Ένσημα

Και μετά μου λες
να μην σκέφτομαι το άρωμα της γυναίκας του εργάτη
που γυρίζει αργά
έπειτα από ώρες ολόκληρες
ελευθερίας να πουλάει την ελευθερία του,
εργαλεία οικοδομών και μαρμαρόπλακες.

Μου λες να μην σκέφτομαι τα μάτια του αγοριού του εργάτη
που γυρίζει αργά
Μου λες να του πω
να μην πεθάνει με τον φόβο
ότι όλα του τα έργα,
όλα του τα γεννήματα,
ό,τι του επέτρεψαν να κρατήσει από
τους καρπούς μιας γης που έθρεψε με τον ιδρώτα του
δεν θα γίνουν κτήμα του αίματος και του σπέρματός του
αλλά απόκτημα του εξαγοραστή της ελευθερίας του
αναίμακτα και στεγνά.

Μου λες, τέλος, να μην πω σε κανέναν
πως ο εργάτης ιδρώνει πρωτίστως στην ασφάλεια του κρεβατιού του
τις ίδιες νύχτες που η ανάσα του βαραίνει το κορμί της γυναίκας
τις ίδιες νύχτες που ξεβολεύεται να χωρέσει το μικρό στο μαξιλάρι
πως ιδρώνει πιο πολύ όταν εκεί,
στην ασφάλεια του κρεβατιού του
καταλαβαίνει πως γυρίζει αργά
και όλα τα αργά μαζί
ίσως δεν φτάνουν για να φτιάξουν ένα άλλο μαζί.