(όπως δημοσιεύθηκε στο stixoi.info)
Εσύ, ίσως και εγώ,
γερμένοι κισσοί στο πατρικό σου σπίτι
εκεί που πια καμιά κατασκευή
-ανθρώπινη το δίχως δεν την λες-
δεν συντρίβει το βλέμμα στο ταβάνι
ελεύθερο τ’ αφήνει να τρέχει στο μέλλον
Παιχνίδι, στης εφηβείας τους καιρούς καμωμένο
Να μετράμε, να με ρωτάς πόσα τα βγάζω
Χαζεύοντας τη γάτα στο φανάρι,
το αλύχτισμα του σκύλου στο μπαλκόνι
και πάλι,
Να μετράμε, να ρωτάμε, να πονάμε
Λες δεν υπάρχει άλλο παιχνίδι για τα χρόνια
Μηδ’ άλλος τρόπος για να μάθεις πόσα είναι
Και εμείς, αδίστακτοι εραστές
Καράβια δεμένα μεσοπέλαγα
Είναι τα χέρια σου αιτίες ικανές, κοντάρια για μεσίστιες στον χρόνο
Σκηνές στημένες σαν και αυτή,
Ψελλίζουν τα γράμματα της
ευτυχίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δεν με ενδιαφέρει τι λένε οι άλλοι για μένα.
Με απασχολεί περισσότερο τι σκέφτονται για μένα.
Παρακαλώ να υπογράφετε τα σχόλιά σας..