Σώπασε πια

Είναι φορές που κάθομαι μόνος μου στην ταράτσα του σπιτιού μου και δεν κάνω τίποτα. Προσπαθώ μόνο να ακούσω. Τι;; Τίποτα. Εμένα ίσως. Μα και εγώ τι είμαι;; Ένας ελάχιστος ψίθυρος ανάμεσα σε παγκόσμιες συμφωνίες. Αγοράζουμε ακουστικά, μεγάφωνα, τεράστια ηχοσυστήματα (γενικώς βλακεία το τελευταίο, αλλά αφήστε το για την ώρα). Και που να μείνει χρόνος και διάθεση για λίγη σιωπή.. Το παραδεχόμαστε: Οι ζωές μας μπορούν να γίνουν τραγικά κενές κάποιες στιγμές. Και τρέχουμε να κρεμάσουμε από τα αυτιά την ανία μας για το σήμερα. Αχ, σκάστε σας παρακαλώ επιτέλους!! Δεν το βλέπετε;; Ή μάλλον.. δεν το ακούτε;; Τρέχουμε συνεχώς για να προλάβουμε το ένα ή το άλλο και αφήνουμε μετέωρα τα πάντα. Το τίποτα.

Από το βράδυ που μαζί με την πριγκίπισσά μου νομίζω πως κατάλαβα αυτά που σας γράφω, θα μπορώ να γελάω κάθε φορά που αναγγέλλεται Ενός Λεπτού Σιγή για τους Αθάνατους Νεκρούς. Γιατί εκείνοι ξέρουν ήδη. Η σιωπή τους μας προστατεύει από το να μάθουμε τόσο νωρίς το μυστικό τους, αυτό που αποκόμισαν από την έκπληξη του θανάτου τους. Ενός Λεπτού Σιγή για τους Θανόντες Ζωντανούς παρακαλώ.. Αν δεν μπορείτε να βρείτε λίγη μόνη σας, θα σας φέρω εγώ λίγη. Φροντίστε να βρείτε ένα μέρος όπου μπορείτε να κάτσετε με ησυχία. Αγαπήστε αυτό το μέρος περισσότερο και από το κρεβάτι σας. Πάρτε και κάποιον που αγαπάτε μαζί σας, πάρτε αυτόν που αγαπάτε μαζί σας. Αγκαλιάστε τον. Και μην πείτε τίποτα παραπάνω από όσα σας επιτρέπουν ένα χάδι στα μαλλιά της, ένα πέρασμα από το στήθος της, η διαπίστωση ότι ακόμα έχει ένα σημάδι στον δεξί της ώμο. Σωπάστε πια.. Ο χρόνος σας ανήκει.