Ο Δούκας του Γουέλινγκτον επιστρέφει στο "Βατερλώ ενός Δημάρχου"..

(σύντομη αντι-ανάλυση στο Βατερλώ ενός Δημάρχου)

Χαιρετώ σας,

Έπειτα από πολύ καιρό και κάμποση σκέψη, σκαλίζοντας γραπτά και άγραφα, ξανάπιασα μια παλιά ιστορία που είχε μείνει στη μέση. Ήταν για ένα κείμενο του μύθου μπροστά από τον άνθρωπο (με πολύ αγάπη :) ) Nano Latino σχετικά με το παρελθόν και την πορεία του νυν Δημάρχου Μεσολογγίου και.. προαστίων¹. Δεν μπορώ παρά να απογοητευτώ από το γεγονός ότι ένα κείμενο σχετικά δουλεμένο και σίγουρα λεξιλογικά επιλεκτικό, ένα κατά βάση χρονογράφημα της πορείας του αξιωματικά υπ' αριθμόν ένα πολιτικού ανδρός του τόπου² είναι τόσο κενό σε πολιτική σκέψη.

Το συμπέρασμα που προέκυπτε από την ανάγνωση εκείνου του άρθρου ήταν ότι όσα αρνητικά εκπορεύονται από το σύστημα εξουσίας του προσώπου που κάποτε σταυρώθηκε (μεταφορικά) ως Μεσσίας -ίσως υποστεί και την αποκαθήλωση (μεταφορικά πάντα)- και σήμερα κινδυνεύει με λιθοβολισμό (μεταφορικά μόνο κατά την φύση του λίθου!) εξηγούνται από το γεγονός ότι ανέκαθεν υπήρξε ένας ικανότατος πλην ικανότατα ελισσόμενος συντροφοφάγος πολιτευτής. Με συγχωρείτε, αλλά αρνούμαι να το δεχθώ ως ασφαλές συμπέρασμα. Ο λόγος; Παραείναι απλουστευτκό για να αποτελεί ικανό τμήμα της αλήθειας..

Αυτό που κυρίως με ενοχλεί είναι ότι ουδέποτε αναγνωρίσαμε πως υφίσταται μία συγκεκριμένη πολιτική θεώρηση η οποία και παράγει τέτοια συστήματα και εξελίξεις. Όταν, βλέπετε, η αγωνία του Μεσολογγίτη περιορίζεται στο "να πάει μπροστά ο τόπος (χωρίς τελικά να προσδιορίζονται ούτε το μπροστά, ούτε ο τόπος!), να μην μας φάει το Αγρίνιο, να φκιάσουμε πολιτισμό", χωρίς ποτέ να διερωτόμαστε τα πως και τα γιατί, λογικό είναι να προτιμηθούν οι προσωπικότητες εκείνες που δείχνουν ότι μπορούν να υποστηρίξουν αυτές τις προσδοκίες. Σκεφθείτε όμως: ποιο είναι το τελικό πολιτικό διακύβευμα; Και ποιες οι πολιτικές-κοινωνικές αντιστάσεις εκείνες που μπορούν να λειτουργήσουν ως αντισώματα, προλαμβάνοντας αντίστοιχα φαινόμενα στο μέλλον και πετυχαίνοντας την σύνθεση μιας κοινωνίας πολιτών και όχι κοπαδ-ηγετών;

Ούτε καν "ξύλινη γλώσσα"
Διαψεύστε με, αλλά κανείς εκ των δημοτικών συνδυασμών που εκ των πραγμάτων διεκδικούσαν την εξουσία (=Αναγνωστόπουλου, Κατσούλη, Μουρκούση, Πρεβεζάνου) δεν φαίνεται να είχε συμπεριλάβει στην προγραμματική διακήρυξη ή σε οποιοδήποτε φυλλάδιο, δήλωση ή αφίσα κάποια από τις "δύσκολες" και "επικίνδυνες" λέξεις όπως, ας πούμε.. Μνημόνιο, κηδεμονία, ανεργία, περικοπές προσλήψεων & χρηματοδοτήσεων, ανάγκη για διεκδίκηση & κινητοποίηση.. Και πανταχού απούσα, βεβαίως, η κριτική στον "Καλλικράτη", υποθέτοντας, λέω 'γω τώρα, ότι η ταφόπλακα της περιφερειακής ανάπτυξης ετοποθετήθη εξ ουρανού, άρα θα πρόκειται περί τμήματος θεόπνευστου σχεδίου..

Ας το ανοίξουμε, λοιπόν. Ας μιλήσουμε πολιτικά. Δεν έρχομαι σήμερα εδώ για να προτείνω λύσεις και αναλύσεις (όχι για την ώρα, τουλάχιστον). Αυτό που με νοιάζει είναι να μπορέσουμε να δούμε τα γεγονότα ως σύνολο και ως ενιαία πολιτική που ορίζεται κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Ας συ-ζητήσουμε επιτέλους. Ειδάλλως, θα συνεχίσουμε να ψάχνουμε για.. αρουραίους που ανοίγουν τρύπες στα χωράφια μας, ή για κανένα κουφάρι φέρελπι πολιτικού..


Επιστρέφοντας στους στρατηγούς
Καθότι Βατερλώ, χρειάστηκε να ψάξω λίγο περισσότερο τα του Ναπολέοντα και της τελευταίας μάχης του. Στη σύντομη έρευνά μου εντόπισα δύο ενδιαφέρουσες αντιθέσεις, τις οποίες και δεν μπορώ να αγνοήσω. Η πρώτη εξ αυτών αφορά μία ρήση του στρατηγού από το βιβλίο του "Political Aphorisms, Moral and Philosophical Thoughts" (1848).

The greater the man, the less is he opinionative, (and) he depends upon events and circumstances.

---

Όσο πιο σπουδαίος είναι ένας άνδρας, τόσο λιγότερο βασίζεται στην γνώμη του, (και) εξαρτάται από γεγονότα και περιστάσεις.

Ίσως, βέβαια, στην περίπτωσή μας να πρέπει να το διαβάσουμε ανάποδα. Τουτέστιν
"όσο πιο πολύ ένας άνδρας εξαρτάται από γεγονότα και περιστάσεις, και όχι από την γνώμη του, τόσο πιο σπουδαίος γίνεται"!

Επίσης, αναφέρεται παρακάτω: "Ο Ναπολέοντας καθυστέρησε να δώσει τη μάχη μέχρι το μεσημέρι (της 18ης Ιουνίου 1815) για να επιτρέψει στο χώμα να αφυγρανθεί". Στον αντίποδα, ο σύγχρονός του ανακοίνωσε στην πρώτη ευκαιρία την πρόθεσή του να δώσει την Μεγάλη Μάχη, χωρίς να περιμένει να ξεραθεί το μελάνι της παραίτησης του συντρόφου Jean Protestant. Φαίνεται πως σε αυτή την περίπτωση, το έδαφος ήταν ήδη έτοιμο.

Πέρα από την έκδοση
"κουκλοθέατρο του παραλόγου",
κυκλοφορεί και σε full-size
λούτρινο για το μωράκι σας

---

Κυριακή, 6 Φεβρουαρίου 2011
(αποσπασματική αναδημοσίευση από IeraPolis)
Το Βατερλώ ενός Δημάρχου
του Nano Latino

Η μεθοδική και φιλόδοξη αντιμετώπιση του Αιτωλοακαρνανικού πολιτικού πλαισίου εκτόξευσε το σημερινό μας Δήμαρχο από την αντιστασιακή γραμμή της αριστερής παρέμβασης στα κομματικά γρανάζια των θυλάκων εξουσίας επιβάλλοντας και την συμβιβαστική του γραμμή σε θέματα λαϊκής και διατοπικής διεκδίκησης. Οι παλιοί του σύντροφοι αναλισκόμενοι σε αριστερόστροφες καθάριες ιδεολογικές συναναστροφές και αποσυνδεμένοι από την καχυποψία της άκρατης πολιτικής φιλοδοξίας δεν υποψιάστηκαν τις στοχευμένες κινήσεις του επιστήθιου συντρόφου τους ούτε μπόρεσαν να προβλέψουν την ταχεία διαδρομή και εξέλιξη του στον δικομματικό πυρήνα εξουσίας.
[...]
Αυτοευνουχισμένος και άνευ επιβλητικής, δημόσιας και ουσιαστικής παρουσίας αναλώθηκε στην φτηνή ρητορεία της κομματικής επιταγής υπό τον φόβο της αλληλοϋπονόμευσης , συχνά απολογούμενος στους σκληροπυρηνικούς κομματάνθρωπους για το αριστερό του παρελθόν. Εμφαντικά προσκολλημένος στην Σώκεια αυλή προετοίμαζε με επιμέλεια την μετάβασή του στα δημοτικά πράγματα δημιουργώντας πυρήνες και συμμαχίες και αντιμετωπίζοντας με συγκατάβαση κάθε αιθεροβάμονα Μεσολογγίτικη ιδεοληψία.
[...]
Ο κομπασμός της απολίτικης καθημερινότητας και η αναιδής ανεπάρκεια του προκατόχου του, έδωσαν έδαφος στην διαπιστωμένη καπατσοσύνη του και διαμόρφωσαν υπό την <<αγία¨>> κομματική σκέπη τα εχέγγυα ενός καλού αποτελέσματος. Αινιγματικά ανέκφραστος, κενολογών και στοχευμένος άσκησε με επιτυχία την εμπορία των προεκλογικών εντυπώσεων ποδηγετώντας και πείθοντας την παρακμιακή αφασία της Μεσολογγίτικης μάζας και της αλλοτριωμένης ψηφοθηρικής της αντίληψης.
[...]
Οργανικά προσαρμοσμένος και αφουγκραζόμενος τα κοινωνικά μορφώματα και την παθολογία της βιωματικής καθημερινότητας της πόλης των οικογενειών, της αντίφασης και της ετερότητας απεμπόλησε παλαιά μίση και συμμάχησε με οικογενειακά κατάλοιπα νεκρωμένου πνεύματος και κομψευόμενης προοδευτικότητας. [...]
[...]
Το χειρότερο όλων είναι ότι ακύρωσε την πεποίθηση του μέσου δημότη στην διαφορετικότητα της νέας δημοτικής αρχής επιβεβαιώνοντας με τις επιλογές του την έλλειψη ρεαλιστικού προβληματισμού, πολιτικής αντίληψης, συνέπειας στην διαχείριση των κοινών και εντιμότητας ενεργειών και επιλογών. Προτίμησε σε ένα μήνα θητείας να ταυτιστεί με την απλοϊκότητα της κομματικής πανάκειας και τις αναξιοκρατικές της δομές, με την κραυγαλέα ανεπάρκεια και το αδηφάγο των κομματικών και οικογενειακών γκρουπούσκουλων και τη παραισθησιογόνο ηθική της κλίκας, του τυχοδιωκτισμού και των ημετέρων.

Η καλπάζουσα ασυναρτησία των δημοτικών πραγμάτων και η αποθέωση του τυχάρπαστου, μας αναγκάζει να παραιτηθούμε από κάθε αξίωση ορθής αντιπροσώπευσής μας και να επισημάνουμε ότι τα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα υπερφίαλα και αυθάδικα δείγματα παρακμιακού ευτελισμού της δημοτικών πραγμάτων θα επιφέρουν το εξόφθαλμο Βατερλώ μιας θητείας που στην αρχική της βάση συγκέντρωσε τις ελπίδες μας για κάτι καλύτερο......

---

Και εντάξει, σιχαίνομαι αυτούς που λένε.. "σ' τα 'λεγα, δεν σ' τα 'λεγα;", αλλά πως να το κάνουμε..
"Σήμερα Σάββατο επιχειρώ μια πρόβλεψη. Θα βγει Κατσούλης τσίμα τσίμα. Αντιμετωπίζω όμως με πολύ σκεπτικισμό την πιθανότητα να βρεθεί στη Δημαρχία μετά από τον υπέρτατο νυν !"

30 Οκτωβρίου 2010 στις 10:19 μ.μ.
http://www.facebook.com/pages/Σφυράκι Blog

Υποσημειώσεις
1: Λυπάμαι, φίλοι, αλλά έτσι σας συμπεριφέρονται.
2: 'Νταξ', τι να λέμε τώρα..

Ζητείται σκέψη

Από τον Νίκο Δήμου

•Μερικές φορές το βουητό γίνεται ανυπόφορο.

•Ποιο βουητό; Των κραυγών. Είπαμε πολυφωνία, αλλά εδώ πια έχουμε πολύ - παραφωνία. Όπως έλεγε και ο Βρόμικος Χάρυ: «Οι απόψεις είναι σαν τις κωλοτρυπίδες. Όλοι έχουν από μία».

•Ναι, ο καθένας έχει μία άποψη και τη διαλαλεί. Από μία για κάθε θέμα. Και τα θέματα πολλά. Έτσι, λοιπόν, ο θόρυβος γίνεται αφόρητος και η σκέψη αδύνατη.

•Για τους μετανάστες. Για το μνημόνιο. Για το κάπνισμα. Για την τρόικα. Για τους Τούρκους και τους Εβραίους. Για τα διόδια. Για το ΔΝΤ και την Ε.Ε.


•Και δεν είναι απλώς διαφορετικές. Δεν είναι απλώς αντίθετες. Είναι αντιφατικές. Η μία αναιρεί την άλλη.

•Χούντα η τρόικα για τους μεν - σωτήρια για τους δε. Ποια είναι η μέση γνώμη που θα ζητούσε ο Αριστοτέλης;

•Το θερμόμετρο του φανατισμού ανεβαίνει. Οι άνθρωποι δεν συζητούν - συγκρούονται. Ξαφνικά οι αντιθέσεις οξύνονται: οι πατριώτες γίνονται πιο πατριώτες, οι Αριστεροί πιο Αριστεροί. Οι δυναμικές μειοψηφίες εκβιάζουν καταστάσεις. Είναι αυτό για καλό ή για κακό;

•Κι όμως, οι κρίσεις χρειάζονται ψυχραιμία. Τα προβλήματα χρειάζονται ορθολογική ανάλυση. Όσο πιο σύνθετα είναι, τόσο πιο πολλή σκέψη απαιτούν. Και η σκέψη δεν ευδοκιμεί μέσα στον ορυμαγδό.

•Η σκέψη... το μεγάλο μας κενό. Δεν την έχουμε διδαχθεί, κανείς δεν μας εκπαίδευσε στη συλλογιστική, στην κριτική αντιμετώπιση των προβλημάτων. Ανάμεσα σε συναισθηματικά φορτισμένα δόγματα και μύθους μεγαλώσαμε και τώρα τα κουβαλάμε μαζί μας. Το συναίσθημα και το πάθος μας οδηγούν και συσκοτίζουν τα πάντα. Έρχεται και το συμφέρον του καθενός, που συνήθως είναι αντίθετο από το κοινό, έρχεται και ο λαϊκισμός να χαϊδέψει αυτιά και να καλλιεργήσει αντιθέσεις.

•Έχουμε πολλά ελλείμματα - του προϋπολογισμού, του ισοζυγίου πληρωμών, του δανεισμού μας. Αλλά, το πιο σημαντικό είναι το έλλειμμα κριτικής ορθολογικής σκέψης. Απροϋπόθετης - χωρίς χρωματισμούς και πειθαναγκασμούς.

•Το καράβι πλέει σε επικίνδυνα νερά, ενώ πλήρωμα και επιβάτες διαπληκτίζονται και ωρύονται. Πολύς θόρυβος, καμία ασφάλεια.

•Ηρεμήστε. Κουλάρετε. Απλοποιείστε. Αναλύστε. Προσπαθήστε να δείτε τα πράγματα όπως είναι.

•Αλλιώς, μέσα στο πανδαιμόνιο των κραυγών, θα ναυαγήσουμε και δεν θα έχουμε καταλάβει τι μας συνέβη.


Πηγή: LIFO -Πέμπτη, 03/02/2011, ΥΠΕΡΚΕΙΜΕΝΑ

ΕΚΜ - Δελτίο Τύπου για απεργία 23/2 και άνοιγμα διοδίων Γέφυρας Ρίου-Αντιρρίου

ΕΡΓΑΤΟΫΠΑΛΛΗΛΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ

Μεσολόγγι, 24//2011

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Την Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου ημέρα Γενικής Απεργίας πραγματοποιήθηκε με αρκετή επιτυχία η απεργιακή συγκέντρωση του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Μεσολογγίου και του Νομαρχιακού Τμήματος της ΑΔΕΔΥ.

Από τις προηγούμενες μέρες κλιμάκια των δύο δευτεροβάθμιων οργανώσεων είχαν πραγματικά οργώσει τους χώρους δουλειάς για να ενημερώσουν τους εργαζόμενους για την αναγκαιότητα της μέγιστης δυνατής επιτυχίας της γενικής απεργίας.



Στη συγκέντρωση εκ μέρους της Διοίκησης του Ε.Κ.Μ. μίλησε ο συνάδελφος Διον. Μπερερής, Πρόεδρος του Σωματείου Οικοδόμων Αιτωλικού και εκ μέρους του Νομαρχιακού Τμήματος της ΑΔΕΔΥ ο συνάδελφος Κώστας Κούστας. Μετά το τέλος της συγκέντρωσης οι εργαζόμενοι μετέβησαν με λεωφορεία στη γέφυρα του Ρίου – Αντιρρίου ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα της Συντονιστικής Επιτροπής φορέων – που συμμετέχει και το Ε.Κ.Μ. – για το άνοιγμα των διοδίων, διαμαρτυρόμενοι για την τιμολογιακή πολιτική της Κοινοπραξίας Γέφυρα Α.Ε.

Η μαζική παρουσία των απεργών από το Μεσολόγγι δημιούργησε κλίμα ενθουσιασμού στους συγκεντρωμένους που τους υποδέχθηκαν με θερμά χειροκροτήματα.


Στο χώρο της συγκέντρωσης απεύθυναν σύντομο χαιρετισμό ο Πρόεδρος του Ε.Κ. Ναυπάκτου – Δωρίδας Μένιος Χάρος και ο Πρόεδρος του Ε.Κ. Μεσολογγίου Γεράσιμος Θεοφιλάτος. Επίσης διαβάστηκαν ψηφίσματα συμπαράστασης από Δήμους και φορείς της περιοχής.

Το άνοιγμα των διοδίων κράτησε περίπου δύο ώρες. Πριν την αποχώρηση των συγκεντρωμένων επιδόθηκε υπόμνημα με τα αιτήματα της Σ.Ε. στους εκπροσώπους της Γέφυρας.

Το Γραφείο τύπου του Ε.Κ. Μεσολογγίου

Έτσι μεθόδευσαν την παράδοση της Ελλάδας στο ΔΝΤ

(αναδημοσίευση από τον Δρόμο της αριστεράς, Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010)

Ο Γ. Παπανδρέου, ο Γ. Προβόπουλος, η Goldman Sachs και τα κέρδη από τη χρεοκοπία.
Του Χρήστου Καραμάνου.

Τα όσα έρχονται στο προσκήνιο, σχετικά με τη διαχείριση των ελληνικών ομολόγων από την Τράπεζα της Ελλάδας, καθώς και ορισμένες άλλες κινήσεις του στενού επιτελείου του Γ. Παπανδρέου, ένα πράγμα αποδεικνύουν. Μπορεί η οικονομική κατάσταση της χώρας να ήταν ιδιαίτερα κακή, αλλά η χρεοκοπία και η παράδοση στα νύχια του ΔΝΤ και της Ε.Ε. δεν ήταν καθόλου μονόδρομος.

Όσο αναδεικνύει, αλλά και η αναταραχή που –και πάλι- προκάλεσε στο οικονομικό επιτελείο η εκ νέου κατάθεση ερώτησης από 15 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, με επικεφαλής τη Βάσω Παπανδρέου, σχετικά με τους χειρισμούς της ΤτΕ, είναι άκρως ενδεικτικά του παρασκηνίου και των μεθοδεύσεων, που ακολουθήθηκαν για να παραδοθεί η χώρα στο ΔΝΤ.

Ακόμη και μετά το φθινόπωρο του 2009 υπήρχαν άμεσα βραχυπρόθεσμες εναλλακτικές λύσεις, που θα μπορούσαν, μάλιστα, (αν υπήρχαν άλλοι πολιτικοί συσχετισμοί υπέρ του λαού) να ενταχθούν σε ένα ευρύτερο πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση, προς όφελος των εργαζομένων. Αλλά το επιτελείο του Γ. Παπανδρέου με την Τράπεζα της Ελλάδας, σε στενή συνεργασία με την Goldman Sachs, έκαναν μεθοδευμένα και συνειδητά όλες τις αναγκαίες κινήσεις, ώστε να ενταθεί η έως πνιγμού πίεση προς την οικονομία της χώρας από το χρηματιστικό κεφάλαιο και να ακυρωθούν οι όποιες εναλλακτικές δυνατότητες. Οι ευθύνες τους είναι τεράστιες, απέναντι στο λαό. Ιδού, πώς προώθησαν την εκχώρηση της χώρας στο ΔΝΤ και την Ε.Ε.:

1. Στις 5 Οκτωβρίου, την επομένη ακριβώς του εκλογικού θριάμβου του ΠΑΣΟΚ, ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας Γ. Προβόπουλος, ο οποίος από πριν από τις εκλογές βρισκόταν σε συνεννόηση με τον Γ. Παπανδρέου και τον Γ. Παπακωνσταντίνου, προβαίνει σε μια αδιανόητη κίνηση. Επιτρέπει τις «ανοιχτές πωλήσεις» των ελληνικών ομολόγων, διευρύνοντας το χρόνο εκκαθάρισης (δηλαδή πληρωμής) των πωλήσεων, που ήταν τρεις ημέρες κατά 10 επιπλέον ημέρες. Στη συνέχεια δε, περιορίζει τις όποιες ποινές, σε περίπτωση που η συναλλαγή δεν εκκαθαρισθεί ούτε καν μετά την παρέλευση των 10 ημερών. Οι κινήσεις αυτές ανοίγουν το δρόμο στην υποτιμητική κερδοσκοπία πάνω στα ελληνικά ομόλογα.
   
   Η αξία τους μπορεί να χειραγωγείται από τους διαχειριστές των μεγάλων κεφαλαίων και να πέφτει διαρκώς, ενώ την ίδια στιγμή εκτοξεύονται τα επιτόκια δανεισμού της χώρας (spreads) καθώς και τα ασφάλιστρα του χρέους (CDS), αποφέροντας τεράστια κέρδη στο χρηματιστικό κεφάλαιο. Ενώ, την ίδια στιγμή, η χώρα «πνίγεται» από τα επιτόκια δανεισμού, όπως ζήσαμε την προηγούμενη περίοδο. Χωρίς αυτή τη διευκόλυνση των 10 ημερών και την επί της ουσίας ακύρωση των ποινών, σε περίπτωση μη εκκαθάρισης, όλο αυτό το παιχνίδι δεν θα μπορούσε να παιχτεί. Άξιος ο (ευμεγέθης) μισθός του κ. Προβόπουλου -που τυγχάνει και καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας.
   
   
2. Στις 3 Νοεμβρίου 2009 έγινε ένα, ιδιαίτερης σημασίας, γεύμα εργασίας μεταξύ τού πρωθυπουργικού επιτελείου, παρόντος του Γ. Παπανδρέου, με την κεντρική διοίκηση της Goldman Sachs. Υπάρχει σχετικό ρεπορτάζ στον Δρόμο (φ. 2, σελ. 6-7). Η Goldman Sachs συντονίζει τις διαδικασίες διαχείρισης του ελληνικού δημόσιου χρέους στις διεθνείς αγορές, επικεφαλής ενός κονσόρτσιουμ 21 τραπεζών. Την ίδια στιγμή, η Goldman Sachs ποντάρει τεράστια κεφάλαια στη χρεοκοπία της Ελλάδας. Το τι διαμείφθηκε στη συγκεκριμένη σύσκεψη δεν έγινε γνωστό, αλλά η κατεύθυνση είναι προφανής και επιβεβαιώνεται από τα γεγονότα: προς τη χρεοκοπία ή την ελεγχόμενη χρεοκοπία.
   
   Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Γ. Παπανδρέου, παρακάμπτοντας στην περίπτωση αυτή τις διαδικασίες της ανοιχτής διακυβέρνησης και τα βιογραφικά, έχει τοποθετήσει επικεφαλής του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους, τον Π. Χριστοδούλου, πρώην στέλεχος της ίδιας της Goldman Sachs.
   
   
3. Η Goldman Sachs αναλαμβάνει, υποτίθεται, να βρει εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης του ελληνικού δημόσιου χρέους. Στην πραγματικότητα, σταθερά προσανατολισμένη στη γραμμή της χρεοκοπίας, πετυχαίνει να «κάψει» κάθε τέτοια δυνατότητα. Αυτό έγινε με το ενδεχόμενο αγοράς ομολόγων από την Κίνα. Το ίδιο έγινε στα μέσα Φλεβάρη, με την περίπτωση αγοράς ελληνικών ομολόγων ύψους 20 δισ. ευρώ από αυστραλιανό fund με επιτόκιο 4,4% - πολύ καλύτερο από το 6-7% που έδιναν τότε οι λεγόμενες αγορές Υπάρχει, επίσης, σχετικό ρεπορτάζ στον Δρόμο (φ. 8, σελ. 6-7) όπου δημοσιεύεται και αντίγραφο της σχετικής επιστολής. Έχοντας κλείσει όλες αυτές τις «οδούς διαφυγής» η προσφυγή στο «μηχανισμό στήριξης της Ε.Ε. και του ΔΝΤ» μπορούσε να παρουσιαστεί ως μονόδρομος. Στις 3 Μάρτη ανακοινώθηκε το πρώτο πακέτο σκληρών αντιλαϊκών μέτρων από την κυβέρνηση (μείωση μισθών, αύξηση ΦΠΑ στο 21%, άνοιγμα ασφαλιστικού) και στις 25 Μάρτη πάρθηκε η απόφαση για τη δημιουργία του «μηχανισμού στήριξης» από ΔΝΤ και Ε.Ε.
   
   
4. Όμως, ακόμη και όλη αυτή η μεθόδευση δεν ήταν αρκετή. Χρειαζόταν να γίνει και η κατάλληλη μεθόδευση για την ενεργοποίηση του «μηχανισμού στήριξης». Έτσι, λίγες μέρες μετά τις 6 Απριλίου, υπάρχει εκείνη η διαβόητη δήλωση κυβερνητικού αξιωματούχου, που αμέσως έκανε το γύρο του κόσμου, ότι η Ελλάδα θα ζητήσει την αναθεώρηση του μηχανισμού, καθώς δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα κριτήριά του. Γίνεται χαμός! Τα spreads να εκτινάσσονται και το χρηματιστήριο καταρρέει.
   

Σε λίγες μέρες, στις 23 Απριλίου, ο Γ. Παπανδρέου ανακοινώνει την προσφυγή στο «σίγουρο λιμάνι» του ΔΝΤ και της Ε.Ε. Στις 6 Μαΐου ψηφίζεται το επαίσχυντο Μνημόνιο, από τη Βουλή. Η κρίσιμη δήλωση της 6ης Απριλίου, αυτή που πυροδότησε τον τελικό γύρο για την προσφυγή σε ΔΝΤ και Ε.Ε., δεν έγινε επίσημα γνωστό από ποιο κυβερνητικό στέλεχος προήλθε. Όλες, όμως, οι πληροφορίες συγκλίνουν στον Π. Χριστοδούλου, όπως προαναφέρθηκε, στενό συνεργάτη του Γ. Παπανδρέου.

Να φύγουν, να εκδιωχθούν
Τα στοιχεία που παραθέτουμε είναι συγκεκριμένα και αδιάψευστα. Η έλευση του ΔΝΤ και της Ε.Ε. δεν ήταν αναπόφευκτη. Η τρόικα εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα, με βάση την προδοτική μεθόδευση του στενού πρωθυπουργικού κέντρου και τη συνεργασία της Τράπεζας της Ελλάδας. «Αρχιτέκτονες» της μεθόδευσης δύο κεντρικοί κόμβοι του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού: Το χρηματιστικό κέντρο με πυρήνα την Goldman Sachs και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που παράρτημα της αποτελεί η Τράπεζα της Ελλάδας. Ο αμερικανικός και ο ευρωπαϊκός παράγοντας (με προεξάρχον το γερμανικό χρηματιστικό κεφάλαιο που, ουσιαστικά, διοικεί την ΕΚΤ) σχεδίασαν και οι Παπανδρέου, Προβόπουλος και λοιποί εκτέλεσαν. Είναι αυτονόητο το αίτημα: να παραιτηθούν, να φύγουν, να εκδιωχθούν. Δεν έχουν καμιά θέση στην ελληνική πολιτεία.

Η ΤτΕ δεν άκουγε τη Νομική της Υπηρεσία!
Είναι χαρακτηριστικό αυτό που αναφέρεται σε ερώτηση που κατέθεσαν στη Βουλή 15 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, με επικεφαλής τη Βάσω Παπανδρέου. Ανάλογη ερώτηση είχαν καταθέσει και πριν από δύο μήνες, ενώ ερώτηση έχει καταθέσει και ο Π. Λαφαζάνης. Οι απαντήσεις του υπουργού Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου, καθώς και τα στοιχεία που επικαλείται ως απάντηση η ΤτΕ, είναι «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε».
Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ανταπαντώντας σε αυτήν την παρελκυστική τακτική, επικαλούνται τέσσερις γνωμοδοτήσεις της Νομικής Υπηρεσίας της ΤτΕ (30/12/2009, 01/02/2010, 04/02/.2010 και 11/02/2010), που επισημαίνει «τον κίνδυνο υποτιμητικής κερδοσκοπίας και χειραγώγησης που δημιουργεί η κατάργηση του υποχρεωτικού πλειστηριασμού και η παράλληλη κατάργηση του διακανονισμού των συναλλαγών τρεις (3) ημέρες μετά την συναλλαγή (Τ+3) με την εισαγωγή τεχνικών διακανονισμού που ισχύουν σε μη οργανωμένες αγορές (OTC), όπως η ανακύκλωση των συναλλαγών για δέκα (10) εργάσιμες ημέρες, μετά το Τ+3 και την κατάργηση των κυρώσεων για μη διακανονισμό των συναλλαγών και πέραν αυτής της περιόδου». Η νομική υπηρεσία της ΤτΕ, αντίθετα, είχε προτείνει «την αυστηριοποίηση των κυρώσεων που προβλέπει ο Κανονισμός του Συστήματος Αϋλων Τίτλων, για να μπορούν να λειτουργούν, αποτρεπτικά, για πράξεις κερδοσκοπίας».

Η δικαίωση του Δρόμου
Όπως αναφέρουμε και παραπάνω, ο Δρόμος, με διαδοχικά ρεπορτάζ, έχει προσπαθήσει να αποκαλύψει την όλη μεθόδευση.
Ειδικά αναφέρουμε τα ρεπορτάζ της 27ης Φεβρουαρίου του 2010 (φ. 2, σελ. 6-7) με τίτλο τα Goldman boys του ΠΑΣΟΚ και της 10ης Απριλιου 2010 (φ. 8, σελ. 6-7) με τίτλο Ένοχη σιωπή για ένα εκκολαπτόμενο colpo grosso. Αξιοπρόσεκτη, επίσης, είναι η αναφορά στα «παράδοξα του 20ετούς ομολόγου» στο άρθρο Πανωλεθρία ο θρίαμβος των Βρυξελλών (φ. 7, σελ. 6). Συστήνουμε στους αναγνώστες μας να τα ξαναδούν.

ΚΙΜΠΙ - Εξήντα γιατί (ζητούν απαντήσεις)

Παρακολουθούμε τον ΚΙΜΠΙ εδώ και πολλά χρόνια, και σίγουρα υπάρχουν δεκάδες κείμενά του που αξίζουν τουλάχιστον της προσοχής μας. Αναδημοσιεύω το τελευταίο.. Ίσως να μπορούμε να σχολιάσουμε κάποιες από αυτές τις ερωτήσεις, όμως σίγουρα, οι περισσότερες θα μείνουν αναπάντητες..

(αναδημοσίευση από kibi-blog.blogspot.com)

---

Εξήντα Γιατί
του ΚΙΜΠΙ

Λένε πως το σημαντικότερο δεν είναι να διαθέτεις τις σωστές απαντήσεις, αλλά να θέτεις τις σωστές ερωτήσεις. Στους 16 μήνες της ζωής μας με το χρέος έχουν συσσωρευτεί χιλιάδες τέτοιες ερωτήσεις, εκατοντάδες «γιατί» στα οποία οι πολιτικοί «παιδαγωγοί» της κοινωνίας, οι «εκπαιδευτές» μας στη λιτότητα και στον μαρασμό, έχουν αποφύγει επιμελώς να απαντήσουν. Ίσως γιατί ποτέ δεν τέθηκαν με την ένταση και με τη σαφήνεια που επιβάλλει η συγκυρία. Ιδού μερικά από τα «γιατί» της προσωπικής μου συλλογής.

Γιατί είναι αδιανόητη η στάση πληρωμών προς τους πιστωτές της χώρας, αλλά είναι αυτονόητη η στάση πληρωμών προς τους μισθωτούς και προς το κοινωνικό κράτος; Γιατί είναι απλό να «σπάσουν» τα συμβόλαια με τους μισθωτούς του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ, ενώ είναι αδύνατο να επανεξεταστούν οι τοκογλυφικοί όροι των συμβάσεων με τους δανειστές του κράτους; Γιατί είναι κοινωνικά δίκαιο να μειωθούν οι μισθοί, αλλά είναι άδικο να αθετήσουμε τις δεσμεύσεις μας προς τη Διεθνή της τοκογλυφίας; Γιατί είναι οδυνηρό να καταρρεύσουν μερικές τράπεζες, αλλά είναι ανώδυνο να οδηγηθεί σε μαρασμό η κοινωνία; Γιατί είναι «αναπτυξιακό» μέτρο να μειώνεται η φορολογία των επιχειρήσεων, ενώ ταυτόχρονα αυξάνεται η φορολογία μισθωτών και καταναλωτών; Γιατί διευκολύνονται οι απολύσεις εργαζομένων, ενώ δεν προβλέπεται «απόλυση» εργοδοτών για ανικανότητα να διαχειριστούν τις επιχειρήσεις τους και στην ευημερία και στην κρίση; Γιατί στο τέλος του μισθού και της σύνταξης μένει πάντα τόσος πολύς μήνας;


Γιατί η επιχείρηση «διαφάνεια» δεν επεκτείνεται σε όλες τις συμβάσεις του κράτους με ξένες και εγχώριες επιχειρήσεις που επιβάρυναν το κρατικό χρέος; Γιατί η κυβέρνηση δεν διεκδικεί εδώ και τώρα τις γερμανικές αποζημιώσεις, ενώ προτιμά να «αξιοποιήσει» την περιουσία του Δημοσίου; Γιατί η κυβέρνηση δεν αρνείται εδώ και τώρα το μέρος του χρέους που αντιστοιχεί σε συμβάσεις προμηθειών αποδεδειγμένα πνιγμένες στη μίζα (Siemens, C4I, υποβρύχια); Γιατί το κράτος δεν ανακτά τις κρατικές επιδοτήσεις που εξέθρεψαν τις μαϊμού επενδύσεις που η επιχειρηματική ελίτ μετέτρεψε σε πολυτελή κατανάλωση ή καταθέσεις στο εξωτερικό; Γιατί στις αλλεπάλληλες «επιχειρήσεις κάθαρσης» οι εμπλεκόμενοι ιδιώτες χρυσοκάνθαροι βρέθηκαν στο απυρόβλητο; Γιατί οι εξεταστικές και τα δικαστήρια βλέπουν μόνο ευθύνες κρατικών λειτουργών, άντε και μερικών πολιτικών με παραγεγραμμένα αδικήματα; Γιατί για το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου δεν βρέθηκε ούτε ένας επιχειρηματίας στη φυλακή, αλλά μόνο η ανακρίτρια που τους έλεγχε (κι αυτή για άλλο, άσχετο αδίκημα); Γιατί τιμωρείται εύκολα το χέρι που παίρνει, αλλά ποτέ το χέρι που δίνει; Γιατί το κράτος αλλάζει ακόμα και τον κώδικα κυκλοφορίας για να εγγυηθεί τα κέρδη των εργολάβων των εθνικών οδών; Γιατί είναι «έξυπνο» να απογυμνώνεις το κράτος από περιουσιακά στοιχεία; Γιατί είναι δίκαιο να παραδίδεις την επόμενη γενιά Ελλήνων έκθετη, μ’ ένα κράτος ουσιαστικά χρεοκοπημένο και υποθηκευμένο στους πιστωτές του, στην επόμενη κρίση χρέους;

Γιατί η Goldman Sachs ήταν διαρκώς παρούσα στη δημιουργική λογιστική της προηγούμενης δεκαετίας; Γιατί οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. την προτιμούσαν σταθερά ως σύμβουλο στα τρικ απόκρυψης του χρέους; Γιατί η Μέρκελ βγάζει φλύκταινες από τότε που αποκαλύφθηκε ο ρόλος της «τράπεζας που κυβερνά τον κόσμο»; Γιατί τα αφεντικά της Goldman Sachs «την έπεσαν» από την πρώτη στιγμή στη νέα κυβέρνηση και στον Γ. Παπανδρέου προσωπικά, πρόθυμα να προσφέρουν και πάλι τις υπηρεσίες τους; Γιατί ο πρωθυπουργός απέρριψε πέρυσι την πρότασή τους για ένα πρόγραμμα διαχείρισης του χρέους μέσω «αξιοποίησης και τιτλοποίησης της περιουσίας» του Δημοσίου, αλλά τώρα την προωθεί; Αλλά, και γιατί στον οργανισμό διαχείρισης του χρέους επελέγη άνθρωπος με θητεία στην Goldman Sachs; Γιατί στα τέλη του προηγούμενου μήνα βρέθηκε πάλι στην Αθήνα ο Νο2 της σκοτεινής τράπεζας; Και γιατί δεν ακούστηκε «κιχ» για τις επαφές του με τραπεζίτες και κρατικούς αξιωματούχους, λες κι έκανε απλώς τουρισμό; Γιατί η πρόταση της «Τράπεζας» για αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας επανήλθε στο τραπέζι μέσω τρόικας; Αλλά και γιατί ο «καλός» Τόμσεν του ΔΝΤ υποστηρίζει την «αξιοποίηση» της δημόσιας περιουσίας, ενώ ο «κακός» Ντερούζ της Κομισιόν θέλει την «πώλησή» της;



Γιατί οι μόνοι που σώζονται εδώ και τρία χρόνια, από το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, είναι οι τραπεζίτες; Γιατί ήταν εύκολο και απλό για τις κυβερνήσεις Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ να τους διαθέσουν 85 δισ. ευρώ (μέχρις ώρας), ενώ ήταν αδύνατο να αφήσουν άθικτες συντάξεις και μισθούς; Γιατί η κυβέρνηση αύξησε από τα 10 στα 30 δισ. το πακέτο των κρατικών εγγυήσεων δανεισμού για τις τράπεζες; Και γιατί οι τράπεζες «σνομπάρουν» το πακέτο αυτό, σαν να μην το έχουν ανάγκη; Γιατί προτιμούν να συνεχίσουν να δανείζονται από την ΕΚΤ, έχοντας αντλήσει πάνω από 96 δισ. ευρώ με επιτόκιο 1%; Γιατί τρέμουν στην ιδέα ότι, αν πάρουν λεφτά από τις κρατικές εγγυήσεις, το κράτος θα «κατσικωθεί» για χρόνια στις διοικήσεις τους; Γιατί λιποθυμούν οι τραπεζίτες στην ιδέα μιας αναδιάρθρωσης και, τελικά, μερικής διαγραφής χρέους; Και γιατί η κυβέρνηση τους διαβεβαιώνει με τόσο πάθος ότι αυτό το ενδεχόμενο αποκλείεται; Γιατί καθυστερούν τα τεστ αντοχής των τραπεζών; Γιατί δεν πρόκειται να δούμε αποτελέσματα πριν από την απόφαση της ευρωπαϊκής Συνόδου Κορυφής του Μαρτίου για τη «συνολική λύση» της κρίσης στην Ευρωζώνη;

Γιατί οι τραπεζίτες, φανατικοί των «αναδιαρθρώσεων» κατά τα άλλα, διαμηνύουν ότι συγχωνεύσεις και εξαγορές δεν γίνονται αν δεν γίνουν «μεταρρυθμίσεις» που να διευκολύνουν το κόστος τους; Γιατί οι τραπεζίτες είναι οι βασικοί εισηγητές προς την τρόικα ρυθμίσεων μείωσης του εργατικού κόστους και του κόστους των απολύσεων; Γιατί ο πατριωτισμός τους δεν έκανε τίποτα για να αποτρέψει την εκροή καταθέσεων άνω των 30 δισ. (τα μισά στο εξωτερικό) από το 2010 μέχρι σήμερα; Γιατί δεν πρόσφεραν ένα στοιχειωδώς ελκυστικό επιτόκιο, έστω στο ύψος του πληθωρισμού, στις προθεσμιακές καταθέσεις για να αποτρέψουν τη βουτιά του 2010; Γιατί η κυβέρνηση αναλαμβάνει προθύμως να πληρώσει τα σπασμένα, προσφέροντας εγγυήσεις ποσού ακριβώς αντίστοιχου με τις εκροές; Και γιατί προστρέχει αρωγός των τραπεζών, με το φόβητρο των φορολογικών ελέγχων και του πόθεν έσχες για όσους μετέφεραν τον μικρό ή μεγάλο «κουμπαρά» τους στην αλλοδαπή; Γιατί οι κρατικές και ημι-κρατικές τράπεζες (Αγροτική και ΤΤ) είναι μονίμως οι δακτυλοδεικτούμενες ως προβληματικές, ενώ οι άλλες, τάχα μου, σκάνε από υγεία; Κι αν σκάνε από υγεία, γιατί κλαιγόντουσαν ότι καταρρέουν μέχρι τη συμφωνία για το μνημόνιο;


Γιατί η Ελλάδα κυβερνάται από πέντε οικογένειες πολιτικών; Γιατί το μόνο κλειστό επάγγελμα που δεν «ανοίγει» είναι αυτό του πολιτικού; Γιατί στον δημόσιο βίο (Βουλή, κυβέρνηση, υπουργεία, κρατικά αξιώματα, διοικήσεις ΔΕΚΟ, τράπεζες) ανακυκλώνεται η ίδια «παρεούλα» προσώπων, σε εναλλασσόμενους ρόλους; Γιατί οι κυβερνήσεις κάθονται «κότες» στα ευρωπαϊκά fora; Γιατί αποφεύγουν σαν τον διάολο το λιβάνι τα βέτο; Γιατί δεν ζητούν συγγνώμη από την κοινωνία για τον εγκλωβισμό της στα καταρρακωμένα ευρωπαϊκά και εκσυγχρονιστικά οράματα; Γιατί κάθονται σούζα στους ευρωατλαντικούς ηγεμόνες; Γιατί ποτέ δεν τόλμησαν να αξιοποιήσουν μέχρι τέλους εναλλακτικές συμμαχίες (Κίνα, Ρωσία); Γιατί ακολούθησαν πειθήνια τους επικίνδυνους ευρωατλαντικούς εταίρους σε όλους τους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς τους (Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ); Γιατί ακόμη και σήμερα, στη συγκυρία της κρίσης χρέους, απεμπολούν το έσχατο όπλο της χρεοκοπίας; Γιατί προτιμούν την κατά Μέρκελ ελεγχόμενη χρεοκοπία; Γιατί οι πολιτικές προτεραιότητες της γερμανικής πολιτικής ελίτ είναι υπέρτερες ακόμα και από τις δικές τους;

Και γιατί η ελληνική κοινωνία διαψεύδει τις μεγάλες προσδοκίες; Γιατί αντιδρά φοβισμένη και πνιγμένη στις ενοχές; Γιατί έχει πιστέψει τη βλακεία «μαζί τα φάγαμε»; Γιατί έχει χάσει την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθησή της; Γιατί ο εκμαυλισμός ενός μεγάλου, πλην μειοψηφικού, της τμήματος έχει πνίξει στις τύψεις την πλειοψηφία της; Γιατί ο αμοραλισμός της ελίτ έχει στιγματίσει ηθικά όλο το κοινωνικό σώμα; Γιατί τα Μέσα Ενημέρωσης, αν και παραπαίοντα στην κρίση τους, φέρονται ως κυρίαρχη, καθεστωτική δύναμη; Γιατί επιτίθενται με φανατισμό σε κάθε κοινωνική αντίδραση; Γιατί αστυνομεύουν τις συνειδήσεις των ανθρώπων; Και γιατί οι άνθρωποι δεν αντιδρούν δραστικά σ’ αυτή την αστυνόμευση; Γιατί δεν βλέπουν εναλλακτική λύση στην πολιτική; Και γιατί τροφοδοτούν μαζικά το «κόμμα της άρνησης», της αποχής, του λευκού και του ακύρου; Γιατί δεν έχουν καμία προσδοκία ούτε από τα συνδικάτα; Γιατί δεν είναι στους δρόμους να υπερασπιστούν τα αυτονόητα; Γιατί αισθάνονται ανήμποροι να αποσπάσουν, έστω μια μικρή ηθική νίκη έναντι της εξουσίας, των Αθηνών, των Βρυξελλών και των περιχώρων; Και γιατί η Αθήνα δεν έγινε Κάιρο;

Αυτό είναι ένα δείγμα 60 (αν τα έχω μετρήσει σωστά) «γιατί» από την πολύ πιο πληθωρική προσωπική μου συλλογή. Μερικά είναι, φυσικά, ρητορικά. Πολλά, όμως, χρήζουν απαντήσεων. Τα απευθύνω σε οποιονδήποτε θεωρεί εαυτόν αρμόδιο ή απλώς ικανό να τα απαντήσει. Σοβαρά. Απαντήσεις στα «γιατί» του τύπου «γιατί κλάνει το γατί κι έχει η γάτα μου ένα αυτί» απορρίπτονται ως ανεπαρκείς.

Εκδήλωση - συζήτηση στο Μεσολόγγι με θέμα «Η οικονομική κρίση και οι εναλλακτικές προτάσεις διεξόδου»

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Η Πολιτική Κίνηση του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΤΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑΣ Ι.Π. ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ διοργανώνει εκδήλωση – συζήτηση την Κυριακή 20/2/2011 και ώρα 11:00 π.μ. στο Εργατικό Κέντρο Μεσολογγίου.

Θέμα: «Η οικονομική κρίση και οι εναλλακτικές προτάσεις διεξόδου»

Θα μιλήσει ο καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΗΛΙΟΣ, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας και υπεύθυνος Οικονομικής Πολιτικής του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ.
Πολιτική Κίνηση ΣΥΝ Ι.Π. Μεσολογγίου

---

Ο Γ. Μηλιός είναι καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας του Εθνικού Μετσοβίου Πανεπιστημίου και έχει συγγράψει δεκατρία (13) βιβλία & μονογραφίες, κυρίως πολιτικής οικονομίας (Εκπαίδευση και Εξουσία, Η θεωρία του Μαρξ για τον καπιταλισμό. Πλευρές μιας θεωρητικής και πολιτικής ρήξης, Ο ελληνικός κοινωνικός σχηματισμός: Από τον επεκτατισμό στην καπιταλιστική ανάπτυξη, κ.α.) και περίπου 298 δημοσιεύεις σε διάφορες εκδόσεις και περιοδικά.


Από ένα σχόλιό του στην Αυγή, 28/02/2010:

Σύμφωνα με στοιχεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για το 2009 (International Monetary Fund, World Economic Outlook Database-October 2009), το κατά κεφαλή Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν σε δολάρια διεθνούς αγοραστικής δύναμης (Purchasing Power Parities) ήταν για την Ελλάδα 30.856 $, για την Ισπανία 29.527 $, για την Ιρλανδία 39.441 $, για τη Γερμανία 34.219 $ και για τη Γαλλία 33.744 $.

Βλέπουμε λοιπόν ότι οι PIGS δεν είναι «φτωχές χώρες». Η Ελλάδα έχει επίπεδο ανάπτυξης που αντιστοιχεί στο 91,4% του επιπέδου ανάπτυξης της Γαλλίας και στο 90,2% εκείνου της Γερμανίας. Μάλιστα, η Ιρλανδία έχει ψηλότερο κατά κεφαλή ΑΕΠ και από τις δύο χώρες του «ευρωπαϊκού πυρήνα».

Κουίζ για τους αναγνώστες: Γιατί ο μέσος μισθός στην Ελλάδα είναι το 66,8% του γαλλικού και το 73,3% του αντίστοιχου γερμανικού; Επιπλέον, αυτού δοθέντος, γιατί η κυβέρνηση εμμένει στην εξοικονόμηση πόρων, κυρίως μέσω της περαιτέρω μείωσης των μισθών;

(Για λόγους εθνικής ενότητας, ασφαλώς! Όπως σε εκείνη την «παραβολή» του Μπρεχτ: Ο ψαράς λέει στο σκουλήκι: -Πάμε για ψάρεμα;)

Σας αφήνω με ένα μικρό video από παλαιότερη ομιλία του Γ. Μηλιού στο Αιγάλεω (28 Απριλίου 2010):

Ο ΣΕΒ (Σύνδεσμος Ειλικρινών Βιομηχάνων) αγωνιά και αγωνίζεται!

Θα επανέλθουμε λίαν συντόμως..

Το μοιρολόγι του Πανάγου

Ίσως να ήταν απρεπές.. Ίσως να κατηγορηθώ δια μεροληψία, για την οποία και θα δηλώσω ένοχος. Ίσως, λέγω, πάλι να ειπωθεί ότι φέρνω την καταστροφή και τρομοκρατώ άνευ λόγου και ουσίας. Πιθανώς..

Το Σφυράκι συνέθεσε άσμα λυρικόν, τεχνικής αθλίας και αξίας μηδαμινής, θέλοντας να αποτίνει φόρο τιμής (και σίγουρα όχι υποτέλειας) στην παναγιότητά του. Τις ξέρει.. Ενδεχομένως να βρει την αξία του, όπως άλλωστε όλα τα καλλιτεχνήματα υψηλής δημιουργίας, στο μέλλον..

Το μοιρολόγι του Πανάγου

---

Σήμερον μαύρος ουρανός
σήμερον μαύρη μέρα,
σήμερον καθαιρέσανε
τον μέγα βασιλέα.
Σήμερον όλοι θλίβονται
και τα βουνά λυπούνται.

Τώρα στα Τάρταρα της γης, τα κρυοπαγωμένα,
μοιρολογούν οι λυγερές και κλαίν' τα παλικάρια:
Τάχα να στέκει ο ουρανός, να στέκει ο Απάνου Κόσμος,
να στέκουν τα χοροστασιά, σαν που ήτανε και πάντα,
να λειτουργιώνται οι εκκλησιές, να ψέλνουν οι παπάδες;


Πανάγο..
Δε σο’ ‘μοιαζε, λεβέντη μου, στης μαύρη γης για να ‘μπεις,
μον’ σο’ ‘μοιαζε να κάθεσαι σε όμορφο τραπέζι,
να τραγουδείς να χαίρεσαι, να σε κερνούν να πίνεις.
Εσύ και τα συντρόφια σου, κι όλ' οι αρχονταραίοι
Και τιμιότερ' όλων σας, δυο μαύροι αρουραίοι

Μα ήσουν καλός, ήσουν χρυσός, είχες τις χάρες όλες.
Ούλοι σε παραδέχονταν, εχθροί, φίλοι και ξένοι

Στη μια γωνιά να στέκονται, στο ίδιο το τραπέζι
Και να κοιτούν το θάμπωμα, τον καπετάνιο Ήλιο
Να μνημονεύουν τον καιρό που ήσουνα Βεζίρης
Και το σαράι παράτησες και ήρθες να γίνεις Μπέης

Εσύ στο θρόνο καθιστός, να δίνεις διαταγές
(σύμφωνα πάντα, βέβαια, και με τις.. οφειλές)
Και στα πρωτοπαλίκαρα να δίνεις εντολές

"Ωρέ Δημήτρη άρχοντα, σε κιότεψε τ' αγιάζι;
Σύρε να φέρεις κούτσουρα και ζέστανε το τζάκι
Κι αν λέρωσες τα χέρια σου, κράτα για το κονάκι
Γιατί 'ναι δύσκολοι καιροί, και ο αγέρας όλο αλλάζει"


Πανάγο.. Αυγερινέ
Αυτού που πας στη Μαύρη Γης, αυτού που πας στον Άδη,
μην μας ξεχάσεις, Δήμαρχε, και μη μας λησμονήσεις,
(για το δικό σου το καλό, μην μας τηλεφωνήσεις)

γιατί λυπούνται τα παιδιά και κλαίν και λαχταρίζουν,
που μείναμε στην ορφανιά, στον Κάμπο ξαπλωμένα.
Κατάρες στο ασκέρι μας, τις τύχες μας ορίζουν
πουθ' άλλοτε θα λάχουμε άρχοντα σαν εσένα;

Το δις εξαμαρτείν.. (Ανικανότητα ή... κάτι άλλο;)

(αναδημοσίευση από τον Αβόλευτο)

Τι να πρωτοπεί κανείς για τη νέα δημοτική αρχή στο δήμο Μεσολογγίου. Χρυσάφι πιάνουν και γίνεται σκατά γίνεται!

Είναι πάγια αρχή όταν κάτι δουλεύει καλά τότε δεν το πειράζεις πάς παρακάτω να φτιάξεις κάτι που δεν δουλεύει. Δεν μπορούμε να εξηγήσουμε πώς οι νέες τεχνολογίες πάνε κατά διαόλου ή κρύβεται κάποια σκοπιμότητα!

Δεν φτάνει που πήραν μία ιστοσελίδα αισθητικά σωστή (κατα γεννική ομολογία) είπαν να τη...

διαλύσουν κιόλας για να φτιάξουν καινούρια λέει.

Αυτό όμως που δεν κατάλαβαίνουμε είναι για ποιο λόγο τοποθετήθηκαν λέξεις κλειδιά στις μετα-πληροφορίες της ιστοσελίδας που μόνο θυμηδία προκαλούν.

Δείτε την εικόνα.

Ο λόγος για τα keywords που είναι οι λέξεις κλειδιά για με τις διάφορες μηχανές αναζήτησης (google, yahoo κλπ)

Αδυνατούμε να καταλάβουμε τι δουλειά έχουν οι βουλευτές του νομού η ΤΕΡΝΑ και η ΓΕΦΥΡΑ και όπως πάντα η ΑΙΧΜΗ και διάφοροι άλλοι μαϊντανοί όπως βλέπετε παραπάνω. Τελευταίος και καταϊδρωμένος βέβαια έρχεται ο Ψαράκης!!! Τλι έγινε κ. Πικατσου όλοι αυτοί μήπως σε αβαντάρανε για να πάρεις το δήμο μήπως; μήπως σε χρηματοδοτήσανε;... 'ολα μας περνάνε από το μυαλό. Και για να μην συνεχίζεις να εξαπατάς τον κόσμο του δήμου Μεσολογγίου, και πες την αλλήθεια μήπως και γλυτώσεις το κραξιμο....

ΥΓ: Και επειδή μόλις δείτε την ανάρτηση στο δήμο θα τρέξουν να αντικαταστήσουν ή θα κατεβάσουν τη σελίδα (http://www.messolonghi.gr/) γιαυτό για να προλάβετε ανοίξτε το Internet explorer πηγαίνετε στο μενού προβολή και μετά πατήσετε προέλευση. και θα δείτε τα μεγαλεία τους! Ευτυχός που ο δήμαρχος είναι και της πληροφορικής!!!

Ο τεχνολόγος Δημότης!

Σχόλιο από Σφυράκι: Η μεγάλη "πλάκα" είναι ότι αδίκως καρφώνονται και περιπλέκονται τα δεδομένα. Οι πληροφορίες "meta" είναι το ήσσονος σημασίας κριτήριο μίας μηχανής αναζήτησης, επομένως, τζάμπα ο κόπος!!

το Τρίγωνο των Πανούργων

Αυτό που με νοιάζει συνήθως είναι να βλέπω τα πως και τα γιατί, να πείθω και να μιλάω με επιχειρήματα, όχι με σαθρά οικοδομημένες λασπολογίες και κουβέντες του βούρκου.

Γενικά , δεν πιστεύω εγώ στα κουτσομπολιά.. Δεν είναι του στιλ μου, όσο πολύ κι αν γουστάρω να ακούω για τις λαμογιές, τα τερτίπια και τα οικονομικά καμώματα των διοικούντων. Και να πω την αλήθεια μου, δεν έχω και καμία σπουδαία πληροφόρηση που να μου παρέχει τέτοια δεδομένα.

Έκανα, ωστόσο, μία υπόθεση. Πώς καμιά φορά τα φέρνει η τύχη, βρε παιδί μου, και ε.. κοντά σιμά μαζεύονται όσοι κάνουνε χωριό.. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα, όμως, να με διορθώσετε:

1. Η νεόδμητη πολυκατοικία επί των οδών Βαρνακιώτη και Τραυλαντώνη (η οποία σημειώνεται στον χάρτη με την κωδική ονομασία "οικία Π. Κατσούλη") δεν είναι κατασκευής Κοταντάκη;
2. Η σχετικά νέα πολυκατοικία επί των οδών Βαρνακιώτη και Λιακατά (η οποία σημειώνεται στον χάρτη με τον χαρτογραφικό όρο "οικία Ι. Ψαράκη") δεν είναι κατασκευής Κοταντάκη;

Με αφιέρωση στην αγαπητή Sara kai Mara.. :)

Μία ανταπόκριση από την απεργία πείνας

ανταπόκριση από την οργανωμένη

διαμαρτυρία των
300 απεργών πείνας

Πήγα. Ναι, κι εγώ. Βεβαίως, γιατί να μην πάω; Αφού το αποφάσισα. Τι εννοείς πότε; Νομίζω χτες. Δέκατη πέμπτη. Ναι, είδες; Τι ειρωνεία, που να το δεις; Κι όμως.. Δεν είχα πάει και πέρασα. Δύο ωρίτσες, μη φανταστείς. Χεχε, ναι, κανονικά, μοίρασα, άκουσα, έδωσα. Έμαθα λίγο καλύτερα τον άνθρωπο. Πέρασε και ο φίλος μου, ο Διογένης. Θυμήθηκα πάλι εκείνη την ιστορία. Τότε, λέει, που καθισμένος για ώρες κάτω από ένα άγαλμα, ζητούσε μία δραχμή ελεημοσύνη. Όταν τον ρώτησαν γιατί κάνει κάτι τέτοιο, είχε απαντήσει "εξασκούμαι στο να μην απογοητεύομαι από την αναισθησία των ανθρώπων". Θαρραλέος άνθρωπος..

Δεκαπέντε και σήμερα, καλή μου.. Δύο εβδομάδες με νερό και πράσινο τσάι, και δεν μπορείς δυο ώρες χωρίς σοκολάτα, παθαίνεις ταράκουλο. Νερό και τσάι, σαν ξεχασμένοι ναυαγοί στο ερημονήσι της Ελλάδας, στην πίσω αυλή της Ευρώπης. Και τα ίχνη των; Αγνοούνται.
[πραγματική στιχομυθία]
- Για τί είναι αυτό;
- Για την απεργία.
- Αα.. αλήθεια; Ποια απεργία;
- Για την απεργία πείνας των μεταναστών.
- Αα.. Καλά.
Κατάλαβες, γλυκέ μου; "Τι είπατε ρε 'σεις για τα κόμιστρα;", που έλεγε και ο Παύλος Κοντογιαννίδης ως ταξιτζής στον "Βίο και Πολιτεία" του Περάκη. Ας γίνει ο κόσμος στάχτη και μπούρμπερη φτάνει να μην καεί ο κώλος μας!!

Ας πάμε λίγο πιο ήσυχα και σοβαρά τώρα.. Λίγο προτού γυρίσω σπίτι, μίλησα με τον κύριο Σωτήρη, μετανάστης ο ίδιος στην Αυστραλία και 10 χρονών στον πόλεμο της Αλβανίας. Τι σύγχυση γαμώτο.. Μου μίλησε για την τετελεσμένη αδυναμία συνύπαρξης διαφορετικών φυλών, για χώρες-πρότυπα-σουπερμάρκετ που επιλέγουν να φιλοξενήσουν ποιους θέλουν (αν είναι ποτέ δυνατόν όταν μιλάμε για πρόσφυγες δικτατορικών καθεστώτων ή εξαθλιωμένους που δεν έχουν γνωρίσει ποτέ σχολείο ή νοσοκομείο), ή χώρες-ξενοδοχεία που δέχονται μόνο όσο δεν καλύπτεται η.. πληρότητα (τουτέστιν "δεν χωράμε παραπάνω", ασχέτως αν στο penthouse μένουν 4-5 εξέχουσες οικογένειες εδώ δεκαετίες), και πολλά άλλα γλυκά που πυροδότησαν ένα θρίλερ σκέψεων μέσα στο κεφάλι μου. Πόσο δρόμο έχουμε ακόμα..

Γυρίζοντας σπίτι, ένιωθα άσχημα για τον εαυτό μου, έλεγα από μέσα μου "αυτό είναι; εγώ είμαι λοιπόν η φωτισμένη πρωτοπορία που κάποτε κορόιδευα;". Πόσο μακριά είναι για τον άνθρωπο η οικουμενική αντίληψη των πραγμάτων, η δυνατότητα να αντιληφθεί λίγο περισσότερα από αυτά που βλέπει; Που θα αναγνωρίσει ότι "τα σύνορα είναι πληγές στο σώμα του πλανήτη"; Ότι το ίδιο εργάτης είμαι και εγώ, και εσύ, και ο λογιστής, και ο Βούλγαρος που δουλεύει στα χωράφια σου, και ο καυστηρατζής, και οι "θεσναγορασεις"..

Ο Έλληνας δεν συζητά· κουβεντιάζει. Συναντιέται, δηλαδή, συνωστίζεται και ομιλεί ταυτοχρόνως. Αλλά δεν τον κατηγορώ.. αν και χρίζει ψυχανάλυσης, είναι μόνος του. Έχει ανάγκη κάποιον να τον ακούσει, σε κάποιον να μιλήσει. Έναν φίλο που δεν γνώρισε στη δουλειά αλλά στο σχολείο ή στην ομάδα, που τον ξέρει από μέσα κι από έξω. -Γιατί και αυτό, για μένα είναι ψυχανάλυση- Κάποτε, θα ανακαλύψουμε πως η γνώμη προϋποθέτει γνώση. Πως αυτή η γνώση δεν προέρχεται μόνο από εμπειρία στα πλατώ, ή μόνο από σπουδές στα καλύτερα MBA της αγοράς. Πως η άποψη προϋποθέτει σαφή οπτική του ιδεολογικού χώρου, η οποία και καθορίζεται από την εκάστοτε θέση και τοποθέτησή μας μέσα σε αυτόν. Πως ακόμα και ο πιο ισχυρός στρατηγός πρέπει να μετακινείται από ανάχωμα σε ανάχωμα μέχρι να τοποθετήσει τις δυνάμεις του.. πρέπει να μπαίνουμε στα ρούχα του άλλου, και εν προκειμένω, να θυμηθούμε τους καιρούς μπαίναμε στις χώρες των άλλων..

Ο παππούς μας ο λαθρομετανάστης

(αναδημοσίευση από την Ελευθεροτυπία, Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011)
Του Δημήτρη Ψαρά

Παρά τις διαμαρτυρίες των αντιρατσιστικών οργανώσεων, παρά την έκκληση ακόμα και του επικεφαλής του γραφείου της Υπάτης Αρμοστίας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες στην Ελλάδα, Γιώργου Τσαρμπόπουλου («ο απαξιωτικός όρος λαθρομετανάστες, που εξομοιώνει τον ανθρώπινο πόνο με εμπορεύματα, πρέπει επιτέλους να εξαλειφθεί από το λεξιλόγιο», «Αυγή», 21/6/2009), τα μέσα ενημέρωσης και τα περισσότερα πολιτικά κόμματα εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τον όρο «λαθρομετανάστες» για να περιγράψουν τους πρόσφυγες και τους οικονομικούς μετανάστες που καταφεύγουν στη χώρα μας.

Είναι γνωστό ότι η γλώσσα τσακίζει κόκαλα. Στην προκειμένη περίπτωση τα κόκαλα είναι κόκαλα «αλλοδαπών». Αρα μικρό το κακό. Μήπως όμως δεν είναι ακριβώς έτσι;

Η ιστορία της λέξης αυτής λέει πολύ περισσότερα από όσα θα ήθελαν εκείνοι που τη χρησιμοποιούν με επιμονή. Γιατί αυτή η ιστορία ανατρέπει τον ισχυρισμό ότι οι έλληνες μετανάστες ήταν πάντα νόμιμοι και ότι η μετάβασή τους στα ξένα έγινε με οργανωμένο τρόπο, άρα δεν μπορεί να συγκρίνονται με τους μετανάστες από την Ασία και την Αφρική που φτάνουν σήμερα στην Ευρώπη.


Στα λεξικά ο όρος «λαθρομετανάστης» καταγράφεται από τη δεκαετία του 1990 (βλ. σχετικά http://sarantakos.wordpress.com). Αλλά η λέξη εμφανίζεται από τις αρχές του 20ού αιώνα και αναφέρεται αποκλειστικά σε έλληνες μετανάστες. Ο νεολογισμός προέκυψε ίσως από τον όρο «λαθρεπιβάτης», γιατί οι Ελληνες που έφευγαν για τις ΗΠΑ χωρίς επίσημα χαρτιά συχνά δεν είχαν και εισιτήρια.

Χάρη στην πρόσφατη ψηφιοποίηση μεγάλου μέρους του ελληνικού τύπου, μπορούμε να ανιχνεύσουμε κάποιες πρώτες χρήσεις του όρου. Η παλιότερη αναφορά που εντοπίσαμε αναφέρεται στους «λάθρα μεταναστεύσαντες» Ελληνες και τα μέτρα που πήρε το υπουργείο Ναυτικών στο λιμάνι του Πειραιά για να εμποδίσει το ρεύμα της μαζικής φυγής προς την Αμερική («Σκριπ», 26/8/1916).

Οι αναφορές της ίδιας εφημερίδας μετά από μια δεκαετία έχουν πολύ δραματικότερο χαρακτήρα. Κάτω από τον τίτλο «Τα μαρτύρια των Ελλήνων μεταναστών - Πού τους αποστέλλουν εξαπατώντες αυτούς» (16/3/1927), περιγράφεται η περιπέτεια 15 Ελλήνων που μετέβησαν στην Κούβα και από εκεί «παρελήφθησαν από κάποιον πράκτορα Αλεξιάδη» και επιβιβάστηκαν σε μικρό βενζινόπλοιο, «κρυφθέντες εντός μεγάλων δεμάτων χάρτου, διά να εισέλθουν εις την Β. Αμερικήν λαθραίως κατά την εκφόρτωσιν του εμπορεύματος». Κανένας δεν τα κατάφερε: «Κατά τον πλουν τέσσαρα δέματα χάρτου ανηρπάγησαν από τα κύματα και οι εν αυτοίς ατυχείς μετανάσται επνίγησαν. Εις άλλος μετανάστης εθανατώθη οικτρότατα κατά την εκφόρτωσιν του δέματος του χάρτου εντός του οποίου είχε κρυφθή, διότι το βαρούλκον του πλοίου του διετρύπησε την κοιλίαν».

Αντίστοιχο είναι και το δημοσίευμα που υπέδειξε στον Πάνο Τριγάζη ο καθηγητής του ΑΠΘ Γιώργος Τσιάκαλος (βλ. «Αυγή» 13/6/2009). Πρόκειται για ρεπορτάζ στο «Εμπρός» με τίτλο «Η λαθρομετανάστευσις εις τον λιμένα Πειραιώς» (26/4/1929):

«Πόσα περιστατικά Ελλήνων λαθρομεταναστών δεν μας είναι γνωστά. Χιλιάδες άνθρωποι γυμνητεύουν, πεινούν περιφερόμενοι εις τον Καναδάν ή την Αργεντινήν όπου έχουν αποσταλή πλανηθέντες παρά των πρακτόρων αυτών οι οποίοι εφρόντισαν να πείσουν τούτους ότι η Γη της Επαγγελίας είναι εκεί και ότι τα δολάρια τους αναμένουν εις τας προκυμαίας. [...] Με ατμόπλοιον επέστρεψαν προ ημερών 17 λαθρομετανάσται. Ούτοι κατήγγειλαν ότι εξαπατήθησαν ενταύθα υπό διαφόρων πρακτόρων, ότι τους πήραν και την τελευταίαν πεντάραν και ότι εις τα αμερικανικά εδάφη αντί χρυσού εύρον την πείναν και την απόγνωσιν... "Φωνάχτε σε όλο τον κόσμο", κατέθεσαν ούτοι. "Γράφτε στις εφημερίδες να μη φεύγη κανείς για εκεί! Τι τραβήξαμε δεν λέγεται. Φυλακή, πείνα, θάνατος, κακομοιριά". Μόλις αποβιβασθούν εις τον Καναδάν ή την Αργεντινήν τους περικυκλώνουν διάφορα πρόσωπα και τους υπόσχονται ότι θα τους εισαγάγουν εις το έδαφος των Ηνωμένων Πολιτειών [αλλά] κατόπιν πολλών περιπετειών τους εγκαταλείπουν πειναλέους και ρακένδυτους». Το δημοσίευμα αναφέρεται και στη σύλληψη όσων οργάνωσαν το ταξίδι των μεταναστών (οι «δουλέμποροι» που θα λέγαμε σήμερα). Ολοι Ελληνες φυσικά.

Οι αναφορές σε «λαθρομετανάστες» πολλαπλασιάζονται όσο πλησιάζει η οικονομική κρίση του 1929 και οι ΗΠΑ πιέζουν τις χώρες προέλευσης μεταναστών να πάρουν μέτρα. Τον όρο «λαθρομετανάστης» για τους Ελληνες χρησιμοποιεί και σε άρθρο του γραμμένο ειδικά για το «Ελεύθερον Βήμα» ο υπουργός Εργασίας των ΗΠΑ, Τζέιμς Ντέιβις (25/2/1928): «Αργά ή γρήγορα, εφόσον δεν υπάρχει νόμιμος περιορισμός διά τον εκτοπισμόν των λαθρομεταναστών, πιστεύω ότι κάθε λαθραίως εισελθών ξένος θα ευρεθή υποψήφιος προς εκτοπισμόν. Διά να σταματήση εντελώς η λαθραία είσοδος θ' απαιτηθούν αυστηρότεροι νόμοι και μεγαλυτέρα οργάνωσις των οικείων υπηρεσιών».

Είχε προηγηθεί εκτενής ανάλυση της ίδιας εφημερίδας για τις νέες συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι «λαθρομετανάστες» στις ΗΠΑ (3/1/1928). Το άρθρο εφιστά την προσοχή των «λαθραίων μεταναστών» να μη «αποστέλλωσι τα τέκνα των, τας συζύγους των, τους αδελφούς των και τους άλλους οικείους των εις τας Ηνωμένας Πολιτείας διά των διαφόρων τούτων τυχοδιωκτικών μέσων, τα οποία σκέπτονται απάνθρωπα υποκείμενα διά να κερδίσουν ελάχιστα χρήματα εις βάρος της τιμής και της ζωής των άλλων». Υποδεικνύεται μάλιστα η «κανονική μετανάστευσις», την οποίαν εξασφαλίζουν «μόνο σοβαρά γραφεία μεγάλης περιωπής ισχυρώς οργανωμένα και από πολλών ετών λειτουργούντα [...] τοιαύτα δε γραφεία είναι εν Ελλάδι σχεδόν μόνα τα γραφεία του New York Athens Express Company των Αδελφών Κοντονή».

Ειρωνεία της τύχης. Τον Απρίλιο του ίδιου χρόνου οι αδελφοί Κοντονή συνελήφθησαν, με βαριές κατηγορίες για απάτη, λαθραία μετακίνηση, μέχρι και για φόνο μεταναστών...

Σιγά σιγά, ο όρος «λαθρομετανάστες» έπαυσε να χρησιμοποιείται για Ελληνες. Μετά το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πολέμου οι ελληνικές εφημερίδες χαρακτήριζαν «λαθρομετανάστες» τους εβραίους επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος που επιχειρούσαν να διαφύγουν στην Παλαιστίνη (βλ. λ.χ. «Εμπρός», 10 και 11/10/1947). Από τότε και μέχρι το 1990 που τον ξαναθυμηθήκαμε, η χρήση του όρου είναι σποραδική και συνήθως γίνεται για να περιγραφούν εγκληματίες που έχουν και την ιδιότητα του αλλοδαπού.

Ας έχουν λοιπόν υπόψη τους αυτό το ιστορικό βάρος του όρου «λαθρομετανάστης» όσοι συνεχίζουν να τον χρησιμοποιούν. Κι ας συλλογιστούν κάθε φορά που τον εκστομίζουν ότι δημιουργήθηκε για να δώσει εγκληματικό περιεχόμενο στη μαζική φυγή από την Ελλάδα απελπισμένων συμπατριωτών μας.

Μετανάστες: Κοινός τόπος, χωρίς τόπο..

Σφυράκι: Διαβάσαμε το παρακάτω κείμενο και θεωρούμε ότι προσφέρει μία βαθιά αναλυτική οπτική στο ζήτημα της μετανάστευσης στην καπιταλιστική οικονομία και κοινωνία. Συστήνεται προς ανάγνωση για όσους ασχολούνται έστω και δημοσιογραφικά με το θέμα..

---

(αναδημοσίευση από tvxs.gr)

«Η µετανάστευση διαιρεί τους εργάτες σε δυο οµάδες, στους ντόπιους και στους ξένους και οι τελευταίοι χωρίζονται σε Ιρλανδούς, Γερµανούς και πολλές άλλες µικρές οµάδες, η κάθε µια από τις οποίες καταλαβαίνει µόνο τον εαυτό της. Για να σχηµατίσεις από όλους αυτούς ένα ενιαίο κόµµα απαιτούνται ασυνήθιστα µεγάλες δυνάµεις. Εχουµε συχνά κάποια βίαια ξεσπάσµατα, αλλά η µπουρζουαζία δεν έχει παρά να περιµένει υποµονετικά και αυτά τα ανοµοιογενή στοιχεία της εργατικής τάξης θα διαχωριστούν και πάλι...» (απόσπασµα από την επιστολή του ΄Ενγκελς προς τον Ζόργκε στις 2 ∆εκεµβρίου του 1893)

Πρωτοβουλία Αριστερών Πολιτών 6ου Διαμερίσματος για το Μεταναστευτικό

Ως αριστεροί πολίτες αυτής της χώρας θέλουµε να εκφράσουµε την έντονη ανησυχία µας για τις διαστάσεις που έχει λάβει τα τελευταία χρόνια το µεταναστευτικό ζήτηµα στη χώρα µας µε τους χειρισµούς της κυβέρνησης πρωτίστως, αλλά και της ΕΕ, που ωθεί τη χώρα µας να γίνει το Γκουαντάναµο της Ευρώπης. Παράλληλα µας ανησυχεί και το γεγονός ότι οδηγούνται τελικά λαϊκά στρώµατα, που είναι παραδοσιακοί σύµµαχοι της Αριστεράς, σε σύγχυση, αποπροσανατολισµό και καθίστανται µε τις άστοχες ενέργειες και αντιρατσιστικών οργανώσεων εύκολο θύµα του φασισµού και του εθνικισµού.

Είναι γεγονός ότι τα τελευταία 20 χρόνια η χώρα µας από χώρα εξαγωγής µεταναστών που ήταν τις δεκαετίες του ‘60 και του ‘70 έχει µετατραπεί σε χώρα εισαγωγής µεταναστών, αρχικά από την Αλβανία και την Ανατολική Ευρώπη και τα τελευταία χρόνια από χώρες της Ασίας και της Αφρικής. Ιστορικά είναι διαπιστωµένο ότι αθρόα µεταναστευτικά ρεύµατα, όπως αυτό που παρατηρείται τα τελευταία 8 χρόνια στην χώρα µας δηµιουργούν έντονους κλυδωνισµούς στις κοινωνίες, καθώς έρχονται σε σύγκρουση όχι µόνο τα οικονοµικά συµφέροντα της ντόπιας εργατικής τάξης µε τους εισερχόµενους -όπως διεξοδικά έχουν αναλύσει σε κείµενα τους ο Μαρξ και ο Εγκελς- αλλά και τα συστήµατα αξιών και πολιτισµού, που έχουν διαµορφώσει τόσο οι ντόπιοι όσο και οι µετανάστες µέσα από το ιδιαίτερο ιστορικό τους γίγνεσθαι η κάθε οµάδα.

Παράλληλα όταν η µετανάστευση είναι αθρόα τότε το περίσσευµα των ξένων εργατών που δεν βρίσκει απασχόληση έχει να επιλέξει ανάµεσα στην εξαθλίωση και τα εγκληµατικά κυκλώµατα, κάτι που παρατηρούµε έντονα να συµβαίνει τα τελευταία χρόνια στο κέντρο και στις από χρόνια υποβαθµισµένες συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά. Αυτή όµως η κατάσταση ουσιαστικά διαµορφώνει δύο κοινωνίες εγκλωβισµένων, αυτούς -έλληνες και ξένους- που έχουν µια δουλειά και είχαν µέχρι τώρα µια στοιχειωδώς ”αξιοπρεπή” διαβίωση και βλέπουν την περιοχή τους να κατρακυλάει στην εξαθλίωση και την ανασφάλεια λόγω εγκληµατικότητας και αυτούς από τους εισερχόµενους στους οποίους τα δουλεµπορικά κυκλώµατα είχαν υποσχεθεί τον Παράδεισο και βρίσκονται στην Κόλαση, αφού ούτε δουλειές βρίσκουν, ούτε πολιτικά δικαιώµατα έχουν, ενώ παράλληλα πλήττονται και τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώµατα και η αξιοπρέπεια τους, καθώς αναγκάζονται συχνά να γίνουν όµηροι της µαφίας, ή να υφίστανται τους κάθε είδους προπηλακισµούς είτε από τους κατασταλτικούς µηχανισµούς του κράτους, είτε από τις ακροδεξιές/φασιστικές συµµορίες.

Λίγο µετά τις εκλογές ο επικεφαλής φασιστικής οργάνωσης που απέκτησε πρόσφατα και έδρα στο ∆ηµοτικό Συµβούλιο σε δηλώσεις του υποστήριξε κυνικότατα ότι “αποδείχτηκε ότι όταν τα πράγµατα έξω πάνε άσχηµα εµείς θα πηγαίνουµε καλά!” Αυτό πρακτικά σηµαίνει ότι οι φασίστες επιδιώκουν την ενίσχυση της εξαθλίωσης. Συγχρόνως δε εκµεταλλευόµενοι την συσσώρευση των προβληµάτων που προκαλούνται από τη ραγδαία γκετοποίηση και περαιτέρω υποβάθµιση γειτονιών της Αθήνας και του Πειραιά, στρέφουν την οργή του κόσµου αντί για την κυβέρνηση και τα µέτρα που έχει υιοθετήσει µε την υπογραφή του του Μνηµονίου και του Κανονισµού ∆ουβλίνο 2 της ΕΕ στους ίδιους τους µετανάστες. Επιδιώκουν να αποκοµίζουν πολιτικά οφέλη, ωθώντας λαϊκά κυρίως στρώµατα προς την φασιστική τους ιδεολογία, αποπροσανατολίζοντας τα στρώµατα αυτά ως προς την διαµόρφωση των διεκδικήσεων τους, είτε πρακτικά-οικονοµικά οφέλη εµφανιζόµενοι ως σωτήρες µιας περιοχής µε τη µορφή περιπολιών και αποκοµίζοντας µίζες από τους καταστηµατάρχες και τους κατοίκους.

Σε τέτοιες συνθήκες ο φαύλος κύκλος της βίας ενισχύεται και πλέον οι συγκρούσεις φασιστών (µερίδας ελλήνων και “βολεµένων” στοιχειωδώς µεταναστών) εναντίον “παριών “µεταναστών, και “παριών “µεταναστών µεταξύ τους, µε βάση τις διαφορετικές εθνότητες, φυλές ή θρησκευτικά δόγµατα, αλλά και συγκρούσεις µεταξύ των εγκληµατικών συµµοριών γίνονται καθηµερινό φαινόµενο και οι περιοχές εξελίσσονται σε γκέτο εξαθλίωσης, εγκληµατικότητας και φασιστικής βίας και τροµοκρατίας.

Θεωρούµε λάθος την εκτίµηση που λέει ότι στις συνθήκες της αναδιάταξης του καπιταλισµού που διανύει η χώρα µας µε τους χιλιάδες άνεργους και απολυµένους, µε το κοινωνικό κράτος να πλήττεται καθηµερινά η είσοδος και νέων µεταναστευτικών ρευµάτων βοηθά στην εξάπλωση της αριστερής ιδεολογίας και των κοινωνικών αιτηµάτων της Αριστεράς. Αντίθετα εκτιµάµε ότι πολώνει την κατάσταση στα λαϊκά κυρίως στρώµατα, για τα οποία τίθεται συχνά θέµα επιβίωσης, καθώς -και πάλι σύµφωνα µε τον Μαρξ και τον Ένγκελς- σε τέτοιες περιόδους ο καπιταλισµός κοιτάζει να αυξήσει τα κέρδη του, ρίχνοντας περαιτέρω τους µισθούς και τα µεροκάµατα και αξιοποιώντας τη στρατιά των εξαθλιωµένων, που είναι έτοιµοι να δουλέψουν για µεροκάµατα πείνας στην οικοδοµή, τα καράβια, τα εργοστάσια, τις υπηρεσίες καθαριότητας και αλλού. Ωθεί δε περισσότερο τη ντόπια εργατική τάξη και το πρώτο κύµα µεταναστών, από την Αλβανία και τις ανατολικοευρωπαϊκές χώρες στην ανεργία και την εξαθλίωση, αλλά και σε ενδοταξικές συγκρούσεις, παλιά του έλληνα µε τον αλβανό και τον ανατολικοευρωπαίο, τώρα του έλληνα, του ανατολικοευρωπαίου και του αλβανού µε τον ασιάτη και τον αφρικανό.

Την ίδια ώρα εξ άλλου, οι περισσότερες χώρες της Ε.Ε που υιοθετούν αντίστοιχα µέτρα καπιταλιστικής αναδιάταξης έχουν οδηγήσει σε αντίστοιχη αύξηση της ανεργίας και των απολυµένων.

Παράλληλα διαθέτουν συµπαγείς µεταναστευτικές κοινότητες από χώρες του Τρίτου Κόσµου εδώ και χρόνια και παρατηρείται ήδη στις χώρες αυτές αύξηση της ακροδεξιάς και της φασιστικής δεξιάς.

Συµπερασµατικά προτείνουµε στα αριστερά κόµµατα της Ελλάδας να συζητήσουν µε τις µεταναστευτικές οργανώσεις για την διεξαγωγή µιας καµπάνιας ώστε να µην φεύγουν από τις χώρες τους άνθρωποι εξαπατηµένοι από τα δουλεµπορικά κυκλώµατα και σε συνεργασία µε τα αριστερά κόµµατα της Ευρώπης να γίνει µια πανευρωπαϊκή καµπάνια για την οικονοµική ενίσχυση των χωρών του Τρίτου Κόσµου µέσω φορολόγησης του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, που σε µεγάλο βαθµό ευθύνεται για την οικονοµική εκµετάλλευση εδώ και αιώνες των χωρών αυτών. Συγχρόνως να απαιτηθεί να πάψουν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να στηρίζουν δικτατορικά καθεστώτα στις χώρες αυτές που αποµυζούν τους λαούς τους σε όφελος ξένων πολυεθνικών εταιρειών και του διεθνούς χρηµατοπιστωτικού κεφαλαίου. Τέλος αναφορικά µε το θέµα των προσφύγων και ειδικά τον µεγάλο αριθµό προσφύγων που δέχεται κάθε µήνα η χώρα µας από το Αφγανιστάν είναι σαφές ότι πρέπει να τους αποδοθεί το άσυλο και παράλληλα να βοηθηθούν ώστε να µετακινηθούν προς τις χώρες εκείνες (ΗΠΑ και Ευρώπης) που φέρουν το κύριο βάρος των ιµπεριαλιστικών πολέµων που διεξάγονται στις χώρες τους.

Παράλληλα στη χώρα µας είναι πιο επίκαιρο από ποτέ το σύνθηµα για επιστροφή των ελλήνων στρατιωτών από τον ιµπεριαλιστικό πόλεµο που διεξάγεται στο Αφγανιστάν, αλλιώς είναι σαφές για τον πολύπαθο λαό αυτής της χώρας ότι αποτελούµε εχθρική για την εθνική του ανεξαρτησία χώρα.

Όσον αφορά εξάλλου µετανάστες που δουλεύουν και ζουν χρόνια στη χώρα µας, πιστεύουµε ότι πρέπει να πάρουν την άδεια παραµονής. Για τους υπόλοιπους, θεωρούµε ότι πρέπει να βρεθεί µια ευρωπαϊκή λύση στο πρόβληµα και η Ε.Ε να πάψει να χρησιµοποιεί την χώρα µας σαν “χωµατερή” ανθρώπινων ψυχών.

Για όσους πάντως παραβιάζουν τον ποινικό κώδικα (ναρκωτικά, πορνεία, κλοπές, ληστείες) δεν υπάρχει άλλη λύση από την απέλαση.

Με αφορµή δε τα τελευταία δραµατικά γεγονότα µε τους 300 µετανάστες απεργούς πείνας, απευθύνουµε έκκληση για µια ειρηνική διευθέτηση του προβλήµατος και παράλληλα επισηµαίνουµε τους σοβαρούς κινδύνους από µια επιχειρούµενη πόλωση της ελληνικής κοινωνίας γύρω από το µεταναστευτικό ζήτηµα και την ποινικοποίηση του ίδιου του προβλήµατος.

Μία αλήθεια είναι διαχρονική· «η φτώχεια είναι η µεγαλύτερη µορφή βίας», Μαχάτµα Γκάντι.

Εκδήλωση-προβολή της Κινηματογραφικής Λέσχης Μεσολογγίου - "Το βουνό μπροστά"

Κινηματογραφική Λέσχη Μεσολογγίου

Ομοσπονδία Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδος

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Η Κινηματογραφική Λέσχη Μεσολογγίου σας προσκαλεί να παρευρεθείτε στην προβολή της ταινίας “Το βουνό μπροστά” του σκηνοθέτη Βασίλη Ντούρου, που θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011, στις 7 το βράδυ, στο Τρικούπειο Πολιτιστικό Κέντρο.
Για την παραγωγή της ταινίας, τα γυρίσματα της οποίας έγιναν στην Αιτωλοακαρνανία, θα μιλήσουν ο σκηνοθέτης Βασίλης Ντούρος και ο σκηνογράφος Θανάσης Βαλαώρας.

Η παρουσίας σας θα μας τιμήσει ιδιαίτερα.
Το Διοικητικό Συμβούλιο

Ο Βασίλης Ντούρος :
Γεννήθηκε στην Ανθούσα Μεσσηνίας. Εγκατέλειψε τις σπουδές του στη Ναυπηγική για τον κινηματογράφο. Εργάζεται στον χώρο του κινηματογράφου και της τηλεόρασης από το 1980. Έχει σκηνοθετήσει ντοκιμαντέρ, τηλεταινίες και αρκετές σειρές στην ελληνική τηλεόραση.
Φιλμογραφία και Διακρίσεις:
1980: Η ΜΕΓΑΛΗ ΛΕΩΦΟΡΟΣ, έγχρωμη, 20ʼ
1987: ΤΟ ΣΚΙΑΧΤΡΟ, έγχρωμη, 18ʼ
-- Κρατικό βραβείο ΥΠΠΟ
1988:Ο ΑΗ-ΒΑΣΙΛΗΣ Ο ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ, έγχρωμη, 20ʼ
-- Βραβείο καλύτερης ποιητικής ταινίας
-- Πρώτο κρατικό βραβείο ΥΠΠΟ
2000: ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΣΒΗΝΕΙ, έγχρωμη, 92ʼ
-- Πρώτο βραβείο εικαστικής ταινίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Μόσχας το 2002
-- Πρώτο βραβείο καλύτερης ταινίας και βραβείο UNESCO στο 12ο Διεθνές Φεστιβάλ Παιδικού Κινηματογράφου Καΐρου το 2003
-- Βραβείο μουσικής στο 3ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας
-- Βραβείο κοινού στο 41ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
2008: ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΜΠΡΟΣΤΑ, έγχρωμη, 102ʼ. Βραβείο του Αργυρού Ιππότη (Μόσχα)