Τα φρούτα μεγαλώνουν στις βεράντες

Άνοιξα το παράθυρο. Το κάτω μάνταλο της πόρτας, ίσως και το πάνω, είναι πρακτικώς άχρηστο. Έχει πολύ πλάκα πάντως, όταν το σηκώνεις, αυτό να πέφτει. Βγήκα έξω με τις παντοφλίτσες. Μέχρι και το τελευταίο πούπουλο του Ντόναλντ είχε αλλάξει χρώμα από το κρύο. Ω Χριστός και η Παναγία!!! Μόνο η πιο ανώμαλη, ή προνοητική, αν και δεν απέχουν, οικογένεια θα είχε φροντίσει να πακετάρει σε καφάσια τα πορτοκάλια έξω από το σπίτι. Και για το Θεό, στη βεράντα του σαλονιού!!!

Δεν πήρα πολλά. Η συνταγή το έλεγε ξεκάθαρα. Μανταρίνια <50 κ' Πορτοκάλια <20. Έτσι τουλάχιστον, ήξερα μέχρι πόσα να πάρω!!! Τελικά, αλλού ήθελα να πάω και αλλού έφτασα. Είναι πάντως μαγικό το πως αυτή η βεράντα, ένα μέρος που σπάνια μπορεί κάποιος να μας βρει, αντικατοπτρίζει ικανοποιητικά την εικόνα της ανώμαλης αυτής οικογένειας, που φυλάει τα μανταρίνια στο μπαλκόνι.

Κατά πρώτον, τα φρούτα. Το σόι μας έχει βγάλει λογιών λογιών "φρούτα". Ο πατέρας μου, μήλο, σκληρός και γευστικός, τεχνολόγος τροφίμων, νυν τραπεζικός. Η μητέρα μου, αχλάδι, χυμώδης (όχι χοντρή όπως θέλει να πιστεύει) και αρκετή για να κινεί τα νήματα του σπιτιού, της Γαλλικής. Ο παππούς μου, ξεραμένο σύκο, αντάρτης, καπνιστής και χάρη σε μια στιγμή της ζωής του, διάρκειας όχι παραπάνω των 4 δευτερολέπτων, τραπεζικός μέχρι τη σύνταξη. Ο αδερφός, μπανάνα ταξιδιάρικη, σαν εκείνες που φέρνουν από την Χιλή, τουρίστας φοιτηταριό του κερατά ηλεκτρολόγος, αφασία σκέτη. Η αδερφή μου, το μικρό μου κερασάκι, όλο χρώμα και κακό, αριστερή και Αγγλίδα, τόσο στους τρόπους της, όσο και στις α-σχολίες της. Εντάξει, όχι, δεν καβαλάει μουλάρια για να κυνηγήσει αλεπούδες. Δικά της είναι τα μανταρίνια. Και για το τέλος, η γιαγιά μου, που πάνω της έχω πολύ καιρό να δω χρώμα, γεύση και άρωμα. Μάλλον στην ίδια κατηγορία με τον παππού μου θα την βάλω.

Ουφ, σας πέθανα!!! Μετά είναι το κρύο. Δεν θυμάμαι ποτέ να υπάρχει αυτή η θέρμη στην οικογένειά μου. Μου έχει μείνει κατάλοιπο, το ότι δεν κλαίμε ποτέ μπροστά ο ένας στον άλλον. Και όπως και να το κάνουμε, η απώλεια ενός συγγενή, ίσως θα ήταν ένα δώρο ώστε να ζεστάνουμε τις καρδιές μας. Αν όχι και αυτό, τότε τι;; Δεν θέλω να μιλήσω άλλο για αυτό.

Και έπειτα, είναι και η βεράντα. Η οικογένειά μου, αποτελεί ένα από τα πρότυπα ¨καλής κοινωνίας" για την πόλη. Πετυχημένοι γονείς, παιδιά με πτυχία και δραστηριότητες, όμορφο και πλούσιο σπίτι. Ποιος δεν θα ήθελε να είναι σε αυτήν την οικογένεια;; Ξέρετε κάτι;; Εδώ γεννήθηκα. Ότι είμαι, ήμουν και θα γίνω, προέρχεται, εξελίσσεται και καταλήγει σε αυτό εδώ το σπίτι. Στην κουνιστή καρέκλα που κάθομαι τώρα και σας γράφω, στη λερωμένη κουρτίνα πίσω μου, και στον πατέρα μου που κάθεται στον καναπέ και χαζεύει μέχρι να νυστάξει. Που να με πάρει, δεν θα τους άλλαζα ποτέ.