Το φοβόμουν. Δεν έχω συναισθήματα. Πολλές είναι οι φορές που με συλλαμβάνω να μην νιώθω την αγάπη του κόσμου, τον έρωτά της, τα χάδια της απλώς με ευχαριστούν, και αυτό με δυσκολία. Το διπλό ταξίδι. Δεν νιώθω. Απλά δεν νιώθω. Πρέπει να κλάψω σήμερα.
Μόλις τελείωσα "Το διπλό ταξίδι" της Ακακίας Κορδόση. Δεν μπορώ να αποφασίσω για ποιο να πρωτοκλάψω. Μόνος, με μια θάλασσα σαν τελευταίο αποκαϊδι στη ζωή του, με τη μάνα του διαλυμένη από τη ζωή της και τις στεναχώριες του γιου της, με έναν έρωτα που δεν έζησε ποτέ, όπως και ο ίδιος δηλαδή. Πρέπει να κλάψω σήμερα.
Επιστρέφω στον πάντα ανοιχτό υπολογιστή μου. Τα παιδιά θα είναι εδώ σε λίγο. Πρώτο βάζω το Lonely nights των Uriah Heep. Μια φορά και έναν καιρό μου θύμιζε τη ζωή μου. Πλέον.. November Rain και Estranged από Guns. Τα ακούω τώρα. Συγχωρέστε με. Πρέπει να κλάψω σήμερα.
Νιώθω τον λαιμό μου να με αγκυλώνει. Αναπνέω με δυσκολία. Όχι, δεν πρέπει να ξεσπάσω ακόμα. Πρέπει βλέπετε να κλάψω σήμερα. Ευτυχώς, Θεέ μου θα την δω. Να μου χαμογελάσει, και δεν θέλω τίποτε άλλο.
Το κουδούνι χτυπά.
Μη σου χαλά τη διάθεση ένα βιβλίο.. Εκτός αν υπάρχουν κι άλλα που σε χαλάνε..
ΑπάντησηΔιαγραφήΜερικές αγκαλιές και θα περάσουν..
Ακριβώς!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι εντάξει, απλά αυτό το βιβλίο με διέλυσε corto. Τι να πω, με τις καταστάσεις που περιγράφει άγχωμαι πάρα πολύ. Ή ας πούμε με τραγούδια όπως το Ροζ, αν το έχεις ακούσει. Λιώνω..
Αγκαλιές αυτή την περίοδο είναι ελαφρώς δυσεύρετες, οπότε έμεινα βυθισμένος στις καστανές της μπούκλες. Μου αρκεί όμως!!! Χε χε!!!