Με το παρόν δηλώνω την αμέριστη υποστήριξη μου στα πράσινα, χλωμά, αδιαφανή νερά της παντοτινής παραλίας του Μεσολογγίου.. Αν ήταν ποτέ δυνατόν μια πόλη γεννημένη από τη λάσπη και τον βούρκο να περίμενε κάτι από τις γαλάζιες, κρυσταλλένιες αμμουδιές που διαφημίζουν τα φυλλάδια διακοπών - η βιομηχανία πορνό των μικροαστών υπαλλήλων.
Έλεγα, λοιπόν, πως, για παράδειγμα, μια χαρά είναι η μυρωδιά από το ιώδιο, τόσο δυνατή που βουτάς και νιώθεις κιόλας πως κοιτάς την ομελέτα με πιπεριές και μοσχοκάρυδο που περιμένει. Βλέπεις τα χέρια σου μεγεθυμένα, μουλιασμένα, φοβάσαι την παραμικρή σου κίνηση που θα σημαδέψει με ομόκεντρους κύκλους την επιφάνεια.
Κι έπειτα στέκεσαι και σε χαζεύεις μέσα στο πράσινο νερό. Στο χρώμα του γυαλιού. Μια θάλασσα-προθήκη στο μουσείο των αναμνήσεων, το μνημείο της υπό του προφανούς ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δεν με ενδιαφέρει τι λένε οι άλλοι για μένα.
Με απασχολεί περισσότερο τι σκέφτονται για μένα.
Παρακαλώ να υπογράφετε τα σχόλιά σας..