Δεν άργησε να γυρίσει. Σπίτι, ευτυχώς, κανείς. Θα έλειπαν μάλλον σε κάποιο δείπνο, ή μόνοι τους για ένα ποτό. Μάλλον το πρώτο. Όπως και να 'χει, σε λίγο θα γυρνούσαν. Έπρεπε να προλάβει, χωρίς να βιαζόταν όμως, γιατί τότε θα σκότωνε και το λιγοστό φως.
Πήρε τα βιβλία του, τα τετράδιά του, ένα μπλε και δύο μαύρα στυλό και ανέβηκε στο δωματιάκι. Τέτοια ώρα θα φαινόντουσαν όλα. Περπάτησε με τα γυμνά του πόδια στα πλακάκια της ταράτσας. Το κρύο δεν τον έφτανε, αφού δεν είχε προλάβει ακόμα να βγάλει τα υπόλοιπα ρούχα του. Κάθισε κοντά στα κάγκελα και ξεκίνησε.
Γέμισε το ποτήρι του με βυσσινάδα, από αυτή του εμπορίου, συμπλήρωσε με νερό και ανακάτεψε με ένα κουταλάκι. Κρύο νερό. Δεν το ήπιε τελικά όλο. Μόνο μια μικρή γουλιά για να γλυκάνει τα άσπρα χείλη του. Έσβησε το μωβ φως του πορτατίφ, και έμεινε υπέροχος μέσα στη μοναξιά του να μετράει τα αστέρια, αστέρια, αστέρια..
Μερικές στιγμές αργότερα, ξημέρωσε. Τον νανούριζε όλη νύχτα το φεγγάρι και οι φίλοι του. Τον βρήκαν εκεί, κάτω από τα κρύα κάγκελα το επόμενο μεσημέρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δεν με ενδιαφέρει τι λένε οι άλλοι για μένα.
Με απασχολεί περισσότερο τι σκέφτονται για μένα.
Παρακαλώ να υπογράφετε τα σχόλιά σας..