11 απαντήσεις προς τον διερωτόμενο κ. Γιουρμετάκη - Η παράλλη άποψη..

Με πολύ χαρά διάβασα τα ερωτήματα του κυρίου Α. Γιουρμετάκη, το κείμενο και την ύπαρξη του οποίου δεν γνώριζα προ ανάγνωσης. Και αυτό δεν έχει καμία σημασία, μιας και σε μία συζήτηση μεταξύ αγνώστων, η πειθώ βασίζεται στο επιχείρημα και στο τεκμήριο, και όχι στο συναισθηματισμό και το προσωπικό στοιχείο. Εκμεταλλευόμενος, λοιπόν, το αυθύπαρκτο δικαίωμα του διαλόγου και της αντιπαράθεσης βάσει δημόσιας έκθεσης, θα επιχειρήσω να απαντήσω στις ερωτήσεις σας, χωρίς να εκπροσωπώ καμία ομάδα ή συλλογικότητα, παρά μόνο τον εαυτό μου. Φυσικά, τα σχόλια σας είναι ανοιχτά και καλοδεχούμενα!

Mήπως οι "αγανακτισμένοι" είναι οι καλύτεροι σύμμαχοι των δημοσίων υπαλλήλων; Ένας ψύχραιμος αντίλογος, του Α. Γιουρμετάκη ΜΠΟΡΕΙ να το θεωρήσετε «αιρετικό», ίσως και «προβοκατόρικο» (κατά τον μεταπολιτευτικό νεολογισμό) το παρόν κείμενο, πλην όμως δεν θα προχωρήσει στην εξαγωγή συμπερασμάτων… Θα διατυπώσει απλώς ερωτήματα και θα αφήσει την κρίση των αναγνωστών να λειτουργήσει, ώστε να απαντηθούν… Στόχος να παραχθεί γόνιμος προβληματισμός ως προς τις αντιδράσεις μας στην πίεση που δημιουργεί το οικονομικό αδιέξοδο της χώρας κι η πολιτική για την αντιμετώπιση του…

Ερώτημα πρώτο λοιπόν: το αδιέξοδο το δημιουργεί το χρέος ή η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση για την αντιμετώπισή του;
~ Με τα μάτια κλειστά - η κυβερνητική πολιτική. Βλέπετε, όπως μία επιχείρηση παίρνει ένα δάνειο και περιμένει από την επένδυση να εισπράξει τουλάχιστον το κόστος, αντίστοιχα οι κυβερνήσεις δανείζονται χρήματα προκειμένου να εκμεταλλευτούν πόρους που δεν διαθέτουν ώστε να βελτιώσουν την παραγωγή τους ή να τους χρησιμοποιήσουν προς όφελος της κοινωνίας. Ουσιαστικά, το σημερινό χρέος είναι η αιχμή του ερωτήματος "γιατί βρισκόμαστε εδώ, που πήγαν τα λεφτά, γιατί υπάρχει ανεργία, ανισότητα, κοινωνική αναποτελεσματικότητα, κλπ". Επίσης, το κυρίαρχο ζήτημα είναι ότι κρίνεται δύσκολη (και με το Μνημόνιο αδύνατη) η εξυπηρέτηση του χρέους, ασχέτως του ποσού του. Τεκμήριο; Μαύρη βίβλος του Μνημονίου, σελ. 9. Για εναλλακτικές μεθόδους αντιμετώπισης του χρέους, σας παραπέμπω στον γλαφυρότατο κύριο Richard Wolf, και το διάσημο βίντεο με τίτλο ...λεφτά υπάρχουν.

Βέβαια, τελικός στόχος κάθε ανάλογης κινητοποίησης δεν είναι ούτε να φύγει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για να έρθει η κυβέρνηση της ΝΔ, ούτε να βρούμε τρόπο να πληρώνουμε το χρέος. Τα θέματα γύρω από τα οποία γίνεται τελικά η συζήτηση έχουν να κάνουν με τη Δημοκρατία, την Αυτονομία, την Οικονομία (του Ευκλ. Τσακαλώτου), στο σύνολό τους.


Ερώτημα δεύτερο: αν το αδιέξοδο το δημιουργεί η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση του χρέους, λύνει το οικονομικό μας πρόβλημα η αλλαγή της κυβέρνησης; Ή μήπως πρέπει να κάνουμε κάτι και για το ίδιο το χρέος; Κι αν ναι, ποιες είναι οι προτάσεις για την αντιμετώπιση του χρέους; Να μην το πληρώσουμε όπως λέει ένα τμήμα της Αριστεράς, να πληρώσει η πλουτοκρατία, όπως λέει ένα άλλο τμήμα της, ή να μειώσουμε την φορολογία όπως λέει η Νέα Δημοκρατία;
~ Αποτελεί πλέον κοινή παραδοχή το γεγονός ότι οι κυβερνητικοί χειρισμοί τον τελευταίο χρόνο έχουν προκαλέσει περισσότερο κακό από ότι το αρχικό πρόβλημα, καθώς επίσης και ότι οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν υπήρξαν καταστροφικές τόσο στο "αντικειμενικό" οικονομικό κομμάτι, όσο και στο διευρυμένο κοινωνικό. Το ερώτημα αυτό είναι δύσκολο για την ώρα να απαντηθεί τεκμηριωμένα, μιας και συντρέχουν χίλια δύο, ωστόσο, όσο θα προχωρούν οι εργασίες της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου πιστεύω πως θα βλέπουμε φως.

Σε κάθε, όμως, περίπτωση, θα χρειαστεί ένα σύνολο κινήσεων και μέτρων - και μαγικά ραβδάκια δεν υπάρχουν. Λόγου χάρη, ένα τέτοιο κοκτέιλ μέτρων θα ήταν διαγραφή του ποσού του χρέους που προέκυψε από τον υπερδανεισμό, τους Ολυμπιακούς, τη Siemens, τον ΟΣΕ (το λεγόμενο απεχθές), η επαναφορά της φορολογίας των υψηλών εισοδημάτων και των νομικών προσώπων σε παλαιότερα ποσοστά (30%-40%), ο χαμηλότοκος δανεισμός από την ΕΚΤ, ίσως μία μείωση της ονομαστικής αξίας των κρατικών ομολόγων (κούρεμα), κρατικοποίηση μέρους του τραπεζικού συστήματος και εκμετάλλευση τουλάχιστον των κερδοφόρων επιχειρήσεων (βλ. ΟΤΕ-ΟΠΑΠ) που σήμερα ξεπουλιούνται στο όνομα των ταμειακών διαθεσίμων.


Ερώτημα τρίτο: είναι δυνατόν σ’ αυτή την χώρα πέντε κόμματα να έχουν πέντε διαφορετικούς τρόπους αντιμετώπισης του οικονομικού αδιεξόδου; Αν ναι, πως δεν το κατάφεραν να έχουν τέτοιο πλουραλισμό ωραίων ιδεών οι Πορτογάλοι, οι Ιρλανδοί κι οι Ισπανοί και όσοι άλλοι λαοί έχουν χρέος και καταφεύγουν σε συναινετικές διαδικασίες;
~ Πολύ καλή απορία, και έχει να κάνει με την κατά την κοινή γνώμη υπερβάλλουσα πολυφωνία και την συναίνεση, για την οποία συναίνεση μάλιστα θα ακούμε συνέχεια μέχρι να εκλεγεί ο κ. Σαμαράς :-). Το ζητούμενο στην πολυφωνία είναι να ακούγονται όλες οι φωνές εξίσου και να αξιολογούνται ως εξίσου δυνατά προγράμματα. Ειδικά για τα ζητήματα της οικονομίας (και, ένα βήμα πίσω, για την κοινωνία) υπάρχει τεράστιο υλικό σε κάθε πλευρά, ασχέτως ποιά ανάλυση δεχόμαστε, ή πόσο ανακόλουθα έχουν αποδειχθεί τα κόμματα εξουσίας. Για να γίνω, ωστόσο, πιο συγκεκριμένος, το αίτημα της συναίνεσης τέθηκε από τη μεριά της κυβέρνησης ως μαξιλαράκι για την αποφυγή κοινωνικών αντιδράσεων, ασχέτως αν οι διαθέσιμες επιλογές ήταν "να σας μαχαιρώσουμε, ή να σας στραγγαλίσουμε;". I don't accept the range of options..


Ερώτημα τέταρτο: κι εγώ ανήκω στους «αγανακτισμένους», αλλά είναι δυνατόν να εκτίθενται ως «αγανακτισμένοι» στις πλατείες, και δημόσιοι υπάλληλοι που οικογενειακώς «έγλειψαν» επί σειράν ετών τους «πουλημένους» πολιτικούς για να τους διορίσουν;
~ Κοιτάξτε, καταρχήν νομίζω ότι ακόμα και οι κάποτε βολεμένοι (που τόσο πολύ τους ξεχέζαμε τη δεκαετία του 90', 00' και δίκιο είχαμε) πλέον τραβάνε εξίσου μεγάλο λούκι. Για παράδειγμα, όταν ανακοινώνονται 150.000 απολύσεις και μαζικό κλείσιμο φορέων, τους παίρνει και αυτούς η μπάλα.

Βέβαια, για να μην καθαγιάζουμε χώρους και καταστάσεις, το πρόβλημά σας έχει να κάνει περισσότερο με την έλλειψη ειλικρίνειας σε όρους κοινωνικής συμβίωσης. Τουτέστιν, εάν ποτέ κανένας δεν τους ξέχεσε παραδειγματικώς (σε φιλικό επίπεδο), ποιός ο λόγος να θεωρήσουν ότι ίσως αποτελούν μέρος του προβλήματος;


Ερώτημα πέμπτο: όταν καταγγέλλει ο Μίκης Θεοδωράκης το πολιτικό σύστημα, που τοποθετεί τον εαυτόν του; Με θητείες υπουργού τόσο στην κυβέρνηση Μητσοτάκη όσο και στην κυβέρνηση Παπανδρέου, με βουλευτικές θητείες σε τρία κόμματα της Αριστεράς (ΚΚΕ, ΕΔΑ, ενιαίος ΣΥΝ), ποιος υπηρέτησε περισσότερο απ’ αυτόν το καταγγελλόμενο πολιτικό σύστημα; Και καθώς καταγγέλλει και τα ΜΜΕ για απόπειρα χειραγώγησης των πολιτών, ποιος χειραγώγησε περισσότερο την κοινωνία από εκείνον που έθεσε το δίλημμα «Καραμανλής ή τανκς;»
~ Μην τα λέτε σε μένα, πείτε τα στον αγιοποιημένο Μίκη και τη Σπίθα, τους 300 Έλληνες (διάσπαση της Σπίθας), κλπ, κλπ.. :)


Ερώτημα έκτο: αν φύγουν οι ξένοι της τρόικας (που εμείς καλέσαμε) ποιος μας εγγυάται ότι, απελευθερωμένοι πλέον από τον κοινό αγώνα κατά των «νέων κατακτητών», δεν θα ξεκινήσουμε έναν νέο εμφύλιο για το ποιος έχει την ευθύνη της χρεοκοπίας;
~ Αν όντως ευδοκιμήσει το παρόν κίνημα και μακροπρόθεσμα βρεθεί η Τρόικα εκτός Ελλάδος, προφανώς και θα έχει παράλληλα επικρατήσει εκείνη η αντίληψη που θεωρεί ότι υπεύθυνοι για της χρεοκοπία της χώρας είναι α) οι πολιτικοί και οι κυβερνήσεις των τελευταίων 20+ ετών, β) οι μεγαλοεργολάβοι και μεγαλοοφειλέτες, γ) το ευνοημένο τραπεζικό σύστημα.. Θεωρείται απίθανο ο ανασφάλιστος των 450€ να ζητήσει τα ρέστα από τον "προύχοντα" μισθωτό των 720€..


Ερώτημα έβδομο: όταν βρίζουμε τους βουλευτές και μουντζώνουμε τη Βουλή, αναρωτιόμαστε ταυτόχρονα ποιος τους έδωσε με την ψήφο του το δικαίωμα να είναι εκεί; Και πως φανταζόμαστε την επόμενη Βουλή: με βουλευτές που τα πολιτικά τους χαρακτηριστικά δεν θα θυμίζουν Έλληνες;
~ Το ζήτημα της προσωπικής ευθύνης είναι πανταχού παρόν, και πολύ καλά κάνετε και το ανακινείτε. Πιστεύω πως κάποιοι οραματίζονται ένα άλλο σύστημα εξουσίας, ίσως χωρίς Βουλή (δεν διαφωνώ με σιγουριά), ίσως με μία άλλη Βουλή όπου η εξουσία δεν θα συσσωρεύεται σε πολλαπλές θητείες και χρηματοδοτήσεις, αλλά θα εναλλάσσεται και τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα θα βρίσκονται εξίσου κοντά στο να ακουστούν όσο ο αιρετός βουλευτής (βλ. Δημοψηφίσματα, Άμεση Δημοκρατια Τώρα).

Σημειώστε επίσης ότι μέχρι στιγμής η συνέλευση του Συντάγματος απορρίπτει κατηγορηματικά την δημιουργία ενός ακόμη κόμματος, ακόμα και με άμεση βάση την Πλατεία. Το μέλλον προμηνύεται πλούσιο για τους φτωχούς..


Ερώτημα ενδέκατο: αφού το μνημόνιο (που είναι «όροι δανείου» και τίποτα περισσότερο) δεν μας αρέσει γιατί δεν αρνούμαστε την πέμπτη δόση μόνοι μας; Καλύτερα δεν είναι φτωχοί και ανεξάρτητοι; Ή μήπως μας φοβίζει η επιστροφή στην Ψωροκώσταινα;
~ Γιατί πολιτικά δεν υπάρχει δύναμη στη χώρα που θα πάρει την ευθύνη να πει τελεσίδικα "μένουμε" ή "φεύγουμε", ή αντίστοιχα "ευρώ" ή "δραχμή", ή αντίστοιχα "ΕΕ" ή "Αμερική" ή "Βαλκάνια". Και πολύ καλά κάνει, μιας και τα ζητήματα αυτά αποφασίζονται μόνο από τον λαό και μόνο εφόσον έχουν ακουστεί και εξεταστεί από πολλούς οικονομολόγους και διεθνολόγους.

Ακόμα και για αυτό που λέτε, μία εθελούσια έξοδος από το ευρώ (στις σημερινές πάντα συνθήκες), είναι καταδικασμένη να αποτύχει γιατί θα χαρακτηριζόταν ως παράδοση άνευ όρων. Αντίθετα, ένα από τα ισχυρότερα διαπραγματευτικά χαρτιά σήμερα είναι το γεγονός ότι η πορεία της χώρας και του χρέους επηρεάζουν σε τεράστιο βαθμό την υπόλοιπη ευρωζώνη και το κοινό νόμισμα.. Κοινώς: Είμαστε ακόμα πολύ σημαντικοί για να μας πετάξουν, και κοστίζουμε πάρα πολύ για να μας διώξουν. Αντίθετα, μπορεί να επιδιωχθεί μία λύση σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, με την μεταφορά των δανείων μας στην ΕΚΤ και την μακροχρόνια (30 έτη) αποπληρωμή τους με το επιτόκιο 1% των ιδιωτικών τραπεζών. (Περισσότερα και σαφώς καλύτερα περιγράφονται εδώ από τον κ. Γ. Βαρουφάκη). Φυσικά, όλα αυτά ήταν και θα είναι ζητήματα πολιτικής οικονομίας και όχι λύσεις σε εγχειρίδια μαθηματικών..

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας,
Σφυράκι