Καρφίλες, του Γ. Ματρακά #3 - Θου, Κύριε!

• Άγιες οι ημέρες, αγιότερος των ημερών ο ιερομόναχος Εφραίμ.
• Δεν κατανοώ την άρνησή του να μεταφερθεί στη νέα πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού.
• Ποια η διαφορά, εξάλλου, από κελί σε κελί;
• Ίσα ίσα που τώρα δεν θα κρατάει την αγιοσύνη για πάρτη του, αλλά θα εξομολογεί και κανέναν αμαρτωλό.
• Αν περισσεύει χρόνος, θα παίζει και καμιά πρέφα με τον Χρυσόστομο (Ψωμιάδη) και τον "Αγαπούλα".
• Χρυσόστομος ο ένας, Πατέρας ο άλλος. Κοίτα να δεις πράματα..
• Είπαμε ΑΝ περισσεύει χρόνος, μιας και ο Βασίλης Κουτσού (το κοσμικό του Εφραίμ) δεν προλαβαίνει να ανοίγει ερωτικές επιστολές και δέματα με εσώρουχα.
• "Μαζί σου και στην κόλαση, μωρό μου".

Θου, Κύριε..

• Κουτσού, κατά το Νίκος Κουτσού. Αναφερόμαστε στον ετεροθαλή αδελφό του αδελφού του Ιησού, πρώην πρόεδρο του ακροδεξιού κόμματος "Νέοι Ορίζοντες" στην Κύπρο, με στενότατες σχέσεις στην δεξιά χείρα-χείρα της Παπαδημοκρατίας, Γεώργιο "Περιστέρη" Καρατζαφέρη.
• Αυτός με τη μπέσα, ναι.

Βέβαια μη γινόμαστε σκληροί και άδικοι -ας γίνουν οι άλλοι.

• Ήταν η δύσκολη απόσταση, ήταν το ζάχαρο. Που όλα αυτά, ως γνωστόν, σχετίζονται πολύ με τη φυσική αυτουργία σε φορολογική παρανομία. Τότε δεν τα είχε;
• Δήλωσε αδυναμία μετακίνησης λόγω μέσης. Εμ τι, πέρα δώθε τα χρήματα στις υπεράκτιες. Και έχει κάτι ακτές η Κύπρος, χαρά Θεού!
• Τα ονόματα των offshore είναι αποδεικτικά της πλήρους συνείδησης της παρανομίας και της ευκολίας με την οποία αντιμετωπίζονται τα νομικά και οικονομικά ζητήματα.
• Η μία λέγεται Rassadel. Ή λίγο καλύτερα, Ράσα-del.
• Η άλλη λέγεται Madeus. Ή λίγο καλύτερα, Madre-Deus.

"Απίστευτη και ανέλπιστη" χαρακτηρίζει (κατά λάθος) την σύλληψη του Ηγουμένου ο Μ. Α. κ΄Α.

• Σπουδαία η ελληνική γλώσσα, το έχω ξαναπεί.
• Δεν είναι τυχαίο που κάθε καλό τζάκι έχει και από έναν "παπά" στην καμινάδα.
• Ούτε τυχαία είναι η ονομασία του παιχνιδιού.
• "Εδώ παπάς, εκεί παπάς, που είναι τα λεφτά;"
• Μ' αυτά και μ' αυτά, έγινε ο ΠαπαΔήμος δεύτερη είδηση..
  

"Έλαιον θέλω, και ου θυσία".
Και εμείς που θυσιαστήκαμε; Εμείς που δεν λαδώσαμε;
Ντίνος Χριστιανόπουλος

Διαβάστε ακόμη:
enfo.gr - Ανατολικά της Εφραίμ / Polyfimos
Red NoteBook - Πρωτοχρονιά 1930 / Νίκος Σαραντάκος

Καλή Πρωτοχρονιά σε όλους
Να τον υποδεχθείτε μετά βαΐων και κλάδων
μήπως και πάρετε φέτος το ρημάδι το εφάπαξ
Ευτυχισμένος ο νέος Έτος!

Των εμφανών, του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου

Στα χρόνια που κάθε αριστερή οικογένεια είχε από έναν φυλακισμένο ή κυνηγημένο να λείπει απ’ το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι, οι υπόλοιποι συνήθιζαν να κρατούν, γι’ αυτόν και για τους «αφανείς» εκείνου του καιρού, το δεύτερο κομμάτι της πρωτοχρονιάτικης πίτας. Μ’ αυτή τη μικρή πράξη αντίστασης, οι μεγαλύτεροι «διαπαιδαγωγούσαν» σιωπηρά τους μικρότερους, κι οι ίδιοι όμως ένιωθαν για μερικές στιγμές το σπίτι πιο ζεστό· έτσι που οι γιορτές μεγεθύνουν σαδιστικά κάθε έλλειψη, είναι ένα στοίχημα για τους ανθρώπους κάθε εποχής να επινοούν αντιπερισπασμούς – μικρές γιορτές μες στις γιορτές, που να κρατούν έστω για λίγο την ψύχρα σε απόσταση.

Τη συνήθεια αυτή θύμιζε σ’ ένα προ εξαετίας σημείωμα στην Αυγή ο Νίκος Μπελαβίλας, ζητώντας οι αριστεροί -αυτοί τουλάχιστον- να μην ξεχάσουν την ωραία παράδοση, τώρα που κυνηγημένοι («αφανείς»…) είναι οι μετανάστες. Είχε δίκιο ο Νίκος. Μόνο που αν έγραφε σήμερα το σημείωμα αυτό, έξι μόλις χρόνια μετά το hangover της ολυμπιακής Αθήνας, ίσως να διάλεγε έναν διαφορετικό τίτλο. Αυτοί που σήμερα διεκδικούν ένα κομμάτι στην πίτα μας -ακόμα κι αν φέτος στήσουν κι αυτοί ένα τραπέζι με τα βασικά, έτσι, «για το καλό»-, δεν είναι μόνο οι μετανάστες. Είναι κι οι εμφανέστατοι πια δικοί μας ξένοι.

Οι μέρες της ξιπασιάς για το «μεγαλύτερο χριστουγεννιάτικο δέντρο της Ευρώπης» δεν είναι πια εδώ. Τη θέση τους πήραν δρόμοι που, καθώς αδειάζουν, κρύβουνε όλο και δυσκολότερα αυτούς που δεν παρηγορούνται από την έλευση του θείου βρέφους ή την άλλοτε πειστική Θεολογία του Εμπορεύματος. Οι κυνικοί δεν μπορούν πια να μιλούν το ίδιο εύκολα για μιζεραμπιλισμό – εκτός βεβαίως αν ο κυνισμός τους αποδείχτηκε χρήσιμος και τελικά προσοδοφόρος. Αλλά κι εμείς δεν είναι για να χαιρόμαστε με τις διαψεύσεις τους. Η φετινή Πρωτοχρονιά θα βρει πολλούς απ’ τους δικούς μας ν’ αγωνιούν αν οι άνθρωποί τους θα κερδίσουν τη μάχη με τη ζωή, άλλοι θα κλείνουν βιαστικά το καλοριφέρ, θα αποφεύγουν εξόδους κι επισκέψεις έχοντας αποτύχει να βρουν δανεικά ή θα προσπαθούν να περισώσουν κάτι απ’ τα χρέη και τους λογαριασμούς, μήπως και περισσέψει τίποτα για ένα δώρο. Άλλοι πάλι θα περνούν βιαστικά απ’ τους εμπορικούς δρόμους του κέντρου, πότε για να προφυλαχτούν από τον ψυχαναγκασμό της γιρλάντας και του αγιοβασιλιάτικου σκούφου, πότε για ν’ αποφύγουν τη θλίψη του μικρέμπορα, που φέτος ανακαλύπτει πιο πικρά από ποτέ ότι δεν φταίγαν οι ξένοι μικροπωλητές που ο τζίρος πήγαινε κατά διαόλου. Όπως και να’ χει, τίποτα απ΄ όλα αυτά δεν είναι πια δυνατό να κρυφτεί από κανέναν.

***

Μεγάλωσα σ’ ένα μικροαστικό σπίτι για το οποίο οι γιορτές ήταν κατά παράδοση η ευκαιρία να τσακωθούν όλοι με όλους, εφ’ όλης της ύλης – από το αν θα φύγουμε και πότε για το χωριό, μέχρι τη θέση του καθένα στο πρωτοχρονιάτικο τραπέζι. Όμως, αν κάτι κράτησα από τις μέρες των γιορτών, δεν ήταν ούτε η ολιγόλεπτη συμφιλίωση την ώρα της αλλαγής του χρόνου, ούτε η καταναγκαστική κοινωνικότητα, που μέχρι πρότινος φούσκωνε με χρέη την πιστωτική κάρτα της μάνας μου. Αν κάτι κράτησα από τις μέρες αυτές είναι τα κάλαντα και το χαρτζιλίκι από τους θείους στην Καισαριανή, τα μελομακάρονα (όχι τους κουραμπιέδες!) και τη γέμιση, τη συνήθεια της μάνας μου να καλεί στο τραπέζι τους πιο μόνους από τους συγγενείς· τα ημερολόγια του Δικτύου από τον Αλέκο, τη μυρωδιά της βανίλιας στη βασιλόπιτα της γιαγιάς και τις πιο ζεστές στιγμές μετά την αλλαγή του χρόνου στο Χαλάνδρι. Αν κάτι κράτησα από τις μέρες αυτές είναι πως, ό, τι και να συμβαίνει, οι μέρες αυτές δεν είναι σαν τις άλλες. Το μαρτυρούν τα μεταναστόπουλα που λένε τα κάλαντα για να τα «κονομήσουν» -όπως κάναμε δηλαδή κι εμείς-, και όχι μόνο χάριν του εθίμου. Το μαρτυρούν τα παζάρια βιβλίων, η Αγγελική που επιμένει να βρούμε λίγη αισιοδοξία για τη χρονιά που έρχεται και, βεβαίως, το κουτί με τα μελομακάρονα που έμεινε πάνω στο γραφείο - αδειανό. Το μαρτυρούν οι ετοιμασίες για την Πρωτοχρονιά στη Χαλυβουργία, τα ημερολόγια του ΣΜΕΔ, του Δικτύου και του alterthess, οι ζεστές ευχές του Νικόλα και τα παραμύθια που ξανανακαλύπτουμε (αλίμονο αν αφήναμε στα δοκίμια να εκπαιδεύουν κατ΄ αποκλειστικότητα το αισθητήριό μας...).

Παρά τα φαινόμενα, η «συμμετοχή» στις μέρες αυτές έχει ελάχιστες προϋποθέσεις – ακόμα και οικονομικές. Όλο και κάτι θα υπάρχει στη βιβλιοθήκη για να χαριστεί, όλο και κάποιος θα δωρίζει ακόμα δίχως να απαιτεί αντίδωρο – κι όπως το θέτει το τραγούδι, υπάρχουν κάποιοι που για δώρο, και μάλιστα ακριβό, λογίζουν ένα και μόνο βήμα που οδηγεί πιο κοντά τους τους αγαπημένους τους.

Μπορεί λοιπόν ο Άη-Βασίλης να έχει χάσει πολλή από τη λάμψη του, μπορεί τα μεγάλα παιδιά να γνωρίζουν ότι οι γιορτές τελειώνουν γρήγορα ή να αποφεύγουν τις ευχές. Όμως, αυτές τις μέρες που εμφανείς και αφανείς μπερδεύονται επικίνδυνα, είναι σημαντικό οι γιορτές να μην είναι σαν τις άλλες μέρες. Είναι σημαντικό να σημαίνουν κάτι (ό,τι κάθε φορά διαλέγουμε εμείς), κι είναι σημαντικό να μυρίζουν αλλιώς – όπως, ας πούμε, μια βασιλόπιτα πού’ χει ένα γενναιόδωρο κομμάτι για όλους. Εδώ που τα λέμε, ημέρες αφθονίας δεν έχει πια κανείς να υποσχεθεί σε κανέναν: ούτε ο καπιταλισμός ούτε η αριστερά. Αυτό που εμείς τουλάχιστον μπορούμε να υποσχεθούμε είναι ότι ένα κομμάτι στην πίτα μας θα υπάρχει πάντα για όλους.

Μανούλα θα φύγω, του πιτσιρίκου

(αναδημοσίευση από τον pitsiriko)

Χιλιάδες είναι οι Έλληνες που αναζητούν δουλειά στο εξωτερικό –ή βρίσκονται ήδη εκεί-, για μια καλύτερη ζωή μακριά από την Ελλάδα. Αυτό είναι πάρα πολύ θετικό για την Ελλάδα, αφού όσο λιγότεροι Έλληνες υπάρχουν στην Ελλάδα τόσο το καλύτερο γι’ αυτήν.



Τα άρθρα των εφημερίδων γράφουν πως οι Έλληνες φεύγουν στο εξωτερικό αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Δεν φεύγουν οι Έλληνες – τους διώχνει η Ελλάδα. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο.

Άλλο «φεύγω για να γνωρίσω τον κόσμο και να αποκτήσω εμπειρίες» κι άλλο «φεύγω γιατί δεν έχω ζωή εδώ και σε λίγο θα βρομάει το χνώτο μου από την πείνα και δεν θα ‘χω βρακί ν’ αλλάξω».

Το πρόβλημα είναι πως φεύγουν αυτοί που μπορούν να αλλάξουν τη χώρα και μένουν όλα τα λαμόγια που την ξέσκισαν αλλά αυτό είναι το μεγαλείο της Ελλάδας.

Άλλωστε, δεν πρέπει να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο να μετανιώσουν όλοι αυτοί οι καριόληδες που έσκισαν τα ράμματα της Ελλάδας -και μετάφεραν τα κλεμμένα χρήματά τους στο εξωτερικό-, να τους φωτίσει η Παναγία, να βάλουν τα δυνατά τους και να έχουμε ξανά κάνα χρυσό αιώνα του Περικλέους.

Αυτοί που φεύγουν από την Ελλάδα είναι –στην πλειοψηφία τους- φτωχομπινέδες, γιατί, αν ο μπαμπάς σου ήταν κάνας βρομιάρης πασόκος ή νεοδημοκράτης, θα είχε καβατζώσει χρήματα για εκατό ζωές, οπότε δεν θα χρειαζόταν εσύ τώρα να τρέχεις να κάνεις το σερβιτόρο στην Αυστραλία.

Για πολλούς νέους Έλληνες, η φυγή στο εξωτερικό είναι μια ευκαιρία να μάθουν από κοντά τι πέρασαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες τους που μετανάστευσαν στο εξωτερικό και έκαναν το σκατό τους παξιμάδι. Έτσι, θα εκτιμήσουν περισσότερο τον παππού και τη γιαγιά που –όσο ζούσαν- τους είχαν γραμμένους στ’ αρχίδια τους.

Από την άλλη, ένας λαός που είχε κάνει σύνθημα –χωρίς λόγο και αιτία- το «Δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ, Αλβανέ» του αξίζει να μεταναστεύσει ολόκληρος στη Σιβηρία και να σπάει πέτρες μέχρι να πεθάνει.

Η προσαρμογή σε μια χώρα του εξωτερικού είναι πάντα δύσκολη για έναν Έλληνα αλλά και στην Ελλάδα είναι δύσκολη η προσαρμογή για έναν Έλληνα – πολλοί πεθαίνουν σε βαθιά γεράματα και δεν έχουν καταφέρει να προσαρμοστούν ακόμα. Είμαστε κάπως απροσάρμοστοι.

Οι συμπατριώτες που θα δουλέψουν στο εξωτερικό καλό είναι να ξέρουν πως δεν πρέπει να αρχίσουν να λένε στους ξένους τα «εγώ είμαι Έλληνας και, όταν εμείς φτιάχναμε Παρθενώνες, εσείς ήσασταν ακόμα στις σπηλιές», γιατί αυτά είναι μόνο για εσωτερική κατανάλωση. Οπότε να βγάλουν τον σκασμό και να σκάβουν γιατί –διαφορετικά- μπορεί να τους απελάσουν.

Ένα πρόβλημα που είναι πιθανό να αντιμετωπίσουν οι Έλληνες που θα δουλέψουν στο εξωτερικό είναι η γλώσσα. Βέβαια, και στην Ελλάδα δεν τα κατάφερναν πολύ καλά με τα ελληνικά, οπότε, τουλάχιστον τώρα, τους δίνεται η ευκαιρία να μάθουν μια γλώσσα σωστά.

Μέχρι να μάθετε τη γλώσσα, θα είστε σαν αυτούς τους μετανάστες που κοροϊδεύατε στην Ελλάδα επειδή μιλούσαν σπαστά ελληνικά. Τότε θα αντιληφθείτε πόσο ζώα ήσασταν.

Το κακό με τους Έλληνες που φεύγουν στο εξωτερικό είναι πως δεν θα μείνουν εκεί για πάντα αλλά θα γυρίσουν πίσω κάποια στιγμή και θα μας τα κάνουν τσουρέκια με το «τι καλά που τα κάνουν όλα αυτοί οι ξένοι», ενώ, παράλληλα, θα μιλάνε ελληνικά σαν τη Νάνα Μούσχουρη.

(Το σύνθημα στους τοίχους της Αθήνα γράφει «Οι παππούδες μας πρόσφυγες, οι γονείς μας μετανάστες, εμείς ρατσιστές;». Τώρα, και ρατσιστές, και μετανάστες. Γιατί είμαστε Έλληνες.)

Χωροταξικό υδατοκαλλιεργειών κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των επιχειρηματιών

(μερική αναδημοσίευση από την Αυγή της Κυριακής 18/12/2011)

Στο παρελθόν η χωροταξία βόλευε. Στον καιρό του Μνημονίου επιβάλλεται η χωροταξία για να μη χάσουν οι επιχειρηματίες κοινοτικά κονδύλια. Καλή ώρα το Χωροταξικό για τις υδατοκαλλιέργειες, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των επιχειρηματιών του κλάδου, εγκρίθηκε στις 4 Νοεμβρίου, την ημέρα που η κυβέρνηση Παπανδρέου ζητούσε ψήφο εμπιστοσύνης, με πρωτοβουλία του υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής. Φέρει δε τη υπογραφή επτά υπουργών (ΠΕΚΑ, Εσωτερικών, Ανάπτυξης, Αγροτικής Ανάπτυξης, Οικονομικών, Υποδομών, Πολιτισμού) συν την υπογραφή του αναπληρωτή υπουργού ΠΕΚΑ Ν. Σηφουνάκη.

Θα χάνονταν κοινοτικά κονδύλια, ομολογεί κυνικά το ΥΠΕΚΑ...

Η έγκριση της Κοινής Υπουργικής Απόφασης με το περιεχόμενο του Χωροταξικού συνοδεύτηκε και από το πραξικόπημα της κατάργησης του Αρμόδιου Οργάνου, του Εθνικού Συμβουλίου Χωροταξικού και Σχεδιασμού και Αειφόρου Ανάπτυξης, το οποίο, παρά τα προβλεπόμενα από τη νομοθεσία, ουδέποτε γνωμοδότησε. Αν και στο προοίμιο της ΚΥΑ γίνεται μνεία σε γνώμη του ΕΣΧΑ, με ημερομηνία την ημέρα δημοσίευσης σε ΦΕΚ του Χωροταξικού... Μόλις την Παρασκευή το ΥΠΕΚΑ, σε ανακοίνωσή του υπό μορφή ερωτοαπανήσεων, διαψεύσει εαυτόν. Λέει άλλα: "Το προϊόν αυτό (το ειδικό πλαίσιο για τις υδατοκαλλιέργειες, έτυχε υψηλής επεξεργασίας και συζητήθηκε σε 2 συνεδριάσεις του ΕΣΧΣΑΑ. Στην 3η συνεδρίαση της 2.11.11 και ενώ είχε διαμορφωθεί η εισήγηση του προέδρου, που είχε συμπεριλάβει όλες τις προηγούμενες θέσεις και παρεμβάσεις των μελών, δεν κατέστη δυνατή η διεξαγωγή της, οπότε απεστάλη στα μέλη ηλεκτρονικά για κατάθεση απόψεων εντός δύο ημερών... Άρα τηρήθηκαν οι διαδικασίες, αλλά λόγω των συγκυριών των συγκεκριμένων ημερών το τελικό στάδιο συμπιέστηκε χρονικά, και αυτό ήταν εφικτό καθ' ότι διέθετε υψηλό βαθμό ωριμότητας". Και παρακάτω κυνικά ομολογεί: "Να ληφθεί υπόψη ότι είμαστε υπόλογοι στην κοινότητα και ο χρόνος που έπρεπε να έχει θεσμοθετηθεί ο χωροταξικός σχεδιασμός είχε λήξει από τον Ιούνιο. Άρα η χώρα μας θα στερούνταν των κοινοτικών χρηματοδοτήσεων που προβλέπονταν για τις υδατοκαλλιέργειες από το Επιχειρησιακό Πρόγραμμα για την Αλιεία".

[...]

Παραλογισμός...

Αν και το Χωροταξικό επιτρέπει τη λειτουργία όλων των υφιστάμενων μονάδων ιχθυοτροφείων και τη δημιουργία νέων, ο πίνακας με τον αριθμό δύο που συνοδεύει την ΚΥΑ και παραθέτει τις Περιοχές Άτυπης Συγκέντρωσης Μονάδων (ΠΑΣΜ) βάσει των προτεινόμενων Περιοχών Οργανωμένης Ανάπτυξης Υδατοκαλλιεργειών, οι οποίες στηρίχθηκαν σε προγενέστερες μελέτες με χρηματοδότηση του Επιχειρησιακού Προγράμματος "Αλιεία" και των περιφερειακών προγραμμάτων την περίοδο 2000-2006, εντοπίζει πλήθος περιοχών όπου δεν χωράνε νέες μονάδες ή δεν αντέχουν τη δραστηριότητα λόγω της ευαισθησίας του οικοσυστήματος.

Έτσι, για τη Λωρίδα Σαγιάδας και τον Όρμο Βάλτου στη Θεσπρωτία επισημαίνεται: "Η περιοχή έχει κορεστεί και δεν κρίνεται σκόπιμη η εγκατάσταση νέων μονάδων μέχρι να διευθετηθούν χωροταξικά οι υφιστάμενες".

Ή ίδια παρατήρηση διατυπώνεται και για τις περιοχές : Αταλάντης - Λάρυμνας, Μπούκα Σπερχειού και Αγία Τριάδα Μώλου (οστρακοκαλλιέργεια), Όρμου Βουρλιά και Νήσος Πλατειά της Αργολίδας, Νήσος Οβριός, Κόρφου και Όρμου Σελόντα στην Κορινθία, Πόρος της Περιφέρειας Αττικής.

Ποδόσφαιρο και πολιτική: μία φλογερή ανακοίνωση (με πολύ νόημα)

Τα τελευταία χρόνια, η ΕΠΟ σε πλήρη ευθυγράμμιση με τις επιταγές της Superleague και των ξένων ιμπεριαλιστικών κέντρων (UEFA-FIFA), έχουν εξαπολύσει μία ολομέτωπη επίθεση στον κόσμο του ποδοσφαίρου, με αποτέλεσμα το αθλητικό ιδεώδες να θυσιάζεται στον βωμό της κερδοφορίας.

Μέσα σε αυτή την έκρυθμη ποδοσφαιρική πραγματικότητα, και προτού ακόμα στεγνώσει το μελάνι στον εγχώριο αθλητικό τύπο για τα στημένα παιχνίδια και τις οικονομικές δυσπραγίες των ΠΑΕ, δε λείπουν τα συνθήματα αντίδρασης και ανυπακοής στα γήπεδα των μεγάλων κατηγοριών.

Με πρόταγμα την αλληλεγγύη και την οργάνωση στις κερκίδες και στους χώρους δουλειάς (συνδέσμους), διαμορφώνεται μια νέα πραγματικότητα όπου το χρώμα, η φανέλα και η ενδεκάδα δεν έχουν καμία σημασία. Αποκορύφωμα της πάλης της ποδοσφαιρικής τάξης αποτελεί η μεγαλειώδης νίκη του λαïκού μΠΑΟΚ ενάντια στην αγγλοσαξονική κεφαλαιοκρατία, όπως αυτή εκφράζεται σε ομάδες όπως η Τότεναμ. Αυτή ακριβώς η νίκη γέννησε ελπίδα στις ομάδες της εξωδιοργανωσιακής εργατιάς, καταργώντας τον διομαδισμό στην πράξη και βάζοντας ισχυρές βάσεις για μελλοντικές διεκδικήσεις και κατακτήσεις κυπέλλων.

Και ναι, είναι από το γήπεδο του Παναιτωλικού..

Μέσα στις νέες ποδοσφαιρικές συνθήκες που διαμορφώνονται, βγαίνει offside ο τσικοκεντρισμός δυνάμεων της εξωδιοργανωσιακής Αριστεράς αλλά και των δυνάμεων εκείνων που οδηγούν σε αναποτελεσματικές προπονήσεις-περιπάτους στο κέντρο της Αθήνας.

Η απόφαση της Συνάντησης κορυφής για τους 16 ισχυρούς της Ευρώπης, αλλά και το κούρεμα του γκαζόν των ελληνικών γηπέδων, διαμόρφωσαν τις συνθήκες που ώθησαν την εγχώρια αστική τάξη (Ολυμπιακός) σε μια ευρεία νίκη έναντι στην αυστηρά πειθαρχημένη στο νεοφιλελεύθερο δόγμα Άρσεναλ. Παρόλα αυτά, η στοχευμένη ήττα της γερμανικής Dortmund από την κατώτερη των περιστάσεων Marseille αποδεικνύει την εμπλοκή του ευρωιμπεριαλιστικού άξονα στα εσωτερικά της χώρας.

Θα πρέπει να ξέρουν ότι τα εκβιαστικά διλλήματα τύπου «εντός ή εκτός Champions League» δε μας τρομοκρατούν. Αντιθέτως, μας εξοργίζουν. Ο δικός μας αγώνας ξέρουμε ότι θα κριθεί στις καθυστερήσεις..

Όχι στην Ευρώπη των δύο ταχυτήτων
(Champions League – UEFA)
Ναι στην Ευρώπη των φιλικών
Λευτεριά στο σύντροφο αντάρτη Χρυσόστομο Ψωμιάδη

Μανόλης Αναγνωστάκης από το ΥΓ
«Το ματς της ζωής του είχε τελειώσει, τώρα έπαιζε την παράταση.
Δύο κατηγορίες πάντα: οι δρώντες και οι θεατές.
Τα άδεια γήπεδα, όταν τα βράδια της Κυριακής
μετά το ματς, γέμιζαν οι ταβέρνες γύρω από το γήπεδο,
και εσύ έτρεχες στο σπίτι να διαβάσεις.»

Για ένα κόσμο χωρίς ραδιόφωνα

Στο Θωμά Γκόρπα
κι έχουμε δρόμο ακόμα

Raymond Logan - Motorola Aero Vane Radio

Θυμάμαι όταν, στα φοιτητικά, μετακόμισα στη μοναξιά, το ραδιόφωνο δούλευε σκληρότερα από το ημερολόγια του ταξιδιού. Γιατί αν το ένα σχολάει μετά το πρώτο βλέμμα, το ραδιόφωνο είναι σύζυγος πιστός: μαζί ξυπνάει και κοιμάται, σου κάνει συντροφιά, σου φτιάχνει το κέφι, σου μαντάρει την ψυχή, ανοίγει την πόρτα σε ξένους βιαστικούς αλλά τακτικούς επισκέπτας της κουζίνας σου που πασχίζεις να γεμίσεις κατσαρολικά και αναβολή.

Σε μια από τις τελευταίες του μετακομίσεις στα αυτοσχέδια κομοδίνα-καρέκλες, πάσχιζα με κάθε κόλπο να κρατήσω το σήμα σταθερό, αλλά αυτό όλο έπαιζε τα δικά του. Κάποια βράδια, σαν τώρα, το άφηνα να ισορροπεί ανάμεσα σε δύο κανάλια. Προκαλούσα, έτσι, τη συνομιλία μεταξύ αγνώστων, μεταξύ ετερόκλητων και παρωδιογράφων. Ας είναι, φορσέ, όπως η πραγματικότητα.

Εκεί πάνω στην ανισορροπία ηρεμούσα, μιας και δεν ήμουν υποχρεωμένος να παρακολουθώ κανέναν πέρα από τον εαυτό μου. Και έτσι, μακριά από όλα, να μπορώ να στοχάζομαι ότι το να μην χρειάζονται ραδιόφωνα πάει να πει ότι ακούμε όλοι μουσική, ότι το να είμαι ελεύθερος να σωπάσω το έξω πηγάζει από το να είμαστε εμείς ελεύθεροι και δυνατοί, τόσο που κάθε στίχος να μην φοβάται να μιλήσει με τον διπλανό του, ακόμα και έτσι, φορσέ, μιας και αν δεν ήτανε φορσέ, τι να τα κάνεις αυτά τα μαραφέτια;

ΕΔ3 ∫ Fingers Crossed - Hopscotch

Οι Fingers Crossed είναι μία ελληνικής καταγωγής μπάντα, με στοιχεία από την indie και την ηλεκτρονική μουσική. Σχηματίστηκαν περί το 2002, και δύο χρόνια αργότερα κυκλοφορούν μέσω της Ride n' Crush records το "μικρού μήκους" EP άλμπουμ "Enough for today" μαζί με τους Intwo Scars. Το EP κυκλοφόρησε σε περιορισμένο αριθμό 1000 και σήμερα έχει εξαντληθεί.

Το 2006 συμμετέχουν με δύο τραγούδια τους ("Electrocult" και "Maybe") στο soundtrack της ταινίας Eduart (2006, Αγγελική Αντωνίου), ταινία που αποτέλεσε την επίσημη συμμετοχή της Ελλάδας για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας του 2008. Η ταινία κερδίζει 9 βραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, συμπεριλαμβανομένου και αυτό της Καλύτερης Μουσικής. Το soundtrack της ταινίας κυκλοφορεί μέσω της EMI και οι Fingers Crossed γνωρίζουν μία πρώτης τάξεως αναγνώριση στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Οι μέρες, όμως, προχωρούν και οι Fingers Crossed αποφασίζουν ότι είναι καιρός να κυκλοφορήσουν για πρώτη φορά ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ. Έχουμε φτάσει στο 2008 (κάπου εκεί τους ανακαλύπτει και ο γράφων) και λίγο πριν μπει για τα καλά το φθινόπωρο, το συγκρότημα ανακοινώνει πως ο δίσκος τους Hopscotch (το κρυφτό, στα αγγλικά) διατίθεται άνευ αντιτίμου από την ιστοσελίδα τους. Μαζί με τα mp3 αρχεία βρίσκονται οι στίχοι των τραγουδιών, ένα γράμμα.. αυτοκτονίας (!, όπως ορίζεται από το συγκρότημα) για την διαδικασία παραγωγής του δίσκου, καθώς και το απαραίτητο artwork που θα συνόδευε τον δίσκο στη (υποθετική) φυσική του μορφή.

Τι είναι, λοιπόν, το Hopscoth; Είναι μάλλον "ένας δίσκος pop-mainstream που παρακάμπτει τις δισκογραφικές εταιρίες, οι οποίες στην παρούσα φάση είναι πιο πελαγωμένες και από έφηβο, γιατί δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν και μία μπάντα που πιστεύει στην αλλαγή μέσου. Και με την αλλαγή μέσου δεν εννοούμε την μετάβαση από το cd στο mp3, όπως από το βινύλιο στο cd, αλλά μία ολόκληρη αλλαγή περιβάλλοντος". Είναι ξεκάθαρο: οι FC πιστεύουν βαθιά πως ένα έργο τέχνης, συλλογικό στον ορισμό του, δεν μπορεί να γίνει έξω και μακριά από τους ανθρώπους εκείνους με τους οποίους μοιράζονται κοινά βιώματα και αναφορές. Επομένως, η απόφασή να στήσουν μόνοι τους το άλμπουμ από την αρχή μέχρι το τέλος, δεν έγινε για λόγους οικονομίας (υπήρχαν, εξάλλου, προτάσεις από δύο μεγάλες δισκογραφικές), αλλά καθαρά από επιλογή. Ακόμα κι αν αυτό σήμαινε ώρες δοκιμών και ακροάσεων σε ένα αυτοκίνητο κάπου στο Πολύδροσο Χαλανδρίου..

Για όσους από εσάς φτάνει μόνο η μουσική, τα συγχαρητήριά μου. Είστε μόλις λίγα κλικ μακριά από έναν δίσκο που έχει την δύναμη να σας δώσει πολλά πράγματα, να δείξει χαρακτήρα και να σας κάνει, εν τέλει, να γουστάρετε που μπορείτε να ακούτε τέτοια μουσική. Όσοι, πάλι, από εσάς ενδιαφέρεστε για το κομμάτι της άνευ αντιτίμου διανομής έργων τέχνης, αξίζει να ρίξετε μια ματιά στις συνοδευτικό σημείωμα. Και αυτό γιατί (με κάποια επιφύλαξη λόγω άγνοιας) οι Fingers Crossed μάλλον αποτέλεσαν πρωτοπορία για τα ελληνικά δεδομένα σε αυτόν τον τομέα.

Από μεριάς μου, είναι ένα δώρο για τις γιορτές... για ό,τι τέλος πάντων έχει να γιορτάσει ο καθένας. :) Μουσική εγχώριας παραγωγής, από ένα είδος που συνηθίζω να αποκαλώ σύγχρονη αθηναϊκή σκηνή. Προχωρήστε, λοιπόν, χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος, και κατεβάστε ολόκληρο το άλμπουμ δωρεάν από την ιστοσελίδα του συγκροτήματος ακολουθώντας τον παρακάτω σύνδεσμο. Ακούγεται καλύτερα από τα μέσα Νοεμβρίου μέχρι τις αρχές Ιανουαρίου, και σίγουρα λίγο μετά την δύση του ηλίου.

Fingers Crossed - Official Website

Ποιο ΠΑΣΟΚ είναι εδώ; του Γιάννη Μηλιού

Από την ίδρυσή του το ΠΑΣΟΚ άλλαζε συνεχώς. Ακόμα δραματικότερη υπήρξε η μετάλλαξή του από τις εκλογές του 2009 μέχρι σήμερα.

Μπορεί μια μεγάλη μερίδα των ηγετικών στελεχών του παρελθόντος να παραμένει στην ηγεσία του, μπορεί οι ιδρυτικές Διακηρύξεις να είναι ακόμα τυπικά «σε ισχύ», όμως, όπως όλα τα πολιτικά κόμματα, το ΠΑΣΟΚ δεν είναι στην πραγματικότητα παρά η πολιτική που ασκεί, οι σχέσεις αντιπροσώπευσης που διαμεσολαβεί με συγκεκριμένες κοινωνικές τάξεις και στρώματα και τα κοινωνικά συμφέροντα που προωθεί στην κοινωνία και το κράτος. Σε τελευταία ανάλυση δηλαδή, το ΠΑΣΟΚ, όπως και κάθε κόμμα, δεν είναι αυτό που ήταν ή αυτό που διακηρύσσει ότι είναι, αλλά η «θέση» που παίρνει ως πολιτικός μηχανισμός μέσα στους κοινωνικούς ανταγωνισμούς, ή η σχέση του με τα διιστάμενα κοινωνικά συμφέροντα. Και η «θέση» αυτή έχει αλλάξει δραματικά.

Το πραγματικό ερώτημα επομένως δεν είναι αν το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, αλλά ποιο ΠΑΣΟΚ είναι εδώ.

Το ΠΑΣΟΚ του «κοινωνικού συμβολαίου» της δεκαετίας του 1974-84, που επιδίωκε να συνδυάσει τα μακροπρόθεσμα στρατηγικά συμφέροντα του ελληνικού καπιταλισμού με τη διασφάλιση κάποιων λαϊκών κοινωνικών δικαιωμάτων δεν είναι πια εδώ. Αλλά ούτε και το κατοπινό ΠΑΣΟΚ, των διαδοχικών συμβιβασμών με τις νεοφιλελεύθερες στρατηγικές «αποκρατικοποιήσεων», «απελευθερώσεων» (των αγορών) και «εκσυγχρονισμών» (της καπιταλιστικής εξουσίας) είναι πλέον εδώ.

Το ΠΑΣΟΚ που είναι εδώ είναι η πιο επιθετική και κοινωνικά ανάλγητη νεοφιλελεύθερη στρατηγική που διαμορφώθηκε σε αυτή τη χώρα από τη Μεταπολίτευση και μετά: Είναι η στρατηγική αντιδραστικής αναδιάρθρωσης της κοινωνίας και ριζικής αναδιανομής εισοδήματος, που στερεί από τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους κατακτήσεις και δικαιώματα δεκαετιών. Τηρουμένων των αναλογιών, είναι το αντίστοιχο του «Tea Party» των ΗΠΑ, της πλέον συντηρητικής πτέρυγας του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, με μία μόνο διαφορά: Το «Tea Party» λέει πάντα τα πράγματα με το όνομά τους, ενώ το ΠΑΣΟΚ ασκεί μια γκεμπελικού τύπου προπαγάνδα που κάνει «τη νύχτα μέρα». Όταν το «Tea Party» σχεδιάζει να ρίξει όλα τα βάρη στους μισθωτούς και συνταξιούχους για να προστατέψει το κεφάλαιο και τον συσσωρευμένο πλούτο δηλώνει ευθαρσώς ότι «είναι επιζήμιο για την εθνική οικονομία και κατ’ επέκταση αδιανόητο να φορολογούνται οι άνθρωποι που προσφέρουν δουλειά σε άλλους ανθρώπους». Αντίθετα το ΠΑΣΟΚ όταν πράττει το ίδιο, όταν μειώνει τους φορολογικούς συντελεστές για το κεφάλαιο, όταν «τιμωρεί» τους τίμιους μικρούς και μεσαίους επιχειρηματίες με τις «περαιώσεις» που επιβραβεύουν τη φοροδιαφυγή, όταν επιβάλλει χαράτσια στους μικροϊδιοκτήτες και τους πένητες, όταν εκτινάσσει τους έμμεσους φόρους και διατηρεί τους άμεσους φόρους δέκα ποσοστιαίες μονάδες επί του ΑΕΠ κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο δηλώνει ότι «επιτέλους» έφτασε η στιγμή της «κοινωνικής δικαιοσύνης»!

Ας θυμηθούμε δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα της «φιλοσοφίας» που διέπει την κοινωνική και οικονομική πολιτική του ΠΑΣΟΚ, όπως αποτυπώνονται στον Προϋπολογισμό του 2011: Περικοπή κατά 20% στον προϋπολογισμό του υπουργείου Παιδείας, ήτοι 1,25 δις ευρώ, υπερβαίνοντας κατά 600 εκατ. τις περικοπές που προέβλεπε το Μνημόνιο. Περικοπή κατά 1,4 δις ευρώ στον προϋπολογισμό του υπουργείου Υγείας. Την ίδια στιγμή διπλασιασμός των «απόρρητων δαπανών» του Υπ. Εσωτερικών.

Η τόσο απροκάλυπτη ταξική μονομέρεια της κυβερνητικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ είχε εκπλήξει ακόμα και τους διεθνείς εκφραστές του νεοφιλελευθερισμού. Στους Financial Times 06/10/10 διαβάζουμε αναφορικά με τη φορολογική ασυλία του κεφαλαίου στην Ελλάδα: «Το κράτος χρειάζεται απεγνωσμένα να επιταχύνει τον ρυθμό της είσπραξης φόρων. Αυτή είναι η αχίλλειος πτέρνα επί χρόνια, που αποκαλύφθηκε άγρια (και στην πραγματικότητα συνέβαλε) στην κρίση. […] Αν θέλει να καταφέρει η Ελλάδα κάποτε να πληρώσει τα χρέη της –που προβλέπεται να φτάσουν στο 140% του ΑΕΠ του χρόνου– ο ιδιωτικός τομέας θα πρέπει να αρχίσει να πληρώνει τους φόρους του».

Το ότι το «πραγματικό Πρόγραμμα» του ΠΑΣΟΚ μοιάζει τόσο πολύ με εκείνο της Ακροδεξιάς και της Δεξιάς, δηλαδή με τα κόμματα της (συν)«κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας» δεν αποτελεί λοιπόν έκπληξη, αλλά τη φυσική κατάληξη της εκφυλιστικής μετάλλαξης του ΠΑΣΟΚ.

Οι αδιάφοροι, του Αντόνιο Γκράμσι

«Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους.»

Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα.

Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει.

Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία, λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν.

Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;

Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.

Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους.

Μπουμπούκι ή ανθός; (απαντώντας στην Αιχμή)

Και απεφάνθη η κοινωνία του Μεσολογγίου: Υβριστής η φοιτήτρια, παλιοαναρχικιά (να δείτε που είναι και κομμουνίστρια!), με προκλητική εμφάνιση (κυκλοφορούσε μήπως γυμνή;), ειδάλλως θα την είχαν εντοπίσει τα γατόνια της Δημοτικής Αστυνομίας, επικίνδυνη και ρυπαίνουσα.

Για μία ακόμη φορά στεκόμαστε στο περιτύλιγμα και χάνουμε την ουσία. Δεν κατάλαβα, δηλαδή. Τι ήθελε να πει η φοιτήτρια (ακούγεται ήδη σαν την "35χρονη" Τσέκου); Ότι μεγάλη μερίδα του λαού παρακολουθεί αγέρωχη τις εξελίξεις και δεν διανοείται να εμπλακεί σε αυτές. Ψέμματα λέει; Μας αποκαλεί τρέντηδες και καφεδόβιους. Άδικο έχει όταν το 40% του πληθυσμού δεν διαβάζει ούτε ένα βιβλίο τον χρόνο; Με μια γύρα στην πόλη, εγώ βλέπω όλα τα καφέ και τα μπαρ ανοιχτά, και από κει και πέρα, η Βάλβειος είναι άδεια, το Τρικούπειο είναι άδειο, τα ωδεία είναι άδεια..

Και για να διακρίνω το γεγονός από την εμπάθεια, ας δούμε μία άλλης μορφής εικαστική παρέμβαση, εξίσου αυθόρμητη, ελεύθερη και σημαίνουσα. Μιλάω για τα γκράφιτι που άλλαξαν την εικόνα των κάδων της πόλης. Εγώ, κύριε, είχα συναισθηματικούς δεσμούς με τον ωραιότατο κάδο μου (χρώματος πράσινου του ΜΑΤατζή, σαν αυτόν που ψέκασε τον Γλέζο), ή τον άλλον τον μπλε, στο χρώμα του ΛΑΟΣ, και έρχεσαι εσύ και μου παρεμβαίνεις; Με ποιο δικαίωμα, αλητόβιε δαίμονα; Να το δείτε, Αγρινιώτης θα ήταν (=Ήταν). Θα ήθελα να καταθέσω αυτή τη στιγμή εγγράφως μήνυση κατά παντός υπευθύνου, και καλώ όλη την πόλη για μάρτυρες!

Εις ένδειξη συμπαράστασης, λοιπόν, προσφέρω εγώ τον δικό μου τον τοίχο εδώ. Ας τελειώνουμε πια, κύριοι, με τους "τρομοκράτες", ας κάνουμε τα όνειρά τους πραγματικότητα. Κάποιοι μας γαμάνε τη ζωή και εμείς είμαστε έτοιμοι να κράξουμε, να της κάνουμε τη μούρη άχρηστη", εν τέλει να φυλακίσουμε για 2-3 χρόνια έναν νεολαίο, παρά να τον ακούσουμε. Ηλίθοι.

Τα φιλιά μου στην καλή κοινωνία.

Όχι άλλες δημοσκοπήσεις, του Κώστα Γαβρόγλου

(από την Αυγή της Κυριακής, 27 Νοεμβρίου 2011)

Το θέμα που δεν συζητήθηκε καθόλου μετά τις εκλογές είναι οι δημοσκοπήσεις: όχι για τους λόγους που έπεσαν έξω το βράδυ των εκλογών, αλλά για την απίστευτη μεγάλη ζημιά που (μας) έχουν κάνει συνολικά. Θα προσπαθήσω να εξηγήσω.

Το βασικό πολιτισμικό στοιχείο που έχουν εισαγάγει οι δημοσκοπήσεις είναι η παραπέρα εδραίωση της κυριαρχίας των αριθμών και η διαμόρφωση μιας κουλτούρας που βασίζεται στην παραδοχή ότι αν κάτι δεν είναι εκφρασμένο με αριθμούς, δεν είναι ούτε έγκυρο ούτε αξιόπιστο. Ο απώτερος στόχος φαίνεται να είναι η καθιέρωση μιας πρακτικής όπου η κατανόηση των κοινωνικών προβλημάτων θα γίνεται μονάχα μέσα από την ποσοτικοποίησή τους - αφού όταν μιλάμε για δημοσκοπήσεις δεν εννοούμε μονάχα όσες «μετράνε» τις προθέσεις των ψηφοφόρων στις εκλογές. Ελάχιστες δραστηριότητες της καθημερινότητάς μας έχουν γλιτώσει, για την ώρα, από την ποσοτικοποίηση, από τη βίαιη μετάφρασή τους σε αριθμούς. Είναι βίαιη η μετάφραση γιατί η ποσοτικοποίηση εξ ορισμού αγνοεί πολλές παραμέτρους, αφού μέσα από τους αριθμούς δίνεται η εντύπωση ότι αυτό που ποσοτικοποιείται είναι αντικειμενικό, είναι ουδέτερο.

Το θέμα προς συζήτηση, λοιπόν, δεν είναι αν κάνουν λάθη οι δημοσκοπήσεις. Προφανώς και κάνουν και αυτό δεν θα το αμφισβητούν ούτε όσοι τις διενεργούν ούτε και όσοι είναι φανατικοί των δημοσκοπήσεων. Ούτε αμφισβητείται το γεγονός ότι ανάλογα με τον τρόπο που τίθενται οι ερωτήσεις παίρνει κανείς απαντήσεις που «συμφέρουν». Ούτε και συζητάμε αν τα δείγματα είναι αντιπροσωπευτικά ή όχι, ούτε και τα είδη τεχνικών δυσκολιών που υπάρχουν στο εγχείρημα των δημοσκοπήσεων. Αυτό που συζητάμε είναι άλλο: είναι οι βαθιές αλλαγές που συντελούνται στον τρόπο που σκεφτόμαστε και συζητάμε για την πολιτική και την κοινωνία όταν καθιερώνεται μια σχεδόν απόλυτη ηγεμονία της κουλτούρας των δημοσκοπήσεων. Τι σημαίνει μια τέτοια ηγεμονία και γιατί μας κάνει τόσο κακό;

Πρώτον και, ενδεχομένως, σημαντικότερο: Η ηγεμονία της δημοσκοπικής κουλτούρας μάς αναγκάζει να (επανα)διατυπώνουμε τα ερωτήματά μας με τρόπο που να επιδέχονται μόνο ποσοτικές απαντήσεις.

Δεύτερον, εδραιώνεται η αντίληψη ότι οτιδήποτε εκφράζεται με αριθμούς είναι αντικειμενικό και αληθινό ή, το ακόμη χειρότερα, ο,τιδήποτε είναι αντικειμενικό και αληθινό πρέπει να μπορεί να εκφράζεται με αριθμούς.

Τρίτον, ο κατακλυσμός των δημοσκοπήσεων μάς οδηγεί να υιοθετούμε την εικόνα που προκύπτει από τις δημοσκοπήσεις ως πραγματικότητα και, θεωρώντας την ως αντικειμενική, να έχουμε πια «αυτήν» την πραγματικότητα ως σημείο αναφοράς.

Τέταρτον, η συνάφεια ενός τέτοιου εγχειρήματος, όπως οι δημοσκοπήσεις, με τα χαρακτηριστικά της γενικότερης κουλτούρας μας υπονομεύει την κριτική θεώρηση του ίδιου του εγχειρήματος. Το εγχείρημα της ποσοτικοποίησης των πάντων θεωρείται άκρως φυσιολογικό, μοντέρνο και οι όποιες κριτικές περιορίζονται σε θέματα τεχνικά.

Πέμπτον, οι δημοσκοπήσεις, που χορτάσαμε αυτή την εποχή, έρχονται να συμπληρώσουν άλλες διεργασίες στην κοινωνία μας. Την ανάδειξη των λογής δεικτών σε βασικό στοιχείο αποτίμησης του όποιου προβλήματος, αλλά και της επερχόμενη λύσης του: οι οικονομικοί δείκτες είναι εκείνοι που προειδοποιούν για την κρίση, οι δείκτες μάς πείθουν ότι βγήκαμε από την κρίση. Το ίδιο και σε θέματα υγείας: το σώμα θεωρείται ως ένα σύνολο αριθμών-δεικτών, η υγεία είναι αποκλειστικά πια η ρύθμισή τους σε «φυσιολογικά» επίπεδα.

Η βαθμιαία επικράτηση αυτής της αντίληψης εδώ και πολλές δεκαετίες κατάφερε να δημιουργήσει ένα γιγαντιαίο εγχείρημα για να επιβληθεί αυτό που προβάλλεται ως «λογικό», αυτό που προβάλλεται ως «φυσιολογικό», αυτό «που θέλει ο κόσμος», μέσα από αριθμούς. Με μεθόδους που δήθεν επιβάλλουν την αμεροληψία στα άτομα που τις εφαρμόζουν, με αποτελέσματα που είναι δήθεν αντικειμενικά και καταγράφουν την πραγματικότητα. Ένα άψογο εργαλείο, δηλαδή, που προβάλλεται ως ουδέτερο, ενώ επί της ουσίας «κουβαλάει» ένα αξιακό πλέγμα διαμετρικά αντίθετο από αυτό που θα θέλαμε ως αριστεροί. Η καθιέρωση, λοιπόν, της κουλτούρας των δημοσκοπήσεων, η κουλτούρα της αριθμολαγνείας, μας απομακρύνει, τελικά, από την πραγματικότητα που ζούμε και το είδος των προβλημάτων που θα έπρεπε να συζητάμε. Το πρόβλημα αν οι επιχειρούμενες κάθε μέρα και με τόση μεγάλη συχνότητα ποσοτικοποιήσεις αντανακλούν μια ουδέτερη και αντικειμενική πραγματικότητα, δεν είναι, τελικά, ένα φιλοσοφικό ή θεωρητικό πρόβλημα. Είναι ένα βαθύτατα πολιτικό πρόβλημα, με σοβαρότατες ιδεολογικές διαστάσεις.

Ανακοίνωση νέου κύκλου άρθρων - Έχουμε κρίση!

Καλησπέρα σε όλους,

Επεξεργαζόμασταν εδώ και καιρό την πραγματοποίηση κάποιου είδους ανοιχτής αντιπαράθεσης πάνω σε θέματα που αφορούν, ή θεωρούμε ότι θα έπρεπε να αφορούν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο την ζωή των συμπολιτών μας. Για αυτό τον λόγο, ετοιμάσαμε μία σειρά από ερωτήματα που άπτονται του χώρου της πολιτικής, του πολιτισμού, του παρόντος της κρίσης, τα οποία και θα θέσουμε σε φορείς και ατομικότητες που δραστηριοποιούνται στην περιοχή μας.

Οι τοποθετήσεις τους θα δημοσιεύονται στην αρχή της εβδομάδας και θα ακολουθεί ψηφοφορία μέχρι το τέλος της. Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας έχει να κάνει με τον.. δημοσκοπικό αντίκτυπο των απαντήσεων, χωρίς μάλλον αυτό να σημαίνει κάτι.

Η δημοσίευση (και κατ' επέκταση η ψηφοφορία) θα διεξάγεται όχι μόνο με υπογεγραμμένα, αλλά κυρίως με ανυπόγραφα κείμενα, ούτως ώστε να εξασφαλίζεται η αμεροληψία της κριτικής, και να μην εμφανίζονται περιπτώσεις πολλαπλής ή στοχευμένης εκλογής.

Crises confirm everyone’s prejudices, locking us ever more firmly into the same mindset that produced them in the first place. - Yanis Varoufakis

Η ιδεολογία του «λούζερ» και η Αριστερά

(του Κωσταντίνου Πουλή, ThePressProject.gr)

Το ερώτημα των ημερών δεν είναι βεβαίως αν και πότε θα πτωχεύσουμε και με ποιους όρους. Όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι τέτοια ερωτήματα δεν είναι για την αφεντιά μας. Θα μας πληροφορήσουν αρμοδίως, κατόπιν εορτής («Μην είστε ανυπόμονοι», που έλεγε κι ο Βενιζέλος σε μια συνέντευξη τύπου). Το πραγματικό ερώτημα είναι πώς εξηγείται η ανοχή του κόσμου, πώς εξηγείται αυτή η παραζάλη που κάνει τους ανθρώπους να καταπίνουν καμήλες σχεδόν αδιαμαρτύρητα. Υπάρχουν πολλές εξηγήσεις, αρχίζω λοιπόν με μία και έπονται κι άλλες.

Ο λαϊκός τύπος του τίμιου βιοπαλαιστή έχει εδώ και καιρό παραδοθεί στη χλεύη. Ο ηττημένος της ζωής δεν μπορεί να είναι ήρωας, είναι απλώς κακομοίρης. Ο σημερινός άνθρωπος θεωρεί γελοίο τον ηρωισμό του φτωχού παλικαριού. Η εποχή μας δεν μπορεί να γεννήσει τους τύπους που υποδύονταν ο Βέγγος ή ο Τσάπλιν, που έλαμπαν δια της κοινωνικής τους συντριβής. Επιβιώνουν οι ταινίες χάρη στο χιούμορ, αλλά είναι αδύνατο να καταλάβουμε τις αντίστοιχες δραματικές ταινίες ή τα λαϊκά τραγούδια. Ο Ξανθόπουλος γίνεται ανέκδοτο όχι γιατί δεν μας αρέσει ως ηθοποιός, αλλά γιατί δεν επικοινωνούμε με τον κόσμο του. Το «εγώ με την αξία μου κι όχι με ξένες πλάτες» του Καζαντζίδη το αντικατέστησε ο ηρωισμός της πιστωτικής κάρτας. Ταυτοχρόνως εξαφανίζεται η περηφάνια για τα ροζιασμένα χέρια του εργάτη που ιδρώνει για το ψωμί του, και δεν θεωρείται πια ντιντής ο άντρας που τα μαλακά χεράκια του δεν άγγιξαν πηλοφόρι και μυστρί.

Κατ’ ακριβή αντιστοιχία, ο πλούσιος δεν ντρέπεται πια για την αδικία. Απατεώνες ψευδοεπιχειρηματίες συγκροτούν ένα σύμπαν ολόκληρο όπου η ατιμία δεν είναι ντροπή. Η δημόσια ζωή μας βρίθει από αστέρες της αρπαχτής: αρπαχτής πολιτικής, επιχειρηματικής, ταχαμουαθλητικής, ταχαμουπολιτιστικής κ.ο.κ. Παλαιά αμαρτήματα ξεχνιούνται, τρέχοντα αμαρτήματα ρυθμίζονται. Ποιος μπορεί με το χέρι στην καρδιά να πει όχι μόνο ότι θεωρεί απόπατο της ζωής το αστραφτερό λαμόγιο της κοσμικής Αθήνας, αλλά και να πει στο παιδί του ότι είναι προτιμότερο να σε αδικούν παρά να αδικείς, όπως έλεγε ο παππούς Πλάτων;

Η αλλαγή είναι κολοσσιαία: διαβάζουμε για τους εξεγερμένους της Κομμούνας και κατά βάθος το μόνο που μετράει, πριν τις αναλύσεις ή την πολιτική έκβαση, είναι ότι είχαν δίκιο. Ότι ήταν ηθικά δικαιωμένοι. Η πρώτη και μεγαλύτερη ήττα της Αριστεράς, λοιπόν, πριν τα ανεξήγητα μικρά ποσοστά στις εκλογές και δημοσκοπήσεις, είναι πως στις συνθήκες της μαζικής δημοκρατίας εξακολουθούν μεν να υπάρχουν φτωχοί, αλλά αυτοί οι φτωχοί δεν θεωρούνται πια αθώα θύματα του συστήματος. Θεωρούνται «λούζερς», πατημένες τσίχλες. Η ατιμία μπορεί να μην είναι ντροπή, αλλά η φτώχια είναι. Μέσα στο πέλαγος των υποτιθέμενων ίσων ευκαιριών αναζητούν κι αυτοί να τρυπώσουν κάπου. Μιμούνται το ντύσιμο των αστών και προτιμούν να φορούν καθαρό πουκάμισο στη δουλειά, ακόμη και αν αμείβονται πολύ λιγότερο από χειρώνακτες. Δεν είναι μόνο η απουσία συγκεκριμένης πρότασης, όπως συνήθως λέγεται, που δεν αφήνει την Αριστερά να παίξει έναν ρόλο στο πώς οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται την κρίση και τη ζωή τους μέσα σ’ αυτήν. Είναι που κατά βάθος οι συμπολίτες μας θέλουν μια καλύτερη θέση σ’ αυτόν τον κόσμο, δεν θέλουν να πειραματίζονται με επαναστάσεις και άλλους κόσμους.

Όταν είχε πάει ο Θεοτοκάς στην Αμερική τη δεκαετία του ’50, αυτό που τον είχε εντυπωσιάσει ήταν ότι ο φτωχός εκεί «φέρει το στίγμα αυτού που δεν τα κατάφερε», του αποτυχημένου. Έτσι θωρακίζεται λέει αυτή η χώρα απέναντι στον Κομμουνισμό, με τις ευκαιρίες που προσφέρει στον καθένα να ξεφύγει από την τάξη του. Ο εργάτης, συνεχίζει, αισθάνεται μια αλληλεγγύη για το καθεστώς, αφού «είναι κι αυτός κατά κάποιον τρόπο μέτοχος της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας και εισπράττει ένα είδος μέρισμα». Ο Θεοτοκάς οραματίζεται τον κλητήρα που γίνεται μετά πρέσβης, σε μια φαντασίωση πληρωμένη από την αμερικανική κυβέρνηση, που κάλυψε τα έξοδα του ταξιδιού του και φρόντισε να δημοσιευτεί το δοκίμιό του στις πιο απίθανες γλώσσες. Οι ιδιοτελείς ύμνοι του Θεοτοκά προς την Αμερική θα είχαν πολύ μικρή σημασία αν δεν επρόκειτο για έναν μύθο που διαπερνά τη σημερινή ιδεολογία. Η ισότητα ευκαιριών είναι το κατεξοχήν σύνθημα που εκφράζει τη νέα μικροαστική τάξη (Τσουκαλάς). Η σιωπή των θυμάτων εξηγείται από το γεγονός ότι τα θύματα έχουν τις ίδιες αντιλήψεις και τα ίδια ιδανικά στον τομέα των συμπεριφορών και των αξιών με τους θύτες (Αλαίν Τουραίν). Η αξία που διαπερνά όλα τα στρώματα είναι μία: η επιτυχία. Αν είσαι επιτυχημένος ποδοσφαιριστής, έμπορος ναρκωτικών, ζωγράφος, αστροφυσικός ή επίσκοπος, αν είσαι ποιητής ή αν σχεδιάζεις ακριβά ηλεκτρονικά γκατζετάκια, έχει μικρή σημασία. Όλα σε μια πλατινένια Αμέρικαν Εξπρές καταλήγουν (Πουλής). Έτσι, ο άνθρωπος που επωμίζεται ως ατομική ντροπή το μαύρο ριζικό του, μπορεί να πετύχει ή να μην πετύχει, να γίνει ή να μη γίνει τσιράκι του αφεντικού του, αλλά ένα πράγμα δεν μπορεί να διανοηθεί: να διεκδικήσει άλλη συλλογική μοίρα. Η «επίκαιρη ερώτηση» της περιόδου λοιπόν, τώρα που φαίνεται ότι διαλύονται οι ψευδαισθήσεις των ίσων ευκαιριών και ότι τη ζωή που φανταζόταν ο μικροαστός δεν θα τον αφήσουν να τη ζήσει, είναι αν θα τολμήσει να εξεγερθεί όχι απέναντι στις αναποδιές της ζωής που τον άφησαν στην άκρη, αλλά απέναντι σε ένα σύστημα που παράγει ανισότητα.

Προς Κούβα διαμέσου Δανίας, του Παντελη Μπουκαλα

Κι εκεί που με την καθοδήγηση του κ. Παπανδρέου πορευόμασταν προς τη γη της επαγγελίας και απλώς προβληματιζόμασταν αν θα τη βαφτίσουμε Νέα Σουηδία, Δανία του Νότου ή Φινλανδία της Μεσογείου και εξετάζαμε το ενδεχόμενο δημοψηφίσματος για το όνομα, το πράμα δυσκόλεψε. Πες οι θάλασσες ανάποδες, πες οι καπεταναίοι σε λήθαργο διαρκείας, πες το πλήρωμα «τεμπέλικο», εκπληρώθηκε τελικά το ρηθέν υπό του προφήτου λέγοντος: «Εμείς γι’ αλλού κινήσαμε, γι’ αλλού, κι αλλού η ζωή μάς πάει». Κι αρχίσαμε αναγκαστικά το σκόντο στις ουτοπικές μας προσδοκίες. Αρχίσαμε δηλαδή να λέμε, πάλι διά στόματος Παπανδρέου, όχι τι ωραίο και θαυμαστό θα γίνουμε αλλά τι ταπεινό και δύσμοιρο δεν θα γίνουμε: «Δεν θα γίνουμε Ινδία...»

Και νά που αλλάζουμε ξανά ωκεανό και ήπειρο, αφού φημολογείται ότι «θα γίνουμε Κούβα». Κούβα των Βαλκανίων; Της Ευρώπης; Της Μεσογείου; Η μπίλια του ονόματος δεν λέει να κάτσει ούτε τούτη τη φορά. Τώρα πάντως ο πολιτικός γεωγράφος δεν είναι ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, γνωστός και ως «υπέγραψα! υπέγραψα!». Δεν είναι καν ο αρχηγός της Ν.Δ., γνωστός και ως «δεν υπογράφω! δεν υπογράφω!». Ο κουβανολόγος είναι ο πολιτικά ασθενέστερος (αν θέλουμε το πιστεύουμε αυτό) της συγκυβερνώσας τρανδρίας, γνωστός και ως «θα γράψω και θα υπογράψω άρθρο στην εφημερίδα μου»: ο κ. Καρατζαφέρης.

Αυτός, λοιπόν, κάνοντας ένα διάλειμμα στα κυβερνητικά καθήκοντα που ασκεί διά τηλεοράσεως, ανέλαβε το δύσκολο έργο να βάλει μυαλό στους στεγνούς γραφειοκράτες της τρόικας που, μπλεγμένοι με τα νούμερα και τα γραφήματά τους, δεν ψυλλιάζονται τι τρέχει με την υψηλή πολιτική, ή έστω με την ψιλή. Κόψε από δω, κόψε από κει και ράψε παραπέρα στενότατα κοστούμια για τους ντόπιους, οι αριθμονοήμονες εισαγωγής δεν αντελήφθησαν ότι άνοιξαν μια τεράστια κερκόπορτα για να μπουκάρει το επάρατο θηρίο: ο κομμουνισμός. Και μάλιστα ο δικέφαλος κουβανέζικος κομμουνισμός: η μία κεφαλή του Φιντέλ και η άλλη του Ραούλ. Για να μην προσθέσουμε και την κεφαλή του Τσε και δούμε σωστό τον Κέρβερο μπροστά μας, και μάλιστα -ω θεοί!- έναν Κέρβερο μπολσεβίκο.

Αν συνεχίσετε να κόβετε μισθούς και συντάξεις, τους είπε αυστηρά ο κ. πρόεδρος (δηλαδή μας είπε ότι τους είπε), θα στείλετε τους μισούς Ελληνες στην Αριστερά, η Αριστερά θα ενωθεί, θα πάρει την εξουσία, θα μετατρέψει πάραυτα σε γκουλάγκ τη Μύκονο και την Αράχωβα και θα υιοθετήσει ως νόμισμα το ρούβλι, για να σαμποτάρει το ευρώ. Τρόμαξαν αυτοί ακούγοντάς τον, έσπευσαν να γραφούν διά βίου συνδρομητές στην εφημερίδα του, αγόρασαν με το κιλό όλα τα βιβλία που πουλάνε οι αδελφοί Γεωργιάδη και βιάστηκαν να ενημερώσουν την κ. Μέρκελ. Ετσι εξηγείται η αιφνίδια απόφαση της Γερμανίδας καγκελαρίου να αυξηθούν μισθοί και συντάξεις στην Ελλάδα κατά 666% και να επιστραφεί το κατοχικό δάνειο. Για να μη γίνουμε κουμμουνισταί.

Ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις (και καλά!)

Μετά από μια δύσκολη μέρα στη δουλειά (όχι για όλους), η παρέα παραγγέλνει πίτσες και κάνει κύκλο γύρω από την τηλεόραση, έτοιμη να ακούσει «της γιαγιάς τα παραμύθια». Οι πιο άνετοι κάθονται στο πάτωμα και βοηθούν στο σερβίρισμα, την ίδια στιγμή που οι πραγματικά αγχωμένοι παλινδρομούν διαρκώς μεταξύ κουζίνας και σαλονιού, μη δίνοντας χρόνο στους γύρω για παρατήρηση• κανείς από αυτούς δεν μπορεί να ομολογήσει ότι έχει δει την ταινία ήδη πάρα πολλές φορές και ξέρει εκ των προτέρων το κάθε τέλος.

Η ταινία που δεν διάλεξαν λέγεται «Οι μέρες ακυβερνησίας σας είναι μετρημένες», γυρισμένο σε οποιαδήποτε δυτικο-ευρωπαϊκή χώρα μετά το 1990. Ο μικρότερος κρατάει περιχαρής το τηλεχειριστήριο (βλ. υστερόγραφο), και ελέγχει το ρολόι του. «Στις 8 ξεκινάμε». Η αγωνία κορυφώνεται, τα πρεζόνια της τελευταίας είδησης κλείνουν βιαστικά όλες τις συζητήσεις (όπως ο γιατρός απολυμαίνει το σημείο που θα τρυπήσει η βελόνα) και το πολεμικό τζινγκλάκι της έναρξης ευαγγέλει μια θαυμαστή καινούργια ημέρα: «Μη φοβού, λαέ, η κόλαση μπορεί να περιμένει».

Μία από τις ισχυρότερες αντικοινωνικές αντιλήψεις που εδραιώνονται μέσω του διαρκούς αυτού κυνηγιού της τελευταίας είδησης είναι η αίσθηση πως δεν έχει σημασία η Ιστορία ή το τι προηγήθηκε, παρά μόνο ως παρασκήνιο. Κατά αυτόν τον τρόπο η πολιτική θυμίζει τα παζλ με τις κουκίδες στο κουτί των δημητριακών, με τη διαφορά όμως ότι τα ίδια σημεία «έγκυρης και έγκαιρης» ενημέρωσης συχνά καταλήγουν σε διαφορετική εικόνα.

Οτιδήποτε αναγγέλλεται από τις ειδήσεις των 8 είναι τουλάχιστον αναμενόμενο, και το μόνο που του λείπει είναι μετατροπή του σε δημόσια πληροφορία ούτως ώστε να νομιμοποιηθεί. Πολλές φορές, μάλιστα, δεν είναι παρά η ελάχιστη αναγκαία κίνηση για να γαντζωθεί κάτι στην συλλογική συνείδηση. Υπενθυμίζουμε ότι το Μνημόνιο παραμένει τυπικά προσχέδιο νόμου, και πως το νομοσχέδιο για τα εκπαιδευτικά είναι συνταγματικά διάτρητο. Παρόλα αυτά, τόσο το ένα όσο και το άλλο παράγουν έννομες συνέπειες χωρίς κανένα πρόβλημα.

Μπορεί, λοιπόν, το παιχνίδι να αλλάζει, όμως τα ζάρια συνεχίζουν να μας βγαίνουν ασσόδυο. Απουσία του λαϊκού παράγοντα, οτιδήποτε μεταβάλλεται θεσμοθετείται ως εξέλιξη, όταν πρόκειται το πολύ για μετάλλαξη. Η ώρα πέρασε.. Η παρέα μαζεύει τις κούτες και διαμοιράζει τα τελευταία κομμάτια μεταξύ σκύλου και κάδου. Ο μικρότερος (ο οποίος, χωρίς να το διαισθάνεται, κρατάει όλη αυτή την ώρα το τηλεχειριστήριο) ανασκουμπώνεται και βάζει λίγο νερό στο ποτήρι του. «Λοιπόν; Σας άρεσε εσάς;».

Υστερόγραφο: Η λέξη telecontrol (=τηλεχειρισμός, τηλε-έλεγχος) έχει λανθασμένα μεταφραστεί στα ελληνικά ως τηλεχειριστήριο. Πιο συγκεκριμένα, το πρώτο φανερώνει διαδικασία, το δεύτερο περιγράφει το εργαλείο.

Και για το εξτρεμιστικό του κειμένου,
The Revolution Will Not Be Televised
Gil Scott-Heron

Παναγιώτης Κουρουμπλής - "Δεν περιμένω τίποτα απο τη διαδοχή στο ΠΑΣΟΚ"

Ο ανεξάρτητος βουλευτής Παναγιώτης Κουρουμπλής, μίλησε στον ραδιοφωνικό σταθμό Κόκκινο για τις πολιτικές εξελίξεις, την δημιουργία της νέας "Ενωτική Κίνηση" και τους στόχους της.

Μια ευγενική επιθυμία

Ελεύθερα σου γράφω, μην φοβάσαι
Το σπίτι αυτό μισώ θανατηφόρα
Τους δρόμους που δεν έχεις περπατήσει
Σεντόνια που δεν έχεις κοιμηθεί,
και διαδρόμους
Και να θυμάσαι, μην περνάς από υπόγειες διαβάσεις
Και μην το μέλλον σου τρομάζει το παρόν.

Τη μέρα που θα ‘ρθεις, θα σου γνωρίσω
Καφέ με τραπεζάκια μαρμαρένια
Τα χρώματα του κήπου και τ’ αρώματα
Πλανήτες και τριαντάφυλλο γλυκό

Το χαμόγελό σου αξίζει τα χιλιόμετρά του.
Να προσέχεις.

Τα γεγονότα (;) της 17ης Νοεμβρίου στα χρόνια του Λαϊκού Ορθόδοξου Σουρεαλισμού

Στεριώνει μέσα μου όλο και περισσότερο (ω, κρυφή ελπίδα!) ο σταθμός πρώτων εφεδρειών του Μεγκάλου καναλιού να κερδίσει το φετινό Πούλιτζερ μετά το τριπλό σάλτο των θερινών πλάνων στο κατά τα άλλα έγκυρο ρεπορτάζ της επετείου του Πολυτεχνείου.

Κάτι τέτοιο θα έθετε σοβαρά εκτός φαντασίας το προηγούμενο ανεκδιήγητο της απονομής Νόμπελ Ειρήνης στον υπ' αριθμόν ένα θεσμικό σφαγέα των λαών, κ.κ. Διοικητή των ενόπλων δυνάμεων του Στρατού και Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών της Βορείου Αμερικής - κατά την άποψη της πολιτικής οικονομίας, τον συλλογικό διαπραγματευτή των στρατηγικών συμφερόντων του κεφαλαίου σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Η αλήθεια είναι ότι δεν τους κατηγορώ.. Αν αντί της εξαντλητικά ήσυχης πορείας έδειχναν πλάνα από την είσοδο των ΜΑΤ στο (Εδώ) Αριστοτέλειο εν ώρα συναυλίας Μικρούτσικου-Θηβαίου-Αντωνοπούλου, κανείς δεν θα τους πίστευε και όλοι θα έκλειναν τους δέκτες τους αηδιασμένοι. Αντίστοιχα, δεν θα περιμέναμε από κανέναν δημοσιογράφο - εκτός ίσως του Clark Kent - να έχει τη δύναμη να δηλώσει ανοιχτά πως μέλη κυβερνητικής φοιτητικής παράταξης που δέρνει κόσμο στα Πανεπιστήμια μεταφέρει, συνοδεία αστυνομικών δυνάμεων, από και προς τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ τη σωρό του Πολυτεχνείου, τον χώρο και την ιστορία του οποίου βεβήλωσαν διαχρονικά η παράταξη, οι αστυνομικές δυνάμεις και το ΠΑΣΟΚ (όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά).

Στον αντίποδα, θεωρώ ανούσιο και εξαιρετικά υπερφίαλο το κεντρικό σύνθημα διαβόητης αριστεριστεριστικής οργάνωσης "Εδώ και τώρα Πολυτεχνείο", μιας και η επικαιρότητα του Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία στηρίζει "οπορτουνίστικους σχηματισμούς προβάλλουν αποπροσανατολιστικές ψευδεπίγραφες φιλολαϊκές πολιτικές διεξόδου για να τιθασεύσουν και να αποπροσανατολίσουν το λαϊκό ριζοσπαστισμό", μακριά, δηλαδή, από ένα ΚΚ που εννέα αιώνες μετά συνεχίζει να υπογράφει ιντουλγκέντσιες στον εαυτό του..

Περαιτέρω τεκμηρίωση στο Red NoteBook - Το 1984 του Όργουελ είναι τώρα,
το φιλικό blog τσαντίλας: 17 Νοέμβρη - Προσοχή στις απομιμήσεις! και
την ραδιοφωνική εκπομπή Δύο γάιδαροι μαλώνανε Στο Κόκκινο 105.5, 18/11.

Το Ιατρείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης στην Πρέβεζα

της Καλλιόπης Μιχελάκου

Το Ιατρείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Πρέβεζας ξεκίνησε σαν μια πρωτοβουλία της δημοτική παράταξης «Δημόσιος Χώρος», μετά τις δημοτικές εκλογές του Νοεμβρίου του 2010, αλλά εξελίχθηκε σε μια αυτόνομη συλλογικότητα, χωρίς κάποια νομική μορφή, με αυτοοργάνωση και άμεση δημοκρατία. Μέχρι σήμερα πλαισιώνεται από ένα δίκτυο δεκάδων λειτουργών υγείας (γιατροί, οδοντίατροι, φαρμακοποιοί, νοσηλευτές, ψυχολόγοι, λογοθεραπευτές) και άλλων πολιτών.

Το ιατρείο απευθύνεται σε όλους όσους βιώνουν, για διάφορους λόγους, αποκλεισμό από την παροχή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και δεν μπορούν να έχουν καμία πρόσβαση σε δωρεάν υγεία και φάρμακα.

Οι βασικοί στόχοι μας είναι αφενός η δημιουργία ενός δικτύου αλληλεγγύης και προστασίας των πιο ευάλωτων στην κρίση κοινωνικών ομάδων, που στερούνται του στοιχειώδους κοινωνικού αγαθού της υγείας, αφετέρου η δημιουργία μιας συγκροτημένης και βασισμένης σε επιστημονικά στοιχεία δράσης και πάλης για ένα δημόσιο, δωρεάν για όλους σύστημα υγείας.

Έχει την ενεργό υποστήριξη συλλογικοτήτων (Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Πρέβεζας, Επιτροπή Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό, Περιβαλλοντική Εταιρεία), πολιτιστικών φορέων (Ανθρώπολις), επιστημονικών φορέων (Φαρμακευτικός Σύλλογος, Δικηγορικός Σύλλογος), δημοτικών παρατάξεων (Δημόσιος Χώρος, Αγωνιστική Παρέμβαση) και του Εργατικού Κέντρου Πρέβεζας.

Τον Απρίλιο του 2011 ξεκίνησε τη λειτουργία του και στεγάζεται σε χώρο που παραχώρησε δωρεάν, ο δημοτικός σύμβουλος του «Δημόσιου Χώρου», Γιάννης Ρέντζος.

Σε καθημερινή βάση, τα πρωινά λειτουργεί γραμματεία και τα απογεύματα υπάρχει στο πρόγραμμα ένα από τα πέντε ιατρεία (παιδιατρικό, παθολογικό, καρδιολογικό, ψυχολογικής υποστήριξης παιδιών και εφήβων και ψυχοκοινωνικής υποστήριξης ενηλίκων). Στο χώρο του ιατρείου λειτουργεί φαρμακείο, με φάρμακα από προσφορές ανθρώπων, κέντρων υγείας της περιοχής και φορέων, οι οποίοι ανταποκρίθηκαν στις εκκλήσεις για συλλογή φαρμάκων. Η λειτουργία του κοινωνικού ιατρείου υποστηρίζεται ακόμα από ένα δίκτυο ειδικών ιατρών και οδοντίατρων οι οποίοι προσφέρουν δωρεάν τις υπηρεσίες τους στα ιατρεία τους.

Η πλειοψηφία των ασθενών που έχουμε περιθάλψει μέχρι σήμερα είναι μετανάστες και πρόσφυγες. Τον τελευταίο μήνα έχουν αυξηθεί σημαντικά τα αιτήματα και ελλήνων για ιατρικές υπηρεσίες και φάρμακα, καθώς το φαινόμενο των ανασφάλιστων φαίνεται να αποκτάει πλέον μεγάλες διαστάσεις.

Η πιο συγκλονιστική στιγμή του ιατρείου, τους πρώτους μήνες λειτουργίας του, ήταν η συμμετοχή του, μαζί με άλλους φορείς, στην περίθαλψη και την ψυχοκοινωνική υποστήριξη των προσφύγων, κυρίως ανηλίκων, του τραγικού ναυαγίου στα παράλια της Πρέβεζας, όπου είχαμε τον θάνατο δύο ναυαγών, με δύο ακόμη αγνοούμενους.

Εκτός όμως από την υποστήριξη της τοπικής κοινωνίας, συναντήσαμε ακόμη τη δυσπιστία έως και τις ανοιχτές παραινέσεις –και μέσω του Τύπου– για μη συμμετοχή γιατρών και άλλων ειδικών στο κοινωνικό ιατρείο. Απόψεις για «κομματικό χρωματισμό του εγχειρήματος», για «εγχείρημα το οποίο δεν μπορεί να είναι αυτόνομο, έξω από την ομπρέλα κάποιου θεσμικού φορέα και να προσφέρει ταυτόχρονα και ποιοτικές υπηρεσίες», αλλά και απόψεις πιο «πολιτικοποιημένες», οι οποίες μας κατηγορούσαν για ρόλο ΜΚΟ και «υπονόμευση του αγώνα για δωρεάν υγεία».

Έχουμε μια άλλη θεώρηση που στηρίζει την πράξη μας: Όταν χτίζονται συλλογικότητες με κοινωνική προσφορά, όταν οι άνθρωποι «βγάζουν» στο δημόσιο-κοινωνικό χώρο, τον καλύτερο εαυτό τους, όταν σπάει η απομόνωση, η καταθλιπτική μοναξιά, όταν οι πολίτες χτίζουν ασπίδα προστασίας απέναντι στη λαίλαπα της κοινωνικής ισοπέδωσης, αυτό δεν αντιστρατεύεται τον οργανωμένο κοινωνικό και πολιτικό αγώνα, το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει, καμιά καλύτερη κοινωνία δεν μπορεί να προκύψει όταν τα ατομικά υποκείμενα κινούνται στο χώρο της προσωπικής σφαίρας, χωρίς λόγο για τα δημόσια πράγματα, χωρίς ο οποιοσδήποτε λόγος να κοστίζει τίποτε περισσότερο από γενικές καταγγελίες, ακόμη κι όταν αυτές είναι ορθές.

Το "tea party" του κ. Πρετεντέρη , του Άγγελου Μανταδάκη

«Έβαλαν ένα παιδί να μισεί την Πολιτεία στην οποία ζει πριν ακόμα τη ζήσει... Δεν μπορώ να γνωρίζω από πού άντλησαν αυτή την τόλμη ή αυτό το θράσος... Μετέτρεψαν τη γιορτή σε πογκρόμ. Και μεταχειρίστηκαν τα παιδιά περίπου όπως η Χεζμπολάχ τους ομήρους της...» (!!)

Με αυτά τα λόγια χτυπάει ο κ. Πρετεντέρης από τη στήλη του στην καθημερινή εφημερίδα του συγκροτήματος. Αφορμή η περίπτωση του δεκαεξάχρονου Αχιλλέα από τη Λάρισα που στην διάρκεια της παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου, όντας παραστάτης, σε ένδειξη διαμαρτυρίας κράτησε ανοικτή την παλάμη του προς την πλευρά των επισήμων ή εν πάση περιπτώσει όσων το παίζουν επίσημοι και σπουδαίοι.

Αυτό λοιπόν που ενόχλησε τον κ. Πρετεντέρη και μάλιστα σφόδρα είναι ότι κάποιοι που καθοδηγούν -όπως πιστεύει ο ίδιος- και οργανώνουν τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για ό,τι συμβαίνει εδώ και πολλούς μήνες στον τόπο μας, δηλητηριάζουν (!) τα μυαλά των παιδιών. Παραπέμποντας σε σκεπτικό και διαλόγους καλών κυριών σε ένα α λα ελληνικά tea party, γράφει κι άλλα ηθικοπλαστικά: «όταν σπέρνεις ανέμους, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μην θερίσεις θύελλες». Και συνεχίζει: «Διότι αυτά τα παιδιά θα μεγαλώσουν. Θα αποδειχτούν ξένα σε μια κοινωνία που μισούν πριν καν την περπατήσουν. Που την μουντζώνουν πριν την γνωρίσουν. Θα έχουν μοναδικό εφόδιο την πικρία και την κοινωνική μοχθηρότητα εκείνων που τα επέλεξαν για ομήρους».

Αλλά για να δούμε ποιος είναι ο μαθητής από τη Λάρισα με το... δηλητηριασμένο μυαλό, που δεν έχει περπατήσει την κοινωνία, που δεν την έχει γνωρίσει και παρ' όλα αυτά τη μουντζώνει.

Ο Αχιλλέας είναι λοιπόν ένας μαθητής στην πρώτη τάξη του νυχτερινού σχολείου. Ο Αχιλλέας είναι δηλαδή μαθητής το βράδυ και ελαιοχρωματιστής σε οικοδομές την ημέρα. Δουλεύει σκληρά μέχρι τις τέσσερις το απόγευμα, γιατί το μεροκάματο δεν βγαίνει εύκολα και η οικογένεια -πολύτεκνη με δεκαπέντε παιδιά (ίσως πανελλήνιο ρεκόρ)- χρειάζεται στήριξη. Άλλωστε είναι γνωστή η κοινωνική μέριμνα προς τους πολύτεκνους στη χώρα μας. Ίσα - ίσα που προλαβαίνει να φάει κάτι και ετοιμάζεται για τον αγώνα της γνώσης στο Εσπερινό. Επιστρέφει στο σπίτι του το βράδυ ταλαίπωρος και προσπαθεί να μελετήσει όσο μπορεί για το αυριανό μάθημα.

Ούτε χρόνος για διασκέδαση ούτε χρόνος για χαβαλέ για τον δεκαεξάχρονο Αχιλλέα.

Δηλαδή πόσο να την περπατήσει ακόμα αυτή την κοινωνία; Τι άλλο να γνωρίσει για να έχει δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί, να οργιστεί, ακόμα και να μουντζώσει; Όταν οι δυο γονείς του, εργαζόμενοι στον Δήμο και στο Νοσοκομείο της Λάρισας -όπως όλοι στον ευρύτερο δημόσιο τομέα- βλέπουν τις αποδοχές τους να μειώνονται. Χρειάζεται ο Αχιλλέας κανέναν για να του «δηλητηριάσει» το μυαλό;

Ο αρθρογράφος προβλέπει μάλιστα και τι θα γίνει όταν μεγαλώσουν τα παιδιά που μουντζώνουν. «Θα καταλάβουν ότι πήραν τη ζωή τους λάθος, θα γυρίσουν να μουντζώσουν πρώτα εκείνους που τους έβαλαν προχτές να μουντζώνουν».

Πράγματι. Έχει δίκιο ο κ. Πρετεντέρης. Θα συνειδητοποιήσουν το λάθος, όχι φυσικά αυτό που εννοεί ο κ. Πρετεντέρης. Αλλά το λάθος που δυσκόλεψε τα νιάτα τους, τους έκοψε χαρές, τους έκανε όμηρους της ανάγκης. Δηλαδή την κοινωνία που υπερασπίζεται ο κ. Πρετεντέρης. Και θα την μουντζώσουν στην πράξη.

Αυτό λοιπόν που ενόχλησε τον κ. Πρετεντέρη και μάλιστα σφόδρα είναι ότι κάποιοι που καθοδηγούν -όπως πιστεύει ο ίδιος- και οργανώνουν τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για ό,τι συμβαίνει εδώ και πολλούς μήνες στον τόπο μας, δηλητηριάζουν (!) τα μυαλά των παιδιών.

Σ.Ε. Φορέων-Πολιτών - Κάλεσμα σε διαμαρτυρία στη ΔΟΥ Μεσολογγίου

ΚΑΛΕΣΜΑ
Η Συντονιστική Επιτροπή Φορέων και Πολιτών Μεσολογγίου καλεί την Πέμπτη 6/10 και ώρα 10 π.μ.
τους εργαζόμενους, μισθωτούς, συνταξιούχους,
ελεύθερους επαγγελματίες
έξω από τη Δ.Ο.Υ. Μεσολογγίου (Λιμάνι)
σε καθολική διαμαρτυρία ενάντια στα φορομπηχτικά και δυσβάσταχτα χαράτσια που ισοπεδώνουν και εξαθλιώνουν την χώρα μας και διαλύουν τον κοινωνικό ιστό και σε τοπικό επίπεδο.
ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ
ΚΑΝΕΙΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ…

Παναγιώτης Κουρουμπλής: Θα εργαστώ για μία μεγάλη κυβερνητική αριστερά

Συνέντευξη στον ΚΩΣΤΑ ΠΟΥΛΑΚΙΔΑ, Αυγή, 25/09/2011

"Να βάλουν νερό στο κρασί τους" οι κοινωνικές δυνάμεις που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ και από την κεντροαριστερά και να συνεργαστούν για να δώσουν εναλλακτική προοπτική πολιτικής και κοινωνικής εξουσίας στον τόπο μέσα από ένα ενιαίο πολιτικό κεντροαριστερό μέτωπο, επιδιώκει ο Παναγιώτης Κουρουμπλής σε συνέντευξή του στην "Αυγή" της Κυριακής. Ο ανεξάρτητος βουλευτής προτείνει "να συγκροτηθεί μια μεγάλη κυβερνητική αριστερά είτε μέσα από ένα ιδρυτικό συνέδριο είτε μέσα από μια προγραμματική συνεργασία".

Μάλιστα, καλεί τους προερχόμενους από το ΠΑΣΟΚ και την κεντροαριστερά "να απαλλαγούν από στερεότυπα και προκαταλήψεις" και "να επεξεργαστούν ένα πλαίσιο προγραμματικής συνεργασίας", ενώ επικρίνει τον κατακερματισμό των δυνάμεων στον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς και της αριστεράς που "αυτοκαθίστατο ακίνδυνη για το σύστημα".

* Οι πολίτες είναι μπροστά σε μία νέα φορο-καταιγίδα. Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις της;

Όταν μοιράζεις προνόμια και διαπράττεις μια αδικία μπορεί να πλήξεις την έννοια του δικαίου. Όταν όμως επιβάλλεις μονομερώς θυσίες και διαπράττεις αδικίες είναι βέβαιο ότι "δολοφονείς" την έννοια του δικαίου. Σε μια εποχή που τα μονομερή επώδυνα μέτρα αποσταθεροποιούν τη συνοχή της κοινωνίας και ανοίγουν τις πύλες ώστε να εισβάλει η νέα φτώχεια και ο κοινωνικός αποκλεισμός, η κυβέρνηση επιμένει στο ίδιο "ρεφρέν". Οφείλει όμως να γνωρίζει ότι εξαντλεί την όποια νομιμοποίησή της όταν συντηρεί την ενδημούσα πλέον κοινωνική αδικία στη συνείδηση της κοινωνίας από την αδυναμία της να συγκρουστεί με τις πηγές της φοροδιαφυγής και της φοροκλοπής.

Ενιαίο πολιτικό κεντροαριστερό μέτωπο

* Η μνημονιακή πολιτική των τελευταίων χρόνων απεγκλώβισε μεγάλα τμήματα του κοινωνικού ΠΑΣΟΚ, που αναζητά μία αξιόπιστη εναλλακτική προοπτική. Όμως οι δυνάμεις που αντιπαλεύουν το Μνημόνιο από προοδευτική σκοπιά είναι διαιρεμένες. Θεωρείτε εφικτή τη συγκρότηση ενός κεντροαριστερού προοδευτικού αντιμνημονιακού μπλοκ που θα εκφραστεί και στις εκλογές; Ποιες δυνάμεις και προσωπικότητες θα μπορούν να συμμετέχουν;

H πολιτική συνείδηση του κοινωνικού ΠΑΣΟΚ είναι σμιλεμένη με τις αξίες της κοινωνικής δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της οικονομικής δημοκρατίας. Η αγωνία όλων των ανθρώπων της κεντροαριστεράς έχει ως κοινή συνισταμένη την αντίσταση στην κατεδάφιση κάθε κοινωνικού δικαιώματος και την υπεράσπιση των αξιών της κοινωνικής δημοκρατίας. Ο κατακερματισμός σε αυτόν τον χώρο συντηρεί σε ένα βαθμό τον δικομματισμό, διότι δεν απελευθερώνει δυνάμεις, ιδιαίτερα σε αυτή τη συγκυρία που αναζητούν εναλλακτική πρόταση πολιτικής και κοινωνικής εξουσίας. Οι αντιμνημονιακές δυνάμεις οφείλουν να απαλλαγούν αφενός μεν από παραδοσιακές εμμονές που τροφοδοτούν την πολυμέρειά τους, αφετέρου δε να υποτάξουν το υπερτροφικό εγώ σε ένα κεντροαριστερό, πολιτικό, συλλογικό εμείς. Είναι ιστορική η στιγμή να αξιοποιήσουμε την ευκαιρία της κρίσης και να χτίσουμε τη συγκυρία. Ας σκεφτεί κανείς κατά μόνας τι δυνάμεις θα απελευθερωθούν συστοιχιζόμενες σε ένα ενιαίο πολιτικό κεντροαριστερό μέτωπο που θα πυροδοτήσει τις χαμένες ελπίδες, υποκαθιστώντας το μοιρολατρικό χαμόγελο της κοινωνίας με ένα κοινωνικά δίκαιο αναπτυξιακό και συλλογικό χαμόγελο.

* Εκτιμάτε ότι μπορούν να συνεργαστούν σε βάθος χρόνου οι δυνάμεις που
προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ με την αριστερά; Σε ποια προγραμματική βάση; Τι είναι αυτό που θα προτείνουν;

Οι δυνάμεις που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ είναι δυνάμεις της αριστεράς. Ωστόσο, οι κοινωνικές δυνάμεις που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ και από την κεντροαριστερά έχουν ιστορική ευθύνη να επεξεργαστούν ένα πλαίσιο προγραμματικής συνεργασίας. Ειδικότερα, να απαλλαγούν από στερεότυπα και προκαταλήψεις, να αρθρώσουν μια οραματική αλλά και ρεαλιστική πρόταση δίνοντας την ευκαιρία στους απογοητευμένους ανθρώπους αυτού του χώρου να ελπίσουν ότι συγκροτείται ένα μέτωπο αντίστασης, διεκδίκησης και γιατί όχι διακυβέρνησης αυτού του τόπου. Γιατί δηλαδή να μπορεί ένας αριστερός να είναι δήμαρχος στο πλαίσιο αυτού του συστήματος και να μην μπορεί να είναι υπουργός ή ακόμη και πρωθυπουργός; Έχουμε χρέος στην εποχή του νεοφιλελεύθερου κοινωνικού δαρβινισμού να συμπλεύσουμε όλοι όσοι πιστεύουμε πραγματικά στην έννοια της αλληλεγγύης, μία αλληλεγγύη που έχει αξία στο κερδίζω-κερδίζεις και όχι στο κερδίζω-χάνεις. Μπορούμε, λοιπόν, να εργαστούμε και να οραματιστούμε για κάτι πολύ μεγάλο σε αυτό τον χώρο. Μόνο έτσι θα στείλουμε ένα ιστορικό μήνυμα: "Τρομοκρατήστε τους τρομοκράτες". Η ζωή άλλωστε έχει διδάξει πως συνηθισμένοι άνθρωποι, όταν πιστεύουν σε κοινά οράματα και κινητροδοτούν το πυρακτωμένο τους πείσμα, μπορούν να κατορθώσουν ασυνήθιστα πράγματα.

* Θεωρείτε ότι το ΠΑΣΟΚ και η αριστερά φέρουν διαχρονικά ευθύνη σε όλη αυτή τη διαδρομή;

Το ΠΑΣΟΚ στο πλαίσιο της σοσιαλδημοκρατίας νομιμοποίησε δυστυχώς συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές τις οποίες ιστορικά είχε την ευθύνη να ακυρώνει. Η αριστερά εκείθεν του ΠΑΣΟΚ παρέμεινε πάντα αυτοπεριθωριοποιημένη σε μονοψήφιους αριθμούς. Μια τέτοια αριστερά αυτοκαθίστατο ακίνδυνη για το σύστημα. Προσωπικά πιστεύω και θα εργαστώ γι’ αυτό, όπως πολλοί άλλοι, διότι είναι μέγιστη ευκαιρία να συγκροτηθεί μια μεγάλη κυβερνητική αριστερά είτε μέσα από ένα ιδρυτικό συνέδριο είτε μέσα από μια προγραμματική συνεργασία.

Έλλειψη εσωκομματικής δημοκρατίας

* Εσείς προέρχεστε από τα σπλάχνα του ΠΑΣΟΚ, εκλεγήκατε βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ, στηρίξατε τον Γ. Παπανδρέου και διαγραφήκατε όταν εκφράσατε διαφωνία με τη νεοφιλελεύθερη μνημονιακή πολιτική. Σας έχει αφήσει κάποια πικρία η στάση της ηγεσίας του Γ. Παπανδρέου;

Η έλλειψη εσωκομματικής δημοκρατίας στα ελληνικά πολιτικά κόμματα στραγγαλίζει τον δημόσιο πολιτικό λόγο. Με τον Γεώργιο Παπανδρέου έχω πολιτικές και όχι προσωπικές διαφορές. Πίστεψα και ερωτεύτηκα πολιτικά αυτήν την παράταξη από τα μαθητικά μου χρόνια, τα χρόνια του διωγμού μου με το νόμο 4000 περί τεντιμποϊσμού έως το όχι καταψήφισης του Μεσοπρόθεσμου πλαισίου.

* Στη νοτιοανατολική Μεσόγειο κυριαρχεί ένταση ανάμεσα σε Τουρκία και Ισραήλ με φόντο την εκμετάλλευση των πετρελαϊκών κοιτασμάτων της Κύπρου. Η Ελλάδα εισέρχεται τελευταία στον χορό αυτό. Εκτιμάτε ότι η Ελλάδα μπορεί να διαμορφώσει μία αξιόπιστη στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ;

Η Ελλάδα οφείλει να υπερασπίζεται με κάθε τρόπο τα σύνορά της προβάλλοντας σημαία όπου πρέπει. Η εξωτερική πολιτική κινείται πάντα σε λεπτές τροχιές και ορίζεται κάθε φορά με συμμαχίες που υπηρετούν πρωτίστως το εθνικό συμφέρον. Η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική και οι συνδεόμενες με αυτήν κάθε φορά συμμαχίες αναβαθμίζουν γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά τη χώρα, προσδιορίζοντάς της την απαραίτητη αυτοπεποίθηση στην αντιμετώπιση απειλών αλλά και διεκδικήσεων που θίγουν εθνικά συμφέροντα.

Δουλειές υπάρχουν

Τι κι αν η ανεργία ισοπεδώνει την κοινωνία, με τα επίσημα στοιχεία να την υπολογίζουν στο 16,3% το Β' Τρίμηνο του 2011; Κι αν χάνονται 270.000 θέσεις εργασίας; Μικρό το κακό. Λίγο μικρότερο από το ολέθριο 32,9% στους νέους.

Τι κι αν Ρόβλιας και Πάγκαλος επιμένουν πως καθημερινά νέες επιχειρήσεις ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια Γρεβενών; Ίσως να πρόκειται για θέσεις εργασίας σε call center της Εθνικής ή για το τιμιότερο 2 σε 1 "ψήστης-τυλιχτής". Το επιστημονικό προλεταριάτο (όρος που χρησιμοποιήθηκε και για την Αραβική Άνοιξη και την Πλατεία Ταχρίρ) μεταναστεύει σωρηδόν, όχι μόνο από απογοήτευση ή λιποψυχία, αλλά και για λόγους επιβίωσης. Ουσιαστικά, δεν πρόκειται για τίποτε περισσότερο από μία βασική παράγραφο στα βιβλία της οικονομικής ιστορίας, και δη του καπιταλισμού: Πας όπου υπάρχουν δουλειές. Ασχέτως αν ο ξεριζωμός επιμετράται ή όχι στα βιβλία..

Κι αυτοί που μένουν πίσω; Αυτοί.. Όσοι είναι ξύπνιοι και ψάχνονται, να κόβει το μάτι τους και να κυνηγούν τις ευκαιρίες, μπορεί να βγάλουν καλό μεροκάματο στους ευτυχισμένους κλάδους του καιρού της ελληνικής ύφεσης: ναυτιλία, φωτοβολταϊκά, εναλλακτικές καλλιέργειες (το συστήνω ασχέτως παρούσας κριτικής), κλπ. Ωραία πράγματα, σύγχρονα, για ξύπνιους.. Μια στιγμούλα, όμως, δεν είναι έτσι όλος ο κόσμος. Ποιος απολυμένος άνω των 50 έχει τον χρόνο ή την δύναμη να μετεκπαιδευτεί για τους "καλούς" κλάδους; Οι αγράμματοι στυλοβάτες των κατασκευών και της γεωργίας, έχουν ρόλο στην κρίση; Οι εκατοντάδες γιατροί, πολιτικοί μηχανικοί και φιλόλογοι, που οικοδομούν τις κοινωνικές παροχές (Δημόσια Υγεία, Παιδεία και Κοινωφελή Έργα) οδηγούνται σήμερα στην αχρηστία, μιας και όλα αυτά θεωρούνται υπεροβολές στην τελευταία σοσιαλιστική δημοκρατία της Ευρώπης· τάδε έφη Πάσχος, άρα κάτι ξέρει.

του MisterDontPlay, by Flickr

Ας φυλαγόμαστε, όμως.. Εμείς μαθαίνουμε τον κόσμο να είναι αισιόδοξος, να έχει ελπίδα. Κι αν τίποτα δεν φαίνεται στον ορίζοντα, να γίνεται ο ίδιος ελπίδα για τον κόσμο. Έχουν ακουστεί κάποιες προτάσεις που από καιρό σε καιρό μπορούμε να αρχίσουμε να τις σκεφτόμαστε σοβαρά, μιας και κανένας στην κυβέρνηση δεν φαίνεται να παίρνει εμάς στα σοβαρά.. Το κράτος ΠΑΣΟΚ ανοίγει όντως δουλειές, απλά είναι, ας το πούμε, κλειστά επαγγέλματα..

1. DJ στις απεργίες της ΕΡΤ
Το κείμενο αυτό γέννησε η πολύωρη και απολαυστική ακρόαση του μουσικού προγράμματος της ΕΡΤ-ΠΟΣΠΕΡΤ, κατά την διάρκεια της τελευταίας απεργίας του κλάδου. Αν ήμουν κακεντρεχής και βλάκας θα έλεγα ότι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ η δημόσια τηλεόραση επιτελεί το θεσμικό της έργο. Σαν καλός βλάκας που (θέλω να πιστεύω πως) δεν είμαι, θα πω ότι στην πραγματικότητα ουδείς ever ασχολήθηκε με την δημόσια τηλεόραση, πέρα από το αθλητικό της πρόγραμμα. Και ξέρω ότι όσες κακοτοπιές και κακοργανωσιές να είχε, με τα εκατομμύρια των χρημάτων που σπαταλήθηκαν σε προκλητικά ανόητες και προκλητικές ανοησίες, ήταν ένα μέρος που "χώρεσε" η βραδινή Βίκυ Φλέσσα, η Φρουτοπία, το Hotel Τρίτων, και η επανάληψη του Θυσαυρού της Αγγελίνας. Και όχι, μην ψάξετε ποτέ να τα βρείτε στο πρόγραμμα του ΑΝΤ1. Οπότε, μάλλον καλώς να συνεχίσουν να απεργούν.

2. ΜΑΤ
Η επόμενη επαγγελματική κατηγορία με σίγουρη αποκατάσταση. Πρώτον, γιατί ασχέτως αν στον δρόμο βρίσκονται 1.000 φοιτητές και γιατροί του ΕΣΥ, ή 170.000 πολίτες από όλη την Ελλάδα, οι υπηρεσίες σας είναι πάντα χρήσιμες. Επίσης, δεν χρειάζεται καμία προηγούμενη εμπειρία ή εκπαίδευση (έτσι δείχνουν), μιας και το να ρίχνεις γκλοπιές είναι ένα από τα ένστικτα-κατάλοιπα της λίθινης εποχής. Τέλος, θα εργάζεστε πάντα με την τελευταία λέξη της μόδας, ασχέτως αν στην θέση σας περιθάλπτονταν δεκάδες παππούδες των 380€ του ΟΓΑ και παιδιά μεταναστών εργατών που δεν έχουν στον ήλιο του ΠΑΣΟΚ μοίρα.

Αυτά. Άλλα;

Πρωτοβουλία Αγρινίου για την παιδική βιβλιοθήκη (αφίσα πανεκπαιδευτικού)

Απόφαση "βόμβα" του ΣτΕ: Η ΔΕΗ δεν δικαιούται, ούτε να εισπράξει φόρους, αλλά ούτε και να κόψει το ρεύμα!

Ο δικηγόρος Αθηνών και νομικός Σύμβουλος του Συλλόγου κ. Παναγιώτης Χασιώτης, επισημαίνει ότι, σύμφωνα με την υπ΄ αριθ. 1934/1998 της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας η οποία είχε κρίνει αντισυνταγματικές τις λεγόμενες τότε "παρκο-εταιρίες" του Δήμου Αθηναίων, οι οποίες έκαναν έλεγχο στάθμευσης των αυτοκινήτων και επέβαλαν και τα σχετικά πρόστιμα σε ιδιώτες, η ΔΕΗ δε δικαιούται να εισπράττει φόρους και να διακόπτει την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος, σε πελάτες της, οι οποίοι για οποιοδήποτε λόγο αρνούνται να καταβάλλουν το "τέλος ακινήτων". Παράλληλα, ούτε οι άλλες ιδιωτικές εταιρίες - πάροχοι ηλεκτρικού ρεύματος, έχουν το δικαίωμα να προβαίνουν σε είσπραξη φόρων ή διακοπή της ηλεκτροδότησης.

Σύμφωνα με το σκεπτικό της παραπάνω απόφασης, αντίκειται στις διατάξεις των άρθρων 1 παρ. 3 και 26 παρ. 2 του Συντάγματος, η οποιαδήποτε ανάθεση άσκησης δημόσιας εξουσίας σε νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου (όπως είναι η Δ.Ε.Η. και οι άλλες ιδιωτικές εταιρείες παροχής ρεύματος). Τόσο η είσπραξη φόρων, όσο και η επιβολή διοικητικών κυρώσεων λόγω της άρνησης πληρωμής φόρων, αποτελούν στοιχεία άσκησης δημόσιας εξουσίας.

Σύμφωνα με την απόφαση του ΣτΕ, η άσκηση δημόσιας εξουσίας αποτελεί την κατ΄εξοχήν έκφραση κυριαρχίας του Κράτους και ασκείται μόνο από το Δημόσιο και τα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου.

Η προτεινόμενη τροπολογία δεν αναθέτει τις αρμοδιότητες αυτές μόνο στη ΔΕΗ (η οποία έχει και κάποιο δημόσιο χαρακτήρα) αλλά και σε ιδιωτικές εταιρείες παροχής ηλεκτροδότησης (εναλλακτικούς παρόχους τους ονομάζει). Η επιβολή της κύρωσης ναι μεν προβλέπεται από το Νόμο, αλλά αναθέτει σε ιδιώτη να επιβάλει αυτές τις κυρώσεις. Εναπόκειται στην κρίση του Συμβουλίου της Επικρατείας να κρίνει εάν αυτή η εκχώρηση των αρμοδιοτήτων συμβαδίζει με τα άρθρα 1 παρ. 3 και 26 παρ. 2 του Συντάγματος.

Το παραπάνω, προστίθεται στους λόγους αντισυνταγματικότητας που ήδη έχουν επισημάνει οι νομικοί συνεργάτες του Συλλόγου μας.

Παρακάτω παρατίθεται το "κρίσιμο" άρθρο 11, της υπ΄ αριθ. 1934/1998 της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας:
11. Επειδή οι μνημονευμένες διατάξεις του άρθ. 36 του δημοτικού και κοινοτικού κώδικα και του άρθρου 45 του νόμου 2218/1994, κατά το μέρος που προβλέπουν ευθέως ή επιτρέπουν την ανάθεση αστυνομικής φύσεως αρμοδιοτήτων (βεβαίωση της παράβασης, ακινητοποίηση οχημάτων, επιβολή προστίμων) σε νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου, αντίκεινται στις θεμελιώδεις διατάξεις του άρθ. 1 παρ. 3 και 26 παρ. 2 του Συντάγματος, κατά την έννοια των οποίων, αστυνομική εξουσία, ως η κατεξοχήν δημόσια εξουσία και έκφραση κυριαρχίας, ασκείται, διά της αστυνομικής αρχής, μόνο από το κράτος (και νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου που και αυτά είναι αποκεντρωμένες καθ'ύλην κρατικές υπηρεσίες) και όχι από ιδιώτες. Μειοψήφησαν οι Σύμβουλοι Φ. Κατζούρος, Αθ. Τσαμπάση, Σ. Ρίζος και Ν. Σακελλαρίου, οι οποίοι υποστήριξαν ότι δεν προσκρούει στο Σύνταγμα η ανάθεση ασκήσεως τέτοιου είδους δραστηριοτήτων, όπως αυτές που αναφέρονται από τη διάταξη του άρθρου 45 του νόμου 2218/1994.

Πρωτοβουλία Κουρουμπλή-Παπαδημούλη για ακρόαση των μελών της ΕΛΣΤΑΤ

ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΑΚΡΟΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΠΙΤΡΟΠΉ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ

Με πρωτοβουλία του Ανεξάρτητου Βουλευτή Αιτ/νίας κ. Παναγιώτη Κουρουμπλή κατετέθη πρόταση προς την Πρόεδρο της Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής κα. Βάσω Παπανδρέου με την οποία 21 Βουλευτές-μέλη της Επιτροπής ζητούν να κληθούν σε ακρόαση σύμφωνα με το Άρθρο 41 Α του Κανονισμού της Βουλής όλα τα μέλη της ΕΛ.ΣΤΑΤ, ο πρώην Υπουργός Οικονομικών κ. Γεώργιος Παπακωνσταντίνου και ο Γενικός Διευθυντής της Eurostat κ. Βάλτερ Ράντερμαχερ.

To πλήρες κείμενο της εν λόγω πρότασης έχει ως ακολούθως «Αξιότιμη κυρία Πρόεδρε, γίναμε όλοι μάρτυρες των δημοσίων δηλώσεων και των επιστολών διαφόρων μελών της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής. Το θέμα πήρε αντικειμενικά μεγάλες διαστάσεις αφού πέραν της εσωτερικής μη λειτουργίας του Διοικητικού Συμβουλίου και της δικαστικής διαμάχης Προέδρου και Αντιπροέδρου της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, αφορά και την διαμόρφωση των κρίσιμων στατιστικών στοιχείων της χωράς καθώς και τη μεθοδολογία που χρησιμοποιήθηκε. Οι επιπτώσεις τυχόν λανθασμένων ή παραποιημένων στοιχείων για την χώρα και την οικονομία είναι τεράστιες αφού συνδέονται με τις πολιτικές μείωσης των ελλειμμάτων και των περιοριστικών μέτρων που εφαρμόζονται.

Επειδή:
-η Βουλή των Ελλήνων έχει την από το Νόμο εποπτεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής
-η Βουλή των Ελλήνων ενέκρινε τα μέλη της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής που ορίστηκαν μετά από πρόταση του πρώην Υπουργού Οικονομικών, κ. Γεώργιου Παπακωνσταντίνου. Ζητούμε την κλήση σε ακρόαση των κάτωθι αναφερόμενων προσώπων, σύμφωνα με το Άρθρο 41 Α του Κανονισμού της Βουλής, καθώς και την κατάθεση στην Επιτροπή, δια του Προέδρου του Αρείου Πάγου, τόσο της δικογραφίας που χειρίζεται ο ένατος τακτικός ανακριτής κ. Κασίμης όσο και του CD ROM που κατέθεσε ο προϊστάμενος της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος κ. Μ. Σφακιανάκης στο οποίο εμπεριέχονται τα email αλληλογραφίας του Προέδρου της ΕΛ.ΣΤΑΤ κ. Α. Γεωργίου με τη Eurostat και τους παράγοντες της.
Πρόσωπα που προτείνεται να κληθούν :
κ. Γεώργιος Παπακωνσταντίνου, Υπουργός ΥΠ.Ε.Κ.Α.-πρώην Υπουργός Οικονομικών
Ανδρέας Φιλίππου, μέλος ΕΛ.ΣΤΑΤ
Ζωή Γεωργαντά, μέλος ΕΛ. ΣΤΑΤ
Κωνσταντίνος Σκορδάς, μέλος ΕΛ.ΣΤΑΤ
Γεώργιος Σημιγιάννης, μέλος ΕΛ.ΣΤΑΤ
Εκπρόσωπος της Τράπεζας Ελλάδος
Νικόλαος Λογοθέτης, μέλος ΕΛ. ΣΤΑΤ
Στέλλα Μπαλφούσια, μέλος ΕΛ.ΣΤΑΤ
Βάλτερ Ράντερμαχερ, Γενικός Διευθυντής Eurostat

Την πρόταση προσυπογράφουν οι κ.κ. Βουλευτές Π. Κουρουμπλής, Δ. Παπαδημούλης, Π. Λαφαζάνης, Θ. Καράογλου, Α. Δερμεντζόπουλος, Ι. Τραγάκης, Μ. Βορίδης, Μ. Κεφαλογιάννης, Μ. Σαλμάς, Μ. Τζίμας, Ν. Λέγκας, Γ. Βρούτσης, Γ. Παπαθανασίου, Χ. Σταϊκούρας, Θ. Μπούρας, Π. Μαρκάκης, Β. Παπαχρήστος, Μ. Χαλκίδης, Κ. Μητσοτάκης, Ν. Νικολόπουλος, Π. Παναγιωτόπουλο

Θα βάλω τάξη - Νίκος Τσουνάκας (ΔΕΥΑΜ)

Ποιος το λέει αυτό; Ο νέος επικεφαλής της ΔΕΥΑ Μεσολογγίου - Οινιαδών - Αιτωλικού Νίκος Τσουνάκας που άρχισε ήδη τις επαφές ώστε να ενημερωθεί για την κατάσταση που υπάρχει.

Είναι κοινώς παραδεκτό ότι ο κ. Τσουνάκας αναλαμβάνει μια από τις δυσκολότερες αποστολές. Να εξυγιάνει τις προβληματικές ΔΕΥΑ, να εξισορροπήσει το κόστος και να νοικοκυρέψει τα οικονομικά. Τώρα, στην αρχή, δηλώνει αισιόδοξος και έτοιμος να συγκρουστεί. Με ποιους να συγκρουστεί; Με λίγους εργαζόμενουνς που είχαν μάθει να είναι αραχτοί, με καταναλωτές, κυρίως στα χωριά, που συνήθιζαν να ανοίγουν το λάστιχο και να ξεχνούν να το κλείσουν.

Η λειτουργία των ΔΕΥΑ είναι δυσβάσταχτη. Μάλιστα ατή του Μεσολογγίου έχει και ένα μεγαλύτερο βάρος εξαιτίας του τεράστιου κόστους λειτουργίας των αντιλοστασίων λόγω της εδαφικής ιδιαιτερότητας της πόλης. Επειδή είναι άνθρωπος της πιάτσας και εργατικός ξεκινάει με καλές προϋποθέσεις. Φτάνει να ξεπεράσει τα εμπόδια που σίγουρα θα του βάλουν και να αγνοεί αυτό που λέμε "πολιτικό κόστος".

Χ.Ο.
ΑΙΧΜΗ, Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010
Μια στο καρφί & μια στο... πέταλο

Αίτημα για τις γερμανικές αποζημιώσεις του Ναζισμού

Αυτές τις μέρες διεξάγεται η Δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τα θύματα του Ναζισμού και τις Γερμανικές αποζημιώσεις.

Παρακαλώ ζητήσετε από φίλους και γνωστούς σας να επισκεφθούν το
http://www.greece.org/blogs/wwii/

και να υπογράψουν το Αίτημα μας που ζητά από την Γερμανική Κυβέρνηση να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της προς την Ελλάδα, πού εκκρεμούν για πολλές δεκαετίες, πληρώνοντας το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο και πολεμικές επανορθώσεις ανάλογες των υλικών ζημιών, των εγκλημάτων και των λεηλασιών, που διέπραξε η πολεμική μηχανή των Γερμανών...

Θα σας αποσταλεί ένα e-mail επιβεβαίωσης, και θα προστεθείτε στον κατάλογο με τους περίπου 4.500 άλλους συνδιεκδικητές!

Αποφεύγοντας το χαράτσι [Θεατρικό]

Μια παραγωγή για δύσκολες ώρες

Σκηνικά-Κοστούμια: V. Enizelos

Από τον δημιουργό του "Τελευταίου των Τροϊκανών"...

Διεύθ.Φωτογραφίας: Sam Rass

..και τον σεναριογράφο του "Δομημένη Ομολογία"..

Πράξη Β'
σαλόνι

-Καλησπέρα σας. Περάστε.
-Παρακαλώ.
-Καθίστε, να σας φέρω κάτι;
-Όχι, ευχαριστώ, να είστε καλά. Ήρθα ξέρετε για τον φόρο, εε, είδα στις καταστάσεις ότι δεν το έχετε καταβάλει ακόμα.
-Α, μάλιστα! Κι ούτε πρόκειται.. Βλέπετε, η οικία μου θεωρείται χώρος λατρείας, οπότε πρέπει μάλλον να με αφαιρέσετε από τη λίστα.
-Ναι, μα ξέρετε, μπαίνοντας, δεν είδα κανένα θρησκευτικό σύμβολο, τρούλο, ή έστω μία εικόνα κυρία..
-Πατήνη. Δεσποινίς, παρακαλώ, Ζωή Πατήνη.
-Α, μάλιστα.. (το σημειώνει) Πα-τή-νη..
-Κύριε Κλεφτοδήμο, είσθε χριστιανός;
-Α, μα τι λέτε τώρα, παίζουμε με αυτά τα πράγματα;
-Ορθόδοξος;
-Από κολυμβήθρας.
-Λαμπρά.. Ξέρετε, σας πάει η γραβατούλα..
-Χε χε (μπουρτζοβλαχογελάκι), βρίσκετε;
-Μάλιστα.. αλλά και εσείς.. γλυκούλης είστε..
-Ελάτε τώρα, υπερβάλλετε.. νομίζω ότι πάτε να μου την κάνετε!


-Θα έπρεπε να ντρέπεστε. (ξανά στο σορόπι..) Αλλά σας συγχωρώ.. Ελάτε λίγο κατά δω..
-Εε.. εε.. να έρθω, αλλά τι με θέλετε;
-(με χαρακτηρηστική παθιασμένη φωνή) Πολλά σας θέλουμε.. και σε παρακαλώ, στον ενικό..
-Αχ, ελάτε τώρα, τι μου κάνετε.. αχ..
-Μα γιατίι.. δεν μας βλέπει κανένας..
-Εε, πως κυρία Ζωή, Ζωίτσα μου ήθελα να πω! ε πως, μα.. μας βλέπει οο.. (δείχνει πάνω).. οο!!
-Ποιος καλέ;
-Ο Θεός, κυρά Ζωίτσα μου..
-Γιατί καλέ; Είναι πανταχού παρόν;
-Εε, πως Ζωίτσα μου.. αυτό δεν μας λέγανε στο σχολειό;
-(σοβαρεύει κάπως) Ναι, ε; Αυτό μας έλεγαν;
-Εεμ..

-Ουστ, βρε, έξ' απ' το σπίτι μου!
-Ωχ, αχ, τι σμπρώχνεις καλέ!
-Φύγε ρε, όξω! Πανταχού παρών, ε; Ε και δω τόπος λατρείας είναι, άντε να χαθείς!
-Αχ, μη, μη καλέ..!!

ΑΥΛΑΙΑ

After a while..