβλιοπωλείου, Ελπίδα και Απόγνωσης γωνία.
Κοιμού εν ειρήνη, τα ξέρεις τα λόγια του Μανόλη
______η ησυχία σου πια δεν σου ανήκει.