Η σημασία της καλής είδησης

Αναδημοσίευση από το αλωνάκι του διαλόγου

Tης Ρίτσας Μασούρα

(Καθημερινή, 22/07/11)

Ολοι το γνωρίζουμε κι όλοι το χειροκροτούμε, αν και δεν θα ’πρεπε. Η είδηση που πουλάει είναι η δυσάρεστη είδηση. Ειδικότερα όταν φοβίζει και τρομοκρατεί, όταν πληγώνει, όταν προκαλεί οίκτο, όταν κεντρίζει σαν σφήκα το θυμικό του ατόμου. Για σταθείτε, όμως. Φανταστείτε να ζούσαμε σ’ έναν κόσμο όπου θα απαγορευόταν η δημοσιοποίηση μιας καλής είδησης! Τι είδους κόσμος θα ταν αυτός; Παλιότερα, νομίζω στην Ελβετία, μια ομάδα αισιόδοξων ανθρώπων αποφάσισε να εκδώσει εφημερίδα μόνο με ευχάριστα και καλά νέα. Ηταν όμως τόσο όμοια μεταξύ τους, καρμπόν σχεδόν, ώστε με τον καιρό η προσπάθεια ατόνησε και η εφημερίδα έκλεισε. Ισως γιατί ο άνθρωπος πολλές φορές προτάσσει συμπεριφορές τυμβωρύχου κι άλλες τόσες διψάει για βαρβαρότητα. Οι συγκρούσεις, οι διαπληκτισμοί και το αίμα αποτελούν το φόρτε του κι αν το δούμε μεταφυσικά, ενδεχομένως να αποδιώχνει έτσι τις δυνάμεις του κακού και να εξιλεώνεται μέσα από το πρόβλημα του άλλου. Σε τέτοιες περιπτώσεις, η πνευματική ενάργεια δεν έχει χώρο να διεισδύσει.

Κι όμως, πάντα θα υπάρχει η άλλη πλευρά. Αυτή που βιαστικά και λίγο αδιάφορα αποκαλούμε καλή είδηση και που δεν πουλάει. Μικρό παράδειγμα: Πρόσφατα, κατά τη διάρκεια ταξιδιού μου στη Γαλλία, στην περιοχή του Φορέ, νοτίως της Λυών, έγινα κοινωνός μιας από τις πολλές, καλές ειδήσεις που σπανίως δημοσιοποιούνται ή απλώς περνούν στα ψιλά. Είναι η ιστορία μιας δραστήριας δικηγορίνας που έψαχνε να βρει τρόπους επανένταξης στην τοπική κοινωνία, ατόμων, τα οποία έβγαιναν από τις φυλακές, έχοντας εκτίσει την ποινή τους είτε για απάτες είτε για ναρκωτικά κ.λπ. Η Πολιτεία αδιαφορούσε και το πρόβλημα διογκωνόταν. Ετσι, η δικηγορίνα με τη βοήθεια φίλων της, οι οποίοι διέθεταν τις ίδιες μ’ εκείνην ευαισθησίες έστησε μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση, νοίκιασε ένα κομμάτι γης κοντά στο Σατώ ντε Μπατί ντ’ Υρφέ και το παραχώρησε σε αποφυλακισθέντες, με σκοπό τη δημιουργία φυτωρίων βιοκαλλιέργειας.

Κι ώς εδώ θαυμάσια. Οι εργάτες που επιθυμούσαν να επανενταχθούν, θα έσκαβαν τα χωράφια, θα φύτευαν, θα πότιζαν και θα κοιμούνταν στα τροχόσπιτα που τους παραχώρησε η ΜΚΟ. Ε, και μετά; Πώς θα έφτανε το προϊόν τους στις γύρω αγορές; Ο αποκλεισμός δεν παλεύεται εύκολα, ειδικά στις μικρές κοινωνίες. Σ’ αυτό το σημείο, η ΜΚΟ έπεισε τον περιφερειάρχη για την ανάγκη παρέμβασής του κι εκείνος με τη σειρά του συνήψε συμφωνία με 300 οικογένειες της περιοχής, οι οποίες θα αγόραζαν απευθείας από τους επανεντασσόμενους παραγωγούς τα προϊόντα τους σε πολύ καλές τιμές. Δίχως, δηλαδή, τις επιβαρύνσεις του μεσάζοντα. Κι έτσι έγινε. Εκτοτε, η συνεργασία λειτουργεί εξαιρετικά. Οι παραγωγοί δηλώνουν ικανοποιημένοι και πίνουν νερό στο άκουσμα του ονόματος της δικηγορίνας, ενώ οι κάτοικοι των γειτονικών χωριών απολαμβάνουν τη φτηνή ντομάτα ή τα φασολάκια τους.

Ηθικόν δίδαγμα: Η φαντασία, η τόλμη και η επιμονή ενός ανθρώπου μπορεί να γίνουν αιτία για τη δημιουργία της καλής είδησης. Στο υπόστρωμα του εγκεφάλου αγρυπνεί ένα πνεύμα αισιοδοξίας που ευελπιστεί να στήσει με τον τρόπο του ένα καλύτερο περιβάλλον. Δεν έχουμε λόγους να κλείνουμε τα μάτια. Aντιθέτως, ας γίνουμε μιμητές.