Πυξ Λαξ. Τους ξέρουμε. Τους ακούμε. Τους φτύνουμε. Αλλά μα την αλήθεια, η "Στίλβη" δεν απομακρύνεται από τα ακουστικά μας. Είναι ίσως ο μοναδικός ελληνικής παραγωγής δίσκος που βρίσκεται στην συλλογή μου, και αυτό τυχαία (βλέπε στο λήμμα - μόνιμος δανεισμός εξ αδερφών). Τόσο τυχαία βρέθηκε. Αρκούσαν όμως μερικές ακροάσεις για να πεισθώ ότι έπρεπε μάλλον να μείνει εκεί.
Το ηχόχρωμα του άλμπουμ κινείται στα όρια της αφύλαχτης προσέγγισης των Πυξ Λαξ, σε μια ροκ (όρος καραμέλα) των λαϊκών, με κρουστά, πλήκτρα και ακορντεόν. Εθνοπάνκ αν καταλάβατε. Σίγουρα δεν μπορεί κανένας από μας να ξέρει όλη την ιστορία. Η δημοσιότητα τους χάλασε, η δημοτικότητα τους κέρδισε, η επιτυχία τους κατέστρεψε.
Για την Στίλβη όμως, το πιο αγνό δείγμα προοδευτικότητας σε εγχώριο δίσκο που έφτασε στα αυτιά μου,
καλησπέρα μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δεν με ενδιαφέρει τι λένε οι άλλοι για μένα.
Με απασχολεί περισσότερο τι σκέφτονται για μένα.
Παρακαλώ να υπογράφετε τα σχόλιά σας..