Το κείμενο αυτό ξεκίνησε ως ιδέα από τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στην Ακρόπολη. Θέλω να τονίσω ότι είμαστε αδιαμφισβήτητα δίπλα σε κάθε εργαζόμενο που πονάει και πλήττεται από το εργασιακό και κοινωνικό περιβάλλον του, που βλέπει την καθημερινότητά του να αλλάζει και να μην μπορεί να κάνει τίποτα για αυτό. Με μία προϋπόθεση : να τίθενται εξαρχής τα αίτια του προβλήματος και οι άξονες δράσης για την επίλυσή τους. Τότε και μόνο τότε μπορεί να συσπειρωθεί μία κίνηση πολιτών (για να μην πω κίνημα) με τους ίδιους στόχους που θα μπορέσει να λειτουργήσει ως μοχλός πίεσης.
Σε συνέχεια όλων των παραπάνω, θεωρώ πως οι κινητοποιήσεις για την απόσυρση του διαβόητου Άρθρου 16 του Συντάγματος για την Παιδεία πέτυχαν ακριβώς επειδή μπόρεσαν να θέσουν συγκεκριμένους στόχους και να οπλίσουν με αυτούς την αντίδραση. Απόσυρση αντισυνταγματικού νόμου-πλαισίου, διατήρηση-επέκταση του πλήρους δημόσιου χαρακτήρα του Πανεπιστημίου. Παρόμοια αιτήματα που βρήκαν ανταπόκριση τόσο στην κοινωνία όσο και στην πολιτεία ήταν η στελέχωση Νοσοκομείων, η κάλυψη κενών θέσεων σε σχολεία, η απελευθέρωση κονδυλίων για δημόσια έργα και προγράμματα.
Είναι, λοιπόν, λογικό και προφανές να χαρακτηρίζονται γραφικοί και υπερβολικοί όσοι απαιτούν ένα καλύτερο αύριο σήμερα, που πιέζουν και φωνάζουν για αυτό. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι οι άνθρωποι προσαρμόζονται δύσκολα στην αλλαγή. Αν θέλετε, δοκιμάστε να κάνετε ένα πείραμα: Προσπαθήστε την επόμενη φορά να πιείτε τον καφέ σας σε διαφορετικό φλιτζάνι, ή με δύο κουταλιές ζάχαρη παραπάνω. Πιο απλά, δοκιμάστε να κοιμηθείτε από διαφορετική πλευρά του κρεβατιού. Σίγουρα δεν θα είναι το ίδιο και μάλλον θα το διορθώσετε με την πρώτη ευκαιρία, αναγνωρίζοντας πόσο χαζή αλλά έγκυρη ήταν η θεωρία μας.. Συστήνω, κατά συνέπεια, στους φίλους και συναγωνιστές μου να σταματήσουν να ζητούν την επανάσταση αύριο, αλλά να τραβήξουν τα γκέμια και να προετοιμάσουν το έδαφος για την επόμενη μέρα. Εξάλλου, είναι γεγονός πως η κεκτημένη ταχύτητα είναι η αιτία των περισσότερων αυτοκινητιστικών..
Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που το πρόγραμμα της ελέω θεού κυβέρνησης επιτυγχάνει, τελικώς, την διάχυσή του στην κοινωνία. Πράγματι, παρά τις δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτών και δηλώσεων στα μαζικά μέσα ενημέρωσης, η χώρα μας καλπάζει υπερήφανη προς τον 'σοσιαλισμόν'. Ειδωμένες αθροιστικά, οι σταδιακές αλλαγές της τελευταίας δείχνουν τεράστιες. Κατά αυτό τον τρόπο επιτυγχάνεται η μέγιστη δυνατή κοινωνική συναίνεση καθώς οι θυσίες που απαιτούνται είναι πάντα μικρές και λίαν συντόμως θα ανακάμψουμε! Κάπως έτσι θα έρθει η ώρα που η υπογραφή ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου θα είναι όχι μόνο προ των πυλών αλλά αναγκαία συνθήκη για την διατήρηση της κοινωνικής συνοχής.
Είναι παράδοση των καθωσπρέπει αναλύσεων να κλείνουμε με ένα καλό τσιτάτο, έτσι, για τον δρόμο. Food for thought σε συσκευασία σάντουιτς.
'Όταν ξέρεις τί θα χτίσεις, ψάχνεις απλώς για την μπουλντόζα'.
