Νυστάζω..

Νυστάζω. Τα μάτια μου κλείνουν καθώς με τα ακροδάχτυλα μου περνάω μία μία τις λέξεις στην οθόνη. Το κινητό μου αναβοσβήνει, ούτε σε αυτό απέμεινε πολύ μπαταρία. Σε λίγο θα κλείσει, και μαζί του και εγώ. Φαίνεται πως η προσμονή του αύριο δεν φτάνει να με κρατήσει σε εγρήγορση. Θα βρέχει. Τι άλλο μπορώ να ζητήσω;; Ίσως να μην ήταν Κυριακή. Μα αν δεν ήταν Κυριακή, δεν θα ήταν αύριο.

Δεν έχω πιει, το ορκίζομαι. Ποτέ δεν πίνω, και μάλιστα, δεν είναι πάνω από πέντε οι φορές που στον λαιμό μου γλίστρησε ποτό. Σε καταστρέφει, σε υποτιμά. Φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά, μπορεί και πολύ κοντά. Πόσο όμως τους απομακρύνει.. Όχι, ποτέ δεν πίνω, το ορκίζομαι. Και αυτό, γιατί στο μεθύσι μου ζηλεύω τον εχθρό μου, που δεν είναι σαν εμένα. Γιατί στη ζάλη αηδιάζει η Έμπνευση και από την πόρτα μου πριν λίγο να χτυπήσει, τρέχει και κρύβεται στα σοκάκια της λασπωμένης φύσης μου.

Νυστάζω. Τα μάτια μου κλείνουν. Το κινητό μου έσβησε. Οι γονείς μου κοιμούνται στον καναπέ, με ανοιχτή την τηλεόραση. Πριν από πέντε λεπτά τσακωνόντουσαν ποιος θα σηκωθεί να πάει πρώτος στο κρεβάτι για ύπνο. Και τώρα, από τις κουρασμένες τους ανάσες νιώθω ένα μικρό γαργαλητό, που λέξη τη λέξη κρυώνει και σιγανεύει. Δεν έχω πολύ ώρα, σε λίγο θα ξυπνήσουν.

Δεν έχω πιει, το ορκίζομαι. Μα, ώρες ώρες, ζηλεύω το μεθύσι των πληγωμένων. Κάποιες φορές είναι το μόνο που τους έχει απομείνει. Και το ζουν, μέχρι την τελευταία σταγόνα στο ποτήρι, μέχρι την τελευταία λέξη στο γράμμα.

"Σήκω, πάμε"