Όταν το χρίσμα δίνεται από την κεντρική διοίκηση του κόμματος, η οποία συνεδριάζοντας συνήθως στα γραφεία της Ιπποκράτους ή της Ρηγίλλης, πιθανώς να αγνοεί τον πλήρη βίο και πολιτεία του υποψηφίου ή την στάση των.. ιθαγενών(!) πολιτών για το εν λόγω στέλεχος. Ως αποτέλεσμα, παρατηρείται το φαινόμενο να υποστηρίζονται πρόσωπα με ισχυρούς ενδοκομματικούς δεσμούς πλην ανύπαρκτα στην τοπική κοινωνία ή ακόμα καλύτερα, υπόδικοι.Ας σκεφτούμε, ακόμη, το εξής: Η στήριξη της κεντρικής ηγεσίας στο πρόσωπο του εκλεκτού δημιουργεί αυτομάτως την υποχρέωση του τελευταίου να συμμορφώνεται σε μεγάλο βαθμό στα κελεύσματα της ανώτερης διοίκησης. Η παθογενής, αυτή, σχέση είναι κατά τη γνώμη μου επικίνδυνη στις μέρες μας όσο ποτέ άλλοτε, μιας και οι συγκεκριμένες εκλογές οφείλουν να αποκτήσουν αντιμνημονιακό χαρακτήρα απέναντι στην κυβερνητική πολιτική γραμμή. Στην περίπτωση, μάλιστα, που ο χριστός (ο έχων το χρίσμα) κινηθεί, προς τιμήν του, διαφορετικά μετά την εκλογή του, οι πιθανότητες ανέλιξής του στην κλίμακα της πολιτικής καριέρας περιορίζονται σημαντικά. Αν θέλετε την άποψή μου, αυτός ακριβώς ο κίνδυνος είναι το περιβόητο πολιτικό κόστος.
Θα κλείσω την ανάλυσή μου επιχειρώντας να θέσω το ζήτημα από την οπτική γωνία των πολιτών. Αφαιρώντας εξ ορισμού τους κομματικοδίαιτους και τους θιασώτες του παππού Ανδρέα και του θείου Κώστα, το υποσύνολο εκείνο που αναζητεί πολιτικές λύσεις και ανθρώπους με ισχυρό χαρακτήρα βρίσκεται εν μέσω διασταυρωμένων πυρών και ακατάσχετης φημολογίας του κάθε πολιτικάντη που θέλει να ανακτήσει την χαμένη αξιοπιστία του, την οποία και έχασε πανηγυρικά λόγω ανικανότητας σε προηγούμενη θητεία στα κοινά. Ανάλογα ενοχλητική καταντά και η εικόνα των κομμάτων όταν ανακοινώνουν μετά βαΐων και κλάδων τον τελευταίο τροχό της αμάξης ως τον επίλεκτο στρατιώτη της παράταξης για την δύσκολη αποστολή στη ζούγκλα της τοπικής κοινωνίας πού τόσο, τόσο, τόσο πολύ πονάει..
Φέροντας, τώρα, το ζήτημα του χρίσματος στα δικά μας δεδομένα.. Το serial Ν.Δ. με πρωταγωνιστή τον κ. Πάνο Κοντό δεν ήταν αποτέλεσμα μακροχρόνιων διαβουλεύσεων ή κυκλοθυμίας αλλά θεωρώ ότι είχε συγκεκριμένο λόγο ύπαρξης, αυτό της πρόκληση κατασκευασμένου κλίματος δυσπραγίας και κατά συνέπειας δυσαρέσκεια στην τοπική κοινωνία. Ίσως με αυτόν τον τρόπο γλίτωσε η πόλη από μία θητεία της "μεγάλης" παράταξης, που τόσα δεινά άφησε στο πέρασμά της.. Και τι κερδίσαμε, δηλαδή;
Στον αντίποδα όλων αυτών βρίσκεται το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ, με τα δικά του προβλήματα. Ο νυν δήμαρχος κ. Γιάννης Αναγνωστόπουλος βλέπει (σχεδόν..) τα πάντα να δουλεύουν υπέρ του, μιας και ο επικρατέστερος κ. Ψαράκης χτύπησε στην ξέρα των βερελικών και η παράταξη κινείται στην λύση Κατσούλη, αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα ότι προκρίνει τον.. δεύτερο, την λύση ανάγκης. Την οποία, βέβαια, και θα στηρίξει ως πρώτη, ακόμη και άνευ χρίσματος! Και μην ακούσω, φυσικά, για ανεξαρτησία..
