Τα βαφτίσια του πολιτικού προϊόντος "ΔΗΜΑΡ"

Το τελευταίο διάστημα έχουν ξεφυτρώσει σαν μανιτάρια μέσα στη μούχλα διάφοροι πολιτικοί σχηματισμοί ως υποπροϊόντα της διάλυσης του πάλαι ποτέ δικομματισμού. Ως αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας, το ΠΑΣΟΚ-σήμερα θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν ένα άλλο κόμμα, φτιαγμένο από τα κατάλοιπα του ντεμακιγιάζ της τελευταίας διετίας, οπότε και έδειξε στον κόσμο του ότι προτεραιότητά του υπήρξε ανέκαθεν η προάσπιση των συμφερόντων των... συμφερόντων, δηλαδή εκδοτών, εργοληπτών, τραπεζιτών, κ.λ.π.

Κάθε ένα από αυτά τα νέα πολιτικά προϊόντα που λανσάρονται στην αγορά ξεκινά την πορεία του με μεγάλη φόρα και με πυγμή που τσακίζει κόκαλα. Είναι κοινό, δε, μυστικό ότι προϊόν χωρίς καλό όνομα δεν έχει καμία πιθανότητα επιτυχίας. Τι θα ήταν άραγε χωρίς τις μάρκες τους η Coca-Cola, η Klinex, η Kolynos, ή η Mercedes-Benz;

Ο τίτλος, λοιπόν, δεν πρέπει να είναι τυχαία επιλογή. Σπουδαία προϊόντα τέχνης και τεχνολογίας γνώρισαν την αποτυχία γιατί οι δημιουργοί τους δεν στάθηκαν ικανοί να πακετάρουν σε σύντομα, εύστοχα και ευφάνταστα μηνύματα το ιδεολογικό περιεχόμενο και το αξιακό φορτίο που αυτά εξέφραζαν. Ευτυχώς ή δυστυχώς, ορισμένα πολιτικά προϊόντα (καμπάνιες για την Προεδρία των ΗΠΑ, κόμματα εξουσίας) είναι υπερβολικά μεγάλες επενδύσεις ούτως ώστε η ονομασία τους να δοθεί κατά τύχη· πάντα κάτι λένε, και κάτι δεν λένε στον δημόσιο διάλογο. Για παράδειγμα, ο χαρακτήρας του "Κινήματος" στην ονομασία του ΠΑΣΟΚ έδωσε το ελεύθερο στον κάθε μικρο-μεγαλο-μεσαίο και εργοστασιάρχη να νιώθει εξίσου τμήμα του, καθώς το κίνημα -και τελικώς η επανάσταση- δεν περιορίζεται σε μία κατεύθυνση, αφορά το σύνολο του πληθυσμού και λειτουργεί ως καταλύτης που περισσότερο προκαλεί παρά προκαθορίζει εξελίξεις. Στο όνομα αυτής της αλλοπρόσαλλη "ενότητας" θεσμοθετήθηκε η περίφημη "κουτάλα της αλλαγής", από την οποία όλοι μπορούσαν να φάνε, αρκεί κάποιοι να έπαιρναν και δεύτερη μερίδα..

Η ανάγκη επιλογής συγκεκριμένων λέξεων στην ονομασία του νέου φορέα αντικατοπτρίζει την ανάγκη διαχωρισμού του από τα υπόλοιπα. Είναι σαν να λέμε, "αυτή είναι μία λάμπα φθορίου", γεγονός που αυτοδίκαια σημαίνει ότι δεν είναι λ.χ. αλογόνου. Αντίστοιχα, το "Κομμουνιστικό Κόμμα" υποθέτει ότι όποιος δεν ανήκει σε αυτό δεν είναι κομμουνιστής, ή τουλάχιστον εξίσου κομμουνιστής με τους εντός του κόμματος.

άπό το αλωνάκι του διαλόγου

Ως εκ τούτου, η χρήση του προσδιορισμού "Δημοκρατική" προ του "Αριστερά" προκύπτει από την επιθυμία διαχωρισμού της από τις υπόλοιπες αριστερές δυνάμεις. Θα μπορούσα, μάλιστα, κάποιος να σκεφτεί πως υπονοεί και καταγγέλλει πως οι άλλοι αριστεροί δεν είναι δημοκράτες. Ωστόσο, στην περίπτωσή μας, η πρόθεση του χώρου είναι πρόδηλη: Είμαστε Σοσιαλδημοκράτες, κάποτε ίσως στην Αριστερά, αλλά όχι Αριστεροί, και θα κάνουμε τα πάντα για να διατηρήσουμε την Αστική Δημοκρατία. Είτε αυτό σημαίνει πως δεν θα χαλάσουμε τις σχέσεις μας με τα "υγιή τμήματα" του κεφαλαίου (Οι δανειακές συμβάσεις θα δεσμεύσουν την οποιαδήποτε κυβέρνηση), είτε ότι θα δεχτούμε τεχνοκράτη πρωθυπουργό (Γρηγόρης Ψαριανός: «Ο Λουκάς Παπαδήμος αποτελεί εγγύηση»), και πραγματοποιώντας συμμαχίες απείρου κάλλους προς αυτή την κατεύθυνση, με γνήσιους λαϊκούς αγωνιστές της εργατιάς (Παν Παν, Μιλένα Αποστολάκη, Νίκο Μπίστη - ακούγεται ότι υπήρξαν αντιδράσεις στο όνομα της Δήμητρας Λιάνη Παπανδρέου).

Εν προκειμένω, η ΔΗΜΑΡ έκανε τη δουλειά της. Γέμισε τα ντεπόζιτά της με τον άστεγο κόσμο του ΠΑΣΟΚ, τον οποίο και θα... επαναπατρίσει μετά την αλλαγή της εκεί ηγεσίας, καθότι ο πασοκάνθρωπος (και η σοσιαλδημοκρατία) δεν πέθανε αλλά επιβιώνει ακόμα στις ύστατες ελπίδες για αλλαγή χωρίς αλλαγή, για κατάκτηση χωρίς επίθεση, για νέα ταξίδια χωρίς βήμα από τον καναπέ μας. Το έχουμε επαναλάβει, αλλά στα αλήθεια, το νέο αυτό μόρφωμα μετατρέπεται αργά αλλά σταθερά από "υπεύθυνη πολιτική δύναμη" σε "δύναμη πολιτικά συνυπεύθυνη".

ΔΗΜΑΡ - "Άλλα λες, άλλα κάνεις, κι άλλα εννοείς..."

Από το Μαρικάκι, (Το Ποντίκι)

Πασχίζει εδώ και μέρες ο Κουβέλης να πείσει ότι η καταψήφιση της νέας δανειακής σύμβασης είναι μια πράξη που η Δημορκατική Αριστερά την εννοεί πλήρως και δεν είναι ένας ελιγμός προκειμένου να μην τη χρεωθεί σε μια στιγμή που δυσαρεστημένοι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ στρέφονται προς τον συγκεκριμένο νεότευκτο, αλλά όχι και νέο στην πολιτική πιάτσα, χώρο.

Στο Βήμα της Κυριακής ο Φώτης Κουβέλης σημειώνει ότι καταψήφισε τη δανειακή γιατί μπορούσε, θεωρεί ο ίδιος, να συνοδευτεί από άλλο πλαίσιο, ανάπτυξης και ανασυγκρότησης (επουδενί όμως δε λέει να πούμε όχι στο δάνειο):

«Η Δημοκρατική Αριστερά καταψήφισε το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο πλαίσιο, τους εφαρμοστικούς νόμους, τη δανειακή σύμβαση και όλους τους εκτελεστικούς νόμους. Καταψηφίσαμε από τη σκοπιά της αποφυγής της χρεοκοπίας, με την επιλογή της υλοποίησης άλλων συγκεκριμένων πολιτικών που θα ανατρέπουν τη σημερινή άδικη κατανομή των βαρών προσαρμογής, θα συγκροτούν ένα ενιαίο πλέγμα αντιμετώπισης των παθογενειών, χωρίς αποδόμηση των δημόσιων δομών και του κοινωνικού κράτους. Διατυπώσαμε μια διαφορετική πολιτική πρόταση αντιμετώπισης της κρίσης, που, ενώ λαμβάνει υπόψη τους περιορισμούς και τους συσχετισμούς, δεν εγκλωβίζεται σ’ αυτούς».

Βέβαια, περιττές – «οικονομίστικες» - αναφορές λείπουν, δηλαδή πώς θα αποπληρωθεί ένα τόσο μεγάλο χρέος που βαίνει αυξανόμενο προκαλώντας βαθιά ύφεση, και ταυτόχρονα θα εξυπηρετηθεί και η εσωτερική κατάσταση της χώρας, με την οικονομία όχι απλώς σε επίπεδα εππιβίωσης αλλά και ανάπτυξης, η οποία υπονοείται ότι θα είναι τέτοια που θα μας φτάνει και για να ζούμε καλά και για να πληρώνουμε τους δανειστές...

Αυτά δεν χρειάζονται για όποιον τρέχει με κεκτημένη επικοινωνιακή ταχύτητα, κι ένα «καταψηφίσαμε» θεωρείται ότι αρκεί για να «εγκλωβίσει» τις εντυπώσεις.

Όταν κλέβατε το έμβλημα του Die Linke, καλά ήταν, ε;

Να όμως που το «καταψηφίσαμε» δεν φαίνεται να απορρέει από μια εμπεδωμένη πολιτική πεποίθηση του κόμματος, αλλά ίσως να παραπέμπει σε ασκήσεις πολιτικής ισορροπίας στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε.

Σχολιάζοντας το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας επί του πακέτου για την Ελλάδα στη γερμανική βουλή, ο υπεύθυνος της Δημοκρατικής Αριστεράς για την Ευρωπαϊκή κι Εξωτερική Πολιτική με ανακοίνωσή του επιτέθηκε στη γερμανική αριστερά (Die Linke) επειδή καταψήφισε το πακέτο που και η ΔΗΜΑΡ, στο εσωτερικό της χώρας, καταψήφισε!

Η ανακοίνωση, έχει ως εξής:

«Τουλάχιστον απογοήτευση προκάλεσε η καταψήφιση του πακέτου βοήθειας προς την Ελλάδα από το κόμμα “Aριστερά” (Die Linke), κατά τη σημερινή ψηφοφορία στη γερμανική βουλή. Αυτές τις κρίσιμες και δύσκολες ώρες η Ελλάδα και οι έλληνες πολίτες χρειάζονται την άμεση και έμπρακτη αλληλεγγύη αντί για τον επαναστατικό δρόμο του συμβιβασμού με το λαϊκισμό. Ευτυχώς, άλλες προοδευτικές μεταρρυθμιστικές δυνάμεις - SPD και Πράσινοι - δεν ακολούθησαν τον ίδιο ολισθηρό δρόμο στο γερμανικό κοινοβούλιο».

Άλλα λέει, άλλα κάνει κι άλλα εννοεί λοιπόν η υπεύθυνη, «κυβερνώσα» Αριστερά;

Η ανακοίνωση αποσύρθηκε από την επίσημη ιστοσελίδα του κόμματος, αλλά μια ζημιά μάλλον έχει γίνει, και έρχεται να προστεθεί στην προ ολίγων μηνών ανοιχτή διαφωνία και αποχώρηση από την ΚΕ στελεχών για την μη στήριξη της συγκυβέρνησης.

Και το ερώτημα είναι για πόσο ο Κουβέλης θα καταφέρνει να κρατάει τις ισορροπίες μέσα στο κόμμα μεταξύ εκείνων που λένε «ναι» σε όλα και θα ήθελαν ανοιχτή στήριξη των μνημονίων, ενδεχομένως και συμμετοχή σε κυβερνητικά πόστα κι εκείνων που προτιμούν το ρόλο της δύναμης που αντιπολιτεύεται ασκώντας «εποικοδομητική κριτική»...

Το παραλήρημα της Αννούλας του Αγώνα

Το βρήκαμε στο Rednotebook.gr.

Εσύ και ο Χίτλερ

της Χριστίνας Ταχιάου

Χαριτολογώντας μια μέρα του 1990, ο δικηγόρος και συγγραφέας Mike Godwin παρατήρησε ότι «Όσο αναπτύσσεται μια online συζήτηση, η πιθανότητα μιας σύγκρισης που θα περιλαμβάνει τους Ναζί ή τον Χίτλερ, μεγαλώνει». Κάποιος δηλαδή θα εμφανιστεί και θα κάνει λόγο για συμπεριφορές που θυμίζουν/εκκολάπτουν/φέρνουν σε/ Ναζί ή Χίτλερ, πιθανόν και στα δυο. Παρατήρησέ το: δεν χρειάζεται να αναπτυχθεί πολύ μια συζήτηση. Στα γρήγορα, εμφανίζονται κι ο Χίτλερ κι οι Ναζί και ξεμπερδεύεις με τον νόμο του Godwin στα γρήγορα. Μάλιστα, η μοιραία ύπαρξη των Γερμανών στη ζωή μας δίνει μιας πρώτης τάξης ευκαιρία.

Κάτσε τώρα, λιγάκι και προσπάθησε να παρατηρήσεις τον εαυτό σου και τη συμπεριφορά σου. Μην πεις πουθενά αυτά που θα παρατηρήσεις, έτσι κι αλλιώς σε λίγο θα βρίζεις εμένα. Το ίδιο κάνεις και για οποιονδήποτε δε συμφωνεί μαζί σου. Τον βρίζεις και του κολλάς και μια ταμπέλα. «Βολεμένος», «Χορτασμένος», «Δεν πεινάει». Μπα, αλήθεια; Και πού το ξέρεις εσύ; Στο πορτοφόλι του, στο πιάτο του ή στο κρεβάτι του είσαι; Αλλά και τι θα πει βολεμένος για σένα; Μήπως κρίνεις εξ’ ιδίων τα αλλότρια; Σκέψου το λίγο. Είπαμε, μεταξύ μας είμαστε. Αλλά δεν σου φτάνουν αυτά, έχει και συνέχεια: «Τσάτσος των συμφερόντων», «Πληρωμένος γραφιάς», «Τσιράκι των αφεντικών», «Γερμανοτσολιάς», «Τσιράκι της Μέρκελ», «Φίλος του σακάτη», «Μαλάκας με κεριά στο Αττικόν», «Κολλητός του καροτσάκια». Δεν πάει το μυαλό σου ότι μπορεί κάποιος να ενεργεί χωρίς να πάρει γραμμή και χωρίς άμεσο προσωπικό όφελος, έτσι;

Βλέπεις παντού συνωμοσίες, Εβραίους, δοσίλογους, γουρούνια, βλάκες, δοτούς. Βγάζεις αυθαίρετα συμπεράσματα. Αμφισβητείς τα πάντα. Δεν πιστεύεις καν τα ίδια σου τα μάτια. Πιστεύεις μόνο το μυαλό σου. Δεν συλλογάσαι λεύτερα, είσαι δέσμιος του φανατισμού σου. Ζητάς απ’ τον άλλο να σου ζητήσει συγγνώμη για τις απόψεις του, ζητάς να σου ζητήσει συγγνώμη επειδή δεν συμφωνεί μαζί σου. Διασύρεις ανθρώπους. Τσιρίζεις. Στοχοποιείς. Δημιουργείς κλίμα. Όταν δεν είσαι σίγουρος, αφήνεις χοντρά υπονοούμενα. Όταν διαψεύδεσαι, χωρίς καθόλου τύψεις αποσιωπείς την αλήθεια ή τη διαστρεβλώνεις. Γράφεις σε ντουβάρια σπιτιών «Εδώ βουλευτής». Ποιος ξέρει, μπορεί στο μέλλον να χαρακώνεις κόσμο στον δρόμο ή να βάζεις σημάδια στα ρούχα. Θυμάσαι, βέβαια, ποιος τα έκανε αυτά κάποτε, έτσι; Έχεις εσύ καμιά σχέση μ’ αυτούς;
Θύμωσες, αλλά μη φεύγεις, δεν τελείωσα.

Σου έχω νέα.

Πρέπει να τα βρούμε. Δεν λέω να γίνουμε κολλητοί, λέω να μπορέσουμε να συνυπάρξουμε. Να σταματήσουμε για λίγο εδώ που είμαστε. Να σκεφτούμε λίγο τη συμπεριφορά μας αλλά και τη συμπεριφορά του άλλου. Είμαι πρόθυμη να μπω στη θέση σου, θέλω να σε ακούσω. Θέλω να ξέρω γιατί στύλωσες τα πόδια σου και δεν το κουνάς ρούπι. Θέλω να ξέρω γιατί με βλέπεις σαν εχθρό σου. Θέλω να με βοηθήσεις να δω τα λάθη μου, να τα διορθώσω. Θέλω να σε καταλάβω. Ο μόνος τρόπος να μην καταπιεί η άβυσσος είναι να είμαστε μαζί, ενωμένοι και ψύχραιμοι.

Είσαι να κάνουμε όλοι ένα μικρό βηματάκι πίσω; Μια τόση δα υποχώρηση; Όλοι μαζί;

*Η Χριστίνα Ταχιάου είναι δημοσιογράφος.

Ιδιωτικοποιημένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία | Του Αντώνη Γαλανόπουλου

Στις 13 Φεβρουαρίου, ο Ανδρέας Λοβέρδος, πολιτικός του εκσυγχρονισμού και εσχάτως της ανόρθωσης, έδωσε το τηλεοπτικό παρόν στην εκπομπή του Γιώργου Αυτιά, του δημοσιογράφου που προσωποποιεί τον κακώς εννοούμενο λαϊκισμό στην ενημέρωση, όπου πρότεινε «την απεξάρτηση της αποζημίωσης του έλληνα βουλευτή από το κρατικό προϋπολογισμό». Απαντάει ο Αντώνης Γαλανόπουλος.

Η συνέντευξη του υπουργού Υγείας δεν θα με απασχολούσε εάν δεν άκουγα στη ραδιοφωνική Ελληνοφρένεια ένα απόσπασμα, στο οποίο ο Α. Λοβέρδος μιλά για την απεξάρτηση του μισθού των βουλευτών από τον κρατικό προϋπολογισμό. Μου δημιούργησε τέτοιο σοκ η κυνικότητα της δήλωσης που αμέσως έκανα μια σχετική αναζήτηση στο διαδίκτυο. Η δήλωση δεν αναφερόταν πουθενά. Ούτε σε ένα μεγάλο ειδησεογραφικό site, ούτε σε ένα blog. Αναγκαστικά κατέφυγα στην προσωπική ιστοσελίδα του υπουργού, όπου εξαντλώντας όλα τα αποθέματα μαζοχισμού, παρακολούθησα όλη την συνέντευξη, μέχρι να φτάσω στο επίμαχο σημείο.

«Το είχα συμπεριλάβει στις προτάσεις για το ασφαλιστικό το 2010 αλλά δεν υπήρχε τότε διάθεση να ψηφιστεί. Νομίζω τώρα είναι αναπόφευκτο, θα ψηφιστεί. Στη πρόταση μου, τώρα, που θα κάνω την επόμενη εβδομάδα, απεξαρτώ, προτείνω την απεξάρτηση της αποζημίωσης του έλληνα βουλευτή από το κρατικό προϋπολογισμό. Δηλαδή προτείνω όποιος θέλει να πληρώνεται από το κράτος, από τη βουλή να πληρώνεται αλλά όποιος δεν θέλει -εγώ δεν θα θέλω- ο χρηματοδότης του να είναι ιδιώτης και γνωστός. Δηλαδή, να πω εγώ, κύριοι, δεν θέλω τα λεφτά σας, θέλω μόνος μου να αναζητώ ανθρώπους οι οποίοι πιστεύουν ότι είμαι χρήσιμος, αυτοί να με χρηματοδοτούν κι εσείς να ξέρετε ποιοί είναι αυτοί. Το σύστημα το αμερικάνικο. Θα το παλέψω για να περάσει.»

Ο Γιώργος Αυτιάς προφανώς εκστασιάζεται από τη πρόταση είτε γιατί δεν κατάλαβε τι ακριβώς είπε ο υπουργός είτε γιατί υπέθεσε ότι ο δεύτερος μεγαλομέτοχος του ΣΚΑΪ και πρόεδρος του Ολυμπιακού θα εκτιμούσε τα φανατικά ολυμπιακά αισθήματα του Ανδρέα Λοβέρδου και θα γινόταν ο προσωπικός του χορηγός.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ο Υπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης μάς λέει ότι έχει ξαναπροτείνει τη συγκεκριμένη ρύθμιση πριν από μια διετία. Χωρίς πάλι να λάβει την απαραίτητη προσοχή από τα Μ.Μ.Ε. Στο τέλος της δήλωσής του βαφτίζει τη πρόταση του «το αμερικάνικο σύστημα». Φαντάζομαι δεν θα σας εκπλήξω αν σας πω ότι αυτό είναι ένα ακόμα καταφανές ψεύδος. Το «αμερικάνικο σύστημα» αφορά στη χρηματοδότηση των κομμάτων, και κυρίως στη χρηματοδότηση της καμπάνιας των υποψηφίων, και όχι στην αμοιβή των Γερουσιαστών. Σύμφωνα με το usgovinfo.about.com, ο μισθός των αμερικανών γερουσιαστών ανέρχεται σε 174.000 δολάρια και αποτελεί πηγή δυσφορίας για τους φορολογούμενους. Επομένως, ο Ανδρέας Λοβέρδος επιχειρεί για δεύτερη φορά σε τρία χρόνια να περάσει μια ρύθμιση για την αμοιβή των βουλευτών καθαρά προσωπικής του έμπνευσης, η οποία δεν εφαρμόζεται πουθενά αλλού διεθνώς.

Το επαναλαμβάνω για να αποφύγουμε τις παρεξηγήσεις. Δεν μιλάμε για τη χρηματοδότηση των κομμάτων αλλά για την χρηματοδότηση των εκλεγμένων βουλευτών και των υπουργών. Ο Ανδρέας Λοβέρδος προτείνει με απλά λόγια τη νομιμοποίηση της μίζας, την δια νόμου μετατροπή των βουλευτών σε αχυρανθρώπους οικονομικών συμφερόντων. Αυτή είναι η νεωτερική πρόταση Λοβέρδου στη χώρα όπου κανένας πολιτικός δεν έχει καταδικαστεί για τα σκάνδαλα της Siemens και του Βατοπεδίου, όπου οι δύο τελευταίοι υπουργοί Οικονομικών έχουν δεχθεί κριτική για τις αποφάσεις τους στη περίπτωση των οφειλών του Γ. Ραπτόπουλου της EXPRESS SERVICE και στο σκάνδαλο της Proton Bank του Λ. Λαυρεντιάδη, αντίστοιχα. Στη χώρα όπου όταν συγκεκριμένοι βουλευτές αποφασίσουν να δράσουν (από μια επιστολή εώς μια ανεξαρτητοποίηση), όλοι κοιτούν προς το πραγματικό τους αφεντικό, έναν ισχυρό αλλά χρεωμένο δημοσιογραφικό οργανισμό…

Εντυπωσιάζει, ακόμη, η φράση του υπουργού «τώρα είναι αναπόφευκτο, θα ψηφιστεί». Έχει πλήρη συνείδηση ότι για να προωθήσει τη πρόταση του θα πατήσει στην λαϊκή απόγνωση, θα εκμεταλλευτεί τον θυμό που προκαλούν στον λαό τα βουλευτικά προνόμια. Ξέρει ότι η «απεξάρτηση από τον κρατικό προϋπολογισμό» θα ακουστεί «γλυκιά» στα αυτιά των πολιτών, όπως ακούστηκε και στα αυτιά του δημοσιογράφου των κατατρεγμένων, Γιώργου Αυτιά.

Η ρύθμιση αυτή θα θεσπίσει κι επίσημα τη διάκριση ανάμεσα σε αυτόν που δίνει στον βουλευτή την εξουσία (η εκλογή μέσω της ψήφου) και σε αυτόν που δίνει στο βουλευτή τις διαταγές, τα κελεύσματα (η εξάρτηση μέσω της χρηματοδότησης). Φανταστείτε μικρές αγορασμένες κοινοβουλευτικές ομάδες, σκεφτείτε τι αποφάσεις θα παίρνουν Υπουργοί Άμυνας, Υγείας, Παιδείας, Μεταφορών, Ανάπτυξης, αν έχουν νόμιμους χορηγούς – έχοντας δει τι κάνουν με το φόβο της παράνομης μίζας. Το μόνο κέρδος θα είναι ότι ενώ τώρα αναρωτιέσαι ποια συμφέροντα εξυπηρετούν οι πολιτικοί με τις αποφάσεις τους, τότε θα το ξέρεις από πριν και με ακρίβεια.

Το διακύβευμα είναι η αυτονομία της πολιτικής από τα εξωθεσμικά κέντρα, η λογοδοσία των πολιτικών στους ψηφοφόρους τους, η εξασφάλιση της αποκλειστικής σύνδεση της λαϊκής εντολής με το παραγόμενο κυβερνητικό έργο. Φυσικά κι όλα αυτά δεν εξαρτώνται αποκλειστικά από τον τρόπο μισθοδοσίας των βουλευτών και των υπουργών αλλά η κυνικά απροκάλυπτη πρόταση Λοβέρδου δείχνει την κατεύθυνση: ο στόχος τους είναι ο περιορισμός της λαϊκής εξουσίας που ελέγχει τη δράση τους. Θέλουν να αποσυνδέσουν την ψήφο από τις μετέπειτα επιλογές τους, θέλουν να είναι ανεξέλεγκτοι.

Επομένως, είναι επιτακτική ανάγκη και υποχρέωση να πιέσουμε και να επιβάλουμε την εισαγωγή τόσο μέτρων ενίσχυσης της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, όπως η τροποποίηση του ρόλου του βουλευτή και η επαναφορά της απλής αναλογικής, όσο και δομών άμεσης δημοκρατίας στο πολιτικό σύστημα, όπως η δυνατότητα πρόκλησης από τα κάτω δημοψηφίσματος, οι νομοθετικές πρωτοβουλίες των πολιτών κι η αρχή της ανακλητότητας.

–

Το κείμενο αυτό γράφτηκε ειδικά για το διαδίκτυο (σύνδεσμος). Το UNFOLLOW#3 κυκλοφορεί. Ζητήστε το στα περίπτερα!

Κάνοντας τη Δημοκρατία ασφαλή για τις επιχειρήσεις

Πέρσι η κυβέρνηση ξεκίνησε μια διαβούλευση για να μετατρέψει σε έγκλημα κάθε μορφή κατάληψης σε κατοικήσιμα κτίρια. 96% όσων ανταποκρίθηκαν επιχειρηματολόγησαν ότι δεν χρειαζόταν αλλαγή στο νόμο. Ωστόσο, την 1η Νοέμβρη, μόλις 5 μέρες μετά τη λήξη της διαβούλευσης, η κυβέρνηση στρίμωξε μια τροπολογία στο νομοσχέδιο νομικής βοήθειας, που ήταν ήδη κοντά στο να εγκριθεί. Αυτό σήμαινε ότι η Βουλή των Κοινοτήτων δεν είχε ευκαιρία να εξετάσει το ζήτημα κανονικά, οι δε διαϕωνούντες δεν είχαν τη δυνατότητα να εξηγήσουν τα επιχειρήματά τους στους βουλευτές.

Οι περιορισμοί στη συγκέντρωση και την ειρηνική πορεία στους νόμους του 1986 περί δημοσίας τάξης, του 1992 περί συνδικάτων, του 1994 περί ποινικού δικαίου, του 1997 περί προστασίας από παρενόχληση, του 2003 περί αντικοινωνικής συμπεριϕοράς, του 2005 περί σοβαρού οργανωμένου εγκλήματος και αστυνομικής δράσης, παραμένουν. Μαζί, επιτρέπουν στην αστυνομία να σταματήσει όποια διαδήλωση θέλει και να συλλάβει τους συμμετέχοντες. Κάθε άλλο παρά αλλάζοντας το νόμο, ο πρωθυπουργός υπονόησε ότι θα τον κάνει ακόμα σϕιχτότερο. Μιλώντας στην επιτροπή διασύνδεσης των Κοινοτήτων το Νοέμβρη, υποστήριξε ότι "το δικαίωμα στη διαδήλωση είναι θεμελιώδες" αλλά "δεν θα έπρεπε να μπορείς να βάζεις σκηνές όπου θες". Η προσέγγισή του στο θέμα είναι η ίδια με του Τόνι Μπλερ: μπορείς να διαδηλώσεις, όσο είναι αναποτελεσματικό.
Πηγή: Λέσχη

ΔΗΜΑΡ και άλλα

Με έντονο -δημοσιογραφικό, μη φανταστείτε- ενδιαφέρον διαβάσαμε την ανακοίνωση συγκρότησης σώματος ΔΗΜΑΡ και στο Μεσολόγγι. Όσο να πεις, είναι παρήγορο να γνωρίζεις ότι δεν είσαι μόνος σου σε αυτή τη γωνιά της Ελλάδας, τις κρίσιμες αυτές ώρες. Ακόμη πιο παρήγορο είναι να αναπτερώνεται το ενδιαφέρον σου, να εμπλουτίζεται η θεματολογία και να αυξάνονται οι στόχοι κριτικής σου.

Εικάζουμε ότι ο συγκεκριμένος χώρος της σοσιαλδημοκρατίας (σημ: αναφέρεται ως αρνητικό) θα φέρει και άλλες ειδήσεις στο μέλλον. Προσωρινά, το ενδιαφέρον κινείται στις μεταγραφές, με το ρόστερ να ενισχύεται από ονόματα όπως Νίκος Μπίστης, Παν-αγιώτης Παν-αγιώτου, Σταμάτης Μαλέλης (του Star), Μιλένα Αποστολάκη (;)...

Εμείς, ωστόσο, θα αποφύγουμε τη σκανδαλοθηρία, και θα σταθούμε σε συγκεκριμένες δηλώσεις, όχι μάλιστα από τις βιαστικές, παραποιημένες, εκείνες των καναλιών, αλλά από μία εφ' όλης της ύλης δημοσιογραφική συνέντευξη στην Αυγή της Κυριακής 19/2.

Σπύρος Λυκούδης: Η σύμβαση με την τρόικα δεν ανατρέπεται

Ο σεβασμός στις δανειακές συμβάσεις πηγάζει από "τη διεθνή πραγματικότητα και λειτουργία στον πολιτικά πολιτισμένο κόσμο τα τελευταία 200 χρόνια τουλάχιστον" υποστηρίζει ο γραμματέας της Κ.Ε. της Δημοκρατικής Αριστεράς Σπύρος Λυκούδης, επαναλαμβάνοντας τη θέση του κόμματος για αναζήτηση αντισταθμιστικών μέτρων εντός του δεδομένου πλαισίου, χωρίς ωστόσο να τα κατονομάζει. Δηλώνει αντίθετος σε κυβερνήσεις τεχνοκρατών, ενώ βλέπει "μεγάλη αντίφαση" στην πρόταση να ενωθεί η αριστερά, "επειδή μπορεί να βρει κοινό αντιμνημονιακό τόπο".

* Πώς σχολιάζετε την άρνηση της κυβέρνησης να συζητήσει η Βουλή γύρω από το δάνειο και το PSI μετά τις ραγδαίες εξελίξεις και την αναβολή του Eurogroup της Τετάρτης;

Τη θεωρώ κάκιστη απόφαση. Όχι μόνο γιατί σε μια από τις κρισιμότερες περιόδους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας στερούνται οι πολιτικές δυνάμεις τη δυνατότητα για άλλη μια συζήτηση σχετικά με όσα συνοδεύουν το δάνειο και το PSI, αλλά και γιατί επιβεβαιώνεται με αυτήν την άρνηση ένα σοβαρό έλλειμμα δημοκρατικής λειτουργίας του ελληνικού κοινοβουλίου.

* Τελικά στη Δημοκρατική Αριστερά ζητήθηκε να υπογράψει;

Μέχρι αυτή την ώρα που γράφονται οι απαντήσεις στη συνέντευξη, ουδείς έχει ζητήσει την υπογραφή της Δημοκρατικής Αριστεράς. Εάν ζητηθεί η απάντησή μας, θα είναι αρνητική. Η ΔΗΜ.ΑΡ. πλέει σε ένα πολιτικό ρεύμα που το έχουν σφραγίσει ο Ηλίας Ηλιού και ο Λεωνίδας Κύρκος και που μέχρι τις μέρες μας συνεχώς και αδιαλείπτως παλεύει για την ευρωπαϊκή ενοποίηση και για τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας. Δεν μας χρειάζεται καμιά υπογραφή «ρεαλισμού» για να αποδείξουμε οτιδήποτε.

* Καταψηφίσατε τη δανειακή σύμβαση. Την ίδια στιγμή αποδέχεστε ότι είναι δεσμευτική για τη χώρα, όπως λένε τρόικα και εταίροι, και αντιπροτείνετε ισοδύναμα μέτρα στο πλαίσιο του Μνημονίου. Ποια είναι αυτά;

Οι διεθνείς συμβάσεις που υπογράφει η χώρα είναι δεσμευτικές όχι γιατί μας το ζητάει η τρόικα, οι εταίροι ή οποιοσδήποτε άλλος, αλλά γιατί αυτό απαιτεί η διεθνής πραγματικότητα και λειτουργία στον πολιτικά πολιτισμένο κόσμο τα τελευταία 200 χρόνια τουλάχιστον. Προφανώς τα πάντα ανατρέπονται με «έκτακτες» επαναστατικές συμπεριφορές σε «έκτακτες» επαναστατικές συνθήκες. Όποιος αναζητεί όμως σήμερα και υπόσχεται τέτοιους προσανατολισμούς, κρίνεται για τη σοβαρότητά του.

Η ΔΗΜΑΡ καταψήφισε τη δανειακή σύμβαση στη βάση μιας αρχής: θέλουμε τη χώρα μέσα στην Ευρωζώνη αλλά με την κοινωνία όρθια. Σ’ αυτό επιμένουμε. Πολύ σύντομα, στον πρώτο τριμηνιαίο απολογισμό του προγράμματος, η τρόικα και ο κ. Σόιμπλε θα αναγκαστούν να παραδεχτούν ότι το αναπτυξιακό έλλειμμα είναι η αχίλλειος πτέρνα του συνολικού σχεδίου, ότι οι στόχοι για τα έσοδα είναι ανεδαφικοί και ότι απαιτείται επανακαθορισμός του χρηματοδοτικού πλαισίου.

Η δική μας φιλοδοξία και τώρα και τότε είναι να αποτελέσουμε τον βασικό άξονα μιας μαχητικής αλλά και πειστικής προσπάθειας για επαναδιαπραγμάτευση και για αναζήτηση των αντίβαρων και των αντισταθμιστικών μέτρων προς άλλη κατεύθυνση. Αυτή είναι κατά τη γνώμη μας η αριστερά που όταν παλεύει με ρεαλισμό τη χρειάζεται και ο τόπος.

* Έγκριτοι οικονομολόγοι που υπερασπίζονται μάλιστα την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη, υποστηρίζουν ως ύστατο μέτρο τη στάση πληρωμών. Ούτως ή άλλως όλοι πια παραδέχονται ότι το ελληνικό χρέος, ακόμη και με το PSI, είναι πλέον μη διαχειρίσιμο. Εσείς τι πιστεύετε;

Σέβομαι απολύτως -παρ' ότι με ξενίζει- την άποψη των έγκριτων οικονομολόγων που υπερασπίζονται και την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη και τη στάση πληρωμών. Υπάρχουν και άλλοι, εξίσου έγκριτοι οικονομολόγοι που υποστηρίζουν το αντίθετο, ότι δηλαδή η στάση πληρωμών οδηγεί στη χρεωκοπία και την έξοδο από την Ευρωζώνη, στην επιστροφή στη δραχμή και στις γνωστές συνέπειες. Από αυτήν την προσέγγιση έχω πειστεί. Το ότι η διαχειρισιμότητα του ελληνικού χρέους στο μέλλον είναι δυσδιάκριτη είναι αληθές. Δεν συμφωνώ όμως με την κατηγορηματικότητα των διαπιστώσεων της ερώτησης.

* Στις δημοσκοπήσεις η ΔΗΜ.ΑΡ. εμφανίζεται δεύτερο κόμμα, ενώ η Νέα Δημοκρατία είναι πρώτη μακριά από την αυτοδυναμία. Αν η κάλπη επιβεβαιώσει τα ευρήματα και με δεδομένο ότι οι θέσεις και η στάση των κομμάτων είναι από σήμερα γνωστές, με ποιες πολιτικές δυνάμεις θα επιδιώξετε συνεργασία;

Το πολιτικό σκηνικό στη χώρα είναι σε απόλυτη ρευστότητα, γι' αυτό και τα δημοσκοπικά ευρήματα έχουν ενδιαφέρον ως καταγραφή των διαθέσεων των πολιτών στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή που ερωτώνται. Ας κρατάμε πάντως όλοι μικρότερο καλάθι. Σήμερα είναι έτσι η διάταξη των πολιτικών δυνάμεων, αύριο δεν γνωρίζουμε ποια θα είναι. Αν η κάλπη επιβεβαιώσει την δυνατότητα της ΔΗΜ.ΑΡ. να έχει έναν παρεμβατικό ρόλο στις εξελίξεις, θα αναζητήσουμε τις συνεργασίες που μπορεί να προκύψουν, στη βάση προγραμματικών συγκλίσεων, φερέγγυων πολιτικών και φερέγγυων προσώπων. Γνώμονάς μας, η μετατόπιση του άξονα της πολιτικής ζωής από τη βαθιά σημερινή συντηρητική θέση που βρίσκεται προς μια προοδευτική δημοκρατική αριστερή κατεύθυνση.

* Σε κυβερνητικές συνεργασίες στο μοντέλο Παπαδήμου ή και Μόντι, είναι ανοιχτή η ΔΗΜ.ΑΡ.;

Η σημερινή υπό τον κύριο Παπαδήμο κυβερνητική συνεργασία έχει συγκεκριμένο περιεχόμενο και δεδομένες τις δυνάμεις που τη στηρίζουν. Η ΔΗΜ.ΑΡ. δεν θα μπορούσε, για τους λόγους που έχει διατυπώσει, να συναινέσει σε μια τέτοια κυβέρνηση και γι' αυτό την καταψήφισε. Τώρα, αν η ερώτηση εννοεί ως κυβερνητική συνεργασία στο μοντέλο Παπαδήμου αυτά που ακούγονται για «κυβερνήσεις τεχνοκρατών», «αρίστων», «μεταρρυθμιστών οριζόντιας προέλευσης» κ.λπ., η ΔΗΜ.ΑΡ. είναι αντίθετη. Όλα αυτά συνιστούν ήττα της πολιτικής και η ΔΗΜ.ΑΡ. ως σύγχρονη αριστερά αγωνίζεται για ένα άλλο περιεχόμενο στην πολιτική και όχι για την κατάργησή της.

* Ο Φ. Κουβέλης δήλωσε πρόσφατα ότι δεν θα γίνετε “κολυμβήθρα του Σιλωάμ”. Ωστόσο υποδέχεστε στο κόμμα σας μετά βαΐων και κλάδων πρόσωπα που έχουν υπερασπιστεί τη μνημονιακή πολιτική. Για παράδειγμα, ο Ν. Μπίστης έγραφε πριν από λίγους μήνες ότι η καταψήφιση του Μεσοπρόθεσμου από τη ΔΗΜ.ΑΡ. αποτελεί “δυσάρεστη έκπληξη”. Αντίστοιχα ο Παν. Παναγιώτου σε άρθρα του υπερασπιζόταν τη “φαρμακευτική αγωγή” του Μνημονίου, παρά τις παρενέργειές του. Δεν βρίσκετε κάποια αντίφαση;

Ο Φ. Κουβέλης δήλωσε πρόσφατα ότι δεν θα γίνουμε «η κολυμβήθρα του Σιλωάμ», αλλά και ότι δεν πάσχουμε από το «σύνδρομο του σκαντζόχοιρου», δηλαδή ότι δεν κλεινόμαστε στο καβούκι μας βγάζοντας αγκάθια σε όποιον μας πλησιάζει. Αυτό ίσως δεν το προσέξατε. Δεν υποδεχόμαστε με βάγια και κλαδιά κανέναν. Αλλά δεν ανασύρουμε και τον φάκελο κανενός για να ψάξουμε αυτή ή την άλλη διατύπωσή του.

Η ΔΗΜ.ΑΡ. έχει πάρει την πρωτοβουλία για την ανασυγκρότηση του ευρύτερου χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού και σ’ αυτήν την προσπάθεια συναντιέται με συναγωνιστές με τους οποίους στο παρελθόν διαφωνήσαμε σε πολλά ή λίγα, αλλά τώρα επιθυμούν να έχουμε τον ίδιο βηματισμό. Βλέπουμε θετικά αυτή τη συνάντηση. Η αριστερά αγωνίζεται, ψάχνει και ψάχνεται, γεννάει ανησυχίες, απομακρύνει ανθρώπους, συναντιέται πάλι μαζί τους. Αυτή είναι η ιστορία της, η διαδρομή της.

Εγώ θα σας έλεγα το αντίθετο. Ότι τη μεγάλη αντίφαση τη βλέπω στην πρόταση να ενωθεί η αριστερά στο σύνολό της, παρά τις μεγάλες ιδεολογικές, πολιτικές, φιλοσοφικές, ακόμα και υπαρξιακές της διαφορές, επειδή μπορεί να βρει κοινό... αντιμνημονιακό τόπο.

* Ποια είναι η άποψή σας για τα νέα μέτρα κατά των διαδηλώσεων που προωθεί η κυβέρνηση στη βάση εισηγήσεων του Γ. Καμίνη;

Καταρχάς να δούμε πλήρες το νομοσχέδιο για να το κρίνουμε. Μπορώ όμως εξ αρχής να σας πω ότι η ανάπτυξη των αγώνων του λαού στα πεζοδρόμια και στους δρόμους είναι στοιχείο που το φέρνει η Ιστορία και η μαχητική παρουσία του δημοκρατικού μας κινήματος δεκαετίες επί δεκαετιών.

Εγώ μεγάλωσα μεθώντας με τους αγώνες της αριστεράς στους δρόμους της Αθήνας και δεν μπορώ να σκεφτώ διεκδίκηση χωρίς μεγάλες διαδηλώσεις. Ποιος όμως μπορεί να αμφισβητήσει ότι η έννοια της διαδήλωσης έχει διασυρθεί, έχει γελοιοποιηθεί στη σημερινή Αθήνα πάμπολλες φορές, όταν 100-200 άτομα ασκώντας το «επαναστατικό» τους δικαίωμα καταλαμβάνουν το κέντρο της πόλης και βασανίζουν εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες και εργαζομένους.

Αν ένα νομοσχέδιο τακτοποιήσει τέτοιες ακρότητες, ουδείς σώφρων άνθρωπος μπορεί να έχει αντίρρηση. Αν ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου προς άλλες κατευθύνσεις, προφανώς θα μας βρει αντίθετους.

Η... μυστική έκθεση του Μαξίμου!

Η Αυγή, 13/02/2012

Έπαθα σοκ διαβάζοντας χθες στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας "Πρώτο Θέμα" τη μυστική έκθεση - ντοκουμέντο για το τι θα γίνει αν χρεωκοπήσουμε. Ήταν τόσο απόρρητη η έκθεση που διέρρευσε τόσο εύκολα την ημέρα που θα γινόταν η κρίσιμη ψηφοφορία. Ξέραμε από μέρες πως την ετοιμάζουν, αλλά τόση φαντασία δεν την περιμέναμε. Ας είναι. Διαβάζουμε λοιπόν.

72 ώρες μετά: Οι πολίτες πολιορκούν τις τράπεζες. Η Ε.Ε. στέλνει χρονοδιάγραμμα εξόδου από το ευρώ. (φοβερό) Θα στείλουν χρονοδιάγραμμα για κάτι που δεν μπορεί να γίνει νόμιμα.

2 εβδομάδες μετά: Ελλείψεις σε πετρέλαιο. (Εμείς στην πολυκατοικία δεν έχουμε σταγόνα. Την αμόλυβδη την ξέχασαν).

1 μήνας: Δεν πληρώνονται οι δημόσιοι υπάλληλοι, κλείνουν τα νοσοκομεία και τα σχολεία. (Και σήμερα που επίσης δεν πληρώνονται οι δημόσιοι υπάλληλοι γιατί δεν κλείνουν τα σχολεία και τα νοσοκομεία;).

3 μήνες: Συνεχή μπλακ άουτ στη ΔΕΗ. (Από που προκύπτει αυτό αφού η ΔΕΗ δεν παράγει ηλεκτρικό ρεύμα με πετρέλαιο από τον εγχώριο λιγνίτη και τα υδροηλεκτρικά.)

6 μήνες: Εκτοξεύεται η εγκληματικότητα. (Σιγά το πρόβλημα. Και τώρα εκτοξευμένη είναι.)

1 χρόνος: 35% ανεργία, καταρρέει η άμυνα της χώρας. (Σήμερα ζούμε με επίσημη ανεργία 21% και ανεπίσημη πάνω από 35%. Λίγο έβαλαν οι συντάκτες της τρομοκρατικής προκήρυξης. Έπρεπε να βάλουν 50% και βάλε.)

5 χρόνια: Κατασχέσεις κατοικιών (αυτά τα λέγανε στη δεκαετία του '50 για τον κίνδυνο του κομμουνισμού!), επιστροφή του πληθυσμού στην επαρχία. (Πολύ αισιόδοξοι είναι οι συντάκτες της προκήρυξης. Θεωρούν πως όλα αυτά μπορούν να τραβήξουν 5 χρόνια και στο μεταξύ να μην τους έχει πάρει στο κυνήγι ο λαός.)

My shoes - Τα παπούτσια μου

(washing my hands with a fragrance of notes)
Δεν είναι μετάφραση, είναι απλώς ένα παιδί που γεννήθηκε από δύο μάνες
...κβαντικό

My shoes are vessels And ships, and ice-brakers My shoes are carpets of magic Under their suggestions I run, I kick, I dance, I walk at your left hand, holding your left hand, I walk slowly, 'cause then I don't have to run, or kick, or dance My shoes are pittiful, without me they're nothing but empty vessels, and ships, and ice-breakers. But they are great guys, and they take me with them when they come to meet you. And you walk on them, and other times you run, or dance -even if you have years to dance-. Over there -enough- I start to feel That I'm not either an empty vessel, or a ship, or an ice-breaker. When you dance on my shoes

Τα παπούτσια μου είναι βάζα Και καράβια, και παγοθραυστικά Τα παπούτσια μου είναι χαλιά μαγικά Κάτω από τις υποδείξεις τους Τρέχω, κλωτσάω, χορεύω Περπατώ στο αριστερό σου χέρι Κρατώντας το αριστερό σου χέρι Περπατάω αργά, μιας και δεν χρειάζεται πια να τρέχω, να κλωτσάω, ή να χορεύω Τα παπούτσια μου είναι για λύπηση Χωρίς εμένα δεν είναι τίποτα παρά άδεια δοχεία, και πλοία, και παγοθραυστικά. Είναι, όμως, καλά παιδιά, και με παίρνουν μαζί τους όταν έρχονται να σε συναντήσουν. Και περπατάς πάνω τους, κι άλλοτε τρέχεις, ή χορεύεις -κι ας έχεις χρόνια να χορέψεις-. Εκεί πάνω -φτάνει- αρχίζω να νιώθω Πως δεν είμαι ούτε άδειο δοχείο, ούτε πλοίο, ούτε παγοθραυστικό. Όταν πάνω στα παπούτσια μου χορεύεις.

Ο λαϊκισμός των αντιλαϊκιστών | Του Αντώνη Γαλανόπουλου

Στις 4 Φεβρουαρίου τα social media κατακλύστηκαν από το γνωστό πλέον άρθρο της κας Χριστίνας Ταχιάου, με τίτλο: «Δεν μου αρέσει η Ελλάδα του ομορφάντρα». Το άρθρο βρήκε φανατικούς υποστηρικτές, οι οποίοι ένιωσαν ανακουφισμένοι επειδή κάποιος έγραψε όσα σκέφτονταν οι ίδιοι, αλλά και σκληρούς επικριτές που καυτηρίασαν την επιπόλαιη σύνδεση των φαινομένων της διαφθοράς και της διαπλοκής με το λαϊκό στοιχείο, την οποία επιχείρησε η αρθρογράφος, και την απέχθεια που εξέφρασε προς τους λαϊκούς ανθρώπους. Απαντάει ο Αντώνης Γαλανόπουλος.

Ανάμεσα σε όσους ένιωσαν ανακουφισμένοι, επειδή κάποιος έγραψε όσα σκέφτονταν οι ίδιοι, και σε όσους αισθάνθηκαν ότι η σύνδεση των φαινομένων της διαφθοράς και της διαπλοκής με το λαϊκό στοιχείο που επιχείρησε η κα Ταχιάου είναι επιπόλαιη, δεν σας κρύβω ότι ανήκω στη δεύτερη κατηγορία.

Η κα Ταχιάου, ωστόσο, είναι συνεπής στις θέσεις της, καθώς όλη η αρθρογραφία της στην Παράλλαξη (free press της Θεσσαλονίκης) χαρακτηρίζεται από την ίδια αφ’ υψηλού προσέγγιση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το άρθρο της «Λατέρνα, μπέσα και φιλότιμο», τον Νοέμβριο, όπου μας πληροφόρησε πως «τη λέξη μπέσα δεν τη χρησιμοποιώ ποτέ […]. Ο Έλληνας εφηύρε την μπέσα επειδή δεν εμπιστεύεται τις συμφωνίες που υπογράφονται. Οραματίστηκε το φιλότιμο προκειμένου να περιφρουρήσει το δικαίωμά του να κάνει το κορόιδο». Ήταν όμως αυτό το τελευταίο της άρθρο στο Protagon.gr που της εξασφάλισε την εγγραφή στον κατάλογο των δημοσίων προσώπων που εκφράζουν τον σύγχρονο φιλοεκσυγχρονιστικό, φιλομεταρρυθμιστικό κι αντιλαϊκιστικό λόγο. Μέσα σε λιγότερο από δυο μέρες, το άρθρο της αναρριχήθηκε στη κορυφή του top 10 των πιο διαβασμένων άρθρων στο Protagon.gr για τον τελευταίο χρόνο, ανάμεσα στις οικονομικές αναλύσεις του Γιάννη Βαρουφάκη.

Μια εβδομάδα πριν από τη δημοσίευση του άρθρου της, στη Θεσσαλονίκη είχε λάβει χώρα το συνέδριο της Ελληνικής Εταιρείας Πολιτικής Επιστήμης, με θέμα «Λαϊκισμός, αντιλαϊκισμός και δημοκρατία». Αν το άρθρο είχε δημοσιευτεί νωρίτερα, θα χρησίμευε ως πειστήριο για τις εισηγήσεις του Νικόλα Σεβαστάκη και του Μιχάλη Σπουρδαλάκη. Ο πρώτος υποστήριξε ότι «ο σύγχρονος αντιλαϊκιστικός λόγος έχει ριζοσπαστικοποιηθεί με την αναβάθμιση του λαϊκιστικού φαινομένου από πολιτιστική πληγή την δεκαετία του 1990 σε πηγή όλων των δεινών σήμερα. Σήμερα ο λαϊκισμός προβάλλεται ως αίτιο της χρεοκοπίας». Ο δεύτερος ισχυρίστηκε ότι «ο αντιλαϊκιστικός λόγος χαρακτηρίζεται από έναν άκρατο λαϊκισμό με απλουστεύσεις […]. Αποκαλύπτουν ότι ο εχθρός δεν είναι ο λαϊκισμός αλλά ο ίδιος ο λαός».

Η κ. Ταχιάου ακολούθησε πιστά αυτό το πρότυπο αντιλαϊκιστικού λόγου, βάζοντας στην ίδια μοίρα «την Ελλάδα που θεωρεί λογικό να δίνει φακελάκι» και «που παραβιάζει όποιο νόμο γουστάρει» με την Ελλάδα «που θεωρεί φυσιολογικό να πηγαίνει σε απίθανης αρπαχτής κλαμπ και καφέ» και «που θεωρεί λογικό να πληρώνει ένα κάρο λεφτά σε μπουζούκια». Ξεκινά να μιλά για τη διαπλοκή και τη διαφθορά, όμως στο τέλος αποκαλύπτει ότι δεν την απασχολούν τόσο αυτά τα φαινόμενα αλλά το ίδιο το λαϊκό στοιχείο, το οποίο και στιγματίζει («Μου έρχεται στο νου και η εικόνα: ασπρόμαυρη Ελλάδα, κοντοί κι άσχημοι άντρες, τσίκνα, βρωμιά ιδρώτα στο γήπεδο, λίπη και λίγδες.»), καθιστώντας το στην ουσία υπεύθυνο της χρεοκοπίας («Μα, επειδή, ο Έλληνας σε αυτήν ακριβώς την Ελλάδα νιώθει άνετα. Στην Ελλάδα της δραχμής…»). Δεν ξεφεύγει επίσης ούτε από τα αναπαραγόμενα στερεότυπα του εκσυγχρονιστικού λόγου στην Ελλάδα καθώς διακρίνεται εύκολα η δική της εκδοχή του «μαζί τα φάγαμε» στην φράση «με την Ελλάδα που απαιτεί να “φέρουν πίσω τα κλεμμένα”, αλλά εξαιρεί τον εαυτό της από την επιστροφή;».

Στις αντιλαϊκιστικές αναλύσεις, ο λαϊκισμός ως πολιτικό φαινόμενο συγχέεται εσκεμμένα με τη καθημερινή χρήση του όρου, ώστε να απαξιωθούν παράλληλα τόσο τα θετικά όσο και τα αρνητικά αποτελέσματά του. Ο λαϊκισμός, όπως έχει δείξει ο ομότιμος καθηγητής της κοινωνιολογίας Νίκος Μουζέλης, είναι η μόνη πολιτική διαδικασία που επιτρέπει την είσοδο των λαϊκών μαζών στο προσκήνιο, την ένταξη στο εθνικό κέντρο, εξασφαλίζοντας την απαραίτητη ανακατανομή πλούτου και συμβολικού κεφαλαίου.

Αν από το άρθρο έλειπαν οι τελευταίες δυο παράγραφοι, θα ήταν ένα τυπικό άρθρο του είδους του, που θα μπορούσε να έχει και δίκιο αλλά σίγουρα θα περνούσε απαρατήρητο. Αυτό που πρόσθεσε στη δημόσια συζήτηση είναι η κυνική αποκάλυψη της απέχθειας προς το λαϊκό στοιχείο που τρέφουν οι αντιλαϊκιστές κάτω από τον μανδύα της κουλτούρας, της αισθητικής και της διανόησης. Όσοι διακηρύσσουν το όραμα του εκσυγχρονισμού της Ελλάδας, κάνουν αγωνιώδη προσπάθεια για να αποδείξουν πόσο τη σιχαίνονται, να αποδείξουν ότι δεν αποτελούν μέρος της, ότι δεν ανήκουν σε αυτήν. Περισσότερο από την επιτυχία της χώρας, ενδιαφέρονται για τον διαχωρισμό τους από τους κακούς, λαϊκιστές, διεφθαρμένους, τεμπέληδες Έλληνες. Οι από καθέδρας νουθεσίες, η διάθεση σωφρονισμού και τιμωρίας οξύνουν τη κοινωνική ρήξη. Δεν μπορείς να προσφέρεις τίποτα στη χώρα σου, αν αγνοείς ή -ακόμα χειρότερα- αν απεχθάνεσαι το λαϊκό στοιχείο κι ευρύτερα τη λαϊκή παράδοση. Κανένας εκσυγχρονισμός δεν θα έρθει από την ξενομανία και τον μιμητισμό. Το βιώνουμε ήδη τον τελευταίο χρόνο στο χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης.

Καζάκος-Βαρουφάκης - Πόσα ψέμματα μπορείς να σκοτώσεις σε ένα πρωινό;

Νέα δημοσκόπηση: Εσείς τι προτιμάτε;

Ακολουθώντας το πολιτικά και ιστορικά βαθιά φορτισμένο κλίμα των ημερών, νιώθουμε την βαθύτατη εσωτερική ανάγκη να σας προσκαλέσουμε σε μία νέα δημοσκόπηση. Καθώς φαίνεται, τα εκβιαστικά διλήμματα τύπου "ευρώ - δραχμή", "μνημόνιο - χρεοκοπία", "Σκύλα - Χάρυβδη", "καρατόμηση 13ου-14ου μισθού - διαγραφή των υπόλοιπων 12", "Παπαδήμος τώρα - Σαμαράς αύριο", κλπ, συνεχίζουν να εξουσιάζουν τις ταπεινές ζωές μας και να προκαθορίζουν τα πολιτικά πράγματα του τόπου.

Συγχρόνως, ορμώμενοι από ανάλογη δημοσκόπηση διαλεκτικού τύπου "το μη χείρον, βέλτιστον, και ο σώζων εαυτόν, σωθήτω" διάσημης ιστοσελίδας διαβόητης εφημερίδας του νομού, με μοναδικές απαντήσεις:

1. Να κηρύξουμε χρεοκοπία και να γυρίσουμε στη δραχμή
2. Να ψηφιστεί το μνημόνιο - PSI
3. Δεν γνωρίζω / Δεν απαντώ,

υποχρεούμαστε για λόγους πολιτικής δράσης και νοητικής αυτοπροστασίας να απαντήσουμε στα σωστά ερωτήματα, ή έστω να πετύχουμε να τα θέσουμε στο τραπέζι της δημόσιας συζήτησης.

Η δημοσκόπηση με τίτλο Με βάση τις τελευταίες εξελίξεις στο πολιτικό και οικονομικό σκηνικό, πως προτιμάτε να πεθάνετε; δεν έχει ημερομηνία λήξης, είναι διαθέσιμη στο http://polldaddy.com/poll/5932671/ και στην κορυφή του blog μας. :)

Δεν ήμουν εγώ

Για μια φράση του Κώστα Αξελού

Δεν ήμουν εγώ
Αλήθεια σας λέω, δεν ήμουν εγώ
Δεν φόρεσα ποτέ αυτή τη μάσκα
Δεν φόρεσα ποτέ αυτό το πρόσωπο
Εγώ δεν γεννήθηκα παρά μόνο αργότερα,
έφηβος, σπουδαστής, ταξιδευτής

Μα 'σεις το 'χετε πάρει κιόλας απόφαση
Αφού σας είπα, δεν ήμουν εγώ
Πως θα μπορούσα άλλωστε να αναλάβω τέτοια δέσμευση απέναντί σας,
την υποχρέωση να τελώ πράξεις εναντίον;
Εσάς, όμως, τίποτα δεν σας εμποδίζει
Μπορείτε κάλλιστα να σκοτώσετε το ποιόν μου,
την ταυτότητά μου, ακόμη -ορίστε!- να κάψετε
όλη μου την βιβλιοθήκη με τα γραφτά,
και τα τραγούδια

Όμως αναλάβετε την ευθύνη να γνωρίζετε ότι
δεν θα σκοτώσετε ποτέ το ποιείν μου
Δεν υπάρχει τρόπος κανείς να με κάνετε λιγότερο
για τους ανθρώπους που μίλησα
και με βάρυναν με την αγάπη τους

Ας είναι, λοιπόν, έχετε κάθε δικαίωμα στην προσπάθεια
Δείτε και μόνοι σας, ολομόναχοι
Δεν υπήρξα ποτέ αυτός που ζητάτε
Αλήθεια σας λέω, εγώ δεν υπήρξα

Το Κόμμα του Θεού

Μερικές σκέψεις για την (επανα)πολιτικοποίηση της Εκκλησίας, τη δεξιά και την αριστερά του Κυρίου

Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου,
Red NoteBook.gr

Οι προσφορές μπορεί πράγματι να ευτελίζουν τις εφημερίδες, αυτό όμως δεν είναι παρά η μία όψη του νομίσματος· η άλλη είναι ότι, ακριβώς χάρη στις προσφορές, εφημερίδες σαν τη Δημοκρατία γίνονται «μετρήσιμα» μεγέθη, αποκτούν δηλαδή (και κυριολεκτικά) ένα βάρος που αλλιώς δεν θα το είχαν. Αν την περασμένη Κυριακή, λοιπόν, δεν ήταν το τομίδιο «Η ΔΙΚΑIWCH. Οι μεγάλες αλήθειες του Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου», δεν υπήρχε λόγος να πετάξω τέσσερα ευρώ για να διαβάσω Φαήλο Κρανιδιώτη, Στέφανο Χίο και αναλύσεις του Κώστα Παπαχλιμίντζου (δεν το βγάζω απ’το κεφάλι μου: έτσι υπογράφει), ή άρθρα του στυλ «Επτασφράγιστο το μυστικό της συνταγής που την κάνει σκληρή αλλά να λιώνει εύκολα και να μην αφήνει χρώμα» (ένθετο «δ», σ. 9).

Ευχαριστημένος λοιπόν με τη διαχρονική γενναιοδωρία της εφημερίδας (πέρσι η ίδια πρόσφερε και cd με ομιλίες του Μακαριστού), την Κυριακή το βράδυ κάθισα να ξεφυλλίσω το μικρό μου απόκτημα – ένα ιλουστρασιόν βιβλιαράκι με επιλεγμένες παρεμβάσεις του «δικαιωμένου» Χριστόδουλου, τα χάιλάιτς των οποίων σημειώνονται με μπολντ, μη και το μήνυμα ξεφύγει από τους ανυπόμονους. Θυμήθηκα, φυλλομετρώντας το, τα χρόνια που ο ασυμβίβαστος Ποιμένας του Έθνους, μιλώντας τη γλώσσα του Λαού όπως κανείς (Νέα Ειλικρίνεια το λένε στην αργκό της παράταξής του), όρθωνε ανάστημα κατά των «πρακτορίσκων της αθλιότητας», των «ευρωλιγούρηδων» και των γραικύλων που απεργάζονται τον «εθνικό μας αποχρωματισμό» – την ίδια στιγμή βεβαίως που, στήνοντας τη φιλανθρωπική ΜΚΟ «Αλληλεγγύη», εξασφάλιζε για τον Οίκο του Θεού άφθονο δημόσιο χρήμα, υλοποιώντας με ζήλο τη θεάρεστη ιδέα των ΣΔΙΤ, σε συνεργασία με τη ΝΔ.

Ας το παραδεχτούμε: ο εκλιπών Χριστόδουλος υπήρξε η πιο χαρισματική ηγετική μορφή που ανέδειξε ποτέ η ακροδεξιά -- εξ ου και στα χρόνια που ο Καρατζαφέρης υποδυόταν τον Μακιαβέλι του Καραμανλή, επέμενε μονότονα: «Κώστα, μην ψάχνεις μάταια γραμμή: λέγε απλώς αυτά που λέει ο Χριστόδουλος». Τα χρόνια πέρασαν, ο Καραμανλής πήγε στα αζήτητα, ενώ ο τότε Μακιαβέλης του σήμερα μιλά «ως κράτος» (στη Βουλή) και ως άνθρωπος των «νταβατζήδων» (στα κανάλια)· όσα κι αν άλλαξαν όμως, το πνεύμα του Χριστόδουλου παραμένει ζωντανό – φροντίζει αόκνως, εξάλλου, γι’ αυτό το Κόμμα του Θεού.

Για να μην είμαστε βεβαίως μονομερείς, το τελευταίο δεν εξαντλείται ούτε στα εξώφυλλα του Στόχου (όπου φιγουράρει από κοιμήσεώς του ο Χριστόδουλος), ούτε στο Crash του κομματάρχη Τράγκα (επίσης νοσταλγού του εκλιπόνοτος), ούτε και στη Δημοκρατία του Φαήλου, χάρη στο κυριακάτικο ένθετο της οποίας γνωρίσαμε τον πατέρα Θωμά Τσώη, πάλαι ποτέ πρωταθλητή του kick-boxing και νυν θαμώνα μπουζουκομάγαζων, όπου ο παπα-Θωμάς μαζεύει λεφτά για τα συσσίτια του Αγιαντρέα.

Όπως κάθε κόμμα, λοιπόν, έτσι και το Κόμμα του Θεού, έχει βεβαίως τη δεξιά του πτέρυγα, έχει όμως και την αριστερά του. Κι η αριστερά, όπως σωστά μαντέψατε, είναι ο νυν αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος. Για όσους δεν είμαστε «πέραν της αριστεράς και της δεξιάς», οι διαφορές είναι βεβαίως μετρήσιμες: άλλη η πολιτεία του εκλιπόντος ινδάλματος της «αντιμνημονιακής» δεξιάς, άλλη του Ιερώνυμου που προπηλακίζεται από τους εθνοφρουρούς του Αγίου Παντελεήμονα ή κανιβαλίζεται από τα ακροδεξιά ταμπλόιντ. Όμως, παρά τις αποχρώσεις (αυτές για τις οποίες επιμέναμε και με τον Καμίνη, για να τον ακούσουμε μετεκλογικά να ζητάει στρατό στα σύνορα…), αμφότεροι οι ποιμένες ανήκουν στην ίδια «παράδοση». Την παράδοση που θέλει την Εκκλησία αυτόνομη έναντι του κράτους, ακριβώς για να μπορεί να είναι χρήσιμη σε κάθε κρατική στρατηγική – ιδίως σε περιόδους σαν αυτή, που τα κυρίαρχα κόμματα δυσκολεύονται πολύ να την εκλαϊκεύσουν.

Μένοντας στην τελευταία εικοσαετία, αυτή είναι η εμπειρία από το Μακεδονικό και τα συλλαλητήρια που ενορχήστρωνε ο Σαμαράς ως υπουργός Εξωτερικών – αλλά και από τις «λαοσυνάξεις» του 2000, που καταξίωσαν το Χριστόδουλο ως ηγέτη της δεξιάς, την περίοδο που η τελευταία αδυνατούσε να κερδίσει το Σημίτη. Είναι στην ίδια ακριβώς λογική, αλλά από άλλη είσοδο, που κινείται και ο Ιερώνυμος: πέρσι αρθρογραφώντας στην Καθημερινή, και υποστηρίζοντας ως άλλος Πάγκαλος ότι «λιγότερο ή περισσότερο, υπήρξαμε όλοι μέρος της κρίσεως», και φέτος στέλνοντας οργισμένη επιστολή στον Παπαδήμο, με θέμα «το φάρμακο (της τρόικας) κατάντησε φαρμάκι».

Και δηλαδή τι; Να μην αφουγκραστεί ο ιεράρχης τον ανθρώπινο πόνο και την πάνδημη κατακραυγή κατά των πολιτικών και της τρόικας; Ασφαλώς και να τα αφουγκραστεί, ούτε λόγος. Απλά να, αυτή η ευαισθησία για το λαϊκό αίσθημα είναι κάπως επιλεκτική όταν ο ίδιος ποιμένας, τη μία μιλάει ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, την άλλη καλύπτει τον μπίζνεσμαν Εφραίμ και την τρίτη σκύβει «σπαρασσόμενος» πάνω απ’ τον ανθρώπινο πόνο, συσσωρεύοντας για την Εκκλησία ένα πολιτικό κεφάλαιο που, βάσει και της προαναφερθείσας εμπειρίας, ξέρουμε ήδη πώς θα επενδυθεί.

«Αντιλαϊκισμός», το ανώτατο στάδιο του λαϊκισμού

rednotebook.gr | Feb 1st 2012

Του Γεράσιμου Λυκιαρδόπουλου

Ο προοδευτικός είναι εκείνος που κάνει τα πιο "εξτρεμιστικά" (ϕιλελεύθερα) πράγματα με το μειλίχιο και γλυκανάλατο τρόπο μιας μπαλάντας του Έλτον Τζον…

Τελευταία, και ιδίως μετά το ξέσπασμα της τρέχουσας κρίσης, έχει αρχίσει να παίρνει όλο και πιο ξεκάθαρη μορφή ένα καινούριο ιδεολογικό ρεύμα προωθούμενο από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και συνεπικουρούμενο από ένα μέρος του ακαδημαϊκού κόσμου καθώς και από κάποιους τριτοκοσμικά μοντερνίζοντες λογοτέχνες και «οργανικούς» –ου μην αλλά και «ελευθέρας βοσκής»– διανοούμενους.

Κύριο χαρακτηριστικό αυτού του ρεύματος είναι μια τάση να αντιμετωπίζεται, αντανακλαστικά σχεδόν, κάθε εκ των κάτω διαμαρτυρία με μια ηθικολογική ρητορεία η οποία, εν ονόματι του πολιτικού ρεαλισμού, της ευθύνης και της ευταξίας, επιθέτει σε κάθε κοινωνική διεκδίκηση, κριτική ή καταγγελία το στίγμα της ανευθυνότητας και του λαϊκισμού.

Στην ουσία, θα λέγαμε ότι πρόκειται για μια πραγματιστική μετάλλαξη ή αντιστροϕή του λαϊκισμού ο οποίος είχε επικρατήσει στη χώρα κατά τις προηγούμενες χαρισάμενες δεκαετίες. Φαίνεται μάλιστα να ξεκινάει, κατά τραγική ειρωνεία, από μια εύλογη κατ' αρχήν κριτική του λαϊκισμού εκείνης της περιόδου, μεταστρέϕοντας τώρα τις αιχμές της από τον παρωχημένο και παροπλισμένο πλέον πασοκικό «εθνολαϊκισμό» στα σημερινά δεδομένα. Και λέμε «ϕαίνεται», διότι στην πραγματικότητα κάποια συστατικά εκείνης της ϕανϕαρόνικης λαϊκίστικης ιδεολογίας έχουν μεταφερθεί και ενσωματωθεί στον πνευματικά νεοπλουτίστικο ρητορικό κορμό του «προοδευτικού» ρεύματος και της «υπεύθυνης» πολιτικής σκέψης. Ένα από τα συστατικά που αναβιώνουν σ' αυτό το (νέο) ϕιλελεύθερο «αντιλαϊκιστικό» λαϊκισμό είναι, «εκσυγχρονιστικά» μεταποιημένος, και ο αλλοτινός βαρβάτος αντιδιανοουμενισμός – θυμηθείτε τους χλευαζόμενους «κουλτουριάρηδες» και τους «λαπάδες ποιητές». Ιδού μια τυπική σημερινή αναβαθμισμένη εκδοχή της ίδιας απαξιωτικής θεώρησης:

«Το κλασικό μοντέλο του διανοούμενου υπήρξε αυτό του οραματιστή της ουτοπίας. Παλιότερα τους αποκαλούσαν προϕήτες. Αθεράπευτα ρομαντικοί, αιώνια απαισιόδοξοι, πάντοτε θυμωμένοι, με δραματικό οίστρο και ατράνταχτη γνώμη περί παντός του επιστητού, αναϕέρονται και προσβλέπουν σ' έναν τέλειο κόσμο, η σύγκριση του οποίου με την καθημερινή πραγματικότητα αποβαίνει αναπόϕευκτα καταλυτική σε βάρος της δεύτερης. Ρέπουν λοιπόν προς τη μεγαλόσχημη καταγγελία στο όνομα κάποιας, παρελθούσας ή μελλοντικής, αλλά πάντα ασαϕούς, ουτοπίας θεωρώντας ταυτόχρονα πως κατέχουν την απόλυτη αλήθεια». (* Στάθης Καλύβας, «Διανοούμενοι και προϕήτες» εϕ. Καθημερινή 22/8/2010)

Στο σημείο αυτό, αν ρωτούσε κανείς ποιος είναι άραγε ο στόχος τέτοιων ορθοπολιτικών καταγγελιών του (ανυπόστατου στη σημερινή πραγματικότητα) ουτοπιστικού «αρχαϊσμού», θα έθετε ένα μάλλον ρητορικό ερώτημα: ο στόχος αναδύεται εκ των εντός και εκτός κειμένου συμϕραζομένων: στο βάθος διακρίνονται ήδη τα υλικά με τα οποία στήνεται το νέο σκηνικό: η απομυθοποίηση των μεγάλων «αϕηγήσεων» υπό τη μορϕή μιας «ψύχραιμης» (ανα)θεώρησης του παρελθόντος λειτουργεί ως άλλοθι ακριβώς του παρόντος κακού. Από αυτήν τη σκοπιά, όσοι μέσα στην κρίση που βιώνουμε διαπιστώνουν συμπτώματα, καταδείχνουν αιτίες ή εκϕράζουν το ασϕυκτικό «μη περαιτέρω» της κατάστασης διαδηλώνοντας ότι δεν πάει άλλο, στοχοποιούνται ως αθεράπευτα ρομαντικοί, γκρινιάρηδες, αρχαϊστές, ουτοπιστές-λαϊκιστές μ' ένα λόγο.

Διότι τώρα που ο παλιός λαϊκισμός έχει δύσει στην ανυποληψία του, νέοι αστέρες μεσουρανούν στους τεχνητούς ουρανούς των μίντια που διαϕημίζουν νέα είδωλα. Έχουμε περάσει στη λατρεία του «νέου» – «νέα» νέα αρχή, «νέα» Νέα Δημοκρατία, «νέος» νεοϕιλελευθερισμός. Όλοι θέλουν να μηδενίσουν το κοντέρ, να ξαναχτιστεί μια νεόκοπη «νοικοκυροσύνη» στον τόπο. Με κάθε θυσία (των άλλων), με το ψαλίδισμα των οραμάτων, με την ισοπέδωση των ερωτημάτων, με την («εξίσου») καταδίκη των «άκρων» και την (επ)ανάκαμψη του ϕαντασματικού πολιτικού «κέντρου». Σ' αυτό το κλίμα, λοιπόν, ο πραγματικός στόχος των ρεαλπολιτικών πραγματιστών δεν είναι ο λαϊκισμός του ανύπαρκτου κομμουνισμού αλλά η υπαρκτή κριτική του παρόντος και όζοντος κακού. Έχουν περάσει πλέον οι καιροί του ένδοξου λαϊκισμού που λαϕυραγωγώντας κάποτε τα εαμικά κειμήλια οικοδόμησε τα νέα τζάκια της ελληνορθόδοξης παλαιοπασοκικής εθνικοϕροσύνης. Στο μεγάλο διάστημα που κύλησε έκτοτε, η πραγματική σύγχρονη δυστυχία, η ξένη, η «άλλη» δυστυχία που γίνεται μέρα με τη μέρα δική μας δυστυχία, η συνακόλουθη Κρίση που έρχεται να μας κρίνει όλους, από τον Άγιο Παντελεήμονα ως τα Κολωνάκια των βορείων προαστίων, έδειξε πλέον, μαζί με τα νύχια της, και τα όρια των παλιών και νέων (λαϊκίστικων και ορθοπολιτικών) ιδεολογημάτων – έδειξε γυμνά τα Κέρδη και τα Συμϕέροντα και ξεκαθάρισε την πραγματική διαχωριστική γραμμή.

Τώρα εκείνοι οι χοντροί γαλάζιοι ραψωδοί, αϕού ροκάνισαν τ' αυτιά μας και την αντιεξουσιαστική γραβιέρα τρυπώνοντας από κόμμα σε κόμμα, έρχονται να σιγοντάρουν κι αυτοί τον «αντιλαϊσμό» της λιπαρής εξουσίας, η οποία υποδύεται από τα έδρανά της την «παρρησία»: «Όλοι μαζί τα ϕάγαμε!». Περιττό να πούμε πως αυτού του είδους ο «αντιλαϊσμός», αυτή η επίδειξη περιϕρόνησης του «πολιτικού κόστους» δεν κοστίζει –αλλά ούτε και αξίζει– τίποτα.

"Κάθε χειμώνας απαιτεί μία εξέγερση"

"Κάθε χειμώνας απαιτεί μία εξέγερση". Αβάσιμο, βιαστικό, δημοσιογραφίστικο επιχείρημα για την πρώτη παράγραφο ενός άρθρου σχετικά με την χθεσινή απόπειρα επιβίωσης-κατάληψης του άδειου κυλικείου του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων. Τα αντανακλαστικά της πολιτείας λειτούργησαν γρήγορα, ο Συνήγορος του Μνημονίου Καμίνης κατέθεσε μήνυση και με συνοδεία αστυνομικών οργάνων πραγματοποιήθηκαν συλλήψεις επτά αστέγων και τριών αλληλέγγυων. Με μία διάθεση χιούμορ και εκατοντάδες λίτρα αηδίας, αυτό που πέτυχαν οι συλληφθέντες άστεγοι ήταν να μείνουν για ένα βράδυ στα ζεστά μπουντρούμια του ΑΤ Εξαρχείων, ίσως και μία μερίδα φαγητό στο συσσίτιο.

Πρόκειται για τον ίδιο Καμίνη που τα Χριστούγεννα ξήλωσε τα παγκάκια των πλατειών του κέντρου ούτως ώστε να μην βρίσκουν κατάλυμα οι άστεγοι και δυσφημούν με την παρουσία τους το αγοραστικό και τουριστικό κοινό των εορτών. Αυτή ωστόσο είναι η μισή είδηση. Η άλλη μισή είναι ο θάνατος ενός ακόμα νέου παλικαριού. (αντιγράφω από το alternative disorder news):
"Tο παλικαράκι που βλέπετε στη φωτογραφία λέγεται Περαντίνος Νικόλαος. Xθες το πρωί του έδωσαν εξιτήριο από τον Ευαγγελισμό και τον έστειλαν να πεθάνει στο κλειστό γυμναστήριο του Ρουφ. Τελικά, υστέρα από τηλέφωνα που έγιναν από πολίτες στο ΕΚΑΒ πολύ αργά το βράδυ τον παρέλαβαν και τον μετέφεραν στο Γεννηματά όπου και κατέληξε.. τα συμπεράσματα δικά σας."

...

Οι άστεγοι και οι ναρκομανείς είναι πληθυσμός οικονομικά νεκρός, μία μάζα ατόμων (πόσο εύκολο το τσουβάλιασμα, ε;) που διαβιούν από ελεημοσύνη περαστικών, στην καλύτερη περίπτωση από κάποιο ενοριακό ή μη-κυβερνητικό συσσίτιο. Για να αποφευχθούν, μάλιστα, τυχόν δωρεές ανώνυμων αλληλέγγυων, επιτροπών κατοίκων, κλπ που θα έθεταν σε κίνδυνο την υγεία των ετοιμοθάνατων άστεγων ή ναρκομανών, το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης απαγόρευσε κάθε δράση ορμώμενη πλην Εκκλησίας και άλλων ΜΚΟ.

Το ότι οι άστεγοι παίρνουν ψιλά από τους περαστικούς, δεν σημαίνει ότι γίνεται κάποια σπουδαία αναδιανομή του πλούτου, μιας και οι συνήθεις "φίλοι" ανήκουν στα αμέσως ανώτερα στρώματα - οποιοσδήποτε πάνω από τη μέση "δεν έχει χρόνο". Ελάχιστοι, ίσως, από αυτούς αναμένουν ένα επίδομα νοσηλείας. Περίπτωση αντίστοιχη με αρκετούς ναρκομανείς που επιδιώκουν να κολλήσουν AIDS για να γίνουν δικαιούχοι ενός επιδόματος των 700€. Για να προλάβουν το ξεζούμισμα των ταμείων από τους νεκρά παλικάρια στην Τοσίτσα, τα υπουργεία Εργασίας και Υγείας δημιούργησαν τον Αναθεωρημένο Κανονισμό Εκτίμησης Βαθμού Αναπηρίας που αφαιρεί την πρόσβαση των οροθετικών σε κοινωνικές παροχές και αναπηρικές συντάξεις, καθώς πλέον μόνο όσοι ασθενείς βρίσκονται σε τελικό στάδιο AIDS θα εντάσσονται στα εν λόγω προγράμματα. (πηγή)


Ένα χρόνο μετά την νικηφόρα απεργία πείνας στην Υπατία, 22.000 συνάνθρωποί μας συμμετέχουν χωρίς επιλογή σε αποχή από φαγητό, στέγαση, υγειονομική περίθαλψη. Αυτός ο χειμώνας επιβάλλει μία εξέγερση. Αυτή τη φορά, όμως, όχι από τους άμεσα προσβεβλημένους - δεν μπορείς να ζητήσεις από ένα ζόμπι να ερωτευτεί ένα αύριο που ίσως να μη γνωρίσει ποτέ. "Κι εσύ;". Όχι, δεν έκανα ακόμη κάτι. Ξέρω όμως τους υπεύθυνους. Και δεν μπορούσα να είμαι δύο φορές συνένοχος.

Πριν το τέλος

Δεν μπορώ να σταματήσω να ζω
επειδή κάποιο γράμμα θα είναι το τελευταίο
δεν μπορώ να σταματήσω να γράφω
επειδή κάποιο τραγούδι θα είναι το τελευταίο
δεν μπορώ να σταματήσω να τραγουδώ
επειδή κάποια ανάσα θα είναι η τελευταία
να σταματήσω τα φιλιά
επειδή κάποια αγκαλιά θα είναι η τελευταία
δεν μπορώ να σταματήσω να σε νιώθω
επειδή κάποτε δεν θα μπορώ να σε νιώθω,
ούτε να αφουγκραστώ την ανάσα σου τη νύχτα
(λίγο βαριά, συνήθως, από την κούραση)

επειδή δεν υπάρχουν τρόποι
δεν σημαίνει ότι εμείς θα διακόψουμε την αναζήτηση,
επειδή δεν φθάνει η εναλλαγή
δεν συνεπάγεται ότι εμείς θα αμελούμε να την προκαλούμε,
μιας και τίποτα δεν μοιάζει να αλλάζει
τίποτα δεν θα μας σταματήσει να αλλάξουμε εμείς,

μιας και δεν μπορώ να σταματήσω να σε φιλάω,
δεν μπορώ να σταματήσω να σου τραγουδάω,
μιας και δεν μπορώ να σταματήσω να σε νιώθω,
ούτε να σου γράφω γράμματα όπως αυτό,
επειδή δεν μπορώ να σταματήσω να ζω.