Υπό Γεωργίου Κυρίτσεως και Άγγελου Τσεκέρεως
Αυγή, Κακοήθειες, Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012
Στο 11% βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις.
Πάνω που λέγαμε να ξεμπερδεύουμε με τη μεταπολίτευση, επιστρέφουμε στα ποσοστά του '74.
Ο Σαμαράς βέβαια υπολείπεται 35% από τα ποσοστά του '74, αλλά ελπίζει ότι κανείς δεν το έχει προσέξει.
Τον ρόλο της Ένωσης Κέντρου καλείται να τον παίξει ο Κουβέλης.
Και με σοβαρούς ανθρώπους. Όχι αριστεριστές σαν τον Ζίγδη.
Το κακό με του ΠΑΣΟΚους είναι ότι με το 11% θα ξαναρχίζουν να φωνάζουν “στις 18 σοσιαλισμό” και τέτοια.
Αν και οι ΠΑΣΟΚοι αυτού του τύπου μάλλον προς τον ΣΥΡΙΖΑ προσανατολίζονται αυτή τη φορά.
Ευτυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος για προγραμματικές συγκλίσεις και ανοίγματα.
Συγκεκριμένα, εξουσιοδότησε τον Τσίπρα να αφήσει φαβορίτες και του αγόρασε κι ένα ζιβάγκο.
Υπάρχουν βεβαίως και συνιστώσες που διαφωνούν, θεωρώντας ότι η συνεργασία με τους σοσιαλιστές απομακρύνει τον ορίζοντα της προλεταριακής επανάστασης.
Και έτσι συνεχίζεται για όγδοη δεκαετία αυτή η δημιουργική συζήτηση που ξεκίνησε στον Ισπανικό Εμφύλιο.
Και στην οποία δεν μάθαμε ποτέ ποιος είχε δίκιο, γιατί κέρδισαν οι άλλοι.
Τουλάχιστον εδώ περιστοιχιζόμαστε από λαϊκές δημοκρατίες και θα μας υποστηρίξουν στην επανάσταση.
Είναι πολύ τυχερό το Μνημόνιο που δεν πρόλαβε να το διαβάσει ο Χρυσοχοΐδης.
Θα το είχε ξεφτιλίσει σε δέκα λεπτά. Αλλά έπρεπε να ασχοληθεί με την προστασία του πολίτη.
Συγκεκριμένα να περιορίσει τη δράση του Τζόκερ και να συλλάβει την Κατγούμαν και τον Πιγκουίνο.
Και ο Σημίτης που το διάβασε, πάντως, δύο χρόνια του πήρε να καταλάβει σε τι διαφωνεί.
Μόνο η αριστερά κατάλαβε από την αρχή το πρόβλημα, αλλά αυτό είναι στείρος αρνητισμός και καταγγελτισμός.
Αν σε ενδιαφέρει το περιεχόμενο της διακυβέρνησης, πρέπει να κάνεις και λίγο τον μαλάκα.
Επανήλθε όμως με διευκρινίσεις ο Χρυσοχοΐδης, λέγοντας ότι είναι πόντιος, έχει το κούτελο καθαρό και κοιτάει τους πολίτες στα μάτια.
Στοιχεία που συνιστούν μια ολοκληρωμένη προγραμματική πλατφόρμα κατά την άποψή μας.
Καλά, δύο χρόνια έχουν ψηφίσει τα άντερά τους, το ωράριο των φαρμακείων τους ζόρισε ξαφνικά;
Το μόνο βέβαιο είναι ότι εξ αιτίας του ωραρίου των φαρμακείων βρέθηκε η χώρα στο χείλος της χρεωκοπίας.
Έπαιξε ρόλο και η διαρροή κεφαλαίων στο Μπαγκλαντές σε κέρματα των 20 λεπτών.
Αλλά έξω από τη Βουλή μοιράζανε δωρεάν ζαρζαβατικά και οι βουλευτές δεν είχανε το μυαλό τους στις γενναίες μεταρρυθμίσεις.
Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012
Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012
Ένας ξεχασμένος μικροπωλητής, του τσαντίλα
(αναδημοσίευση από εδώ)
Αρχικά θα ήθελα να διατυπώσω την άποψη ότι τα όσα συμβαίνουν στο κέντρο της Αθήνας με το κυνήγι των μεταναστών (μικροπωλητών και όχι μόνο) ελάχιστη σχέση έχουν με τους μικροπωλητές ή τους μετανάστες αλλά, κατά την άποψη μου πάντα, αποτελούν μια προσπάθεια του δήμου και της αστυνομίας να δημιουργήσουν ένα κλίμα τρομοκρατίας στη πόλη και παράλληλα να τη μετατρέψουν σε Mall. Οι μετανάστες (όπως και οι αναρχικοί/εξαρχιώτες) είναι απλά τα εύκολα θύματα. Δείτε και εδώ.
Παρόλα αυτά νομίζω ότι θα είχε ενδιαφέρον να μιλήσουμε για το ίδιο το παρεμπόριο. Ένα θέμα μάλλον ταμπού για τους προοδευτικούς (ας μου επιτραπεί ο όρος) ανθρώπους καθώς από τη μία οφείλουν να καταδικάσουν αυτό και την ακραία εκμετάλλευση που ενέχει αλλά παράλληλα καταλήγουν να το ανέχονται καθώς αποτελεί έσχατο μέσο επιβίωσης για τους ίδιους τους εκμεταλλευόμενους
Πριν από όλα αυτά όμως ας παρακολουθήσουμε ένα video ντοκουμέντο που δείχνει πως οι μαύροι μικροπωλητές πουλάνε τα προϊόντα τους στην Ομόνοια:
Η κατάσταση παρουσιάζεται φυσικά ωραιοποιημένη. Φαντάζομαι η αστυνομία δεν θα ήταν τόσο επιεικής, ειδικά αν κρίνουμε από τις σημερινές της τακτικές που θυμίζουν παρακράτος ή μαφία (κουκουλωμένοι ασφαλίτες, πτυσσόμενα γκλοπ, λοστοί, δακρυγόνα, πολύ ξύλο, πούλημα προστασίας). Επίσης φαντάζομαι ούτε οι έμποροι θα ήταν τόσο καλοκάγαθοι όσο αυτός στην ταινία. Τουλάχιστον για το σήμερα ξέρουμε ότι δεν είναι έτσι. Οι λαθρέμποροι βάζουν τους μικροπωλητές να προπληρώνουν το εμπόρευμα και το περιθώριο κέρδους που τους αφήνουν είναι ψίχουλα.
Παρότι ωραιοποιεί και διακωμωδεί τη κατάσταση (ή μάλλον ακριβώς γι αυτό το λόγο) το συγκεκριμένο απόσπασμα από το "Κάτι να καίει" του 1964 μπορεί μας οδηγήσει σε πολύ χρήσιμα συμπεράσματα.
Γίνεται αντιληπτό ότι το παρεμπόριο δεν το έφεραν οι μαύροι όπως αρέσκονται να λένε διάφοροι ρατσιστικοί κύκλοι. Το παρεμπόριο υπήρχε και θα υπάρχει σε κάθε περίοδο οικονομικής ανέχειας των πωλητών αλλά κυρίως των αγοραστών. Οι άνθρωποι αυτοί (είτε λέγονται κινηματογραφικός Βουτσάς είτε Ahmet - καμία σημασία δεν έχει) καταλήγουν μικροπωλητές όχι από επιλογή με σκοπό να γίνουν πλούσιοι αλλά για να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες ( "Τι τρώμε, τι τρώμε;" αναρωτιέται χαρακτηριστικά η Βλαχοπούλου στη ταινία ).
Να θυμίσω ότι οι ταινίες όσο φανταστικές και να είναι μιμούνται τη πραγματικότητα. Το 1961 ήταν η χρονιά που μετανάστευσαν οι περισσότεροι έλληνες στο εξωτερικό και μέχρι το 1966 η μετανάστευση συνέχιζε να είναι εξαιρετικά υψηλή. Σήμερα βλέπουμε ότι αρχίζει να διαμορφώνεται μια παρόμοια κατάσταση. Πολλοί με καταγωγή από Βαλκανικές χώρες επιστρέφουν εκεί ενώ οι μετανάστες από την Ασία και την Αφρική συνωστίζονται στα λιμάνια ψάχνοντας διαφυγή στην Ευρώπη ενώ κάποιοι ασιάτες (Πακιστάν π.χ.) κάνουν αιτήσεις για να επαναπατριστούν. Οι έλληνες ως προνομιούχοι δυτικοί τους δίνεται η δυνατότητα να φύγουν για τη Δυτική και Κεντρική Ευρώπη χωρίς εμπόδια ενώ αυξανόμενες είναι οι αιτήσεις για Αμερική και Αυστραλία. Συμπεραίνουμε έτσι ότι στις περιόδους υψηλής ανεργίας και ανέχειας εκ των πραγμάτων θα αναπτυχθεί το παρεμπόριο και δεν είναι κάποιο μυστηριακό έθιμο της Ανατολής. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να σας θυμίσω και τις παρααγορές ληγμένων προϊόντων που ξεφυτρώνουν στις ΗΠΑ αλλά και στις μεγάλες Ευρωπαϊκές πόλεις (και στην Αθήνα). Όσο λοιπόν υπάρχουν άνθρωποι διαθετιμένοι να αγοράσουν προϊόντα στη μαύρη αγορά καθώς η κανονική δεν μπορεί καλύψει τις ανάγκες τους τόσο θα υπάρχουν άνθρωποι διαθετιμένοι να τα πουλήσουν και καμία μορφής καταστολής δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό.
Οι ομοιότητες του τότε με του τώρα είναι πολλές αλλά μήπως προσέξατε και κάτι άλλο ; Πως παρουσιάζονται οι μικροπωλητές στη ταινία, μια διάσημη mainstream ταινία της εποχής, και πως παρουσιάζονται στα σημερινά mainstream δελτία ειδήσεων και εφημερίδες ; Πως φτάσαμε από τον συμπαθή κωμικό που ισχυρίζεται ότι "δουλεία είναι! κλέβουμε κανένανε;" στον μισητό λαθρομετανάστη μικροπωλητή που φταίει για τη πτώση του τζίρου σε ολόκληρη την Αττική (αν όχι σε όλη την Ελλάδα) ;
Θα μπορούσα να γράψω πολλά γι αυτό αλλά τόσο καλά όσο η παρακάτω εικόνα του Αntistachef δεν πρόκειται να το θέσω:
Στο δια ταύτα λοιπόν. Επιλογή μας δεν είναι αν θα υπερασπιστούμε ή το λαθρεμπόριο. Επιλογή μας είναι να αντισταθούμε επειγόντως ενάντια σε όλους αυτούς που μας καταστρέφουν το παρόν και το μέλλον και να διεκδικήσουμε το δικαίωμα μας σε μια αξιοπρεπή ζωή. Επιλογή μας είναι να χτίσουμε ένα δίχτυ κοινωνικής προστασίας και να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο ώστε να μη μείνει κάνεις από εμάς μόνος του στη κρίση είτε γεννήθηκε εδώ είτε όχι. Επιλογή μας είναι μέσα από την αλληλεγγύη να αναζητήσουμε τις δομές εκείνες που θα ικανοποιούν τις δικές μας ανάγκες, που θα φέρουν την ισότητα και την ελευθερία, που θα μας επιτρέψουν να πάρουμε τη παραγωγή στα χέρια μας ισότιμα. Ούτε εμπόριο ούτε παρεμπόριο, ας φτιάξουμε το δικό μας παιχνίδι.
υγ. Στη προεκλογική του εκστρατεία ο δήμαρχος Καμμίνης ψαρεύοντας αριστερούς ψήφους είχε στο πρόγραμμα του τη δημιουργία ειδικής αγοράς που θα οδηγούσε και στον τερματισμό της καταστολής...
Αρχικά θα ήθελα να διατυπώσω την άποψη ότι τα όσα συμβαίνουν στο κέντρο της Αθήνας με το κυνήγι των μεταναστών (μικροπωλητών και όχι μόνο) ελάχιστη σχέση έχουν με τους μικροπωλητές ή τους μετανάστες αλλά, κατά την άποψη μου πάντα, αποτελούν μια προσπάθεια του δήμου και της αστυνομίας να δημιουργήσουν ένα κλίμα τρομοκρατίας στη πόλη και παράλληλα να τη μετατρέψουν σε Mall. Οι μετανάστες (όπως και οι αναρχικοί/εξαρχιώτες) είναι απλά τα εύκολα θύματα. Δείτε και εδώ.
Παρόλα αυτά νομίζω ότι θα είχε ενδιαφέρον να μιλήσουμε για το ίδιο το παρεμπόριο. Ένα θέμα μάλλον ταμπού για τους προοδευτικούς (ας μου επιτραπεί ο όρος) ανθρώπους καθώς από τη μία οφείλουν να καταδικάσουν αυτό και την ακραία εκμετάλλευση που ενέχει αλλά παράλληλα καταλήγουν να το ανέχονται καθώς αποτελεί έσχατο μέσο επιβίωσης για τους ίδιους τους εκμεταλλευόμενους
Πριν από όλα αυτά όμως ας παρακολουθήσουμε ένα video ντοκουμέντο που δείχνει πως οι μαύροι μικροπωλητές πουλάνε τα προϊόντα τους στην Ομόνοια:
Η κατάσταση παρουσιάζεται φυσικά ωραιοποιημένη. Φαντάζομαι η αστυνομία δεν θα ήταν τόσο επιεικής, ειδικά αν κρίνουμε από τις σημερινές της τακτικές που θυμίζουν παρακράτος ή μαφία (κουκουλωμένοι ασφαλίτες, πτυσσόμενα γκλοπ, λοστοί, δακρυγόνα, πολύ ξύλο, πούλημα προστασίας). Επίσης φαντάζομαι ούτε οι έμποροι θα ήταν τόσο καλοκάγαθοι όσο αυτός στην ταινία. Τουλάχιστον για το σήμερα ξέρουμε ότι δεν είναι έτσι. Οι λαθρέμποροι βάζουν τους μικροπωλητές να προπληρώνουν το εμπόρευμα και το περιθώριο κέρδους που τους αφήνουν είναι ψίχουλα.
Παρότι ωραιοποιεί και διακωμωδεί τη κατάσταση (ή μάλλον ακριβώς γι αυτό το λόγο) το συγκεκριμένο απόσπασμα από το "Κάτι να καίει" του 1964 μπορεί μας οδηγήσει σε πολύ χρήσιμα συμπεράσματα.
Γίνεται αντιληπτό ότι το παρεμπόριο δεν το έφεραν οι μαύροι όπως αρέσκονται να λένε διάφοροι ρατσιστικοί κύκλοι. Το παρεμπόριο υπήρχε και θα υπάρχει σε κάθε περίοδο οικονομικής ανέχειας των πωλητών αλλά κυρίως των αγοραστών. Οι άνθρωποι αυτοί (είτε λέγονται κινηματογραφικός Βουτσάς είτε Ahmet - καμία σημασία δεν έχει) καταλήγουν μικροπωλητές όχι από επιλογή με σκοπό να γίνουν πλούσιοι αλλά για να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες ( "Τι τρώμε, τι τρώμε;" αναρωτιέται χαρακτηριστικά η Βλαχοπούλου στη ταινία ).
Να θυμίσω ότι οι ταινίες όσο φανταστικές και να είναι μιμούνται τη πραγματικότητα. Το 1961 ήταν η χρονιά που μετανάστευσαν οι περισσότεροι έλληνες στο εξωτερικό και μέχρι το 1966 η μετανάστευση συνέχιζε να είναι εξαιρετικά υψηλή. Σήμερα βλέπουμε ότι αρχίζει να διαμορφώνεται μια παρόμοια κατάσταση. Πολλοί με καταγωγή από Βαλκανικές χώρες επιστρέφουν εκεί ενώ οι μετανάστες από την Ασία και την Αφρική συνωστίζονται στα λιμάνια ψάχνοντας διαφυγή στην Ευρώπη ενώ κάποιοι ασιάτες (Πακιστάν π.χ.) κάνουν αιτήσεις για να επαναπατριστούν. Οι έλληνες ως προνομιούχοι δυτικοί τους δίνεται η δυνατότητα να φύγουν για τη Δυτική και Κεντρική Ευρώπη χωρίς εμπόδια ενώ αυξανόμενες είναι οι αιτήσεις για Αμερική και Αυστραλία. Συμπεραίνουμε έτσι ότι στις περιόδους υψηλής ανεργίας και ανέχειας εκ των πραγμάτων θα αναπτυχθεί το παρεμπόριο και δεν είναι κάποιο μυστηριακό έθιμο της Ανατολής. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να σας θυμίσω και τις παρααγορές ληγμένων προϊόντων που ξεφυτρώνουν στις ΗΠΑ αλλά και στις μεγάλες Ευρωπαϊκές πόλεις (και στην Αθήνα). Όσο λοιπόν υπάρχουν άνθρωποι διαθετιμένοι να αγοράσουν προϊόντα στη μαύρη αγορά καθώς η κανονική δεν μπορεί καλύψει τις ανάγκες τους τόσο θα υπάρχουν άνθρωποι διαθετιμένοι να τα πουλήσουν και καμία μορφής καταστολής δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό.
Οι ομοιότητες του τότε με του τώρα είναι πολλές αλλά μήπως προσέξατε και κάτι άλλο ; Πως παρουσιάζονται οι μικροπωλητές στη ταινία, μια διάσημη mainstream ταινία της εποχής, και πως παρουσιάζονται στα σημερινά mainstream δελτία ειδήσεων και εφημερίδες ; Πως φτάσαμε από τον συμπαθή κωμικό που ισχυρίζεται ότι "δουλεία είναι! κλέβουμε κανένανε;" στον μισητό λαθρομετανάστη μικροπωλητή που φταίει για τη πτώση του τζίρου σε ολόκληρη την Αττική (αν όχι σε όλη την Ελλάδα) ;
Θα μπορούσα να γράψω πολλά γι αυτό αλλά τόσο καλά όσο η παρακάτω εικόνα του Αntistachef δεν πρόκειται να το θέσω:
(πατήστε για μεγένθυση)Στο δια ταύτα λοιπόν. Επιλογή μας δεν είναι αν θα υπερασπιστούμε ή το λαθρεμπόριο. Επιλογή μας είναι να αντισταθούμε επειγόντως ενάντια σε όλους αυτούς που μας καταστρέφουν το παρόν και το μέλλον και να διεκδικήσουμε το δικαίωμα μας σε μια αξιοπρεπή ζωή. Επιλογή μας είναι να χτίσουμε ένα δίχτυ κοινωνικής προστασίας και να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο ώστε να μη μείνει κάνεις από εμάς μόνος του στη κρίση είτε γεννήθηκε εδώ είτε όχι. Επιλογή μας είναι μέσα από την αλληλεγγύη να αναζητήσουμε τις δομές εκείνες που θα ικανοποιούν τις δικές μας ανάγκες, που θα φέρουν την ισότητα και την ελευθερία, που θα μας επιτρέψουν να πάρουμε τη παραγωγή στα χέρια μας ισότιμα. Ούτε εμπόριο ούτε παρεμπόριο, ας φτιάξουμε το δικό μας παιχνίδι.
υγ. Στη προεκλογική του εκστρατεία ο δήμαρχος Καμμίνης ψαρεύοντας αριστερούς ψήφους είχε στο πρόγραμμα του τη δημιουργία ειδικής αγοράς που θα οδηγούσε και στον τερματισμό της καταστολής...
Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012
Απεργία, απάντηση και μήνυμα!
Του Στάθη Τραχαντζή, αντιπρόεδρου του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Αθήνας
Απεργία αλληλεγγύης στους εργαζόμενους της Χαλυβουργίας, του Alter, της "Ελευθεροτυπίας", της "Γερολυμάτος Cosmetics", της "Νότος G", του "Ερρίκος Ντυνάν", της "Αλάπις" του "Αλεξ - Πακ", του ΙΓΜΕ, του "Ωνάσειου" και εκατοντάδων άλλων, που δίνουν μάχη εδώ και μήνες, άλλοι για να μην περάσουν αντεργατικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις και την επαναπρόσληψη των συναδέλφων τους και άλλοι για να πληρωθούν τα δεδουλευμένα τους.
Απεργία οργής στην πολιτική του πρωθυπουργού Παπαδήμου και της τρικομματικής τρόικας που τον στηρίζει γιατί θεωρεί καλές για την πατρίδα, τις επιδιώξεις και τους όρους των «επενδυτών». Απεργία οργής στην πολιτική μιας κυβέρνηση που εκπροσωπεί:
Απεργία - μήνυμα στην κομματική συνδικαλιστική γραφειοκρατία του Περισσού, που τολμά ακόμα και σήμερα να διασπά στους αγώνες, τους εργαζόμενους που απολύονται, φτωχοποιούνται και εξαθλιώνονται. Μια στρατηγική που στέλνει τα συνδικάτα να φυλάσσονται στις αποθήκες των μουσείων για να «επωάσουν» τα ταξικά χαρακτηριστικά τους μέχρι τη γενική ταξική σύγκρουση του μέλλοντος, αλλά στην ουσία απογοητεύει τους εργαζόμενους και βοηθά στην ουσία τους κοινωνικούς εχθρούς τους.
Απεργία αλληλεγγύης στους εργαζόμενους της Χαλυβουργίας, του Alter, της "Ελευθεροτυπίας", της "Γερολυμάτος Cosmetics", της "Νότος G", του "Ερρίκος Ντυνάν", της "Αλάπις" του "Αλεξ - Πακ", του ΙΓΜΕ, του "Ωνάσειου" και εκατοντάδων άλλων, που δίνουν μάχη εδώ και μήνες, άλλοι για να μην περάσουν αντεργατικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις και την επαναπρόσληψη των συναδέλφων τους και άλλοι για να πληρωθούν τα δεδουλευμένα τους.
Απεργία οργής στην πολιτική του πρωθυπουργού Παπαδήμου και της τρικομματικής τρόικας που τον στηρίζει γιατί θεωρεί καλές για την πατρίδα, τις επιδιώξεις και τους όρους των «επενδυτών». Απεργία οργής στην πολιτική μιας κυβέρνηση που εκπροσωπεί:
- Τους Έλληνες «πατριώτες» της Ελβετίας, που τους άφησαν εδώ και χρόνια οι ίδιοι κυβερνητικοί εταίροι να παρκάρουν νόμιμα η παράνομα τα κέρδη από τη δική μας εργασία στην αλλοδαπή.
- Τους εμίρηδες του Κουβέιτ και του Κατάρ που για να έρθουν θέλουν τους Έλληνες εργαζόμενους κακομοίρηδες.
- Τους Γερμανούς αρμαγεδδώνες, που θέλουν να τεμαχίσουν τη χώρα σε ειδικές οικονομικές ζώνες όπου θα υπάρχει άβατο για τη φορολογία των επιχειρήσεων, τις συλλογικές συμβάσεις, τα λιγοστά, εναπομείναντα εργασιακά δικαιώματα, τον συνδικαλισμό. Ειδικές οικονομικές ζώνες που θα υπάρχει άβατο για την δημοκρατία.
- Τους Ελληνάρες εργοδότες του ΣΕΒ, που ούτε στα πιο «τρελά» όνειρα τους δεν φανταζόταν ότι όλα όσα προβάλλουν ως θέσεις εδώ 30 χρόνια, για τη μείωση των αμοιβών, εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, αλλά και των κοινωνικών αγαθών, γίνονται σήμερα περισσότερο από χθες ικανή και αναγκαία προϋπόθεση για την επιβίωση του αστικού οικονομικού πολιτικού συστήματος, με τον μανδύα της σωτηρίας της πατρίδας.
Απεργία - μήνυμα στην κομματική συνδικαλιστική γραφειοκρατία του Περισσού, που τολμά ακόμα και σήμερα να διασπά στους αγώνες, τους εργαζόμενους που απολύονται, φτωχοποιούνται και εξαθλιώνονται. Μια στρατηγική που στέλνει τα συνδικάτα να φυλάσσονται στις αποθήκες των μουσείων για να «επωάσουν» τα ταξικά χαρακτηριστικά τους μέχρι τη γενική ταξική σύγκρουση του μέλλοντος, αλλά στην ουσία απογοητεύει τους εργαζόμενους και βοηθά στην ουσία τους κοινωνικούς εχθρούς τους.
Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012
Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012
Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012
Ομοιότητες και διαφορές ανάμεσα σε ένα ανδρικό περιοδικό και σε ένα βιαστή
της Anna North
Και τώρα κάτι ανησυχητικό. Σύμφωνα με μία νέα έρευνα, οι άνθρωποι δε μπορούν να διακρίνουν τη διαφορά ανάμεσα σε φράσεις από Βρετανικά ανδρικά περιοδικά[1] και σε φράσεις από συνεντεύξεις βιαστών. Αν τους ρωτήσεις μάλιστα, οι άνδρες είναι πιο πιθανόν να συμφωνούν με τους βιαστές.
Το πανεπιστήμιο του Surrey διεξήγαγε την έρευνα (που πραγματοποιήθηκε μαζί με ερευνητές από το πανεπιστήμιο του Middlesex) για να δημοσιευτεί στο περιοδικό British journal of Psychology. Οι ερευνητές έδωσαν σε άνδρες και γυναίκες φράσεις από τα Βρετανικά περιοδικά FHM, Loaded, Nuts and Zoo, καθώς και κομμάτια από συνεντεύξεις με καταδικασμένους βιαστές που δημοσιεύτηκαν στο βιβλίο The rapist files. Οι συμμετέχοντες δε μπορούσαν να αναγνωρίσουν με σαφήνεια ποια κομμάτια προέρχονταν από τα περιοδικά και ποια από τους βιαστές – επιπλέον αξιολόγησαν τις φράσεις των περιοδικών ως λίγο πιο μειωτικές από τις δηλώσεις των βιαστών. Οι ερευνητές επίσης παρουσίασαν όλες τις φράσεις σε μία ομάδα ανδρών, οι οποίοι ήταν πιο πιθανόν να ταυτιστούν με τις δηλώσεις των βιαστών παρά με τις φράσεις των περιοδικών. Το μοναδικό φωτεινό σημάδι της έρευνας: Όταν οι ερευνητές χαρακτήρισαν τις φράσεις ως προερχόμενες από βιαστές ή από ανδρικά περιοδικά με τρόπο τυχαίο (και συχνά εσφαλμένο), οι άνδρες τις περισσότερες φορές ταυτίζονταν με αυτές που υποτίθεται ότι προέρχονταν από τα περιοδικά. Τουλάχιστον δεν ήθελαν να συμφωνούν με τους βιαστές.
Παρόλα αυτά, τα αποτελέσματα στο σύνολό τους είναι ανησυχητικά. Σύμφωνα με την δόκτορα Miranda Horvath, κύρια συγγραφέας της έρευνας: «Μείναμε έκπληκτοι από το ότι οι συμμετέχοντες ταυτίζονταν περισσότερο με τις δηλώσεις των βιαστών και μας προβληματίζει το γεγονός ότι ο νομιμοποιητικός λόγος, που αναπτύσσουν οι βιαστές όταν μιλάνε για τις γυναίκες είναι πιο οικείος για τους νέους άνδρες από ότι είχαμε αντιληφθεί.»
Υπάρχει μεγάλη ανησυχία για το ότι το περιεχόμενο τέτοιων περιοδικών κανονικοποιεί την αντιμετώπιση των γυναικών ως σεξουαλικά αντικείμενα. Δεν είμαστε ξενέρωτοι ή πουριτανοί, που υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να υπάρχει ενημέρωση των νέων για το σεξ. Ωστόσο προετοιμάζονται σωστά οι έφηβοι και οι νέοι για να «συναντήσουν» τον έρωτα και το σεξ όταν ενσωματώνουν αντιλήψεις για τις γυναίκες πολύ κοντά σε αυτές, που καθρεφτίζονται στη γλώσσα των βιαστών;
Πολλοί από τους βιαστές, που παραθέτονται στην έρευνα έλεγαν ότι θα εξανάγκαζαν ή θα έκαναν σεξ με κοπέλες παρά το γεγονός ότι αυτές αρχικά δεν ήθελαν. Όμως, το ίδιο έλεγαν και τα περιοδικά. Η Horvath λέει «Οι βιαστές προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους λέγοντας ότι οι γυναίκες παρασύρουν τους άνδρες, ή ότι οι γυναίκες θέλουν σεξ κι ας λένε όχι και σίγουρα κάτι δεν πάει καλά όταν ο κόσμος πιστεύει ότι η γλώσσα που χρησιμοποιείται σε ανδρικά περιοδικά θα μπορούσε να προέρχεται από καταδικασμένο βιαστή.» Πολλά από αυτά τα στερεότυπα – ότι οι γυναίκες λένε όχι και στην πραγματικότητα εννοούν ναι, ή ότι «πάνε γυρεύοντας» όταν βγαίνουν με έναν άνδρα ή όταν φοράνε κοντή φούστα – έχουν ενσωματωθεί και δυστυχώς δε μας εκπλήσσει το γεγονός ότι απαντώνται σε πολλά ανδρικά περιοδικά. Οι υπερασπιστές αυτών των δηλώσεων προσπαθούν να τις χαρακτηρίσουν ως αθώες ή και χρήσιμες παρατηρήσεις. Ίσως όμως το γεγονός ότι ακούγονται σαν βιαστές να κάνει αυτούς, και τα περιοδικά, να το ξανασκεφτούν.
Το πανεπιστήμιο του Middlesex μας έδωσε μία φωτοτυπία των φράσεων που χρησιμοποιήθηκαν στην έρευνα. Δείτε αν μπορείτε να βρείτε τη διαφορά ανάμεσα σε βιαστή και σε ανδρικά περιοδικά:
Το πανεπιστήμιο του Surrey διεξήγαγε την έρευνα (που πραγματοποιήθηκε μαζί με ερευνητές από το πανεπιστήμιο του Middlesex) για να δημοσιευτεί στο περιοδικό British journal of Psychology. Οι ερευνητές έδωσαν σε άνδρες και γυναίκες φράσεις από τα Βρετανικά περιοδικά FHM, Loaded, Nuts and Zoo, καθώς και κομμάτια από συνεντεύξεις με καταδικασμένους βιαστές που δημοσιεύτηκαν στο βιβλίο The rapist files. Οι συμμετέχοντες δε μπορούσαν να αναγνωρίσουν με σαφήνεια ποια κομμάτια προέρχονταν από τα περιοδικά και ποια από τους βιαστές – επιπλέον αξιολόγησαν τις φράσεις των περιοδικών ως λίγο πιο μειωτικές από τις δηλώσεις των βιαστών. Οι ερευνητές επίσης παρουσίασαν όλες τις φράσεις σε μία ομάδα ανδρών, οι οποίοι ήταν πιο πιθανόν να ταυτιστούν με τις δηλώσεις των βιαστών παρά με τις φράσεις των περιοδικών. Το μοναδικό φωτεινό σημάδι της έρευνας: Όταν οι ερευνητές χαρακτήρισαν τις φράσεις ως προερχόμενες από βιαστές ή από ανδρικά περιοδικά με τρόπο τυχαίο (και συχνά εσφαλμένο), οι άνδρες τις περισσότερες φορές ταυτίζονταν με αυτές που υποτίθεται ότι προέρχονταν από τα περιοδικά. Τουλάχιστον δεν ήθελαν να συμφωνούν με τους βιαστές.
Παρόλα αυτά, τα αποτελέσματα στο σύνολό τους είναι ανησυχητικά. Σύμφωνα με την δόκτορα Miranda Horvath, κύρια συγγραφέας της έρευνας: «Μείναμε έκπληκτοι από το ότι οι συμμετέχοντες ταυτίζονταν περισσότερο με τις δηλώσεις των βιαστών και μας προβληματίζει το γεγονός ότι ο νομιμοποιητικός λόγος, που αναπτύσσουν οι βιαστές όταν μιλάνε για τις γυναίκες είναι πιο οικείος για τους νέους άνδρες από ότι είχαμε αντιληφθεί.»
Υπάρχει μεγάλη ανησυχία για το ότι το περιεχόμενο τέτοιων περιοδικών κανονικοποιεί την αντιμετώπιση των γυναικών ως σεξουαλικά αντικείμενα. Δεν είμαστε ξενέρωτοι ή πουριτανοί, που υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να υπάρχει ενημέρωση των νέων για το σεξ. Ωστόσο προετοιμάζονται σωστά οι έφηβοι και οι νέοι για να «συναντήσουν» τον έρωτα και το σεξ όταν ενσωματώνουν αντιλήψεις για τις γυναίκες πολύ κοντά σε αυτές, που καθρεφτίζονται στη γλώσσα των βιαστών;
Πολλοί από τους βιαστές, που παραθέτονται στην έρευνα έλεγαν ότι θα εξανάγκαζαν ή θα έκαναν σεξ με κοπέλες παρά το γεγονός ότι αυτές αρχικά δεν ήθελαν. Όμως, το ίδιο έλεγαν και τα περιοδικά. Η Horvath λέει «Οι βιαστές προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους λέγοντας ότι οι γυναίκες παρασύρουν τους άνδρες, ή ότι οι γυναίκες θέλουν σεξ κι ας λένε όχι και σίγουρα κάτι δεν πάει καλά όταν ο κόσμος πιστεύει ότι η γλώσσα που χρησιμοποιείται σε ανδρικά περιοδικά θα μπορούσε να προέρχεται από καταδικασμένο βιαστή.» Πολλά από αυτά τα στερεότυπα – ότι οι γυναίκες λένε όχι και στην πραγματικότητα εννοούν ναι, ή ότι «πάνε γυρεύοντας» όταν βγαίνουν με έναν άνδρα ή όταν φοράνε κοντή φούστα – έχουν ενσωματωθεί και δυστυχώς δε μας εκπλήσσει το γεγονός ότι απαντώνται σε πολλά ανδρικά περιοδικά. Οι υπερασπιστές αυτών των δηλώσεων προσπαθούν να τις χαρακτηρίσουν ως αθώες ή και χρήσιμες παρατηρήσεις. Ίσως όμως το γεγονός ότι ακούγονται σαν βιαστές να κάνει αυτούς, και τα περιοδικά, να το ξανασκεφτούν.
Το πανεπιστήμιο του Middlesex μας έδωσε μία φωτοτυπία των φράσεων που χρησιμοποιήθηκαν στην έρευνα. Δείτε αν μπορείτε να βρείτε τη διαφορά ανάμεσα σε βιαστή και σε ανδρικά περιοδικά:
- Υπάρχει ένας σίγουρος τρόπος για να καταλάβεις ότι μία κοπέλα θέλει σεξ… ο τρόπος που ντύνεται και επιδεικνύονται.
- Κάποιες κοπέλες περπατάνε με σορτσάκια επιδεικνύοντας το σώμα τους… Αυτό κάνει έναν άνδρα να σκέφτεται αν κατακτήσει κάτι τέτοιο, τι θα το έκανες?
- Σε μία κοπέλα μπορεί να αρέσει το πρωκτικό σεξ επειδή την κάνει να νιώθει απίστευτα άτακτη, και επειδή της αρέσει να νιώθει σαν τσούλα. Σε αυτή την περίπτωση μπορείς να την ταπεινώσεις με διάφορους τρόπους για να τη βοηθήσεις να ενσαρκώσει τη βρώμικη φαντασίωσή της.
- Η μάσκαρα που τρέχει στο μάγουλο είναι σημάδι ότι έκλαιγε, και μάλλον είναι δικό σου λάθος. Αλλά μπορείς πάντα να παρηγορήσεις τη μια θλιμμένη χαριτωμένη κοπέλα με λίγο σεξ.
- Αυτό που με τρελαίνει στις κοπέλες είναι ότι είναι ανάφτρες. Πρώτα παρασύρουν έναν άνδρα και μετά τον παρατάνε.
- Το να μιλάς βρώμικα μπορεί να ερεθίσει μία κοπέλα. Κανείς δε θέλει να πηδιέται με ένα ποντίκι. Και κάνα κομπλιμέντο δε βλάπτει. ‘’Πάω στοίχημα ότι σ’ αρέσει από πίσω τσουλάκι’’.
- Οι περισσότερες κοπέλες είναι εντάξει. Αλλά κάποιες είναι σκύλες . . . Οι σκύλες είναι αυτός ο τύπος που … χρειάζεται να «τους τον γεμίζεις» σκληρά και δυνατά.
- Συνοδοί . . . ξέρουν ακριβώς πώς να ερεθίσουν έναν άνδρα. Εγκατέλειψα τις σχέσεις με γυναίκες. Δεν ξέρουν πώς να με ικανοποιήσουν, αλλά οι συνοδοί ξέρουν.
- Θα έλεγες πως τα περισσότερα κορίτσια είναι απρόθυμα να κοιμηθούν με κάποιον ή να πάνε στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου . . . Όμως μπορείς να τα παρασύρεις συνήθως, και θα τι κάνουν με τη θέλησή τους.
- Δεν συγκρίνεται τίποτα με μια γυναίκα να στέκεται στο ειδώλιο κατηγορούμενη για φόνο από ένα σεξουαλικό παιχνίδι, που δεν εξελίχτηκε καλά . . . Η πιθανότητα του θανάτου φέρνει μια κάποια έξαψη στο υπνοδωμάτιο
- Οι κοπέλες το ζητάνε φορώντας αυτές τις μίνι φούστες και τα καυτά σορτσάκια . . . απλά δείχνουν το σώμα τους . . . Είτε το συνειδητοποιούν είτε όχι λένε, « Ψιτ, έχω ένα όμορφο σώμα, και είναι δικό σου αν το θες.
- Δεν θες να σε πιάσουν στα πράσα . . . πήγαινε και χτύπα την στο παγκάκι του πάρκου. Αυτό ήταν το κόλπο μου.
- Κάποιες γυναίκες είναι εξουσιαστικές, αλλά νομίζω πως συνήθως ο άντρας πρέπει να πατάει πόδι. Ο άντρας πρέπει να είναι ο άντρας. Αν κάνει τον άντρα, γυναίκα δεν θα είναι εξουσιαστική.
- Πιστεύω πως θα έπρεπε να υπάρχει ένας νόμος για το πώς ντυνόμαστε . . . Όταν οι κοπέλες φοράνε κοντές φούστες, και παρόμοια ρούχα, απλά πάνε γυρεύοντας.
- Οι κοπέλες λατρεύουν να τις δένουν . . . τους δίνει την ευκαιρία να είναι τα απροστάτευτα θύματα.
- Νομίζω ότι οι κοπέλες είναι σαν πλαστελίνη, αν τις δουλέψεις μπορείς να κάνεις τα πάντα με αυτές.
Απαντήσεις: 1. Βιαστής, 2. Βιαστής, 3. Ανδρικό περιοδικό, 4. Ανδρικό περιοδικό, 5. Βιαστής, 6. Ανδρικό περιοδικό, 7. Βιαστής, 8. Ανδρικό περιοδικό, 9. Βιαστής, 10. Ανδρικό περιοδικό, 11. Βιαστής, 12. Ανδρικό περιοδικό, 13. Βιαστής, 14. Βιαστής, 15. Ανδρικό περιοδικό, 16. Ανδρικό περιοδικό
Are Sex Offenders And Lads’ Mags Using The Same Language? [University of Surrey]
μετάφραση Νικόλας Γανιάρης
Λίνα Θεοδώρου
πρωτότυπο: Jezebel
Λίνα Θεοδώρου
πρωτότυπο: Jezebel
[1] ΣτΜ. Ο όρος lad mag αποδίδεται ανακριβώς ως ανδρικό περιοδικό. Στα αγγλικά σημαίνει την κατηγορία περιοδικών, που περιέχουν ερωτικές φωτογραφίες (όχι τελείως γυμνές) ή γυμνόστηθες, συνοδευόμενες από άρθρα για γυναίκες (συνήθως μοντέλα και ηθοποιούς), εργαλεία, αμάξια, φαγητά, αλκοολούχα ποτά, και ιστορίες αντρών για σεξουαλικές συνευρέσεις. πηγή: Wikipedia.org
Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012
Όσο υπάρχουν άστεγοι
Πολύ συχνά γίνεται λόγος για το μεγαλείο ψυχής που κρύβει (βαθιά) μέσα του ένα δημόσιο πρόσωπο, για το απόθεμα πνεύματος και καρδιάς που του δίνει δύναμη να αλλάζει τον κόσμο. "Μεγαλείο ψυχής" υποτιλοφορείται η σημερινή Espresso για έναν ηθοποιό (δεν γνωρίζω εάν αποκαλύπτεται εντός του φύλλου) που δώρισε ένα ασθενοφόρο στο Ε.Σ.Υ., φαντάζομαι από το υστέρημά του. Ωστόσο, αυτό που πρώτο τράβηξε την προσοχή μου στην εφημερίδα ήταν η τελευταία γραμμή του πρωτοσέλιδου - "Άστεγος πέθανε από το κρύο, ξεψύχησε σε ένα παγκάκι".
Τόσο η μία όσο και η άλλη είδηση είναι πραγματικές. Όπως κάθε καλή κίτρινη φυλλάδα, ασχολείται κυρίως με ψέμματα λέγοντας πάντα την αλήθεια. Αλήθεια που άλλοτε προωθείται στα μέσα ενημέρωσης, και που άλλοτε είναι τόσο προφανής που οι τακτικοί αναγνώστες της εφημερίδας είναι ίσως οι μόνοι που δεν την έχουν ξανακούσει. Η ερώτησή μου είναι.. και λοιπόν; Όταν ένας άνθρωπος που βγάζει τη νύχτα επαιτώντας ζεστασιά χάνει τελικά τη ζωή του, τι μέλλον μπορεί να έχει το εθνικό σύστημα υγείας; Υπόψιν, δεν μου αρέσει το "χάνει τη ζωή του", καθώς το ρήμα συναντάται σε παθητική φωνή, ενώ ο θάνατος ενός φτωχού αποτελεί κατά την άποψή μου έναν νόμιμο κοινωνικό φόνο.
Επομένως, ήρθαν στο μυαλό μου διάφορες αναφορές από παλαιότερα περιστατικά του δημόσιου βίου. Παράδειγμα πρώτο, τα υπερμεγέθη ρεπορτάζ υπέρ πίστεως Μαριάννας Βαρδινογιάννη στο Mega για τις δεκάδες εκδηλώσεις μέχρι την ανέγερση του ογκολογικού νοσοκομείου για παιδιά. Σχόλιο: Ευχαριστούμε, αλλά δεν ζητάμε την φιλανθρωπία σας, ζητάμε να φορολογηθείτε αρκετά ώστε να υπάρχουν πόροι για περίθαλψη παντού. Και παράδειγμα δεύτερο, η πρόταση Βενιζέλου για θεσμοθέτηση εδρών διδασκαλίας και υποτροφιών σημαινόντων επιχειρηματιών του τόπου (Νιάρχος, Λάτσης, κλπ). Σχόλιο: Δεν ζητάμε την ελεημοσύνη σας για το δικαίωμα στην παιδεία, ζητάμε την φορολόγησή σας ούτως ώστε να υπάρχουν χρήματα για συγγράματα, καθηγητές και βιβλιοθήκες.
Ας χρησιμοποιηθεί, λοιπόν, το ασθενοφόρο για συλλογή πτωμάτων συνανθρώπων μας από τους εμπορικούς μας δρόμους.
Όσο υπάρχουν άνθρωποι, αναγράφει η Εspresso. Όσο υπάρχουν άστεγοι, λέμε εμείς.
Τόσο η μία όσο και η άλλη είδηση είναι πραγματικές. Όπως κάθε καλή κίτρινη φυλλάδα, ασχολείται κυρίως με ψέμματα λέγοντας πάντα την αλήθεια. Αλήθεια που άλλοτε προωθείται στα μέσα ενημέρωσης, και που άλλοτε είναι τόσο προφανής που οι τακτικοί αναγνώστες της εφημερίδας είναι ίσως οι μόνοι που δεν την έχουν ξανακούσει. Η ερώτησή μου είναι.. και λοιπόν; Όταν ένας άνθρωπος που βγάζει τη νύχτα επαιτώντας ζεστασιά χάνει τελικά τη ζωή του, τι μέλλον μπορεί να έχει το εθνικό σύστημα υγείας; Υπόψιν, δεν μου αρέσει το "χάνει τη ζωή του", καθώς το ρήμα συναντάται σε παθητική φωνή, ενώ ο θάνατος ενός φτωχού αποτελεί κατά την άποψή μου έναν νόμιμο κοινωνικό φόνο.
Επομένως, ήρθαν στο μυαλό μου διάφορες αναφορές από παλαιότερα περιστατικά του δημόσιου βίου. Παράδειγμα πρώτο, τα υπερμεγέθη ρεπορτάζ υπέρ πίστεως Μαριάννας Βαρδινογιάννη στο Mega για τις δεκάδες εκδηλώσεις μέχρι την ανέγερση του ογκολογικού νοσοκομείου για παιδιά. Σχόλιο: Ευχαριστούμε, αλλά δεν ζητάμε την φιλανθρωπία σας, ζητάμε να φορολογηθείτε αρκετά ώστε να υπάρχουν πόροι για περίθαλψη παντού. Και παράδειγμα δεύτερο, η πρόταση Βενιζέλου για θεσμοθέτηση εδρών διδασκαλίας και υποτροφιών σημαινόντων επιχειρηματιών του τόπου (Νιάρχος, Λάτσης, κλπ). Σχόλιο: Δεν ζητάμε την ελεημοσύνη σας για το δικαίωμα στην παιδεία, ζητάμε την φορολόγησή σας ούτως ώστε να υπάρχουν χρήματα για συγγράματα, καθηγητές και βιβλιοθήκες.
Ας χρησιμοποιηθεί, λοιπόν, το ασθενοφόρο για συλλογή πτωμάτων συνανθρώπων μας από τους εμπορικούς μας δρόμους.
Όσο υπάρχουν άνθρωποι, αναγράφει η Εspresso. Όσο υπάρχουν άστεγοι, λέμε εμείς.
Άφεση αμαρτιών!
(αναδημοσίευση από omniatv.com)
Καλώς τα δεχτήκαμε και φέτος! Δεν μπορώ να πω. Τα μέσα μαζικής εξαπάτησης φροντίζουν να μας εκπλήσουν καθημερινά, πόσω μάλλον σε αυτή τη γιορτινή περίοδο. Το δωράκι τους λοιπόν απέναντι στο καταναλωτικό κοινό δεν θα μπορούσε παρα να έχει λίγο από το "ιερό" των ημερών. Για φέτος, η είδηση - δώρο λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου που τράβηξε το βλέμμα των αφεντικών των μέσων ενημέρωσης είναι η σύλληψη του μοναχού Εφραίμ - θα έχετε ακούσει για την μονή Βατοπεδίου. Ναι ναι, ευλόγησον κύριε το όνομα της. Και τώρα μου ρχεται στο μυαλό μία μεγάλη συσκευασία δώρου σε τηλεοπτική εκπομπή απο την οποία βγαίνει ένας παίδαρος με ράσα εν ονόματι Εφραίμ. Απαπα τι σκέψεις κάνω ο αμαρτωλός!
Και μ αυτά, από τη μία το εορταστικό των ημερών και απο την άλλη η είδηση Εφραίμ, που να βρεις χρόνο για τα πολιτικά. Τι κ αν παίρνεις 591 ευρώ ανασφάλιστος, μια ωρίτσα θα την αφιερώσεις σ έναν καφέ με τους φίλους σου για συζητήσεις περί αντιδράσεων στη σύλληψη, ποιοι είναι υπέρ και ποιοί κατα κ.λ.π. - κάποιοι φαίνεται ότι είναι μανούλες στον αποπροσανατολισμό. Άλλωστε πώς είναι δυνατόν να μην υπάρχουν αντιδράσεις σε αυτή τη κοινωνία που ζούμε. Μετά την επανάσταση των αστών και την εγκαθίδρυση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας έχουν αρχίσει να ξεπετάγονται λογής λογής "ειδήμονες" και "ειδικοί" πάνω στα θέματα. Ένας απ αυτούς είναι και ο ακατονόμαστος. Με αυτή λοιπόν την ιδιότητα γιατί να μπεις φυλακή; Αφού με την υπάρχουσα κοινωνική δομή δημιουργούνται άτυπες(εκτός από τις τυπικές) ιεραρχίες κ άρα αν συγκαταλέγεσαι στους ειδήμονες έχεις πολλαπλά μπόνους. Ε, ένα απ αυτά είναι και ο "παράδεισος φυλάκισης" (= δεν φυλακίζεσαι ποτέ ότι κ αν κάνεις).
Απο κελί σε κελί ακούγεται να λένε αλλά μάλλον το κελί του Εφραίμ δεν ήταν και τόσο κελί. Τώρα που να μπείς και στο μυαλό των μοναχών. Αυτοί κελί λένε βίλα εννοούν. Συγχώρεσε με κύριε για αυτά που γράφω. Να σαι σίγουρος όμως ότι θα πάω στον Εφραίμ για εξομολόγηση. Πρέπει επιτέλους να την κάνω κ εγώ. Όλοι πάνε εγώ θα μείνω στην απέξω;
Α, και κάτι τελευταίο για αυτούς που υποστηρίζουν φανατικά την φυλάκιση του μοναχού. Ειλικρινά δεν έχω καταλήξει αν έχει τόση σημασία αλλά και να έχει, απο ποιόν ζητάμε να αποδόσει δικαιοσύνη; Ποιός έχει την δικαιοσύνη στα χέρια του και την μοιράζει απλόχερα; Κοίτα να δεις πράματα.
Καλώς τα δεχτήκαμε και φέτος! Δεν μπορώ να πω. Τα μέσα μαζικής εξαπάτησης φροντίζουν να μας εκπλήσουν καθημερινά, πόσω μάλλον σε αυτή τη γιορτινή περίοδο. Το δωράκι τους λοιπόν απέναντι στο καταναλωτικό κοινό δεν θα μπορούσε παρα να έχει λίγο από το "ιερό" των ημερών. Για φέτος, η είδηση - δώρο λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου που τράβηξε το βλέμμα των αφεντικών των μέσων ενημέρωσης είναι η σύλληψη του μοναχού Εφραίμ - θα έχετε ακούσει για την μονή Βατοπεδίου. Ναι ναι, ευλόγησον κύριε το όνομα της. Και τώρα μου ρχεται στο μυαλό μία μεγάλη συσκευασία δώρου σε τηλεοπτική εκπομπή απο την οποία βγαίνει ένας παίδαρος με ράσα εν ονόματι Εφραίμ. Απαπα τι σκέψεις κάνω ο αμαρτωλός!
Και μ αυτά, από τη μία το εορταστικό των ημερών και απο την άλλη η είδηση Εφραίμ, που να βρεις χρόνο για τα πολιτικά. Τι κ αν παίρνεις 591 ευρώ ανασφάλιστος, μια ωρίτσα θα την αφιερώσεις σ έναν καφέ με τους φίλους σου για συζητήσεις περί αντιδράσεων στη σύλληψη, ποιοι είναι υπέρ και ποιοί κατα κ.λ.π. - κάποιοι φαίνεται ότι είναι μανούλες στον αποπροσανατολισμό. Άλλωστε πώς είναι δυνατόν να μην υπάρχουν αντιδράσεις σε αυτή τη κοινωνία που ζούμε. Μετά την επανάσταση των αστών και την εγκαθίδρυση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας έχουν αρχίσει να ξεπετάγονται λογής λογής "ειδήμονες" και "ειδικοί" πάνω στα θέματα. Ένας απ αυτούς είναι και ο ακατονόμαστος. Με αυτή λοιπόν την ιδιότητα γιατί να μπεις φυλακή; Αφού με την υπάρχουσα κοινωνική δομή δημιουργούνται άτυπες(εκτός από τις τυπικές) ιεραρχίες κ άρα αν συγκαταλέγεσαι στους ειδήμονες έχεις πολλαπλά μπόνους. Ε, ένα απ αυτά είναι και ο "παράδεισος φυλάκισης" (= δεν φυλακίζεσαι ποτέ ότι κ αν κάνεις).
Απο κελί σε κελί ακούγεται να λένε αλλά μάλλον το κελί του Εφραίμ δεν ήταν και τόσο κελί. Τώρα που να μπείς και στο μυαλό των μοναχών. Αυτοί κελί λένε βίλα εννοούν. Συγχώρεσε με κύριε για αυτά που γράφω. Να σαι σίγουρος όμως ότι θα πάω στον Εφραίμ για εξομολόγηση. Πρέπει επιτέλους να την κάνω κ εγώ. Όλοι πάνε εγώ θα μείνω στην απέξω;
Α, και κάτι τελευταίο για αυτούς που υποστηρίζουν φανατικά την φυλάκιση του μοναχού. Ειλικρινά δεν έχω καταλήξει αν έχει τόση σημασία αλλά και να έχει, απο ποιόν ζητάμε να αποδόσει δικαιοσύνη; Ποιός έχει την δικαιοσύνη στα χέρια του και την μοιράζει απλόχερα; Κοίτα να δεις πράματα.
Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2012
Ένσημα
Και μετά μου λες
να μην σκέφτομαι το άρωμα της γυναίκας του εργάτη
που γυρίζει αργά
έπειτα από ώρες ολόκληρες
ελευθερίας να πουλάει την ελευθερία του,
εργαλεία οικοδομών και μαρμαρόπλακες.
Μου λες να μην σκέφτομαι τα μάτια του αγοριού του εργάτη
που γυρίζει αργά
Μου λες να του πω
να μην πεθάνει με τον φόβο
ότι όλα του τα έργα,
όλα του τα γεννήματα,
ό,τι του επέτρεψαν να κρατήσει από
τους καρπούς μιας γης που έθρεψε με τον ιδρώτα του
δεν θα γίνουν κτήμα του αίματος και του σπέρματός του
αλλά απόκτημα του εξαγοραστή της ελευθερίας του
αναίμακτα και στεγνά.
Μου λες, τέλος, να μην πω σε κανέναν
πως ο εργάτης ιδρώνει πρωτίστως στην ασφάλεια του κρεβατιού του
τις ίδιες νύχτες που η ανάσα του βαραίνει το κορμί της γυναίκας
τις ίδιες νύχτες που ξεβολεύεται να χωρέσει το μικρό στο μαξιλάρι
πως ιδρώνει πιο πολύ όταν εκεί,
στην ασφάλεια του κρεβατιού του
καταλαβαίνει πως γυρίζει αργά
και όλα τα αργά μαζί
ίσως δεν φτάνουν για να φτιάξουν ένα άλλο μαζί.
να μην σκέφτομαι το άρωμα της γυναίκας του εργάτη
που γυρίζει αργά
έπειτα από ώρες ολόκληρες
ελευθερίας να πουλάει την ελευθερία του,
εργαλεία οικοδομών και μαρμαρόπλακες.
Μου λες να μην σκέφτομαι τα μάτια του αγοριού του εργάτη
που γυρίζει αργά
Μου λες να του πω
να μην πεθάνει με τον φόβο
ότι όλα του τα έργα,
όλα του τα γεννήματα,
ό,τι του επέτρεψαν να κρατήσει από
τους καρπούς μιας γης που έθρεψε με τον ιδρώτα του
δεν θα γίνουν κτήμα του αίματος και του σπέρματός του
αλλά απόκτημα του εξαγοραστή της ελευθερίας του
αναίμακτα και στεγνά.
Μου λες, τέλος, να μην πω σε κανέναν
πως ο εργάτης ιδρώνει πρωτίστως στην ασφάλεια του κρεβατιού του
τις ίδιες νύχτες που η ανάσα του βαραίνει το κορμί της γυναίκας
τις ίδιες νύχτες που ξεβολεύεται να χωρέσει το μικρό στο μαξιλάρι
πως ιδρώνει πιο πολύ όταν εκεί,
στην ασφάλεια του κρεβατιού του
καταλαβαίνει πως γυρίζει αργά
και όλα τα αργά μαζί
ίσως δεν φτάνουν για να φτιάξουν ένα άλλο μαζί.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)