Απάντηση της "Εξόδου" για άρθρο των "Μεσολογγίτικων Χρονικών"

Ο ρατσισμός δεν είναι κάτι γενικό και αόριστο.  Ρατσισμός είναι να χωρίζεις τους ανθρώπους με βάση κάποια κριτήρια: το θρήσκευμα, το δέρμα του χρώματος, την εθνικότητα κτλ. Βάση του ρατσισμού (αλλά και του φασισμού, καθώς φασισμός χωρίς κάποιου είδους «εχθρούς» δεν δύναται να υφίσταται) είναι η συλλογική ευθύνη. Αυτό δηλαδή ακριβώς που η αρθρογράφος κάνει στο κείμενο της. Απο ένα παράδειγμα (δύο γυφτάκια που πειράζουν ένα άλλο αγοράκι) βγαίνει το εκπληκτικό συμπέρασμα ότι ΟΛΟΙ οι γύφτοι μας κλέβουν-βιάζουν-ληστεύουν-σκοτώνουν. Μάλιστα, το άρθρο το προχωράει και παρακάτω: αφού οι γύφτοι μας κλέβουν, το ίδιο κάνουν και οι μετανάστες. Οι τσιγγάνοι βέβαια και οι μετανάστες δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Μόνο ίσως στο δέρμα του χρώματος. Αυτό λοιπόν, είναι ρατσισμός. Ας μας επιτραπεί εδώ μια παρατήρηση: εάν δυο «λευκά» αγοράκια πείραζαν ένα γυφτάκι, το κείμενο σας δεν θα είχε γραφτεί ποτέ.

Εάν η συλλογική ευθύνη στέκει, τότε μπορούμε να την επεκτείνουμε: αν από την στιγμή που επειδή ένα γυφτάκι κλέβει αυτό σημαίνει ότι όλοι οι γύφτοι κλέβουν, μπορούμε να υποθέσουμε ότι αν ένας Έλληνας βουτάει δημόσιο χρήμα, όλοι οι Έλληνες είναι αντίστοιχα κλέφτες. Πράγματι, τέτοια επιχειρήματα χρησιμοποιούν ξένα ΜΜΕ για να δικαιολογήσουν στους λαούς τους αυτό που γίνεται αυτή την στιγμή στην Ελλάδα. Κοινώς, όλο αυτό,  γυρνάει εναντίων μας, προσωπικά αλλά και συλλογικά, στα πρόσωπα των Ελλήνων μεταναστών. Παρόλη όμως την γενική (τροφοδοτούμενη από τα ΜΜΕ) άποψη περι εγκληματικότητας, τα επίσημα νούμερα άλλα λένε: http://www.thepressproject.gr/folder/21531/o-fasismos-sto-saloni-mas

Δεύτερον, στο άρθρο αναφέρεται ότι εμείς δεχόμαστε μετανάστες, χωρίς να τους πετάμε στις θάλασσες, τους δινουμε δουλειές, τους βάζουμε και στα σπίτια μας κτλ. Τι ωραία που θα ήταν να τα κάναμε όλα αυτά από φιλανθρωπία! Κατά βάση όμως, δουλειές τους δίναμε διότι είναι πεινασμένοι, άρα φτηνοί εργάτες και άρα όσο και να δουλέψουν, δεν θα μιλήσουν ποτέ για δικαιώματα η ασφάλιση. Κάπως έτσι έγιναν τα Ολυμπιακά έργα, εκτός και αν δεν το έχετε ακούσει ποτέ. Κάπως έτσι γέμισαν τα κτήματα μετανάστες που δουλεύουν ήλιο με ήλιο για ελάχιστα χρήματα, κάτι που κάποιος Έλληνας δεν κάνει. Φτάσαμε να τους χρησιμοποιούμε μέχρι και για να γυρίζουν το αρνί το Πάσχα, κάτι που ο περήφανος Έλληνας προφανώς θεωρούσε ως δευτεροκλασάτη δουλειά. Έαν το δεχόμαστε αυτό σαν κοινωνία, ας μην υποκρινόμαστε τουλάχιστον ότι τους δίνουμε δουλειά άνευ ανταλλαγμάτων , διότι το «οικονομικό θαύμα» της Ελλάδας βασίστηκε εν πολλοίς στην φτηνή εργασία μεταναστών. Κοινώς, δεχτήκαμε τους μετανάστες όπως δέχτηκαν οι ΗΠΑ τους Έλληνες μετανάστες στην αρχή του αιώνα (όπου στους επίσημους καταλόγους καταγράφονταν ως «μη-λευκοί»….) η στην Γερμανία, όπου οι αρχές και οι βιομήχανοι τους αποκαλούσαν «τεμάχια».  Σημειωτέων δε ότι τα παράβολα που πληρώνουν οι μετανάστες φτάνουν τα 50 εκ. ευρώ τον χρόνο, ενώ οι φόροι των εφοπλιστών τα 12 εκ. ευρώ τον χρόνο. http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=621553

Έγκλημα και βία υπάρχει σε οποιαδήποτε φυλή/έθνος/ κοινωνική ομάδα. Όπως ακριβώς δεν είναι όλοι οι τσιγγάνοι καλοί η κακοί, έτσι δεν είναι όλοι οι Έλληνες ή οι Άγγλοι ή οι Πακιστανοί ή οι Γάλλοι. Σε καιρούς ανέχειας, ο πειρασμός να στραφούμε ενάντια σε κάποιον πιο αδύνατο ώστε να εκτονωθούμε και να στραφούμε μακριά από το πραγματικό πρόβλημα είναι υπαρκτός. Αυτό όμως βολεύει αποκλειστικά και μόνο αυτούς που ευθύνονται για την σημερινή κατάσταση, και αυτοί δεν είναι οι μετανάστες η οι έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι η οποιαδήποτε άλλη κοινωνική ομάδα στο σύνολο της. Έιναι συγκεκριμένοι άνθρωποι, οι οποίοι πλουτίζουν την ώρα που εμείς ασχολούμαστε με τους μετανάστες και διάφορα «βλάσφημα» θεατρικά. Σαν ομάδα είμαστε ενάντια στο έγκλημα, τη βία και την καταπίεση, είτε γίνεται από Έλληνες είτε από Πακιστανούς είτε από Άγγλους η οποιονδήποτε άλλο. Παρόλα αυτά, όταν πεινάμε, δεν θα στραφούμε ενάντια σε άλλους πεινασμένους. Θα στραφούμε ενάντια σε αυτούς που μας κλέβουν το ψωμί και τις ζωές. Έκτος εάν αυτό που θέλουμε πραγματικά είναι να ξεφύγουμε από τις ευθύνες μας.

Και η απάντηση στην ερώτηση ότι ‘Βρήκαμε τώρα τη λέξη και την κολλάμε όπου να’ναι’  είναι «ΝΑΙ» θα την κολλήσουμε όπου να’ναι, διότι ο ρατσισμός βρίσκεται παντού. Είτε θέλουμε είτε όχι, η μετανάστευση αποτελεί ένα πρόβλημα όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά λόγω συγκεκριμένων επιλογών των προηγούμενων και νύν κυβερνήσεων, η Ελλάδα το φορτώνεται. Δυστυχώς όμως, οι έλληνες ήταν και αυτοί με τη σειρά τους και θα είναι μετανάστες αν συνεχιστεί η οικονομικοπολιτική κατάσταση στη χώρα.

Είχαμε αναφερθεί πριν από λίγες εβδομάδες στην "Έξοδο", όταν δηλαδή το πρώτο "ιδρυτικό" e-mail έφτασε στο sfyrakion@gmail.com. Πρόκειται για μία κίνηση πολιτών που με άξονα το τρίπτυχο της Αυτοοργάνωσης, της Αντίστασης και της Αξιοπρέπειας συζητούν στις συνελεύσεις τους για τα μικρά και τα μεγάλα προβλήματα. Μην περιμένετε, όμως, να τους μάθετε από εμάς. Καλύτερα συναντήστε τους αυτή την Κυριακή στη συλλογική κουζίνα που θα στήσουν στις "Δάφνες". Θα είναι κάτι το διαφορετικό, θα γίνουν ωραίες συζητήσεις, και γιατί όχι, θα περάσετε καλά!

Μαζί θα τα φάμε, με τους "Εξοδίτες"

Σε ένα σκηνικό που μας θέλει όλους καθηλωμένους στους καναπέδες μας να κάνουμε ότι μας λένε οι μεγαλοπροπαγανδιστές των 8, αποφασίζουμε να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας. Από το πιο μικρό έως το πιο μεγάλο, απαντάμε με αυτοοργάνωση, συλλογικότητα και αλληλεγγύη.

Η συλλογική κουζίνα είναι μια προσπάθεια να ξαναβρεθούμε στις γειτονιές μας, με τους γείτονες και συνανθρώπους μας. Να ανταλλάξουμε ιδέες και απόψεις, να φάμε και να πιούμε, να σπάσουμε τον φόβο και την απάθεια με μουσική, φαγητό και καλή παρέα.

 Σε μια εποχή που θέλει συνανθρώπους μας να ψάχνουν σε κάδους σκουπιδιών θεωρούμε ότι δεν μπορούμε να μείνουμε αδιάφοροι. Οι συλλογικές κουζίνες είναι ένα εγχείρημα που έχει κάνει την εμφάνιση του τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, οργανωμένο από απλούς ανθρώπους και συλλογικότητες. Είναι βασισμένες στην αλληλεγγύη και όχι στην φιλανθρωπία, τρέφονται από την συλλογικότητα και την προσφορά, παράγουν νέους πυρήνες αντίστασης για τα χρόνια που έρχονται.

Έτσι λοιπόν, η Ανοιχτή Ελεύθερη Κοινωνική Συνέλευση «Έξοδος» σας καλεί στην πρώτη Συλλογική Κουζίνα, την Κυριακή 4 Νοέμβρη [στην Πλατεία "Μελίνα Μερκούρη" - Δάφνες]. Φέρνουμε όλοι μαζί ότι τρόφιμα μπορούμε, μειώνουμε το κόστος της διατροφής μας, βγαίνουμε από το καβούκι μας, διασκεδάζουμε με τους συνανθρώπους μας, συζητάμε και ενημερωνόμαστε. Στην προσπάθεια να μας μετατρέψουν σε άβουλα ρομπότ, απαντάμε με τον αγώνα να ξαναγίνουμε άνθρωποι.

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

Ανοιχτή Ελεύθερη Κοινωνική Συνέλευση «ΕΞΟΔΟΣ»

Η μέθοδος του δόκτορος Banner

Δεν έχετε καμία απολύτως υποχρέωση να γνωρίζετε ποιος είναι ο εν λόγω κύριος, ούτε το αλλόκοτο ποιόν του. Ίσως να τον θυμάστε όσοι πρόσφατα είδατε την ενός δισεκατομμυρίου τριακοσίων εκατομμυρίων δολαρίων ταινία της Marvel "The Avengers": Ο Bruce Banner δεν είναι άλλος από το μειλίχιο alter ego του διάσημου πράσινου τέρατος Hulk, που "βγαίνει στην επιφάνεια" κάθε φορά που ο ήρωας αγγίζει τα όριά του.

Όποιος έχει δει την ταινία μπορεί να θυμηθεί ότι αρκετά τμήματα του σεναρίου περιστρέφονταν γύρω από τις ανεξέλεγκτες μεταμορφώσεις του Bruce. Οι σύντροφοί του τον φοβούνται, ο αντίπαλος τον ωθεί στα άκρα, και κάθε φορά το μυστήριο παραμένει: πως συγκρατεί τον θυμό του και δεν ξεσπά; Πως γίνεται και ενώ ο κόσμος γύρω του καταρρέει, αυτός να διατηρεί την ψυχραιμία του;


Χρησιμοποιείστε αυτή την παραβολή για να αναρωτηθείτε για τα του οίκου μας. Το ελληνικό κράτος πάσχει από μία τεράστια έλλειψη νομιμοποίησης: έγγραφα "χάνονται" ή καθυστερούν να εμφανισθούν για δύο χρόνια, ιατροδικαστές επιβεβαιώνουν βασανιστήρια μέσα στην Γενική Αστυνομική Διεύθυνση, το Σύνταγμα είναι ζήτημα να μας μείνει ως σημείωση στους τουριστικούς χάρτες, και να μη μιλήσουμε καλύτερα για τον άρτι εκλεγέντα εξωκοινοβουλευτικό πρωθυπουργό - ο Αντώνης Σαμαράς δεν έχει εμφανισθεί στη Βουλή μετά τις εκλογές του Ιουνίου.

Και είμαστε εμείς τώρα που θυμώνουμε φοβερά. Δεν φοβόμαστε, αλλά οργιζόμαστε. Μας δελεάζει να εισβάλλει ένας Guy Fawkes στη Βουλή για να καθαρίσει "μερικούς από δαύτους". Περιμένουμε το επόμενο κινηματικό ραντεβού για να μεταδώσουμε στους συνοδοιπόρους μας την οργή μας για την τεράστια αδικία που βλέπουμε γύρω μας. Για τα shocking σκάνδαλα που εμφανίζονται το ένα μετά το άλλο, για συλλήψεις Δημοσιογράφων με δικανικές προφάσεις, για τους γονείς που κλέβουν ψωμί του τοστ και οδηγούνται στο αυτόφωρο "για τυπικούς λόγους".

So, πως τα καταφέρνει ο Banner; Κι εμείς, γιατί δεν χάνουμε τα λογικά μας, γιατί δεν πυρπολούμε πρώτοι ότι μας τρώει και μας καίει; Μήπως έχουμε συνηθίσει την αδικία και το μίσος; Μήπως ο κυβερνητικός και οικονομικός φασισμός μας έχει επιβάλλει τη δική του γραμμογράφηση και οτιδήποτε πέρα από αυτόν αυτολογοκρίνεται ως άκυρο; Μήπως το αποδεχόμαστε όλο αυτό γιατί τελικά μας αξίζει;

Μάλλον όχι. Υπάρχει πάντα ο φόβος να συνηθίσουμε το πρόσωπο του τέρατος, όπως έλεγε ο Χατζηδάκις, όμως εμείς οι ταγμένοι πολέμιοί του έχουμε κάποιες άλλες, δικές μας σταθερές. Και έχω την εντύπωση πως απλώς μοιραζόμαστε το μυστικό του δόκτορος Banner, όπως αυτό το περιγράφει, ίσως στην πιο καθοριστική σκηνή του blockbuster.

Καλύτερα σιωπηρός ο "πνευματικός" κόσμος

Νότης Σφακιανάκης: "Μου χαλάνε την αισθητική οι Πακιστανοί στα φανάρια"

Χαϊκάλης: "Έχετε κάποιο δείγμα ότι η Χρυσή Αυγή δεν είναι δημοκρατικό κόμμα;"

Γαϊτάνος: "Μ' αρέσει ο τσαμπουκάς της Χρυσής Αυγής"

Φιλιππίδης: "[...] η Χρυσή Αυγή είναι συνεπέστατη στα όσα λέει"

Μπέζος -  "Η Χρυσή Αυγή έχει πρόγραμμα και το τηρεί"

Για αυτό σας λέω. Μας πήρατε τα αυτιά, αγαπητοί συμπολίτες, εδώ και 3 χρόνια. "Που είναι ο πνευματικός κόσμος, να μιλήσουν οι καλλιτέχνες," και λοιπά και λοιπά. Ε να τα. Αγαπημένοι ηθοποιοί, πρόσωπα που λατρέψαμε σε πολλούς ρόλους (και καλούμαστε να συνηθίσουμε και σε άλλους) παίρνουν επιτέλους θέση για τα πράγματα.

Εκτός, λέμε, αν αυτός ο κόσμος δεν είναι ο πνευματικός. Ότι αυτές ήταν απλά οι εφεδρείες μας και υπάρχει και άλλος, ακόμα πιο πνευματικός. Λοιπόν, με ένα λίγο διευρυμένο σκεπτικό, ναι. Μπορούμε να ελπίζουμε σε έναν άλλο (πνευματικό) κόσμο. Μόνο που δεν θα είναι ακριβώς δικός μας...

"Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.

Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται."

87 χρόνια από τη γέννηση του Μάνου Χατζιδάκι
Καλό βράδυ

In Vitro

Ρίξαμε τον καθρέφτη στο πάτωμα, σε μια προσπάθεια να ψαρέψουμε προθέσεις.
Ελπίδες, όνειρα και διδαχές.
Σε μια απόπειρα βουτιάς στα αχαρτογράφητα νερά μας,
κι από τα κομμάτια
χίλια κι ένα, να συνθέσουμε ένα
βιτρώ σαν κινέζικο τάνγκραμ,
για ένα φως
για μια διάθλαση
στα χρώματα της λίμνης του καθρέφτη
έξω τα ναυάγια,
έξω τα πνιγμένα παιδιά,
έξω τα καράβια με τον δυναμίτη

Τα "περιστέρια" της Ελλάδας φεύγουν μακριά

Θα αφήσουμε την λόγω διαπίστωση χωρίς περαιτέρω σχολιασμό. Έχει πολύ ενδιαφέρον η συζήτηση για την μετανάστευση των νέων σε καιρούς κρίσης, όμως οι πτυχές του θέματος είναι τόσο πολλές που δεν μπορούμε να τις συμμαζέψουμε σε ένα κείμενο.

Ας κρατήσουμε, όμως, την εικόνα.

Οι τρεις δυνάμεις της ανθρώπινης ιδιότητας

Όσα θα γράψω εδώ δεν αποτελούν απαραίτητα προϊόν δικής μου επινόησης, αλλά αντίθετα αποτελούν ένα συμμάζεμα όσων έχω διαβάσει και κουβεντιάσει με διάφορους ανθρώπους κατά καιρούς. Οπότε, το συγκεκριμένο κείμενο δεν είναι "Τάδε έφη...", αλλά πιο πολύ "Κοίτα να δεις τι γράφει εδώ το παλικάρι...". Επίσης, γνωρίζω ότι μέσα στον κακό χαμό, ποσώς μας ενδιαφέρει να ανοίξουμε συζήτηση για την συγκρότηση της ανθρώπινης ιδιότητας, πάντα χωρίς ούτε μια σταλίτσα αλκοόλ ή άλλου παραισθησιογόνου. Ωστόσο, είναι μια επιθυμία γραφής που την έχω κάμποσο καιρό και μάλλον την συμμάζεψα αρκετά για να την καταφέρω τώρα. [Προειδοποίηση για intellectual καπνιστές: σηκώνει τσιγάρο.]

Η θεωρία μας για σήμερα ξεκινάει από την διαπίστωση ότι η ανθρώπινη ιδιότητα προσδιορίζεται ως συνισταμένη τριών θεμελιωδών δυνάμεων-αναγκών, που εναλλακτικά θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και ως κοινωνικά ένστικτα: την ανάγκη για έρωτα, για εργασία και για γνώση. Ας τα κουβεντιάσουμε ένα προς ένα για να τα ερμηνεύσουμε.

Becoming human, John Jude Palencar, acrylic on board, 16" x 24"

Το περιεχόμενο του "έρωτα" είναι το πιο δύσκολο να περιγραφεί. Έχει να κάνει με την αυτοθυσία της προσωπικότητας και του χαρακτήρα στον βωμό της εγκατάστασης σε ένα άλλο συναισθηματικό σώμα. Λαμβάνει, βέβαια, διάφορες μορφές, μπορεί να είναι φιλικός, διαφυλικός ή ομοφυλικός, και γιατί όχι, έρωτας προς μία ιδέα ή ένα ιδεατό ον.

Η έννοια της εργασίας, από την άλλη, είναι η πιο εύκολη στην περιγραφή. Αφορά την ανάγκη του ανθρώπου να δημιουργήσει, να γίνει και να φτιάξει κάτι, και ειδικότερα, να συμμετάσχει στην οικοδόμηση των όρων της ζωής που του επιτρέπουν να είναι άνθρωπος. Βλέπετε ότι σχεδόν επίτηδες αφήνω κάποια κενά στην ερμηνεία, κι αυτό γιατί δεν γνωρίζω που σταματά το κάθε τι. Έτσι, για παράδειγμα, η ανάγκη της εργασίας περικλείει την κάλυψη των προσωπικών αναγκών (στα ελληνικά θα χρησιμοποιούσαμε καλύτερα την λέξη "προκοπή"), ταυτοχρόνως την ανάγκη για προσφορά στην μητέρα-κοινωνία, αλλά και οποιαδήποτε ενέργεια για την συλλογική διεκδίκηση των όρων ζωής.

Τέλος, η γνώση, όπως αναφέρεται εδώ, δεν έχει να κάνει καθόλου με την διαχρονική συσσώρευση εμπειρίας και καταγεγραμμένης τεχνικής πληροφορίας· αυτά είναι επιτεύγματα, που όμως δεν διαμορφώνουν τον ουσιαστικό τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τα συμβάντα της ζωής. Η γνώση, όπως την εξετάζουμε, προέρχεται από τις δισεκατομμύρια απόπειρες ανθρώπων στην εξέλιξη της ιστορίας να επικοινωνήσουν, να διαμορφώσουν τις φιλοσοφίες τους, να βιώσουν μία απώλεια, να αντιληφθούν το παροδικό του χρόνου, το μητρικό ένστικτο και ματαιοδοξία μας. Αποτελεί, δηλαδή, προϊόν μερικών χιλιάδων χρόνων ψυχανάλυσης του ανθρώπινου είδους και καθορίζουν το τι είναι σήμερα φυσιολογικό.

Να δοκιμάσουμε να τα συμμαζέψουμε λίγο. Υποτίθεται ότι όλα αυτά λέγονται για να μας οδηγήσουν σε μία πρόταση. Νούμερο ένα: αφεθείτε σε κάτι μεγαλύτερο από εσάς, γίνετε κομμάτι ενός άλλου ανθρώπου - το έχετε ανάγκη και οι δύο. Νούμερο δύο: δουλέψτε και μην αφήνετε να είστε τα εργαλεία όταν μπορείτε να είστε οι τεχνίτες. Καμία ζωή δεν έγινε ομορφότερη όσο οι άνθρωποι ήταν άχρηστοι για τον εαυτό τους και τους γύρω τους. Και φυσικά, ναι, ένας "μη παραγωγικός" άνεργος είναι καντάρια πιο χρήσιμος από ότι δεκάδες άλλοι υψηλά ιστάμενοι χαρτογιακάδες.

Νούμερο τρία: χρησιμοποιήστε την ενέργειά σας για διαγράψετε ό,τι το αφύσικο. Ένας καθηγητής μας στο Πανεπιστήμιο μάς εξηγούσε πόσο προσπάθησε (και τελικά απέτυχε) να διαγράψει μερικά ταμπού και να γκρεμίσει μερικά τείχη επικοινωνίας που παραδοσιακά είχαν χτιστεί γύρω από τους φοιτητές του. Αμφισβητείστε το οτιδήποτε και μην φοβηθείτε να διαπιστώσετε ότι μια δύσκολη λύση είναι συχνά η πιο φυσιολογική.

Και κλείνω με μία συμβουλή: εργαστείτε καθημερινά για τον έρωτά σας. Δεν υπάρχει τίποτα που να μας κάνει πιο πολύ ανθρώπους και τίποτα που να μπορεί να μας προσφέρει περισσότερα από αυτό.

Εξώπορτα

Κάθε πρωί που ανοίγω τα μάτια μου
Ρίχνω ένα γρήγορο βλέμμα στην εξώπορτα
Ανοιχτή σημαίνει ότι τίποτα δεν μας συνέβη
Αν τη βρω κλειστή, μπορεί και να σκεφτώ πως
κάποιος διέρρηξε την μοναξιά μου
Και έσυρε αργά από ενοχές το πόμολο στην έξοδο



Η αλήθεια είναι ότι δεν μπήκα στη διαδικασία να το φιλτράρω καν. Έφτιαξα μόνο την εικόνα ενός τίμιου διαρρήκτη που μπαίνει σε ένα ανοιχτό σπίτι τη νύχτα κι από ενοχές για το έγκλημά του κλείνει την πόρτα πίσω του φεύγοντας. Σαν να θέλει να προστατεύσει τα θύματά του.
Οπότε, η μοναξιά (σε επίπεδο επικοινωνίας, γιατί ο ομιλών αναφέρεται σε πρώτο πληθυντικό) έχει σπάσει από την ανθρώπινη χειρονομία του διαρρήκτη. Να μια προτεινόμενη ανάγνωση... :)

Το αυτοκίνητο στην ελληνική κοινωνική πραγματικότητα

Μετά το άκρως επιτυχημένο υπεράρθρο αναφορικά με την παρκινοποίηση της παλιάς ηλεκτρικής (η οποία τελικά άνοιξε ως ελεύθερο parking, μία νίκη της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας :Ρ), συνεχίζουμε με ένα ακόμη κειμενάκι πάνω στο αυτοκίνητο και την ελληνική πραγματικότητα.

Ως λαός (αν μπορεί να οριστεί κάτι τέτοιο), λατρεύουμε το αυτοκίνητο. Είναι δείγμα κοινωνικής ανέλιξης, γιατί το να ζεις στον πάτο της θάλασσας, αλλά να κολυμπάς λίγο πιο γρήγορα μέσα στον βούρκο, αναγνωρίζεται ως επιτυχία. Είναι ένα ακόμη τρόπαιο στο βάθρο των αμοιβών, του πατέρα στο έφηβο πρωτοετή, της εταιρίας στους πρωτοκλασάτους πλασιέ καλλυντικών, του συζύγου προς την σύζυγο ή την οικογένεια εν γένει.

Από την άλλη, είναι ένα αντικείμενο που χρησιμοποιείται κατά μέσο όρο μόλις 30 λεπτά ανά ημέρα, λιγότερο δηλαδή από το τηλέφωνο του σπιτιού σας και σαφώς λιγότερο από το μπάνιο σας. Από την άλλη, δε, παίζει καθοριστικό παράγοντα στην διαμόρφωση του αστικού περιβάλλοντος, των επιπέδων ατμοσφαιρικής ρύπανσης και γενικότερα, η σχέση που μία κοινότητα θα καθορίσει με αυτό επηρεάζει πολλούς άλλους τομείς της καθημερινότητας πέρα από τις μετακινήσεις. Ας θυμηθούμε μόνο τις τελευταίες δράσεις των Ποδηλατών Μεσολογγίου για το Λιμάνι.

Ακολουθούν ορισμένες θέσεις στελεχών της ελληνικής κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας αναφορικά με το αυτοκίνητο. Οι αποκλειστικές αυτές μίνι συνεντεύξεις μάς επιτρέπουν, συν τοις άλλοις, να αποκτήσουμε μία πιο διεισδυτική ματιά στον τρόπο σκέψης κάθε τομέα της καθημερινής πολιτικής ζωής...

Μανδραβελισμός: το μικροαστικό όνειρο απόκτησης αυτοκινήτου προκαλεί σύγχυση στον Έλληνα, ο οποίος από τη μια θέλει να το φουλάρει με τα χρήματα της παράνομης σύνταξης και από την άλλη ωρύεται (δικαίως) ενάντια στις οργανωμένες συντεχνίες που μπλοκάρουν τα διόδια των φίλων του εκδότη της εφημερίδας μου.

Κουβέλης: το δικαίωμα του κάθε Έλληνα και της κάθε Ελληνίδας στην αυτοκίνηση θα παραμείνει ανέπαφο από την χρήση του ισοδύναμου ποδηλάτου.

Βενιζέλος: είναι ύβρις και αλαζονεία στις δύσκολες εποχές για τη χώρα και τον τόπο ορισμένοι να επιλέγουν τον εύκολο δρόμο του λαϊκισμού των λεωφορείων. Με τέτοια δείγματα, δεν θα έρθει ποτέ το όχημα της ανάπτυξης.

Άδωνις, πρώην βουλευτής ΛΑΟΣ, νυν κυβέρνηση: Ο βουλευτής θα ξεφτιλιστεί αν μπει σε λεωφορείο. (σ.σ. Πραγματική δήλωση, δεν πειράξαμε κάτι.)

Διαλεκτική Αριστερά: αν και διαφωνούμε με την επιθυμία του κόσμου για αυτοκίνητο, θεωρούμε απαραίτητη την εύκολη πρόσβαση του σε αυτό, όπου τα ΜΜΜ αδυνατούν να εξυπηρετήσουν. Είναι δυνατό να θεωρείς καγκουριά το όνειρο του εφήβου για αυτοκίνητο-δώρο για το πανεπιστήμιο, και ταυτόχρονα ιερό το δικαίωμα του στην εξασφάλιση των όρων εκπαίδευσης, ζωής και εργασίας που θα του επιτρέπουν να συντηρεί ένα αυτοκίνητο.

Για περαιτέρω μελέτη, καθώς και τις πιο ιδεολογικά συγκροτημένες σκέψεις για το αυτοκίνητο, αναζητήστε το μικρού μήκους βιβλίο "Η κοινωνική ιδεολογία του αυτοκινήτου", του André Gorz.

Τα ελάχιστα είναι τα πάντα

Δεν είναι της παρούσης, αλλά δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Όταν τελειώσουμε με το ξεχαρβάλωμα της χώρας, όταν μετά από μήνες θα επαναφέρουμε ένα καθεστώς που τουλάχιστον θα μας επιτρέπει να νιώθουμε εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλον και όλοι μαζί για το μέλλον, θυμίστε μου να μην τσακωθούμε και για τα υπόλοιπα.

Όταν θα κατακτήσουμε το δικαίωμα να ξαναγράψουμε την δική μας κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, ας βάλει κάποιος μια υπενθύμιση να μην λέμε πάλι τα ίδια. Να έχουμε λήξει τα ελάχιστα (γιατί τα ελάχιστα είναι τα πάντα). Να μην χρειαστεί να δείξουμε πάλι ποιο είναι το καλό και το κακό, σαν τα μικρά παιδιά, τι κάνει "τζιζ" και με τι δεν παίζουμε.

Ότι δεν παίζουμε, για παράδειγμα, με τα σχολεία μας: πρέπει να είναι πολλά, να είναι παντού, να έχουν δασκάλους με μισθό, βιβλία ολόκληρα και παιδιά χορτασμένα. Δεν παίζουμε με τις δομές υγείας: πρέπει να είναι πολλές, να είναι παντού, να έχουν γιατρούς και νοσηλευτές με μισθό, γεμάτες αποθήκες με φάρμακα και γάζες και ασθενείς χωρίς την αγωνία, όχι της φυγής, αλλά της επιβίωσης.

Δεν παίζουμε με το φυσικό περιβάλλον, όχι γιατί είμαστε οικολόγοι από εφηβική ανησυχία (αν και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί αυτό είναι κακό), αλλά γιατί καμία ανάπτυξη και καμία ομορφιά δεν είναι εφικτή με την ταυτόχρονη διάλυση του υποδομών της ζωής και του μέλλοντος. Τέλος, δεν παίζουμε με τη δημοκρατία, γιατί μάθαμε ότι έστω και μίας υποχώρησης, μύριες έπονται. Γιατί διδαχθήκαμε ότι η πράσινη, μπλε και κόκκινη ανάθεση σκοτώνουν την όποια κοινή επιδίωξη για ισοτιμία, για ελεύθερη έκφραση κάθε ατόμου ή συλλογικότητας και για μία κοινωνία με τους δικούς μας όρους.

Καμιά φορά, η επισήμανση της καθημερινής αγωνίας σχολιάζεται ως λαϊκισμός, κατά κύριο λόγο από τους ελιτιστές πολέμιούς της. Δεν πειράζει, είναι προφανές, εξάλλου, ότι οι ανάγκες μας είναι διαφορετικές. Αυτό που, ωστόσο, έχει σημασία να πετύχουμε, είναι να αποφύγουμε να χαρακτηριστούμε λαϊκιστές από τους δικούς μας ανθρώπους... Να, αυτός είναι όντως κίνδυνος, γιατί μπορεί να έχουν και δίκιο, και δεν θα το λένε ως αντίπαλοι από το απέναντι μέτωπο. So, watch out.

Νέα γλώσσα, παλιά βία

Μια φορά και έναν καιρό, το διάβασμα της εφημερίδας έκρυβε σαφώς μεγαλύτερο ενδιαφέρον και ιλαρότητα από ότι τώρα. Ήταν ακόμη η εποχή που τα "σαλόνια" της κάθε λογής βιομηχανίας τύπου (πρωτοσέλιδα, άρθρα περιοδικών, βραδινές τηλεοπτικές ζώνες) κοσμούσαν τίτλοι με νόημα, σκληρές δηλώσεις γενικών γραμματέων και ιστορικές φράσεις βουλευτών. Ήταν εκείνη η περίοδος που μας έφερε το "Υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων" του ΓΑΠ, στην αναγγελία και μόνο του οποίου ένιωθες να σε χτυπά στο πρόσωπο ο ισχνός μα καθοδηγητικός άνεμος της αλλαγής...

Αυτή η εποχή έχει παρέλθει. Δεν μπορούμε να προσθέσουμε με σιγουριά εκείνο το αποφασιστικό "ανεπιστρεπτί", αλλά μάλλον θα αργήσουμε να την ξανασυναντήσουμε. Κι ο λόγος είναι η επιστροφή της πολιτικής. Αλήθεια, τι πιο σκληρό από τα θραύσματα της ελπίδας, ποια στιγμή πιο ιστορική από αυτή της ολικής διαγραφής του παρελθόντος και του μέλλοντος; Τι μπορεί να έχει περισσότερο νόημα από την καθολική συμμόρφωση στη νέα κοινωνική πραγματικότητα;

Επιστρέφοντας, λοιπόν, σε όσα λέγαμε στην αρχή, και παρατηρώντας τα σημερινά "σαλόνια", βλέπουμε ότι το συμβολικό ένδυμα της πολιτικής έχει καταντήσει κουρέλι λεκιασμένο και τρύπιο. Η γλώσσα αλλάζει, μεταφέρει τη βία με αξιοζήλευτη ειλικρίνεια. Είναι ευθεία, πλέον, η αναφορά σε φασιστικά τάγματα εφόδου, στις εκατοντάδες χιλιάδες των ανέργων, σε βάσιμες υποψίες φοροδιαφυγής κορυφαίων μελών του πολιτικού προσωπικού, α και σε κάτι ξεπουλήματα δημόσιας περιουσίας. Αρκεί, δε, κανείς να παρακολουθεί την επίσημη γλώσσα του κράτους, τα Φύλλα Εφημερίδας της Κυβερνήσεως, για να διεξάγει μία ολοκληρωμένη αποκαλυπτική δημοσιογραφική έρευνα.

Καμία προκάλυψη, λοιπόν, κανένας ξεχωριστός συμβολισμός, άλλοτε απαραίτητος για να δημιουργηθεί κλίμα. Ο δημόσιος διάλογος εμφανίζει μέχρι και συμπτώματα ψυχασθένειας. Είναι ενδεικτική η απάντηση του Υπουργού Προ.Πο. στις καταγγελίες για βασανιστήρια μέσα στη ΓΑΔΑ και για χρήση ηλεκτρικού όπλου ακινητοποίησης (TASER): "Για τον ΣΥΡΙΖΑ προφανώς η έννοια «νομιμότητα» δεν υφίσταται, την οποία επιμελώς αποφεύγει σε κάθε ανακοίνωσή του, όπου μονότονα επαναλαμβάνει τα ίδια αβάσιμα επιχειρήματα." Σαν να μην άκουσε καν το ερώτημα!

Και φυσικά, το ίδιο το λεξιλόγιο της εξουσίας έχει διευρυνθεί με την πάροδο των ετών. Είσαι ανήλικος μαθητής στον Χολαργό; Θα συνεννοηθείς με τον τοπικό αστυνόμο. Είσαι εργαζόμενος στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, απλήρωτος για έξι μήνες; Είσαι άκρο που πρέπει να δείξει αυτοσυγκράτηση και θα φας και μία ανάποδη. Και αντίστροφα, βρίσκεσαι στην πιο εχθρική και καταστρεπτική κυβέρνηση που γνώρισε ποτέ η χώρα; Τίποτα δεν σε εμποδίζει να ασκείς κριτική στα μέτρα που ο ίδιος ψήφισες, πρότεινες ή πρόκειται να εφαρμόσεις. (Και πάντα σε άπταιστα Ελληνικά).

Τέλος, όπως κάθε μορφής εξουσία, έτσι και αυτή του καιρού μας είναι υποχρεωμένη να εφεύρει μία νέα ανάγνωση του χρόνου. Στην Ελλάδα το ημερολόγιο καθορίζεται με βάση τις μέρες-μέχρι-την-επόμενη-δόση. Αυτή η αίσθηση του κατεπείγοντος μάς μεταφέρει σε ένα μόνιμο καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Και φυσικά, δεν αφήνει καθόλου χώρο για τις δικές μας, τακτικές, ανάγκες. Της ανάγκης να ελπίζουμε. Να νιώθουμε ότι προερχόμαστε από ένα παρελθόν και πορευόμαστε με ασφάλεια στο μέλλον. Του δικαιώματος όσα λέμε και όσα κάνουμε να έχουν νόημα. Να, αυτή είναι η δική μας γλώσσα.