Μία ανταπόκριση από την απεργία πείνας

ανταπόκριση από την οργανωμένη

διαμαρτυρία των
300 απεργών πείνας

Πήγα. Ναι, κι εγώ. Βεβαίως, γιατί να μην πάω; Αφού το αποφάσισα. Τι εννοείς πότε; Νομίζω χτες. Δέκατη πέμπτη. Ναι, είδες; Τι ειρωνεία, που να το δεις; Κι όμως.. Δεν είχα πάει και πέρασα. Δύο ωρίτσες, μη φανταστείς. Χεχε, ναι, κανονικά, μοίρασα, άκουσα, έδωσα. Έμαθα λίγο καλύτερα τον άνθρωπο. Πέρασε και ο φίλος μου, ο Διογένης. Θυμήθηκα πάλι εκείνη την ιστορία. Τότε, λέει, που καθισμένος για ώρες κάτω από ένα άγαλμα, ζητούσε μία δραχμή ελεημοσύνη. Όταν τον ρώτησαν γιατί κάνει κάτι τέτοιο, είχε απαντήσει "εξασκούμαι στο να μην απογοητεύομαι από την αναισθησία των ανθρώπων". Θαρραλέος άνθρωπος..

Δεκαπέντε και σήμερα, καλή μου.. Δύο εβδομάδες με νερό και πράσινο τσάι, και δεν μπορείς δυο ώρες χωρίς σοκολάτα, παθαίνεις ταράκουλο. Νερό και τσάι, σαν ξεχασμένοι ναυαγοί στο ερημονήσι της Ελλάδας, στην πίσω αυλή της Ευρώπης. Και τα ίχνη των; Αγνοούνται.
[πραγματική στιχομυθία]
- Για τί είναι αυτό;
- Για την απεργία.
- Αα.. αλήθεια; Ποια απεργία;
- Για την απεργία πείνας των μεταναστών.
- Αα.. Καλά.
Κατάλαβες, γλυκέ μου; "Τι είπατε ρε 'σεις για τα κόμιστρα;", που έλεγε και ο Παύλος Κοντογιαννίδης ως ταξιτζής στον "Βίο και Πολιτεία" του Περάκη. Ας γίνει ο κόσμος στάχτη και μπούρμπερη φτάνει να μην καεί ο κώλος μας!!

Ας πάμε λίγο πιο ήσυχα και σοβαρά τώρα.. Λίγο προτού γυρίσω σπίτι, μίλησα με τον κύριο Σωτήρη, μετανάστης ο ίδιος στην Αυστραλία και 10 χρονών στον πόλεμο της Αλβανίας. Τι σύγχυση γαμώτο.. Μου μίλησε για την τετελεσμένη αδυναμία συνύπαρξης διαφορετικών φυλών, για χώρες-πρότυπα-σουπερμάρκετ που επιλέγουν να φιλοξενήσουν ποιους θέλουν (αν είναι ποτέ δυνατόν όταν μιλάμε για πρόσφυγες δικτατορικών καθεστώτων ή εξαθλιωμένους που δεν έχουν γνωρίσει ποτέ σχολείο ή νοσοκομείο), ή χώρες-ξενοδοχεία που δέχονται μόνο όσο δεν καλύπτεται η.. πληρότητα (τουτέστιν "δεν χωράμε παραπάνω", ασχέτως αν στο penthouse μένουν 4-5 εξέχουσες οικογένειες εδώ δεκαετίες), και πολλά άλλα γλυκά που πυροδότησαν ένα θρίλερ σκέψεων μέσα στο κεφάλι μου. Πόσο δρόμο έχουμε ακόμα..

Γυρίζοντας σπίτι, ένιωθα άσχημα για τον εαυτό μου, έλεγα από μέσα μου "αυτό είναι; εγώ είμαι λοιπόν η φωτισμένη πρωτοπορία που κάποτε κορόιδευα;". Πόσο μακριά είναι για τον άνθρωπο η οικουμενική αντίληψη των πραγμάτων, η δυνατότητα να αντιληφθεί λίγο περισσότερα από αυτά που βλέπει; Που θα αναγνωρίσει ότι "τα σύνορα είναι πληγές στο σώμα του πλανήτη"; Ότι το ίδιο εργάτης είμαι και εγώ, και εσύ, και ο λογιστής, και ο Βούλγαρος που δουλεύει στα χωράφια σου, και ο καυστηρατζής, και οι "θεσναγορασεις"..

Ο Έλληνας δεν συζητά· κουβεντιάζει. Συναντιέται, δηλαδή, συνωστίζεται και ομιλεί ταυτοχρόνως. Αλλά δεν τον κατηγορώ.. αν και χρίζει ψυχανάλυσης, είναι μόνος του. Έχει ανάγκη κάποιον να τον ακούσει, σε κάποιον να μιλήσει. Έναν φίλο που δεν γνώρισε στη δουλειά αλλά στο σχολείο ή στην ομάδα, που τον ξέρει από μέσα κι από έξω. -Γιατί και αυτό, για μένα είναι ψυχανάλυση- Κάποτε, θα ανακαλύψουμε πως η γνώμη προϋποθέτει γνώση. Πως αυτή η γνώση δεν προέρχεται μόνο από εμπειρία στα πλατώ, ή μόνο από σπουδές στα καλύτερα MBA της αγοράς. Πως η άποψη προϋποθέτει σαφή οπτική του ιδεολογικού χώρου, η οποία και καθορίζεται από την εκάστοτε θέση και τοποθέτησή μας μέσα σε αυτόν. Πως ακόμα και ο πιο ισχυρός στρατηγός πρέπει να μετακινείται από ανάχωμα σε ανάχωμα μέχρι να τοποθετήσει τις δυνάμεις του.. πρέπει να μπαίνουμε στα ρούχα του άλλου, και εν προκειμένω, να θυμηθούμε τους καιρούς μπαίναμε στις χώρες των άλλων..