Η μέθοδος του δόκτορος Banner

Δεν έχετε καμία απολύτως υποχρέωση να γνωρίζετε ποιος είναι ο εν λόγω κύριος, ούτε το αλλόκοτο ποιόν του. Ίσως να τον θυμάστε όσοι πρόσφατα είδατε την ενός δισεκατομμυρίου τριακοσίων εκατομμυρίων δολαρίων ταινία της Marvel "The Avengers": Ο Bruce Banner δεν είναι άλλος από το μειλίχιο alter ego του διάσημου πράσινου τέρατος Hulk, που "βγαίνει στην επιφάνεια" κάθε φορά που ο ήρωας αγγίζει τα όριά του.

Όποιος έχει δει την ταινία μπορεί να θυμηθεί ότι αρκετά τμήματα του σεναρίου περιστρέφονταν γύρω από τις ανεξέλεγκτες μεταμορφώσεις του Bruce. Οι σύντροφοί του τον φοβούνται, ο αντίπαλος τον ωθεί στα άκρα, και κάθε φορά το μυστήριο παραμένει: πως συγκρατεί τον θυμό του και δεν ξεσπά; Πως γίνεται και ενώ ο κόσμος γύρω του καταρρέει, αυτός να διατηρεί την ψυχραιμία του;


Χρησιμοποιείστε αυτή την παραβολή για να αναρωτηθείτε για τα του οίκου μας. Το ελληνικό κράτος πάσχει από μία τεράστια έλλειψη νομιμοποίησης: έγγραφα "χάνονται" ή καθυστερούν να εμφανισθούν για δύο χρόνια, ιατροδικαστές επιβεβαιώνουν βασανιστήρια μέσα στην Γενική Αστυνομική Διεύθυνση, το Σύνταγμα είναι ζήτημα να μας μείνει ως σημείωση στους τουριστικούς χάρτες, και να μη μιλήσουμε καλύτερα για τον άρτι εκλεγέντα εξωκοινοβουλευτικό πρωθυπουργό - ο Αντώνης Σαμαράς δεν έχει εμφανισθεί στη Βουλή μετά τις εκλογές του Ιουνίου.

Και είμαστε εμείς τώρα που θυμώνουμε φοβερά. Δεν φοβόμαστε, αλλά οργιζόμαστε. Μας δελεάζει να εισβάλλει ένας Guy Fawkes στη Βουλή για να καθαρίσει "μερικούς από δαύτους". Περιμένουμε το επόμενο κινηματικό ραντεβού για να μεταδώσουμε στους συνοδοιπόρους μας την οργή μας για την τεράστια αδικία που βλέπουμε γύρω μας. Για τα shocking σκάνδαλα που εμφανίζονται το ένα μετά το άλλο, για συλλήψεις Δημοσιογράφων με δικανικές προφάσεις, για τους γονείς που κλέβουν ψωμί του τοστ και οδηγούνται στο αυτόφωρο "για τυπικούς λόγους".

So, πως τα καταφέρνει ο Banner; Κι εμείς, γιατί δεν χάνουμε τα λογικά μας, γιατί δεν πυρπολούμε πρώτοι ότι μας τρώει και μας καίει; Μήπως έχουμε συνηθίσει την αδικία και το μίσος; Μήπως ο κυβερνητικός και οικονομικός φασισμός μας έχει επιβάλλει τη δική του γραμμογράφηση και οτιδήποτε πέρα από αυτόν αυτολογοκρίνεται ως άκυρο; Μήπως το αποδεχόμαστε όλο αυτό γιατί τελικά μας αξίζει;

Μάλλον όχι. Υπάρχει πάντα ο φόβος να συνηθίσουμε το πρόσωπο του τέρατος, όπως έλεγε ο Χατζηδάκις, όμως εμείς οι ταγμένοι πολέμιοί του έχουμε κάποιες άλλες, δικές μας σταθερές. Και έχω την εντύπωση πως απλώς μοιραζόμαστε το μυστικό του δόκτορος Banner, όπως αυτό το περιγράφει, ίσως στην πιο καθοριστική σκηνή του blockbuster.