(στο τετράδιό μου φαίνεται αρκετά μεγαλύτερο. για τον παππού μου, που τελικά αποφάσισε να ζήσει μακριά μας στις 4 Μαρτίου του 2008)
Μωρό μου;; Κοιμάσαι;; Δεν ακούς το νανούρισμα;; Ξύπνα, και χάλασε τον κόσμο με τις φωνές σου!! Να τρέχεις γύρω μου, και με τα χείλη σου να γευτείς όλες του κόσμου τις λιχουδιές και τα αρώματα. Να δεις τα σπίτια τα λευκά, με τις μεγάλες τις αυλές και τα αλουλούδια, και με τα άλλα τα παιδιά να τραγουδήσεις. Να 'σαι καλός με τις κοπέλες, και στην πιο όμορφη με αγάπη να παραδοθείς. Δούλεψε και κάνε, και να γελάς μωρό μου, να γελάς.
Ως ότου πια δε θα βαστάς, να 'χεις μια ρίζα φυλαχτό, σαν κουραστείς το απομεσήμερο, να δέσεις το καράβι σου. Και θα 'ρθει τότε, σαν αντιχάρισμα η κόρη, την αγκαλιά της να σε τυλίξει. Η δύση θα σου πάρει τα τραγούδια, το λυκόφως τη γλύκα, το φεγγάρι τα ματωμένα σου γόνατα. Και στη φωνή σου να κρύψεις το ίδιο αυτό νανούρισμα που σου 'λεγα όταν ήσουνα μωρό, μωρό μου. Κοιμήσου εσύ πια, εγώ θα σε προσέχω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δεν με ενδιαφέρει τι λένε οι άλλοι για μένα.
Με απασχολεί περισσότερο τι σκέφτονται για μένα.
Παρακαλώ να υπογράφετε τα σχόλιά σας..