Όταν έχω χρόνο για να γράψω.

Ανοίξατε τον υπολογιστή σας. Συνδεθήκατε στο Διαδίκτυο. Τρέξατε το ανάλογο πρόγραμμα. Εγώ για παράδειγμα έχω Firefox. Εσείς μπορεί κάτι άλλο. Αγγίζετε το πληκτρολόγιό σας. Διαβάζοντας σιγά σιγά αυτό το κείμενο, κατεβαίνετε με την ροδέλα του ποντικού σας προς τα κάτω. Μπορεί και με το κάτω βελάκι. Το ίδιο κάνει. Δίπλα σας κάπου, πιθανώς να υπάρχει μια πλαστική μπουκάλα με κρύο νερό, και ένα κίτρινο ποτήρι με άσπρα κυκλάκια. Άσχημο ίσως, αλλά είναι το αγαπημένο μου. Είδατε τη διαφορά;;

Κάθομαι σε μια πλαστική καρέκλα, με κόκκινο μαξιλάρι και μαύρα μπράτσα. Συνήθως, σε αυτό το γραφείο γράφω, διαβάζω, ακούω μουσική. Όπως τώρα δηλαδή. Την στιγμή που διαβάζετε αυτό το κείμενο, η πραγματικότητά σας εφάπτεται με την δική μου, και ας απέχουν μερικές ώρες. Μπορεί και μέρες ή μήνες ολόκληρους, αφού δεν ξέρω πότε θα ανακαλύψετε αυτή την ανάρτηση. Και πάλι όμως, όταν σε ποιος ξέρει χρόνια πεθάνω, και το σφυράκι θα χηρέψει, πάλι θα μπορείτε να γνωρίζετε το παρόν μου. Βλέπετε λοιπόν πως τα φυσικά όρια του χρόνου εκμηδενίζονται, αν το θελήσουμε. Για παράδειγμα, αυτό το κείμενο είναι μια εν ενεργεία χρονομηχανή. Τέλος, αυτό το κείμενο πιθανώς να σας προξενήσει κάποια συναισθήματα, και να παραμείνει στη μνήμη σας για πολύ καιρό ακόμα.

Έχετε ακούσει ποτέ για την φιλοσοφία της καρέκλας;; Το όνομα του ιδρυτή της μου διαφεύγει. Αναφέρεται εν ολίγοις πως τα πάντα είναι ανύπαρκτα. Ακόμα και η κόκκινη καρέκλα με αυτά τα άθλια μαύρα μπράτσα που δεν με αφήνουν να κουνηθώ δεξιά αριστερά όπως έκανα μικρός. Ξεχνάμε τα όνειρά μας. Δεν θυμόμαστε αν κάποιος μας κυνήγησε, ή πέφταμε διαρκώς από έναν τεράστιο και ατελείωτο γκρεμό. Μένει όμως ο τρόμος, η πίεση, το άγχος. Κάτι κακό συνέβη μέσα στη νύχτα, το ξέρουμε. Αλλά η μνήμη μας δεν το θυμάται. Το συναίσθημα όμως θα παραμείνει, τουλάχιστον μέχρι το επόμενο όνειρο.

Θυμάστε το πρώτο σας ραντεβού;; Θυμάστε τι χρώμα είχε η κορδέλα που φορούσε στα μαλλιά της;; Πως τα είχε χτενίσει εκείνο το μεσημέρι;; Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι. Θυμάστε το άρωμά της;; Το βλέμμα της;; Την τρυφερότητα που έκρυβε η αγκαλιά της;; Ω, ναι. Ήταν υπέροχη, όπως και είναι κάθε μέρα. Απλά υπέροχη. Ο τρόπος της να σε πλησιάζει, να σε αισθάνεται και να ξέρει πάντα τι σκέφτεσαι. Μαγεία;; Συναίσθημα. Ο κόσμος των συναισθημάτων υπάρχει. Και είμαστε εμείς. Η οντότητά μας αντιστοιχεί στον χαρακτήρα μας. Στα συναισθήματα που διαβάζουμε σε ένα βιβλίο, που ακούμε σε μια μελωδία. Στα συναισθήματα που κλέβεις στα φιλιά της. Υπάρχει.

{Γι’ αυτό η ποίηση, σαν η μοναδική αυθεντική μορφή του υπάρχειν, θα είναι πάντα μια ρωγμή ανάμεσα στο «μέσα» και στο «έξω», η επικράτεια μιας ουσιαστικής διαφοράς ανάμεσα στο υποκείμενο και τον κόσμο, το παράδοξο της νυχτερινής ψυχής απέναντι στην καθημερινή πράξη. Αλλά το παράδοξο υφίσταται μόνο στο φως της μέρας και μόνο εκτός ποιήματος.} Γιώργος Μπλάνας – απόσπασμα από το «Ποτέ πια». Με δικά μου λόγια, όσα με τόση ευφυΐα και ανθρώπινο μόχθο έχει δημιουργήσει και αναγνωρίσει η επιστήμη, πιθανώς να μην είναι τίποτα παραπάνω από ένα φιλικό περιβάλλον όπου επιδρούν τα συναισθήματα. Πως θα μπορούσα αλλιώς να εξηγήσω τη δυναμική των ανθρώπινων σχέσεων, και όχι μόνο για την αγάπη, την συνεργασία και την συμβίωση;; Μου αρέσουν πολύ τα παραδείγματα. Σήμερα, είχαμε αγώνα βόλεϊ. Κερδίσαμε, μετά από πολλές προσπάθειες, βρεθήκαμε πίσω, πέσαμε, σηκωθήκαμε, βάλαμε τα δυνατά μας, φωνάξαμε, ουρλιάζαμε στον κάθε πόντο, το παλέψαμε. Η μπάλα υπάκουγε στον νόμο της βαρύτητας και έβρισκε τον δρόμο της προς το αντίπαλο παρκέ. Τραυματίστηκα στο πόδι, αλλά τώρα είμαι καλύτερα από ποτέ πριν. Η παρουσία μας. Εκεί που άλλοι θα έβλεπαν μια ομάδα να παίζει, εγώ έβλεπα άυλα πνεύματα να ζουν μοναδικές στιγμές. Καταφέραμε ένα πέρασμα στον κόσμο των αισθήσεων, πέρα από τον σταθερό κόσμο της υλικής πραγματικότητας.

Επικοινωνήστε με το εσωτερικό σας σώμα, με την εσωτερική σας υπόσταση. Είμαι πιο σίγουρος για την δική της ύπαρξη παρά για τον υπολογιστή στον οποίο σας γράφω αυτή τη στιγμή, ή για το κίτρινο ποτήρι με το νερό στα δεξιά μου. Είμαι πιο ευτυχισμένος για την ύπαρξή της κοντά μου, που δεν προσέχω ούτε τα ρούχα της, ούτε το κορμί της. Δεν με ενδιαφέρουν και τόσο τώρα. Σημασία έχει ότι είναι εκεί, είναι εδώ. Με κοιτάει. Μου μιλάει. Μου χαμογελάει. Και της χαμογελάω. Για εκείνη υπάρχω. Για εμένα υπάρχει. Και ας μας εκμηδενίζει ο χρόνος και η απόσταση, παραμένουμε δύο υπάρξεις που επικοινωνούν, που αισθάνονται το ίδιο πράγμα. Κερδίσαμε την θέση μας στον παράδεισο των συναισθημάτων.