Το αυτοκίνητο στην ελληνική κοινωνική πραγματικότητα

Μετά το άκρως επιτυχημένο υπεράρθρο αναφορικά με την παρκινοποίηση της παλιάς ηλεκτρικής (η οποία τελικά άνοιξε ως ελεύθερο parking, μία νίκη της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας :Ρ), συνεχίζουμε με ένα ακόμη κειμενάκι πάνω στο αυτοκίνητο και την ελληνική πραγματικότητα.

Ως λαός (αν μπορεί να οριστεί κάτι τέτοιο), λατρεύουμε το αυτοκίνητο. Είναι δείγμα κοινωνικής ανέλιξης, γιατί το να ζεις στον πάτο της θάλασσας, αλλά να κολυμπάς λίγο πιο γρήγορα μέσα στον βούρκο, αναγνωρίζεται ως επιτυχία. Είναι ένα ακόμη τρόπαιο στο βάθρο των αμοιβών, του πατέρα στο έφηβο πρωτοετή, της εταιρίας στους πρωτοκλασάτους πλασιέ καλλυντικών, του συζύγου προς την σύζυγο ή την οικογένεια εν γένει.

Από την άλλη, είναι ένα αντικείμενο που χρησιμοποιείται κατά μέσο όρο μόλις 30 λεπτά ανά ημέρα, λιγότερο δηλαδή από το τηλέφωνο του σπιτιού σας και σαφώς λιγότερο από το μπάνιο σας. Από την άλλη, δε, παίζει καθοριστικό παράγοντα στην διαμόρφωση του αστικού περιβάλλοντος, των επιπέδων ατμοσφαιρικής ρύπανσης και γενικότερα, η σχέση που μία κοινότητα θα καθορίσει με αυτό επηρεάζει πολλούς άλλους τομείς της καθημερινότητας πέρα από τις μετακινήσεις. Ας θυμηθούμε μόνο τις τελευταίες δράσεις των Ποδηλατών Μεσολογγίου για το Λιμάνι.

Ακολουθούν ορισμένες θέσεις στελεχών της ελληνικής κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας αναφορικά με το αυτοκίνητο. Οι αποκλειστικές αυτές μίνι συνεντεύξεις μάς επιτρέπουν, συν τοις άλλοις, να αποκτήσουμε μία πιο διεισδυτική ματιά στον τρόπο σκέψης κάθε τομέα της καθημερινής πολιτικής ζωής...

Μανδραβελισμός: το μικροαστικό όνειρο απόκτησης αυτοκινήτου προκαλεί σύγχυση στον Έλληνα, ο οποίος από τη μια θέλει να το φουλάρει με τα χρήματα της παράνομης σύνταξης και από την άλλη ωρύεται (δικαίως) ενάντια στις οργανωμένες συντεχνίες που μπλοκάρουν τα διόδια των φίλων του εκδότη της εφημερίδας μου.

Κουβέλης: το δικαίωμα του κάθε Έλληνα και της κάθε Ελληνίδας στην αυτοκίνηση θα παραμείνει ανέπαφο από την χρήση του ισοδύναμου ποδηλάτου.

Βενιζέλος: είναι ύβρις και αλαζονεία στις δύσκολες εποχές για τη χώρα και τον τόπο ορισμένοι να επιλέγουν τον εύκολο δρόμο του λαϊκισμού των λεωφορείων. Με τέτοια δείγματα, δεν θα έρθει ποτέ το όχημα της ανάπτυξης.

Άδωνις, πρώην βουλευτής ΛΑΟΣ, νυν κυβέρνηση: Ο βουλευτής θα ξεφτιλιστεί αν μπει σε λεωφορείο. (σ.σ. Πραγματική δήλωση, δεν πειράξαμε κάτι.)

Διαλεκτική Αριστερά: αν και διαφωνούμε με την επιθυμία του κόσμου για αυτοκίνητο, θεωρούμε απαραίτητη την εύκολη πρόσβαση του σε αυτό, όπου τα ΜΜΜ αδυνατούν να εξυπηρετήσουν. Είναι δυνατό να θεωρείς καγκουριά το όνειρο του εφήβου για αυτοκίνητο-δώρο για το πανεπιστήμιο, και ταυτόχρονα ιερό το δικαίωμα του στην εξασφάλιση των όρων εκπαίδευσης, ζωής και εργασίας που θα του επιτρέπουν να συντηρεί ένα αυτοκίνητο.

Για περαιτέρω μελέτη, καθώς και τις πιο ιδεολογικά συγκροτημένες σκέψεις για το αυτοκίνητο, αναζητήστε το μικρού μήκους βιβλίο "Η κοινωνική ιδεολογία του αυτοκινήτου", του André Gorz.