Στον Άγγελο & την βόλτα στην Ακρόπολη
Λίγη σκόνη στο παντελόνι
Λίγο χώμα στην τσάντα
Τα μπαλώματα της εφηβείας μας τα κάναμε μαζί
Δύο, πέντε, οκτώ, τι σημασία είχε..
Τράβαγε ο ένας τα σκοινιά του άλλου
Γιατί βλέπαμε από τί ήμασταν καμωμένοι
Και αλλού πάλι, ένα κορίτσι που κλαίει, ένα νεράντζι που πέφτει
Οι ώμοι σου πρέπει πάντα να είναι άδειοι
Οι άνθρωποι συνεχίζουν να έρχονται από τις σκάλες
Το απέναντι διαμέρισμα έμεινε αναμμένο όλη νύχτα.
Λίγο πριν ξημερώσει, ο άντρας φεύγει μόνος
(Η κοπέλα ίσως να μ’ είδε που κοιτάζω..)
Έτσι είναι η Αθήνα τη νύχτα,
όλη ένα κίτρινο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δεν με ενδιαφέρει τι λένε οι άλλοι για μένα.
Με απασχολεί περισσότερο τι σκέφτονται για μένα.
Παρακαλώ να υπογράφετε τα σχόλιά σας..