Δεν μου άρεσε καθόλου εκεί πέρα. Ήταν γεμάτο δέντρα, και έβρεχε κάθε 2 μέρες. Βασικά, εγώ δεν θα έπρεπε να είμαι εκεί, αλλά είχε πολύ φαΐ. Πολύ φαΐ!!! Βέβαια, μετά από κάμποσο καιρό, πάει και αυτό. Και έπρεπε η καημενούλα να ψάξω αλλού!! Μετανάστευσα.
Κινήθηκα νοτιότερα, από εκεί που ερχόταν το φως. Στην αρχή, πέρασα από μια τεράααστια ανηφορική διαδρομή, που από τη μια και από την άλλη έβλεπα 2 μεγάλες λίμνες. Μετά, αφού σώθηκα από το πέσιμο, συνάντησα μια πηγή, που όλη την ώρα άνοιγε και έκλεινε απειλητικά. Ευτυχώς, κρατήθηκα καλά και μπόρεσα και ξέφυγα από του χάρου τα δόντια, όπως λέμε.
Και ύστερα ήρθε η ζέστη.. Δεν φαντάζεστε πόσο χάρηκα όταν περνούσα από εκείνη την τεράστια, ξανθιά πεδιάδα!! Δυστυχώς όμως, τίποτα το ενδιαφέρον ακόμα. Σε αυτά τα μέρη ήταν που συνάντησα λόφους και λοφάκια, και 2 πελώρια βουνά, από όπου, αφότου ανέβηκα στις κορυφές τους, μπορούσα στο βάθος να διακρίνω την πατρίδα μου.
Και επιτέλους, έπειτα από μήνες ταξιδιού, το είδα!!! Τι θαύμα Θεέ μου.. Μία όαση ζέστης, με χαμηλή βροχόπτωση, ίσα ίσα για να συντηρεί την βλάστηση της περιοχής. Το μόνο του ελάττωμα ήταν οι σεισμοί, αλλά κρατιόμουν καλά!! Δεν θα έχανα σε καμιά περίπτωση αυτόν τον παράδεισο!!!
