ΠΑΣΟΚ ενωμένο - ποτέ νικημένο, του Β. Πάικου

(αναδημοσίευση από Αυγή, Κυριακή, 5 Δεκεμβρίου 2010)
του Βασίλη Πάικου

Και όμως. Το ΠΑΣΟΚ παραμένει αρραγές. Το ΠΑΣΟΚ της τρόικας και του Μνημονίου. Το ΠΑΣΟΚ της πρωτοφανούς επιθετικότητας κατά των δικαίων και των δικαιωμάτων των πολιτών. Το ΠΑΣΟΚ της -επί των ημερών του- καθημαγμένης ελληνικής κοινωνίας. Την ίδια ώρα που η δεξιά εμφανίζεται πλέον τριχοτομημένη. Επίσης τριχοτομημένη εμφανίζεται πλέον και η σύγχρονη αριστερά. Τα πάντα γύρω του δηλαδή σχεδόν αποσυντίθενται. Το ίδιο το ΠΑΣΟΚ όμως δεν καταλαβαίνει τίποτε.

Λογικό; Παράλογο; Ας το πει όποιος έχει την απάντηση...
Πραγματικά είναι ν' απορεί κανείς. Πώς γίνεται να παρενεργεί η κρίση στη δεξιά και στην αριστερά κι όχι στο κυβερνών ΠΑΣΟΚ. Στη δεξιά που, απ' ό,τι φαίνεται, θα πάει στις εκλογές, όποτε κι αν γίνουν, με τρία κόμματα. Ομοίως με τρία κόμματα θα πάει κατά πάσαν πρόβλεψιν στις εκλογές και η -πλην του ΚΚΕ- αριστερά. Η κρίση δηλαδή και η εξ αυτής αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος οδηγεί σε αποσάθρωση του πολιτικού σκηνικού. Οδηγεί στη διαμόρφωση νέων πολιτικών μορφωμάτων, σε αμφισβήτηση των παλιών, οδηγεί τέλος πάντων σε γενικότερες ανακατατάξεις.

Είναι ακριβώς ό,τι θα περίμενε κανείς. Είναι ακριβώς ό,τι ιστορικά συμβαίνει σε παγκόσμια κλίμακα, όταν έρχονται τα πάνω - κάτω στην κοινωνία. Εκείνο που ασφαλώς δεν θα περίμενε κανείς είναι να μην πλήττεται στο ελάχιστο απ' αυτή την κρίση αντιπροσωπευτικότητας το κόμμα που κυβερνά. Το κόμμα που εν πάση περιπτώσει έχει (ή έστω παίρνει) όλη την ευθύνη για τη διάλυση της κοινωνίας. Το ΠΑΣΟΚ, στο οποίο ώς τα τώρα δεν έχουμε δει παρά οριακούς κλυδωνισμούς και πάντως όχι τέτοιους που να μπορούν να απειλήσουν στα σοβαρά την ενότητά του.

Έχουμε δει την άρνηση τριών βουλευτών να υπερψηφίσουν το Μνημόνιο και την ως εκ τούτου θέση τους εκτός Κ.Ο. Έχουμε δει την "ανταρσία" του βουλευτή Γιάννη Δημαρά στις αυτοδιοικητικές εκλογές και πιθανότατα την απόπειρα δημιουργίας νέου κόμματος. Έχουμε δει την άλλη "ανταρσία" του Αλέξη Μητρόπουλου του Ε.Σ. του ΠΑΣΟΚ και τη δημιουργία απ' αυτόν Ένωσης για την υπεράσπιση της εργασίας. Κι έχουμε δει επίσης τις αμφισβητησιακές εκδηλώσεις της "Αριστερής Πρωτοβουλίας" του Γιώργου Παναγιωτακόπουλου.

Όλ' αυτά που, ας είμαστε ειλικρινείς, ελάχιστα ενοχλούν την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ελάχιστα ανησυχούν την κυβέρνηση, ελάχιστα απειλούν την κομματική ενότητα...

Η "ιδεολογία" της εξουσίας
Αποτελεί άραγε η εξουσία τόσο ισχυρό συγκολλητικό υλικό; Τέτοιο που να μην επιτρέπει την αμφισβήτηση της ενότητας του ΠΑΣΟΚ ακόμη και τώρα; Ακόμη κι όταν έρχονται (και με ευθύνη του ή πάντως "επ' ονόματί του") τα πάνω - κάτω στην κοινωνία; Φαίνεται πως έτσι ακριβώς είναι. Φαίνεται πως η "ιδεολογία της εξουσίας" αποτελεί το ισχυρότερο κίνητρο πολιτικής συμπεριφοράς. Ακόμη και σε πείσμα της "αντικειμενικής" ανάγκης αποτύπωσης σε πολιτικό επίπεδο των σεισμικών κοινωνικών ανακατατάξεων της εποχής.

Κάποιοι υποστηρίζουν (και περιμένουν) πως η συνοχή του ΠΑΣΟΚ θα δοκιμαστεί σοβαρά, όταν -πολύ σύντομα- η κυβέρνηση θα βάλει χέρι στις περισσότερες ΔΕΚΟ. Εκεί όπου το βαθύ - βαθύ ΠΑΣΟΚ ζει και βασιλεύει στο "πρόσωπο" πανίσχυρων πράσινων συνδικαλιστικών ηγεσιών. Εκείνων που έβαλαν πλάτη στην κατίσχυση του Γιώργου Παπανδρέου επί του Βαγγέλη Βενιζέλου κατά τη διεκδίκηση της ηγεσίας. Και ήταν, κατά πολλές εκτιμήσεις, εκείνοι που του έδωσαν τη νίκη. Θα δούμε αν θα επιβεβαιωθεί η πρόβλεψη. Αλλά, κι αν επιβεβαιωθεί, δεν ξέρω τι μπορεί να σημάνει για την κομματική συνοχή.

Πολύ περισσότερο που -ώς τώρα τουλάχιστον- η μαζικότητα και η ένταση των κοινωνικών αγώνων δεν είναι τέτοια που να μπορεί να διαταράξει τον ύπνο του συστήματος. Σ' αντίθεση μάλιστα με ό,τι συμβαίνει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, εκεί όπου δεν έχουν δει και δεν έχουν υποστεί ούτε το μισό από το δικό μας κακό. Το κερασάκι δε σε όλ' αυτά ήρθε με τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Όπου το ΠΑΣΟΚ επιβραβεύτηκε κι από πάνω για όλα όσα διαπράττει εδώ κι ένα χρόνο.

Και να πει κανείς πως διαθέτει κάναν ηγέτη από 'κείνους τους παραδοσιακά χαρισματικούς. Από 'κείνους που κατόρθωναν να πείσουν τον κόσμο τους πως έδιωξαν "τις βάσεις του θανάτου" όταν ακριβώς υπέγραφαν την παραμονή τους...

Έχουν άραγε μονιμότερο χαρακτήρα οι ως άνω, μάλλον δυσοίωνες, διαπιστώσεις; Ποιος ξέρει να πει.

Μπορεί πράγματι, όπως πολλοί λένε και περισσότεροι φοβούνται, η κοινωνία να 'ναι καζάνι που βράζει. Και μπορεί η διαπιστωμένη ούτως ή άλλως ρευστότητα του πολιτικού συστήματος να οδηγήσει οπουδήποτε.

Για την ώρα πάντως η δεξιά αποσυντίθεται, η αριστερά πολυδιασπάται, ενώ το ΠΑΣΟΚ και βασιλεύει και κυβερνά και θύει και απολύει.

Σχεδόν ανενόχλητο. Για πόσο;

Η απάντηση ανατίθεται στου "Έλληνος τον τράχηλον"...