Η πλάτη του Διονύση

(αναδημοσίευση από Εφημερίδα Η Αυγή, Παρασκευή, 20 Αυγούστου 2010)

Του Θανάση Καρτερού

Γύρισε την πλάτη του ο Διονύσης Τσακνής στο μέλλον που είχαν προαναγγείλει για λογαριασμό του εφημερίδες και ΜΜΕ, χωρίς βέβαια ο ίδιος να το διαψεύδει. Προφανώς μπήκε σε συζήτηση να παίξει ένα ενωτικό ρόλο στις εκλογές, θετικά το έβλεπε το ζήτημα, αλλά όταν ο κόμπος έφτασε στο χτένι, έκανε πίσω. Τα υπόλοιπα είναι εκ του Περισσού, όπου ως γνωστό διαθέτουν και γένια και χτένια. Παρεμπιπτόντως όμως, όποιος ψάχνει να βρει την άκρη καλά θα κάνει να μη μασάει σε βλακείες για κάποιου είδους ιδιοτέλεια του τραγουδοποιού, που μόνο εμπάθεια και άγνοια για τον άνθρωπο και τη ζωή του δείχνουν.

Κατά τα άλλα χρεώνεται ο Διονύσης τη στάση του και το γεγονός ότι μένει στο παρόν του –όχι μονάχος βεβαίως, αλλά στο πλευρό του Σοφιανού, όπως δηλώνει. Και στο πλευρό της γραμμής του ΚΚΕ, που θεωρεί εχθρική και επικίνδυνη οποιαδήποτε ιδέα συνεργασίας της αριστεράς στο σύνολό της. Την οποία συνεργασία όμως δηλώνει ο ίδιος ότι θέλει, όχι μόνο με την υπογραφή του σε πρόσφατη σχετική πρωτοβουλία, αλλά ακόμα και με το κείμενο άρνησης της υποψηφιότητάς του. Άλλο ένα παράδειγμα της μπερδεμένης αριστεράς εν ολίγοις…

Γεγονός είναι ότι μετά τη σοφία της Σοφίας μας προκύπτει τώρα και η γυρισμένη στο μέλλον πλάτη του Διονύση. Με αποτέλεσμα να προκύπτουν και δύο ερωτήματα για την πολύπαθη αριστερά. Το πρώτο: γιατί οι ευρύτερες και οι ευρύτεροι δεν θέλουν το ενωτικό μέλλον που τους προτείνεται και βιδώνονται στο παρόν τους; Το δεύτερο: πώς και ποιοι τα κατάφεραν, ώστε να ακουστεί και στις δυο περιπτώσεις το ωπ, πριν πηδήξουν το χαντάκι, και να θεωρείται τώρα η κατάληξη των συζητήσεων πολιτικό χαστούκι; Έτσι γίνονται αυτές οι δουλειές;

Θα υπάρξουν κάποια στιγμή οι δέουσες απαντήσεις. Αν πάμε όμως λίγο βαθύτερα, υπάρχουν σήμερα οι προϋποθέσεις από τα κάτω, για συνεργασίες από τα πάνω; Έχει η αριστερά το κύρος, το βάρος, τη συνοχή, ώστε να πείθει για την περιπέτεια της συνεργασίας; Την εμπιστεύονται όπως είναι σήμερα; Αρέσει όσο φαντάζεται; Υπάρχει το κίνημα που εξισορροπεί θετικά τις αναπόφευκτες πιέσεις; Και τελικώς είναι η ίδια στέρεο σασί, ικανό να στηρίξει τον κινητήρα της ενότητας, αλλά και να μην τρομάζει τους αγχωμένους υποψήφιους επιβάτες;