Ανακοίνωση νέου κύκλου άρθρων - Έχουμε κρίση!

Καλησπέρα σε όλους,

Επεξεργαζόμασταν εδώ και καιρό την πραγματοποίηση κάποιου είδους ανοιχτής αντιπαράθεσης πάνω σε θέματα που αφορούν, ή θεωρούμε ότι θα έπρεπε να αφορούν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο την ζωή των συμπολιτών μας. Για αυτό τον λόγο, ετοιμάσαμε μία σειρά από ερωτήματα που άπτονται του χώρου της πολιτικής, του πολιτισμού, του παρόντος της κρίσης, τα οποία και θα θέσουμε σε φορείς και ατομικότητες που δραστηριοποιούνται στην περιοχή μας.

Οι τοποθετήσεις τους θα δημοσιεύονται στην αρχή της εβδομάδας και θα ακολουθεί ψηφοφορία μέχρι το τέλος της. Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας έχει να κάνει με τον.. δημοσκοπικό αντίκτυπο των απαντήσεων, χωρίς μάλλον αυτό να σημαίνει κάτι.

Η δημοσίευση (και κατ' επέκταση η ψηφοφορία) θα διεξάγεται όχι μόνο με υπογεγραμμένα, αλλά κυρίως με ανυπόγραφα κείμενα, ούτως ώστε να εξασφαλίζεται η αμεροληψία της κριτικής, και να μην εμφανίζονται περιπτώσεις πολλαπλής ή στοχευμένης εκλογής.

Crises confirm everyone’s prejudices, locking us ever more firmly into the same mindset that produced them in the first place. - Yanis Varoufakis

Η ιδεολογία του «λούζερ» και η Αριστερά

(του Κωσταντίνου Πουλή, ThePressProject.gr)

Το ερώτημα των ημερών δεν είναι βεβαίως αν και πότε θα πτωχεύσουμε και με ποιους όρους. Όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι τέτοια ερωτήματα δεν είναι για την αφεντιά μας. Θα μας πληροφορήσουν αρμοδίως, κατόπιν εορτής («Μην είστε ανυπόμονοι», που έλεγε κι ο Βενιζέλος σε μια συνέντευξη τύπου). Το πραγματικό ερώτημα είναι πώς εξηγείται η ανοχή του κόσμου, πώς εξηγείται αυτή η παραζάλη που κάνει τους ανθρώπους να καταπίνουν καμήλες σχεδόν αδιαμαρτύρητα. Υπάρχουν πολλές εξηγήσεις, αρχίζω λοιπόν με μία και έπονται κι άλλες.

Ο λαϊκός τύπος του τίμιου βιοπαλαιστή έχει εδώ και καιρό παραδοθεί στη χλεύη. Ο ηττημένος της ζωής δεν μπορεί να είναι ήρωας, είναι απλώς κακομοίρης. Ο σημερινός άνθρωπος θεωρεί γελοίο τον ηρωισμό του φτωχού παλικαριού. Η εποχή μας δεν μπορεί να γεννήσει τους τύπους που υποδύονταν ο Βέγγος ή ο Τσάπλιν, που έλαμπαν δια της κοινωνικής τους συντριβής. Επιβιώνουν οι ταινίες χάρη στο χιούμορ, αλλά είναι αδύνατο να καταλάβουμε τις αντίστοιχες δραματικές ταινίες ή τα λαϊκά τραγούδια. Ο Ξανθόπουλος γίνεται ανέκδοτο όχι γιατί δεν μας αρέσει ως ηθοποιός, αλλά γιατί δεν επικοινωνούμε με τον κόσμο του. Το «εγώ με την αξία μου κι όχι με ξένες πλάτες» του Καζαντζίδη το αντικατέστησε ο ηρωισμός της πιστωτικής κάρτας. Ταυτοχρόνως εξαφανίζεται η περηφάνια για τα ροζιασμένα χέρια του εργάτη που ιδρώνει για το ψωμί του, και δεν θεωρείται πια ντιντής ο άντρας που τα μαλακά χεράκια του δεν άγγιξαν πηλοφόρι και μυστρί.

Κατ’ ακριβή αντιστοιχία, ο πλούσιος δεν ντρέπεται πια για την αδικία. Απατεώνες ψευδοεπιχειρηματίες συγκροτούν ένα σύμπαν ολόκληρο όπου η ατιμία δεν είναι ντροπή. Η δημόσια ζωή μας βρίθει από αστέρες της αρπαχτής: αρπαχτής πολιτικής, επιχειρηματικής, ταχαμουαθλητικής, ταχαμουπολιτιστικής κ.ο.κ. Παλαιά αμαρτήματα ξεχνιούνται, τρέχοντα αμαρτήματα ρυθμίζονται. Ποιος μπορεί με το χέρι στην καρδιά να πει όχι μόνο ότι θεωρεί απόπατο της ζωής το αστραφτερό λαμόγιο της κοσμικής Αθήνας, αλλά και να πει στο παιδί του ότι είναι προτιμότερο να σε αδικούν παρά να αδικείς, όπως έλεγε ο παππούς Πλάτων;

Η αλλαγή είναι κολοσσιαία: διαβάζουμε για τους εξεγερμένους της Κομμούνας και κατά βάθος το μόνο που μετράει, πριν τις αναλύσεις ή την πολιτική έκβαση, είναι ότι είχαν δίκιο. Ότι ήταν ηθικά δικαιωμένοι. Η πρώτη και μεγαλύτερη ήττα της Αριστεράς, λοιπόν, πριν τα ανεξήγητα μικρά ποσοστά στις εκλογές και δημοσκοπήσεις, είναι πως στις συνθήκες της μαζικής δημοκρατίας εξακολουθούν μεν να υπάρχουν φτωχοί, αλλά αυτοί οι φτωχοί δεν θεωρούνται πια αθώα θύματα του συστήματος. Θεωρούνται «λούζερς», πατημένες τσίχλες. Η ατιμία μπορεί να μην είναι ντροπή, αλλά η φτώχια είναι. Μέσα στο πέλαγος των υποτιθέμενων ίσων ευκαιριών αναζητούν κι αυτοί να τρυπώσουν κάπου. Μιμούνται το ντύσιμο των αστών και προτιμούν να φορούν καθαρό πουκάμισο στη δουλειά, ακόμη και αν αμείβονται πολύ λιγότερο από χειρώνακτες. Δεν είναι μόνο η απουσία συγκεκριμένης πρότασης, όπως συνήθως λέγεται, που δεν αφήνει την Αριστερά να παίξει έναν ρόλο στο πώς οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται την κρίση και τη ζωή τους μέσα σ’ αυτήν. Είναι που κατά βάθος οι συμπολίτες μας θέλουν μια καλύτερη θέση σ’ αυτόν τον κόσμο, δεν θέλουν να πειραματίζονται με επαναστάσεις και άλλους κόσμους.

Όταν είχε πάει ο Θεοτοκάς στην Αμερική τη δεκαετία του ’50, αυτό που τον είχε εντυπωσιάσει ήταν ότι ο φτωχός εκεί «φέρει το στίγμα αυτού που δεν τα κατάφερε», του αποτυχημένου. Έτσι θωρακίζεται λέει αυτή η χώρα απέναντι στον Κομμουνισμό, με τις ευκαιρίες που προσφέρει στον καθένα να ξεφύγει από την τάξη του. Ο εργάτης, συνεχίζει, αισθάνεται μια αλληλεγγύη για το καθεστώς, αφού «είναι κι αυτός κατά κάποιον τρόπο μέτοχος της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας και εισπράττει ένα είδος μέρισμα». Ο Θεοτοκάς οραματίζεται τον κλητήρα που γίνεται μετά πρέσβης, σε μια φαντασίωση πληρωμένη από την αμερικανική κυβέρνηση, που κάλυψε τα έξοδα του ταξιδιού του και φρόντισε να δημοσιευτεί το δοκίμιό του στις πιο απίθανες γλώσσες. Οι ιδιοτελείς ύμνοι του Θεοτοκά προς την Αμερική θα είχαν πολύ μικρή σημασία αν δεν επρόκειτο για έναν μύθο που διαπερνά τη σημερινή ιδεολογία. Η ισότητα ευκαιριών είναι το κατεξοχήν σύνθημα που εκφράζει τη νέα μικροαστική τάξη (Τσουκαλάς). Η σιωπή των θυμάτων εξηγείται από το γεγονός ότι τα θύματα έχουν τις ίδιες αντιλήψεις και τα ίδια ιδανικά στον τομέα των συμπεριφορών και των αξιών με τους θύτες (Αλαίν Τουραίν). Η αξία που διαπερνά όλα τα στρώματα είναι μία: η επιτυχία. Αν είσαι επιτυχημένος ποδοσφαιριστής, έμπορος ναρκωτικών, ζωγράφος, αστροφυσικός ή επίσκοπος, αν είσαι ποιητής ή αν σχεδιάζεις ακριβά ηλεκτρονικά γκατζετάκια, έχει μικρή σημασία. Όλα σε μια πλατινένια Αμέρικαν Εξπρές καταλήγουν (Πουλής). Έτσι, ο άνθρωπος που επωμίζεται ως ατομική ντροπή το μαύρο ριζικό του, μπορεί να πετύχει ή να μην πετύχει, να γίνει ή να μη γίνει τσιράκι του αφεντικού του, αλλά ένα πράγμα δεν μπορεί να διανοηθεί: να διεκδικήσει άλλη συλλογική μοίρα. Η «επίκαιρη ερώτηση» της περιόδου λοιπόν, τώρα που φαίνεται ότι διαλύονται οι ψευδαισθήσεις των ίσων ευκαιριών και ότι τη ζωή που φανταζόταν ο μικροαστός δεν θα τον αφήσουν να τη ζήσει, είναι αν θα τολμήσει να εξεγερθεί όχι απέναντι στις αναποδιές της ζωής που τον άφησαν στην άκρη, αλλά απέναντι σε ένα σύστημα που παράγει ανισότητα.

Προς Κούβα διαμέσου Δανίας, του Παντελη Μπουκαλα

Κι εκεί που με την καθοδήγηση του κ. Παπανδρέου πορευόμασταν προς τη γη της επαγγελίας και απλώς προβληματιζόμασταν αν θα τη βαφτίσουμε Νέα Σουηδία, Δανία του Νότου ή Φινλανδία της Μεσογείου και εξετάζαμε το ενδεχόμενο δημοψηφίσματος για το όνομα, το πράμα δυσκόλεψε. Πες οι θάλασσες ανάποδες, πες οι καπεταναίοι σε λήθαργο διαρκείας, πες το πλήρωμα «τεμπέλικο», εκπληρώθηκε τελικά το ρηθέν υπό του προφήτου λέγοντος: «Εμείς γι’ αλλού κινήσαμε, γι’ αλλού, κι αλλού η ζωή μάς πάει». Κι αρχίσαμε αναγκαστικά το σκόντο στις ουτοπικές μας προσδοκίες. Αρχίσαμε δηλαδή να λέμε, πάλι διά στόματος Παπανδρέου, όχι τι ωραίο και θαυμαστό θα γίνουμε αλλά τι ταπεινό και δύσμοιρο δεν θα γίνουμε: «Δεν θα γίνουμε Ινδία...»

Και νά που αλλάζουμε ξανά ωκεανό και ήπειρο, αφού φημολογείται ότι «θα γίνουμε Κούβα». Κούβα των Βαλκανίων; Της Ευρώπης; Της Μεσογείου; Η μπίλια του ονόματος δεν λέει να κάτσει ούτε τούτη τη φορά. Τώρα πάντως ο πολιτικός γεωγράφος δεν είναι ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, γνωστός και ως «υπέγραψα! υπέγραψα!». Δεν είναι καν ο αρχηγός της Ν.Δ., γνωστός και ως «δεν υπογράφω! δεν υπογράφω!». Ο κουβανολόγος είναι ο πολιτικά ασθενέστερος (αν θέλουμε το πιστεύουμε αυτό) της συγκυβερνώσας τρανδρίας, γνωστός και ως «θα γράψω και θα υπογράψω άρθρο στην εφημερίδα μου»: ο κ. Καρατζαφέρης.

Αυτός, λοιπόν, κάνοντας ένα διάλειμμα στα κυβερνητικά καθήκοντα που ασκεί διά τηλεοράσεως, ανέλαβε το δύσκολο έργο να βάλει μυαλό στους στεγνούς γραφειοκράτες της τρόικας που, μπλεγμένοι με τα νούμερα και τα γραφήματά τους, δεν ψυλλιάζονται τι τρέχει με την υψηλή πολιτική, ή έστω με την ψιλή. Κόψε από δω, κόψε από κει και ράψε παραπέρα στενότατα κοστούμια για τους ντόπιους, οι αριθμονοήμονες εισαγωγής δεν αντελήφθησαν ότι άνοιξαν μια τεράστια κερκόπορτα για να μπουκάρει το επάρατο θηρίο: ο κομμουνισμός. Και μάλιστα ο δικέφαλος κουβανέζικος κομμουνισμός: η μία κεφαλή του Φιντέλ και η άλλη του Ραούλ. Για να μην προσθέσουμε και την κεφαλή του Τσε και δούμε σωστό τον Κέρβερο μπροστά μας, και μάλιστα -ω θεοί!- έναν Κέρβερο μπολσεβίκο.

Αν συνεχίσετε να κόβετε μισθούς και συντάξεις, τους είπε αυστηρά ο κ. πρόεδρος (δηλαδή μας είπε ότι τους είπε), θα στείλετε τους μισούς Ελληνες στην Αριστερά, η Αριστερά θα ενωθεί, θα πάρει την εξουσία, θα μετατρέψει πάραυτα σε γκουλάγκ τη Μύκονο και την Αράχωβα και θα υιοθετήσει ως νόμισμα το ρούβλι, για να σαμποτάρει το ευρώ. Τρόμαξαν αυτοί ακούγοντάς τον, έσπευσαν να γραφούν διά βίου συνδρομητές στην εφημερίδα του, αγόρασαν με το κιλό όλα τα βιβλία που πουλάνε οι αδελφοί Γεωργιάδη και βιάστηκαν να ενημερώσουν την κ. Μέρκελ. Ετσι εξηγείται η αιφνίδια απόφαση της Γερμανίδας καγκελαρίου να αυξηθούν μισθοί και συντάξεις στην Ελλάδα κατά 666% και να επιστραφεί το κατοχικό δάνειο. Για να μη γίνουμε κουμμουνισταί.

Ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις (και καλά!)

Μετά από μια δύσκολη μέρα στη δουλειά (όχι για όλους), η παρέα παραγγέλνει πίτσες και κάνει κύκλο γύρω από την τηλεόραση, έτοιμη να ακούσει «της γιαγιάς τα παραμύθια». Οι πιο άνετοι κάθονται στο πάτωμα και βοηθούν στο σερβίρισμα, την ίδια στιγμή που οι πραγματικά αγχωμένοι παλινδρομούν διαρκώς μεταξύ κουζίνας και σαλονιού, μη δίνοντας χρόνο στους γύρω για παρατήρηση• κανείς από αυτούς δεν μπορεί να ομολογήσει ότι έχει δει την ταινία ήδη πάρα πολλές φορές και ξέρει εκ των προτέρων το κάθε τέλος.

Η ταινία που δεν διάλεξαν λέγεται «Οι μέρες ακυβερνησίας σας είναι μετρημένες», γυρισμένο σε οποιαδήποτε δυτικο-ευρωπαϊκή χώρα μετά το 1990. Ο μικρότερος κρατάει περιχαρής το τηλεχειριστήριο (βλ. υστερόγραφο), και ελέγχει το ρολόι του. «Στις 8 ξεκινάμε». Η αγωνία κορυφώνεται, τα πρεζόνια της τελευταίας είδησης κλείνουν βιαστικά όλες τις συζητήσεις (όπως ο γιατρός απολυμαίνει το σημείο που θα τρυπήσει η βελόνα) και το πολεμικό τζινγκλάκι της έναρξης ευαγγέλει μια θαυμαστή καινούργια ημέρα: «Μη φοβού, λαέ, η κόλαση μπορεί να περιμένει».

Μία από τις ισχυρότερες αντικοινωνικές αντιλήψεις που εδραιώνονται μέσω του διαρκούς αυτού κυνηγιού της τελευταίας είδησης είναι η αίσθηση πως δεν έχει σημασία η Ιστορία ή το τι προηγήθηκε, παρά μόνο ως παρασκήνιο. Κατά αυτόν τον τρόπο η πολιτική θυμίζει τα παζλ με τις κουκίδες στο κουτί των δημητριακών, με τη διαφορά όμως ότι τα ίδια σημεία «έγκυρης και έγκαιρης» ενημέρωσης συχνά καταλήγουν σε διαφορετική εικόνα.

Οτιδήποτε αναγγέλλεται από τις ειδήσεις των 8 είναι τουλάχιστον αναμενόμενο, και το μόνο που του λείπει είναι μετατροπή του σε δημόσια πληροφορία ούτως ώστε να νομιμοποιηθεί. Πολλές φορές, μάλιστα, δεν είναι παρά η ελάχιστη αναγκαία κίνηση για να γαντζωθεί κάτι στην συλλογική συνείδηση. Υπενθυμίζουμε ότι το Μνημόνιο παραμένει τυπικά προσχέδιο νόμου, και πως το νομοσχέδιο για τα εκπαιδευτικά είναι συνταγματικά διάτρητο. Παρόλα αυτά, τόσο το ένα όσο και το άλλο παράγουν έννομες συνέπειες χωρίς κανένα πρόβλημα.

Μπορεί, λοιπόν, το παιχνίδι να αλλάζει, όμως τα ζάρια συνεχίζουν να μας βγαίνουν ασσόδυο. Απουσία του λαϊκού παράγοντα, οτιδήποτε μεταβάλλεται θεσμοθετείται ως εξέλιξη, όταν πρόκειται το πολύ για μετάλλαξη. Η ώρα πέρασε.. Η παρέα μαζεύει τις κούτες και διαμοιράζει τα τελευταία κομμάτια μεταξύ σκύλου και κάδου. Ο μικρότερος (ο οποίος, χωρίς να το διαισθάνεται, κρατάει όλη αυτή την ώρα το τηλεχειριστήριο) ανασκουμπώνεται και βάζει λίγο νερό στο ποτήρι του. «Λοιπόν; Σας άρεσε εσάς;».

Υστερόγραφο: Η λέξη telecontrol (=τηλεχειρισμός, τηλε-έλεγχος) έχει λανθασμένα μεταφραστεί στα ελληνικά ως τηλεχειριστήριο. Πιο συγκεκριμένα, το πρώτο φανερώνει διαδικασία, το δεύτερο περιγράφει το εργαλείο.

Και για το εξτρεμιστικό του κειμένου,
The Revolution Will Not Be Televised
Gil Scott-Heron

Παναγιώτης Κουρουμπλής - "Δεν περιμένω τίποτα απο τη διαδοχή στο ΠΑΣΟΚ"

Ο ανεξάρτητος βουλευτής Παναγιώτης Κουρουμπλής, μίλησε στον ραδιοφωνικό σταθμό Κόκκινο για τις πολιτικές εξελίξεις, την δημιουργία της νέας "Ενωτική Κίνηση" και τους στόχους της.

Μια ευγενική επιθυμία

Ελεύθερα σου γράφω, μην φοβάσαι
Το σπίτι αυτό μισώ θανατηφόρα
Τους δρόμους που δεν έχεις περπατήσει
Σεντόνια που δεν έχεις κοιμηθεί,
και διαδρόμους
Και να θυμάσαι, μην περνάς από υπόγειες διαβάσεις
Και μην το μέλλον σου τρομάζει το παρόν.

Τη μέρα που θα ‘ρθεις, θα σου γνωρίσω
Καφέ με τραπεζάκια μαρμαρένια
Τα χρώματα του κήπου και τ’ αρώματα
Πλανήτες και τριαντάφυλλο γλυκό

Το χαμόγελό σου αξίζει τα χιλιόμετρά του.
Να προσέχεις.

Τα γεγονότα (;) της 17ης Νοεμβρίου στα χρόνια του Λαϊκού Ορθόδοξου Σουρεαλισμού

Στεριώνει μέσα μου όλο και περισσότερο (ω, κρυφή ελπίδα!) ο σταθμός πρώτων εφεδρειών του Μεγκάλου καναλιού να κερδίσει το φετινό Πούλιτζερ μετά το τριπλό σάλτο των θερινών πλάνων στο κατά τα άλλα έγκυρο ρεπορτάζ της επετείου του Πολυτεχνείου.

Κάτι τέτοιο θα έθετε σοβαρά εκτός φαντασίας το προηγούμενο ανεκδιήγητο της απονομής Νόμπελ Ειρήνης στον υπ' αριθμόν ένα θεσμικό σφαγέα των λαών, κ.κ. Διοικητή των ενόπλων δυνάμεων του Στρατού και Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών της Βορείου Αμερικής - κατά την άποψη της πολιτικής οικονομίας, τον συλλογικό διαπραγματευτή των στρατηγικών συμφερόντων του κεφαλαίου σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Η αλήθεια είναι ότι δεν τους κατηγορώ.. Αν αντί της εξαντλητικά ήσυχης πορείας έδειχναν πλάνα από την είσοδο των ΜΑΤ στο (Εδώ) Αριστοτέλειο εν ώρα συναυλίας Μικρούτσικου-Θηβαίου-Αντωνοπούλου, κανείς δεν θα τους πίστευε και όλοι θα έκλειναν τους δέκτες τους αηδιασμένοι. Αντίστοιχα, δεν θα περιμέναμε από κανέναν δημοσιογράφο - εκτός ίσως του Clark Kent - να έχει τη δύναμη να δηλώσει ανοιχτά πως μέλη κυβερνητικής φοιτητικής παράταξης που δέρνει κόσμο στα Πανεπιστήμια μεταφέρει, συνοδεία αστυνομικών δυνάμεων, από και προς τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ τη σωρό του Πολυτεχνείου, τον χώρο και την ιστορία του οποίου βεβήλωσαν διαχρονικά η παράταξη, οι αστυνομικές δυνάμεις και το ΠΑΣΟΚ (όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά).

Στον αντίποδα, θεωρώ ανούσιο και εξαιρετικά υπερφίαλο το κεντρικό σύνθημα διαβόητης αριστεριστεριστικής οργάνωσης "Εδώ και τώρα Πολυτεχνείο", μιας και η επικαιρότητα του Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία στηρίζει "οπορτουνίστικους σχηματισμούς προβάλλουν αποπροσανατολιστικές ψευδεπίγραφες φιλολαϊκές πολιτικές διεξόδου για να τιθασεύσουν και να αποπροσανατολίσουν το λαϊκό ριζοσπαστισμό", μακριά, δηλαδή, από ένα ΚΚ που εννέα αιώνες μετά συνεχίζει να υπογράφει ιντουλγκέντσιες στον εαυτό του..

Περαιτέρω τεκμηρίωση στο Red NoteBook - Το 1984 του Όργουελ είναι τώρα,
το φιλικό blog τσαντίλας: 17 Νοέμβρη - Προσοχή στις απομιμήσεις! και
την ραδιοφωνική εκπομπή Δύο γάιδαροι μαλώνανε Στο Κόκκινο 105.5, 18/11.

Το Ιατρείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης στην Πρέβεζα

της Καλλιόπης Μιχελάκου

Το Ιατρείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Πρέβεζας ξεκίνησε σαν μια πρωτοβουλία της δημοτική παράταξης «Δημόσιος Χώρος», μετά τις δημοτικές εκλογές του Νοεμβρίου του 2010, αλλά εξελίχθηκε σε μια αυτόνομη συλλογικότητα, χωρίς κάποια νομική μορφή, με αυτοοργάνωση και άμεση δημοκρατία. Μέχρι σήμερα πλαισιώνεται από ένα δίκτυο δεκάδων λειτουργών υγείας (γιατροί, οδοντίατροι, φαρμακοποιοί, νοσηλευτές, ψυχολόγοι, λογοθεραπευτές) και άλλων πολιτών.

Το ιατρείο απευθύνεται σε όλους όσους βιώνουν, για διάφορους λόγους, αποκλεισμό από την παροχή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και δεν μπορούν να έχουν καμία πρόσβαση σε δωρεάν υγεία και φάρμακα.

Οι βασικοί στόχοι μας είναι αφενός η δημιουργία ενός δικτύου αλληλεγγύης και προστασίας των πιο ευάλωτων στην κρίση κοινωνικών ομάδων, που στερούνται του στοιχειώδους κοινωνικού αγαθού της υγείας, αφετέρου η δημιουργία μιας συγκροτημένης και βασισμένης σε επιστημονικά στοιχεία δράσης και πάλης για ένα δημόσιο, δωρεάν για όλους σύστημα υγείας.

Έχει την ενεργό υποστήριξη συλλογικοτήτων (Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Πρέβεζας, Επιτροπή Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό, Περιβαλλοντική Εταιρεία), πολιτιστικών φορέων (Ανθρώπολις), επιστημονικών φορέων (Φαρμακευτικός Σύλλογος, Δικηγορικός Σύλλογος), δημοτικών παρατάξεων (Δημόσιος Χώρος, Αγωνιστική Παρέμβαση) και του Εργατικού Κέντρου Πρέβεζας.

Τον Απρίλιο του 2011 ξεκίνησε τη λειτουργία του και στεγάζεται σε χώρο που παραχώρησε δωρεάν, ο δημοτικός σύμβουλος του «Δημόσιου Χώρου», Γιάννης Ρέντζος.

Σε καθημερινή βάση, τα πρωινά λειτουργεί γραμματεία και τα απογεύματα υπάρχει στο πρόγραμμα ένα από τα πέντε ιατρεία (παιδιατρικό, παθολογικό, καρδιολογικό, ψυχολογικής υποστήριξης παιδιών και εφήβων και ψυχοκοινωνικής υποστήριξης ενηλίκων). Στο χώρο του ιατρείου λειτουργεί φαρμακείο, με φάρμακα από προσφορές ανθρώπων, κέντρων υγείας της περιοχής και φορέων, οι οποίοι ανταποκρίθηκαν στις εκκλήσεις για συλλογή φαρμάκων. Η λειτουργία του κοινωνικού ιατρείου υποστηρίζεται ακόμα από ένα δίκτυο ειδικών ιατρών και οδοντίατρων οι οποίοι προσφέρουν δωρεάν τις υπηρεσίες τους στα ιατρεία τους.

Η πλειοψηφία των ασθενών που έχουμε περιθάλψει μέχρι σήμερα είναι μετανάστες και πρόσφυγες. Τον τελευταίο μήνα έχουν αυξηθεί σημαντικά τα αιτήματα και ελλήνων για ιατρικές υπηρεσίες και φάρμακα, καθώς το φαινόμενο των ανασφάλιστων φαίνεται να αποκτάει πλέον μεγάλες διαστάσεις.

Η πιο συγκλονιστική στιγμή του ιατρείου, τους πρώτους μήνες λειτουργίας του, ήταν η συμμετοχή του, μαζί με άλλους φορείς, στην περίθαλψη και την ψυχοκοινωνική υποστήριξη των προσφύγων, κυρίως ανηλίκων, του τραγικού ναυαγίου στα παράλια της Πρέβεζας, όπου είχαμε τον θάνατο δύο ναυαγών, με δύο ακόμη αγνοούμενους.

Εκτός όμως από την υποστήριξη της τοπικής κοινωνίας, συναντήσαμε ακόμη τη δυσπιστία έως και τις ανοιχτές παραινέσεις –και μέσω του Τύπου– για μη συμμετοχή γιατρών και άλλων ειδικών στο κοινωνικό ιατρείο. Απόψεις για «κομματικό χρωματισμό του εγχειρήματος», για «εγχείρημα το οποίο δεν μπορεί να είναι αυτόνομο, έξω από την ομπρέλα κάποιου θεσμικού φορέα και να προσφέρει ταυτόχρονα και ποιοτικές υπηρεσίες», αλλά και απόψεις πιο «πολιτικοποιημένες», οι οποίες μας κατηγορούσαν για ρόλο ΜΚΟ και «υπονόμευση του αγώνα για δωρεάν υγεία».

Έχουμε μια άλλη θεώρηση που στηρίζει την πράξη μας: Όταν χτίζονται συλλογικότητες με κοινωνική προσφορά, όταν οι άνθρωποι «βγάζουν» στο δημόσιο-κοινωνικό χώρο, τον καλύτερο εαυτό τους, όταν σπάει η απομόνωση, η καταθλιπτική μοναξιά, όταν οι πολίτες χτίζουν ασπίδα προστασίας απέναντι στη λαίλαπα της κοινωνικής ισοπέδωσης, αυτό δεν αντιστρατεύεται τον οργανωμένο κοινωνικό και πολιτικό αγώνα, το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει, καμιά καλύτερη κοινωνία δεν μπορεί να προκύψει όταν τα ατομικά υποκείμενα κινούνται στο χώρο της προσωπικής σφαίρας, χωρίς λόγο για τα δημόσια πράγματα, χωρίς ο οποιοσδήποτε λόγος να κοστίζει τίποτε περισσότερο από γενικές καταγγελίες, ακόμη κι όταν αυτές είναι ορθές.

Το "tea party" του κ. Πρετεντέρη , του Άγγελου Μανταδάκη

«Έβαλαν ένα παιδί να μισεί την Πολιτεία στην οποία ζει πριν ακόμα τη ζήσει... Δεν μπορώ να γνωρίζω από πού άντλησαν αυτή την τόλμη ή αυτό το θράσος... Μετέτρεψαν τη γιορτή σε πογκρόμ. Και μεταχειρίστηκαν τα παιδιά περίπου όπως η Χεζμπολάχ τους ομήρους της...» (!!)

Με αυτά τα λόγια χτυπάει ο κ. Πρετεντέρης από τη στήλη του στην καθημερινή εφημερίδα του συγκροτήματος. Αφορμή η περίπτωση του δεκαεξάχρονου Αχιλλέα από τη Λάρισα που στην διάρκεια της παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου, όντας παραστάτης, σε ένδειξη διαμαρτυρίας κράτησε ανοικτή την παλάμη του προς την πλευρά των επισήμων ή εν πάση περιπτώσει όσων το παίζουν επίσημοι και σπουδαίοι.

Αυτό λοιπόν που ενόχλησε τον κ. Πρετεντέρη και μάλιστα σφόδρα είναι ότι κάποιοι που καθοδηγούν -όπως πιστεύει ο ίδιος- και οργανώνουν τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για ό,τι συμβαίνει εδώ και πολλούς μήνες στον τόπο μας, δηλητηριάζουν (!) τα μυαλά των παιδιών. Παραπέμποντας σε σκεπτικό και διαλόγους καλών κυριών σε ένα α λα ελληνικά tea party, γράφει κι άλλα ηθικοπλαστικά: «όταν σπέρνεις ανέμους, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μην θερίσεις θύελλες». Και συνεχίζει: «Διότι αυτά τα παιδιά θα μεγαλώσουν. Θα αποδειχτούν ξένα σε μια κοινωνία που μισούν πριν καν την περπατήσουν. Που την μουντζώνουν πριν την γνωρίσουν. Θα έχουν μοναδικό εφόδιο την πικρία και την κοινωνική μοχθηρότητα εκείνων που τα επέλεξαν για ομήρους».

Αλλά για να δούμε ποιος είναι ο μαθητής από τη Λάρισα με το... δηλητηριασμένο μυαλό, που δεν έχει περπατήσει την κοινωνία, που δεν την έχει γνωρίσει και παρ' όλα αυτά τη μουντζώνει.

Ο Αχιλλέας είναι λοιπόν ένας μαθητής στην πρώτη τάξη του νυχτερινού σχολείου. Ο Αχιλλέας είναι δηλαδή μαθητής το βράδυ και ελαιοχρωματιστής σε οικοδομές την ημέρα. Δουλεύει σκληρά μέχρι τις τέσσερις το απόγευμα, γιατί το μεροκάματο δεν βγαίνει εύκολα και η οικογένεια -πολύτεκνη με δεκαπέντε παιδιά (ίσως πανελλήνιο ρεκόρ)- χρειάζεται στήριξη. Άλλωστε είναι γνωστή η κοινωνική μέριμνα προς τους πολύτεκνους στη χώρα μας. Ίσα - ίσα που προλαβαίνει να φάει κάτι και ετοιμάζεται για τον αγώνα της γνώσης στο Εσπερινό. Επιστρέφει στο σπίτι του το βράδυ ταλαίπωρος και προσπαθεί να μελετήσει όσο μπορεί για το αυριανό μάθημα.

Ούτε χρόνος για διασκέδαση ούτε χρόνος για χαβαλέ για τον δεκαεξάχρονο Αχιλλέα.

Δηλαδή πόσο να την περπατήσει ακόμα αυτή την κοινωνία; Τι άλλο να γνωρίσει για να έχει δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί, να οργιστεί, ακόμα και να μουντζώσει; Όταν οι δυο γονείς του, εργαζόμενοι στον Δήμο και στο Νοσοκομείο της Λάρισας -όπως όλοι στον ευρύτερο δημόσιο τομέα- βλέπουν τις αποδοχές τους να μειώνονται. Χρειάζεται ο Αχιλλέας κανέναν για να του «δηλητηριάσει» το μυαλό;

Ο αρθρογράφος προβλέπει μάλιστα και τι θα γίνει όταν μεγαλώσουν τα παιδιά που μουντζώνουν. «Θα καταλάβουν ότι πήραν τη ζωή τους λάθος, θα γυρίσουν να μουντζώσουν πρώτα εκείνους που τους έβαλαν προχτές να μουντζώνουν».

Πράγματι. Έχει δίκιο ο κ. Πρετεντέρης. Θα συνειδητοποιήσουν το λάθος, όχι φυσικά αυτό που εννοεί ο κ. Πρετεντέρης. Αλλά το λάθος που δυσκόλεψε τα νιάτα τους, τους έκοψε χαρές, τους έκανε όμηρους της ανάγκης. Δηλαδή την κοινωνία που υπερασπίζεται ο κ. Πρετεντέρης. Και θα την μουντζώσουν στην πράξη.

Αυτό λοιπόν που ενόχλησε τον κ. Πρετεντέρη και μάλιστα σφόδρα είναι ότι κάποιοι που καθοδηγούν -όπως πιστεύει ο ίδιος- και οργανώνουν τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για ό,τι συμβαίνει εδώ και πολλούς μήνες στον τόπο μας, δηλητηριάζουν (!) τα μυαλά των παιδιών.