Οι προσφορές μπορεί πράγματι να ευτελίζουν τις εφημερίδες, αυτό όμως δεν είναι παρά η μία όψη του νομίσματος· η άλλη είναι ότι, ακριβώς χάρη στις προσφορές, εφημερίδες σαν τη Δημοκρατία γίνονται «μετρήσιμα» μεγέθη, αποκτούν δηλαδή (και κυριολεκτικά) ένα βάρος που αλλιώς δεν θα το είχαν. Αν την περασμένη Κυριακή, λοιπόν, δεν ήταν το τομίδιο «Η ΔΙΚΑIWCH. Οι μεγάλες αλήθειες του Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου», δεν υπήρχε λόγος να πετάξω τέσσερα ευρώ για να διαβάσω Φαήλο Κρανιδιώτη, Στέφανο Χίο και αναλύσεις του Κώστα Παπαχλιμίντζου (δεν το βγάζω απ’το κεφάλι μου: έτσι υπογράφει), ή άρθρα του στυλ «Επτασφράγιστο το μυστικό της συνταγής που την κάνει σκληρή αλλά να λιώνει εύκολα και να μην αφήνει χρώμα» (ένθετο «δ», σ. 9).
Ευχαριστημένος λοιπόν με τη διαχρονική γενναιοδωρία της εφημερίδας (πέρσι η ίδια πρόσφερε και cd με ομιλίες του Μακαριστού), την Κυριακή το βράδυ κάθισα να ξεφυλλίσω το μικρό μου απόκτημα – ένα ιλουστρασιόν βιβλιαράκι με επιλεγμένες παρεμβάσεις του «δικαιωμένου» Χριστόδουλου, τα χάιλάιτς των οποίων σημειώνονται με μπολντ, μη και το μήνυμα ξεφύγει από τους ανυπόμονους. Θυμήθηκα, φυλλομετρώντας το, τα χρόνια που ο ασυμβίβαστος Ποιμένας του Έθνους, μιλώντας τη γλώσσα του Λαού όπως κανείς (Νέα Ειλικρίνεια το λένε στην αργκό της παράταξής του), όρθωνε ανάστημα κατά των «πρακτορίσκων της αθλιότητας», των «ευρωλιγούρηδων» και των γραικύλων που απεργάζονται τον «εθνικό μας αποχρωματισμό» – την ίδια στιγμή βεβαίως που, στήνοντας τη φιλανθρωπική ΜΚΟ «Αλληλεγγύη», εξασφάλιζε για τον Οίκο του Θεού άφθονο δημόσιο χρήμα, υλοποιώντας με ζήλο τη θεάρεστη ιδέα των ΣΔΙΤ, σε συνεργασία με τη ΝΔ.
Ας το παραδεχτούμε: ο εκλιπών Χριστόδουλος υπήρξε η πιο χαρισματική ηγετική μορφή που ανέδειξε ποτέ η ακροδεξιά -- εξ ου και στα χρόνια που ο Καρατζαφέρης υποδυόταν τον Μακιαβέλι του Καραμανλή, επέμενε μονότονα: «Κώστα, μην ψάχνεις μάταια γραμμή: λέγε απλώς αυτά που λέει ο Χριστόδουλος». Τα χρόνια πέρασαν, ο Καραμανλής πήγε στα αζήτητα, ενώ ο τότε Μακιαβέλης του σήμερα μιλά «ως κράτος» (στη Βουλή) και ως άνθρωπος των «νταβατζήδων» (στα κανάλια)· όσα κι αν άλλαξαν όμως, το πνεύμα του Χριστόδουλου παραμένει ζωντανό – φροντίζει αόκνως, εξάλλου, γι’ αυτό το Κόμμα του Θεού.
Για να μην είμαστε βεβαίως μονομερείς, το τελευταίο δεν εξαντλείται ούτε στα εξώφυλλα του Στόχου (όπου φιγουράρει από κοιμήσεώς του ο Χριστόδουλος), ούτε στο Crash του κομματάρχη Τράγκα (επίσης νοσταλγού του εκλιπόνοτος), ούτε και στη Δημοκρατία του Φαήλου, χάρη στο κυριακάτικο ένθετο της οποίας γνωρίσαμε τον πατέρα Θωμά Τσώη, πάλαι ποτέ πρωταθλητή του kick-boxing και νυν θαμώνα μπουζουκομάγαζων, όπου ο παπα-Θωμάς μαζεύει λεφτά για τα συσσίτια του Αγιαντρέα.
Όπως κάθε κόμμα, λοιπόν, έτσι και το Κόμμα του Θεού, έχει βεβαίως τη δεξιά του πτέρυγα, έχει όμως και την αριστερά του. Κι η αριστερά, όπως σωστά μαντέψατε, είναι ο νυν αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος. Για όσους δεν είμαστε «πέραν της αριστεράς και της δεξιάς», οι διαφορές είναι βεβαίως μετρήσιμες: άλλη η πολιτεία του εκλιπόντος ινδάλματος της «αντιμνημονιακής» δεξιάς, άλλη του Ιερώνυμου που προπηλακίζεται από τους εθνοφρουρούς του Αγίου Παντελεήμονα ή κανιβαλίζεται από τα ακροδεξιά ταμπλόιντ. Όμως, παρά τις αποχρώσεις (αυτές για τις οποίες επιμέναμε και με τον Καμίνη, για να τον ακούσουμε μετεκλογικά να ζητάει στρατό στα σύνορα…), αμφότεροι οι ποιμένες ανήκουν στην ίδια «παράδοση». Την παράδοση που θέλει την Εκκλησία αυτόνομη έναντι του κράτους, ακριβώς για να μπορεί να είναι χρήσιμη σε κάθε κρατική στρατηγική – ιδίως σε περιόδους σαν αυτή, που τα κυρίαρχα κόμματα δυσκολεύονται πολύ να την εκλαϊκεύσουν.
Μένοντας στην τελευταία εικοσαετία, αυτή είναι η εμπειρία από το Μακεδονικό και τα συλλαλητήρια που ενορχήστρωνε ο Σαμαράς ως υπουργός Εξωτερικών – αλλά και από τις «λαοσυνάξεις» του 2000, που καταξίωσαν το Χριστόδουλο ως ηγέτη της δεξιάς, την περίοδο που η τελευταία αδυνατούσε να κερδίσει το Σημίτη. Είναι στην ίδια ακριβώς λογική, αλλά από άλλη είσοδο, που κινείται και ο Ιερώνυμος: πέρσι αρθρογραφώντας στην Καθημερινή, και υποστηρίζοντας ως άλλος Πάγκαλος ότι «λιγότερο ή περισσότερο, υπήρξαμε όλοι μέρος της κρίσεως», και φέτος στέλνοντας οργισμένη επιστολή στον Παπαδήμο, με θέμα «το φάρμακο (της τρόικας) κατάντησε φαρμάκι».
Και δηλαδή τι; Να μην αφουγκραστεί ο ιεράρχης τον ανθρώπινο πόνο και την πάνδημη κατακραυγή κατά των πολιτικών και της τρόικας; Ασφαλώς και να τα αφουγκραστεί, ούτε λόγος. Απλά να, αυτή η ευαισθησία για το λαϊκό αίσθημα είναι κάπως επιλεκτική όταν ο ίδιος ποιμένας, τη μία μιλάει ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, την άλλη καλύπτει τον μπίζνεσμαν Εφραίμ και την τρίτη σκύβει «σπαρασσόμενος» πάνω απ’ τον ανθρώπινο πόνο, συσσωρεύοντας για την Εκκλησία ένα πολιτικό κεφάλαιο που, βάσει και της προαναφερθείσας εμπειρίας, ξέρουμε ήδη πώς θα επενδυθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δεν με ενδιαφέρει τι λένε οι άλλοι για μένα.
Με απασχολεί περισσότερο τι σκέφτονται για μένα.
Παρακαλώ να υπογράφετε τα σχόλιά σας..