Είναι βραδιές, όπως εχτές, που ταπεινά διαπράττω το έγκλημα της ζήλιας. Είναι φορές που απ' τη σιωπή, όσο γλυκιά και άκακη ας είναι η βροχή, που από παλιά με ημέρευε, τώρα όλα αυτά να με θολώνουν.
Σε άλλους το έχω δει αυτό, όταν το φως είναι σβηστό, συνήθως με μια διακοπή του ρεύματος, που παίρνεις στα χέρια ένα κερί και με το άλλο σου το χέρι σέρνεις την πένα στο χαρτί, και ένα τετράδιο σε ρόλο εξομολογητή στέκει και ακούει τους φόβους σου.
Ζηλεύω θανάσιμα, για μένα, για σένα και τους άλλους. Τρελαίνομαι όταν η κάθε μια σταγόνα αφήνει το σύννεφο και την ουράνια ασφάλειά της και πέφτει ελεύθερα στο χώμα, και δένονται τόσο γρήγορα, σαν να γνωρίζονταν από καιρό. Ποιος, με προκαλώ, μπορεί να το κάνει αυτό;;
Όταν καμιά φορά ξεχνιέμαι, και αφήνω τα βιβλία μου στην άκρη και τους μαρκαδόρους μου, κρυφοκοιτώ σε άλλα ημερολόγια ξένα, να δω τι σκέφτονται οι άλλοι. Και όσο βλέπω ότι εκείνα ελεύθερα νιώθουν, γκρεμίζονται και ξεφτιλίζονται για την καλή τους την ψυχή, δεν έχω μέρος να κρυφτώ, φοβάμαι. Γιατί εκείνοι όχι.
(οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν το βράδυ του Σαββάτου, από το παράθυρό μου, σε ώρα βροχής)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δεν με ενδιαφέρει τι λένε οι άλλοι για μένα.
Με απασχολεί περισσότερο τι σκέφτονται για μένα.
Παρακαλώ να υπογράφετε τα σχόλιά σας..