Η επανάσταση του νοητού

Πρώτη φορά το είπε μάλλον κάπου το περασμένο καλοκαίρι, για να γίνει μετά το βασικό μοτίβο της ομιλίας του στην ΔΕΘ. Για να ενισχύσει μάλιστα τη δραστικότητα της φράσης, τη μετασχηματίσε σε πράξη, σε ονοματοδοσία: «Να κάνουμε μια επανάσταση. Την ονομάζω την επανάσταση του αυτονόητου», είπε.

Έδειξε μάλιστα και τους νέους «επαναστάτες του αυτονόητου»: τρεις νέοι επιχειρηματίες που όπως είπε, αποτελούν παραδείγματα της «υγιούς επιχειρηματικότητας». Στην πράξη βέβαια, με αυτό τον τρόπο υπέδειξε το χώρο που το ΠΑΣΟΚ θα αναζητήσει συμμάχους για να αναπληρώσει αυτούς που χάνει με την πολιτική του. Η κίνηση αυτή όμως επιβεβαιώνει και τα βασικά χαρακτηριστικά της κυρίαρχης ιδεολογίας, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από την «επανάσταση του αυτονόητου»: επαναστάτης είναι αυτός που απλά κάνει σωστά τη δουλειά του (για την ακρίβεια βέβαια, μιας και πρόκειται για επιχειρηματίες, που βάζει άλλους να κάνουν σωστά τη δουλειά του).

Πηγή: Red NoteBook - Οι Αυτονόητοι, του Νίκου Νικήσιανη
(απόσπασμα) http://rnbnet.gr/details.php?id=2218

Το μεγάλο στοίχημα που κερδίζουν οι πλατείες είναι η αμφισβήτιση του δεδομένου των συνθηκών. Ακόμα και όταν μεσολαβούν επιχειρήματα τύπου "μη φοβάστε, υπάρχει κάποιος που μας αγαπάει, ο Ιησούς Χριστός" (sic), η συνέλευση εξισώνει στον χώρο και τον χρόνο τα επαγγέλματα, τις ηλικίες, την εκπαίδευση, τη συνοικία, την εμπειρία - όλα αυτά που κάποτε χώριζαν, και σήμερα πλουτίζουν τους ανθρώπους. Γιατί μπορεί, κατά Warhol, κάθε άνθρωπος να δικαιούται 15 λεπτά δημοσιότητας, όμως κανένας Αγανακτισμένος δεν αρκείται στα δύο λεπτά δημοκρατίας στο μικρόφωνο της λαϊκής συνέλευσης.

κάνω = δημιουργώ

Ας γίνει, όμως, έτσι· Ας κερδίσουμε τη μάχη του νοητού, της αμφισβήτησης και της επανεξέτασης. Γιατί μπορεί στα ιαπωνικά ιδεογράμματα η "κρίση" να εξισώνεται με την "ευκαιρία", όμως στην.. μακρινή αρχαιοελληνική, η "κρίση" δημιουργεί τις λέξεις κριτική και διακρίνω, σκέφτομαι και δικάζω.

Είναι γεγονός πως είμαστε πίσω, σε πολιτικές δομές και υποδομές - όχι σε τεχνική, σε συνειδήσεις και προοπτικές - σε σχέση όχι με τους άλλους αλλά με τον εαυτό μας, τους θεσμούς της κοινωνίας μας, τον μόνο υπαρκτό αντίπαλο. Υπάρχει, ίσως, το πλεονέκτημα ότι όσα πρέπει να γίνουν έχουνε ήδη γίνει κάπου αλλού. Και δεν μιλώ, φυσικά, για αποτυχημένες μεταμοσχεύσεις ή ευφυέστατους κοινωνικούς καρκίνους που κάνουν μεταστάσεις σε όλο το καπιταλιστικό σώμα. Μιλάω για εμπνεύσεις, για παραδείγματα. Αρκεί μόνο να αποφασίσουμε τί θέλουμε να κάνουμε..

Ας γίνουμε άπληστοι και πεινασμένοι, επικίνδυνοι για όσα μας έφεραν εδώ. Δεν τα φάγαμε όλοι μαζί αλλά κάναμε πολλές φορές νόημα στον σερβιτόρο, όταν ετοιμοπόλεμοι αντικρίζαμε τα θαραλλέα Μιράζ, όταν ευφραινόμασταν την υπερεθνική υπερτιμολογημένη υπερηφάνεια των Ολυμπιακών που πάλι με χρόνους με καιρούς, πάλι δικοί μας (;) ήταν, όταν οι αποτυχημένες συνταγές του παρελθόντος ξανασερβίρονταν φρέσκες, ριζικά ανανεωμένες, και πάντα έτοιμες για την "επόμενη μέρα"..

Να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε - Mohandas Karamchand Gandhi

Επιστρέφοντας στο σήμερα.. Δεν εναποθέτω τις ελπίδες μου στην κεντρική εξουσία, όχι εξαιτίας γραφειοκρατίας ή αντιαναπτυξιακής πολιτικής βούλησης - όταν λειτουργούν θετικά αυτοί οι μηχανισμοί, μπορούν να κάνουν θαύματα. Θεωρώ ωστόσο ότι είναι κατασκευασμένη ένα βήμα πίσω από τα πραγματικά αιτήματα για την αυτομόρφωση των χώρων, την ανασύσταση των Συνεταιρισμών, την συγκρότηση κοινωνικών φαρμακείων και κοινωνικών παντοπωλείων, την κοινωνία των πολιτών, την πολιτεία των κοινών.