Ταξιδεύω μόνος. Η θέση δίπλα μου είναι κενή, ενώ η απέναντι σειρά φιλοξενεί μόνο την τσάντα μου. Ταξιδεύω μόνος, και έχω ακουμπήσει τα μάτια μου στα σύννεφα. Στα σύννεφα και στα δέντρα που περνάνε, το ένα πίσω από το άλλο από το παρόν μου. Την όψη μου κομματιάζουν οι σταγόνες που γλιστρούν στο παράθυρό μου. Ταξιδεύω μόνος.
Μέσα από το μαύρο κουτί, βγάζω τις φωτογραφίες του παιδιού που κάθεται μερικά καθίσματα πίσω μου. Σαν αμαρτία το θυμάμαι, εκείνη και το κορμί της, που στα λεμονί σεντόνια του θα άφησε τους πόθους της. Ποια μουσική πες μου μπορεί για αυτή τη νιότη να μιλήσει;; Χριστέ μου, καμία. Σε αυτό το λεωφορείο, οι επιβάτες έχουν ο καθένας τη δικιά του ιστορία.
Ταξιδεύω μόνος. Μου αρέσει να ταξιδεύω μόνος. Έτσι δεν θα μου πιάσει κανένας καμιά ανούσια κουβέντα για την πολιτική, ή να ρωτήσει για το που πάω. Εγώ, ξέρω που πάω. Και ξέρω, που θα συνεχίσω να πηγαίνω, ακόμα και όταν το λεωφορείο μου ρουφήξει την τελευταία σταγόνα βενζίνης σε μερικά χρόνια. Εξάλλου, αντίθετα με εμένα, δεν του έχουν μείνει και πολλά ακόμη. Ταξιδεύω μόνος. Και έρχομαι να σε βρω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δεν με ενδιαφέρει τι λένε οι άλλοι για μένα.
Με απασχολεί περισσότερο τι σκέφτονται για μένα.
Παρακαλώ να υπογράφετε τα σχόλιά σας..