Τα βαφτίσια του πολιτικού προϊόντος "ΔΗΜΑΡ"

Το τελευταίο διάστημα έχουν ξεφυτρώσει σαν μανιτάρια μέσα στη μούχλα διάφοροι πολιτικοί σχηματισμοί ως υποπροϊόντα της διάλυσης του πάλαι ποτέ δικομματισμού. Ως αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας, το ΠΑΣΟΚ-σήμερα θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν ένα άλλο κόμμα, φτιαγμένο από τα κατάλοιπα του ντεμακιγιάζ της τελευταίας διετίας, οπότε και έδειξε στον κόσμο του ότι προτεραιότητά του υπήρξε ανέκαθεν η προάσπιση των συμφερόντων των... συμφερόντων, δηλαδή εκδοτών, εργοληπτών, τραπεζιτών, κ.λ.π.

Κάθε ένα από αυτά τα νέα πολιτικά προϊόντα που λανσάρονται στην αγορά ξεκινά την πορεία του με μεγάλη φόρα και με πυγμή που τσακίζει κόκαλα. Είναι κοινό, δε, μυστικό ότι προϊόν χωρίς καλό όνομα δεν έχει καμία πιθανότητα επιτυχίας. Τι θα ήταν άραγε χωρίς τις μάρκες τους η Coca-Cola, η Klinex, η Kolynos, ή η Mercedes-Benz;

Ο τίτλος, λοιπόν, δεν πρέπει να είναι τυχαία επιλογή. Σπουδαία προϊόντα τέχνης και τεχνολογίας γνώρισαν την αποτυχία γιατί οι δημιουργοί τους δεν στάθηκαν ικανοί να πακετάρουν σε σύντομα, εύστοχα και ευφάνταστα μηνύματα το ιδεολογικό περιεχόμενο και το αξιακό φορτίο που αυτά εξέφραζαν. Ευτυχώς ή δυστυχώς, ορισμένα πολιτικά προϊόντα (καμπάνιες για την Προεδρία των ΗΠΑ, κόμματα εξουσίας) είναι υπερβολικά μεγάλες επενδύσεις ούτως ώστε η ονομασία τους να δοθεί κατά τύχη· πάντα κάτι λένε, και κάτι δεν λένε στον δημόσιο διάλογο. Για παράδειγμα, ο χαρακτήρας του "Κινήματος" στην ονομασία του ΠΑΣΟΚ έδωσε το ελεύθερο στον κάθε μικρο-μεγαλο-μεσαίο και εργοστασιάρχη να νιώθει εξίσου τμήμα του, καθώς το κίνημα -και τελικώς η επανάσταση- δεν περιορίζεται σε μία κατεύθυνση, αφορά το σύνολο του πληθυσμού και λειτουργεί ως καταλύτης που περισσότερο προκαλεί παρά προκαθορίζει εξελίξεις. Στο όνομα αυτής της αλλοπρόσαλλη "ενότητας" θεσμοθετήθηκε η περίφημη "κουτάλα της αλλαγής", από την οποία όλοι μπορούσαν να φάνε, αρκεί κάποιοι να έπαιρναν και δεύτερη μερίδα..

Η ανάγκη επιλογής συγκεκριμένων λέξεων στην ονομασία του νέου φορέα αντικατοπτρίζει την ανάγκη διαχωρισμού του από τα υπόλοιπα. Είναι σαν να λέμε, "αυτή είναι μία λάμπα φθορίου", γεγονός που αυτοδίκαια σημαίνει ότι δεν είναι λ.χ. αλογόνου. Αντίστοιχα, το "Κομμουνιστικό Κόμμα" υποθέτει ότι όποιος δεν ανήκει σε αυτό δεν είναι κομμουνιστής, ή τουλάχιστον εξίσου κομμουνιστής με τους εντός του κόμματος.

άπό το αλωνάκι του διαλόγου

Ως εκ τούτου, η χρήση του προσδιορισμού "Δημοκρατική" προ του "Αριστερά" προκύπτει από την επιθυμία διαχωρισμού της από τις υπόλοιπες αριστερές δυνάμεις. Θα μπορούσα, μάλιστα, κάποιος να σκεφτεί πως υπονοεί και καταγγέλλει πως οι άλλοι αριστεροί δεν είναι δημοκράτες. Ωστόσο, στην περίπτωσή μας, η πρόθεση του χώρου είναι πρόδηλη: Είμαστε Σοσιαλδημοκράτες, κάποτε ίσως στην Αριστερά, αλλά όχι Αριστεροί, και θα κάνουμε τα πάντα για να διατηρήσουμε την Αστική Δημοκρατία. Είτε αυτό σημαίνει πως δεν θα χαλάσουμε τις σχέσεις μας με τα "υγιή τμήματα" του κεφαλαίου (Οι δανειακές συμβάσεις θα δεσμεύσουν την οποιαδήποτε κυβέρνηση), είτε ότι θα δεχτούμε τεχνοκράτη πρωθυπουργό (Γρηγόρης Ψαριανός: «Ο Λουκάς Παπαδήμος αποτελεί εγγύηση»), και πραγματοποιώντας συμμαχίες απείρου κάλλους προς αυτή την κατεύθυνση, με γνήσιους λαϊκούς αγωνιστές της εργατιάς (Παν Παν, Μιλένα Αποστολάκη, Νίκο Μπίστη - ακούγεται ότι υπήρξαν αντιδράσεις στο όνομα της Δήμητρας Λιάνη Παπανδρέου).

Εν προκειμένω, η ΔΗΜΑΡ έκανε τη δουλειά της. Γέμισε τα ντεπόζιτά της με τον άστεγο κόσμο του ΠΑΣΟΚ, τον οποίο και θα... επαναπατρίσει μετά την αλλαγή της εκεί ηγεσίας, καθότι ο πασοκάνθρωπος (και η σοσιαλδημοκρατία) δεν πέθανε αλλά επιβιώνει ακόμα στις ύστατες ελπίδες για αλλαγή χωρίς αλλαγή, για κατάκτηση χωρίς επίθεση, για νέα ταξίδια χωρίς βήμα από τον καναπέ μας. Το έχουμε επαναλάβει, αλλά στα αλήθεια, το νέο αυτό μόρφωμα μετατρέπεται αργά αλλά σταθερά από "υπεύθυνη πολιτική δύναμη" σε "δύναμη πολιτικά συνυπεύθυνη".