(στίχοι ενός τραγουδιού που δεν μπορώ να βρω, ούτε συντελεστές ούτε τίποτα. την πρώτη και τελευταία φορά που το άκουσα, δεν μίλησα για τα επόμενα 10 λεπτά. όποιος το έχει, πληρώνω για να φτάσει στα χέρια μου και για μια ακόμη φορά στα αυτιά μου)
--Κυρίες και κύριοι καλησπέρα σας. Διακόπτουμε τη ροή του προγράμματος, για να σας μεταδώσουμε, ότι εντός 40 ωρών ο πλανήτης Γη θα έχει καταστραφεί, εξαιτίας βροχής κομητών,που θα πέσουν στο βόρειο ημισφαίριο της γης, αφανίζοντας κάθε ίχνος ζωής και ύλης, μετατρέποντας τα πάντα σε αστρική σκόνη. Τίποτα δεν μπορεί να αποφευχθεί. . .
-- 40 ώρες απομένουν, τελική μορφή --πλανήτης υπό εξαφάνιση-- οσμές πανικού και φόβου πριν τη διάλυση, μένει ελάχιστος χρόνος ζωής, τι να κάνω ? Βιάζομαι, τρέχω, αναζητάω πολλά πριν πεθάνω. . . Ένα στενό σ αγαπώ με την οικογένεια. Βγαίνω Βεϊκου, ευχέρεια, καθυστέρηση δεν υπάρχει, ένα γλυκόπικρό φιλί στο μέτωπο έχει μείνει απ τα χείλια των γονιών που καταλήγει η ζωή μου τελικά ? Μόνος να τρέχω βιαστικά. . .Δρόμος νεκρός, οι νόμοι πέφτουν ριζικά, σε μια γωνιά, στον καφενέ, τα γερόντια την βρίσκουν λαϊκά, για τελευταία φορά φυσικά. Υπάρχει φόβος, άγχος, πόνος, στ *@#!#ισμός και θάρρος, η κοπελιά μακριά κι αυτό είν εις βάρος. . . Κοίτα τον πλανήτη που ζούμε είναι μεγάλος ! Κάνε κάτι να ζήσεις αυτές τις τελευταίες σου στιγμές !!! Κάποτε λέγαμε --γάμησε το χθες-- Κάποτε λέγαμε --ζήσε το σήμερα-- μάλλον σωστές οι διδαχές. . . Γυρνάω στα μέρη που έζησα τις παιδικές στιγμές. Τρέχει ο ιδρώτας σου ή κλαις ? Μέρη πανικόβλητα χωρίς μπατσικά κι εμπλοκές, κάποιοι το δέχτηκαν κι άλλοι ψάχνουν για συμβουλές. Μαζικές κραυγές, μάλλον ζητάν ζωές πολλές, τίποτα δεν γίνεται, ζήσε αυτό που θες. Θέλω να δω γνωστούς θέλω να γυρίσω μέρη ο θάνατος μυρίζει και προκλητικά ανεβαίνει. . . 30 ώρες η γη μας αργοπεθαίνει, είν ανούσιο να ψάχνεις μια λύση που να συμφέρει.Κάπου ψηλά θέλω να καταλήξω, να δω, να νιώσω τη γαλήνη πριν οριστικά σβήσω, θέλω ν αγγίξω την κοπέλα μου, κρατάω σφιχτά τη γροθιά πάνω απ την καρδιά γι αυτή που αγαπώ πάντα μες την τρέλα μου. Χορεύει γύρω μου, σκέψεις και προς τους φίλους μου, θυμίζω τα ονειρά μας τελικώς μέσα απ τους στίχους μου. . . Το μόνο απίστευτο ? Ή που η αγάπη μας θυμάται τώρα που ο πλανήτης γίνεται σκόνη ?
25 ώρες ακόμη, απ το βουνό ψηλά έχω αράξει η κατάρα, δεν θα διστάσει, φτάνουν λίγες ώρες το μυαλό μου ταξιδεύει αιώνες πίσω, σκέφτομαι το γκρίζο και χαίρομαι που θα σβήσω 20 ώρες, στα ρολόγια οι δείκτες κινούνται σαν τους ανθρώπους, πανικόβλητοι, συντέλεια, κλάματα, αγκαλιές και φιλιά στην οικογένεια, άρωμα θανάτου στον πλανήτη κι οι νόμοι πεθαίνουν, τα χρονικά περιθώρια λιγοστεύουν,νιώθω στην καρδιά τ αγκάθι. . . Γαμώτο, τώρα ο λαός κατάφερε να δει αγάπη, να θυμηθεί πως υπάρχει μέσα του κάτι, νιώθω στα μάτια μου δάκρυ, ο φόβος έχει γίνει η αναπνοή μας, τώρα ο τρόμος ζωντανεύει στην ψυχή μας, οι θρησκείες πέθαναν, που χάθηκε ο θεός σας ? Δεν μένει καθόλου χρόνος για προσευχές έχει κολλήσει ο εγκέφαλός σας, παντού πέφτει σιωπή, ένας δένει στο λαιμό του σκοινί κι αυτοκτονεί, άλλος οπλίζει τ όπλο και πυροβολεί, δόξα πατρί, απέναντί μου τα μυαλά του χυμένα στο δάπεδο, χλωμή η φωνή μου. . . Μια ντουζίνα ώρες έχουνε μείνει για τη ζωή μου, στο τηλέφωνό μου λαμβάνω μήνυμα απ το μωρό μου, τελευταία συνάντηση παντού σημάδια πόνου, τέλος για το ανθρώπινο γένος, τώρα κανείς δεν είναι ξένος, ανοιχτές οι φυλακές να βγει κάθε σεσημασμένος, δεν υπάρχουν ενοχές, κυνήγι για φράγκα, μόνο πληγές κι απογοήτευση. Κάθε κυβέρνηση, συνάντηση με την αντιπολίτευση, αλάνια να τα πίνουνε με όργανα της τάξης, εχθροί να σου ζητάνε μαζί τους ν αράξεις. . . Γάμησέ τα, βρίσκω ένα μπουκάλι τεκίλα, καυτή Αθήνα, πόσο αγάπησα τον τρόπο που ζω, μαζί του θα χαθώ. . . 6 ώρες μόνο, τ αδέρφια πρέπει να δω όσους αγάπησαν τον Χρήστο.Για όσους έβαλα το χέρι στη φωτιά και πήρα ρίσκο, τελευταίο αντίο λόγια δεν βρίσκω, να πω κουβέντες για να δείξω σεβασμό σε κάθε δευτερόλεπτο που 'χω ζήσει, με πιάνει κρίση, αρχίζει να ενεργεί το μεθύσι. Νιώθω τη γη να θέλει να πανηγυρίσει για την άσχημη συμπεριφορά προς αυτή, από κεφάλια με πυρηνικά βέλη που την πληγώσανε, γιατι ρε πούστη όλα να τελειώσουνε σε λίγο ? Φοβάμαι, αράζω μόνος μου, μια ματιά στα χέρια και τα μάτια μου κλείνω, σκύβω και πιάνω λίγο χώμα, κρατώ αυτό που πάτησα και μ έκανε να κρατηθώ, συνάντησα λοιπόν, αυτό που μόνο εγώ πιστεύω, αγγίζω τη μορφή του μ αγκαλιάζει και πεθαίνω.
5 ώρες μέχρι να χαθεί ο πλανήτης, αν υπάρχεις Θεέ μου μη μ εγκαταλείπεις, σου λέω αγγίξαμε τα όρια της φρίκης. . .Γάμησέ τα Πάρη τρέχα να ξεφύγεις. Λοιπόν, ξεκινάω απ το σπίτι, μετά από δυο μέρες ξενύχτι γυρνώ στο δρόμο σαν αγρίμι, κοιτάζω γύρω μου να δω τι έχει απομείνει, περπατώ μονάχος κι ο αέρας που ανασαίνω με πνίγει. Πανικόβλητος ο κόσμος κι όπου φύγει φύγει, διαφυγή δεν παίζει, η αυτοκτονία επείγει, καθώς περνάει ο χρόνος μόνο φόβος αιωρείται στην ατμόσφαιρα, τρομοκρατημένα όλα τα πρόσωπα. Βρέθηκα στη Βεϊκου, κομματιασμένος μαζί μ ένα μπουκάλι κρασί να μου κρατάει συντροφιά μέχρι το τέλος, δεδομένος ο αφανισμός για το ανθρώπινο γένος, διασυρμός. . .Ενας τρελός,ανοίγει μια βαλίτσα με λεφτά και τη φουντώνει, καθώς παίρνει φωτιά πέφτει στα γόνατα κι αρχίζει να γελά, μάλλον κατάλαβε ο χρόνος πως τελειώνει, Δυο ώρες πριν να γίνουμε όλοι σκόνη! Αράζω να φουμάρω ένα τσιγάρο, οι σκέψεις τρέχουνε με χίλια στο μυαλό, μάγκα κοντεύω να σαλτάρω, δεν ξέρω τι συμβαίνει προσπαθώ να με καλμάρω, μπροστά μου ακριβώς ένα ζευγάρι από γερόντια, κάθονται αγκαλιά και νοσταλγούνε τα παλιά. Πάω για τηλεφώνημα, πρέπει να ακούσω για τελευταία φορά, τη γυναίκα που μ έφερε στον κόσμο. Πραγματικά. . .
Μια ώρα πριν να γίνουμε όλοι παρελθόν, μοιάζει ψέμα κρατάω το μυαλό μου άδειο, ζω για το παρόν, μοιάζει ψέμα γύρω μου φωνές, παιδικές κραυγές, προσπερνώ ακλόνητος, τρομαγμένες φάτσες μες στις γειτονιές. Δυστυχώς έφτασε η ώρα, σκοτεινιάζει ο ουρανός μένω ακίνητος και βλέπω την απειλή να μας πλησιάζει. . Εχει τη μορφή του Σατανά. . .πέφτω στα γόνατα και. . . . . . . . . . .
