Το διπλό ταξίδι (μέρος 2)

Ο Κώστας ήταν. Ήρθε να αφήσει την τσάντα του. Και μετά αμέσως πήρε τηλέφωνο η γιαγιά μου από κάτω. Τι να συζητάμε δηλαδή.. Το διαβολικό τέλος του November Rain δεν μπορεί να με αφήνει ασυγκίνητο. Εμένα όμως.. Πρέπει να κλάψω σήμερα.

Το αγκύλωμα υποχώρησε. Ακόμα. Don't you blame, got to need somebody. Ή τουλάχιστον, αυτό ακούω. Δεν κάθομαι να ψάξω τι λέει όντως. Τι σημασία έχει κιόλας.. Και εδώ μπαίνει το Estranged. Είμαι να με λυπάσαι. Μη με λυπάσαι όμως. Σε ζηλεύω. Σε ζηλεύω γιατί εσύ ξέρεις τι αισθάνεσαι, όσο δυνατό ή αδύναμο και αν είναι. Και εγώ ξέρω. Ο απόλυτος ορισμός. Τίποτα.

Ζηλεύω με όλη την αγάπη και το μίσος που κυλάει μέσα μου εκείνους που είναι κάθε μέρα ερωτευμένοι, που έχουν ένα σκοπό στη ζωή τους. Μα τι λέω.. Έχω και εγώ σκοπό. Τον έχω αφήσει κάπου πίσω στα 14 μου, στα τηλεφωνήματα που της έκανα και της μίλαγα στα αγγλικά, απλά και μόνο επειδή δεν μου ήταν εύκολο να πω "Θες να βγούμε το βράδυ;;". Πόσο υπέροχα θεόμουρλος ήμουν τότε. Ναι, εκεί θα ήθελα να ήμουν. Που ξύπναγα τα μεσημέρια και ήμουν τόσο ζαλισμένος, και μπερδεμένος, που ούτε οι φωνές του πατέρα μου με διέρρεαν, ούτε φυσικά και κανένα άλλο συναίσθημα, πέρα από αυτό της απόλυτης ψυχικής κυριαρχίας στον εαυτό μου. Τότε έγραφα και στιχάκια, ποιήματα, τραγούδια. Ξέρετε τώρα, αυτά που κρύβαμε στο μπλε τετράδιο στο δεύτερο συρτάρι του γραφείου και είναι γραμμένα μόνο μέχρι και την 9η σελίδα. Τι έγραφα τότε.. Τι ζωντάνια. Είμαι περήφανος για εκείνον. Ήμουν καλός. Και τώρα..

Διυλίστηκα. Ναι, αυτή είναι η σωστή λέξη. Διυλίστηκα. Βελτίωσα τη γραφή μου, έτσι νομίζω. Έτσι μου λέει και αυτή. Που πήγα όλος εγώ;; Που κρύβομαι;; Που στο διάολο κρύβομαι.

Ήρθε η μάνα μου. Θα σας ξαναγράψω το βράδυ.