Γιατί η τέχνη μπορεί να αλλάξει τον κόσμο

Η συζήτηση για το αν η τέχνη μπορεί να αλλάξει τον κόσμο κρύβει αρκετή ιστορία πίσω της. Μεγάλο αρνητικό σε αυτό το debate είναι ότι η κουβέντα (ό,ποτε γίνεται) ξεκινά συχνά προς διάψευση διαφόρων τζιβάτων ή χιπστεράδων που υποστηρίζουν ότι αν γράψεις ένα τραγούδι για την ώρα της Γης, αυτό θα κινητοποιήσει τόσους ανθρώπους ώστε αυτοί μετά θα τραβήξουν άλλους τόσους και όλη αυτή η κίνηση θα δημιουργήσει τέτοιες πιέσεις στην τοπική ή διεθνή κοινότητα ώστε να επιτύχει μικρές και μεγάλες υλικές νίκες.

Η τέχνη είναι μια προσωπική υπόθεση, κι αυτή η φράση μεταφράζεται με πολλούς τρόπους. Το μεγάλο δυναμικό της, η απλότητα της και ο πανανθρώπινος χαρακτήρας της εξηγούνται αν δούμε ότι η τέχνη είναι τόσο φυσιολογική όσο να διψάς και να ψάχνεις για νεράκι.

Πηγή: Glass Art Wallpapers and Backgrounds, http://tinyurl.com/ctlalr5

Η εκάστοτε τέχνη, θέλει δεν θέλει, είναι έκφραση. Είναι συναίσθημα υπό έκθεση, πρόθεση συζήτησης ή πρόκληση στον έρωτα ενός άλλου. Στις κορυφαίες, δε, μορφές της είναι βασικά άχρηστη, είτε όταν στην απλότητα και την σύνθεση της μιας ομοιάζει της φύσης, είτε όταν αποκτά συνείδηση του εαυτού της και εκφράζεται σε μία νέα γλώσσα, έως τότε άγνωστη και αδοκίμαστη, και για αυτό και ακατάληπτη από τους ανθρώπους.

Αν δημοκρατία είναι το δικαίωμα μιας κοινωνίας να στοχάζεται πάνω στον Νόμο της, ε τότε τέχνη μάλλον είναι η πρόθεση μιας κοινωνίας να εκφράζεται πάνω στην αντίληψή της. Αυτή η καινούργια φράση που μόλις σκαρώσαμε, σχεδόν αναλογικά, ξεκινά από το ότι η κοινωνία υπάρχει μόνο ως έκφραση και ως σχέση, και ότι η συλλογική της διανόηση αντιπροσωπεύει την αντίληψη για τον εαυτό της.

Και όπως τα κορυφαία έργα τέχνης, όπως αναφέραμε νωρίτερα, μόνο τότε, στην ελεύθερη συζήτηση μιας κοινωνίας για την αντίληψη της, μπορεί να εμφανιστεί έστω ως όραμα, έστω ως εγχείρημα, μία νέα γλώσσα, μία νέα τέχνη, μιαν άλλη προσωπικότητα.

Η Ελεύθερη Κοινωνική Συνέλευση "Έξοδος" για την Χρυσή Αυγή

Το φασιστικό μόρφωμα της χρυσής αυγής αφού εξασφάλισε την είσοδό του στη βουλή μετά τις τελευταίες εκλογές και κατάφερε να εκλέξει βουλευτή και στο νομό μας. Ο φασισμός λοιπόν προσπαθεί να σηκώσει κεφάλι και στις γειτονιές μας.

Και δεν είναι μόνο το άνοιγμα των γραφείων τους που μας κάνει να το λέμε αυτό. Είναι τα πογκρόμ  που προσπαθούν να στήσουν εναντίον  των κοινοτήτων των Ρομά σε Αιτωλικό και Παναιτώλιο, η επίθεση σε σπίτι και ο ξυλοδαρμός των μεταναστών που διέμεναν σε αυτό στο Παναιτώλιο, η επίθεση σε πάγκους μεταναστών στην πόλη μας και Γαβαλού. Οι φασίστες λοιπόν της χρυσής αυγής κατά τη προσφιλή τους μέθοδο τα βάζουν με τους καταπιεσμένους βρίσκοντας πάντα διάφορες αφορμές αντλούμενες από τη μισαλλόδοξη ιδεολογία τους. Αυτοί λοιπόν οι φουσκωτοί ελληνάρες (που μπορεί να είναι και Αλβανοί τύπου Roberto Haidi)  που τα έχουν δήθεν βάλει με το κατεστημένο πολιτικό - οικονομικό σύστημα στην ουσία αποτελούν την εφεδρεία της εξουσίας και λειτουργούν σε πλήρη εναρμόνιση με αυτή. Την ώρα που ο κόσμος ασφυκτιά κάτω από τα συνεχή μέτρα που παίρνονται, τη φτώχεια που εξαπλώνεται όλο και πιο βαθιά στη κοινωνία, οι χρυσαυγίτες βλέπουν τον εχθρό στους μετανάστες, στους Ρομά προωθώντας τους πλαστούς διαχωρισμούς ανάμεσα στους από κάτω. Και φυσικά όπως τα ίδια κόμματα ενάντια στα οποία τόσο «μανιασμένα» μάχονται, έτσι και αυτοί τρέχουν να υπερασπιστούν την εκλογική τους πελατεία. Για αυτό και στήνουν κοινοβουλευτικό σόου για τις μειώσεις των ένστολων.

Οι  στρατιώτες/παλικαράδες της Χ.Α στο νομό αν και «υπεράνθρωποι», ανέθεσαν παρόλα αυτά τη προστασία τους στην ελληνική αστυνομία νοικιάζοντας χώρο σε κτήριο (το οποίο και ανήκει στο μπάτσο φρουρό του Mπαρμπαρούση) για τα γραφεία ακριβώς απέναντι από το τοπικό αστυνομικό μέγαρο και σε απομονωμένο σημείο στις παρυφές της πόλης. 'Ένα σφιχταγκάλιασμα που προδίδει  για άλλη μια φορά την άριστη συνεργασία κράτους και παρακράτους.

Οι ντόπιοι φασίστες λοιπόν προσπαθούν να οργανώσουν τη δράση τους, να διαχύσουν τη δηλητηριώδη ιδεολογία τους. Σε μια πόλη όμως που η ιστορική μνήμη είναι ζωντανή, σε μια πόλη που έχει μετρήσει πολλά θύματα από το πέρασμα του φασισμού και που θα στέκεται πάντα εχθρική απέναντι στα εθνικιστικά, ρατσιστικά, συντηρητικά και φασιστικά κηρύγματα μίσους

ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΒΑΘΙΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΤΟΝ
ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΤΣΑΚΙΣΕ ΤΟΝ

Τι είναι η Χρυσή Αυγή:

* H χ.α είναι ένα τσούρμο μαχαιροβγαλτών ακροδεξιών που αναπολούν τη χούντα των συνταγματαρχών καθώς & τα καθεστώτα του χίτλερ, του μουσολίνι, του φράνκο κ.α
* Η ακροδεξιά αυτή συμμορία οραματίζεται μεγάλες πατρίδες & καθαρές φυλές ενώ εναντιώνεται στην ελευθερία και την ισότητα μη διστάζοντας να εξαπολύσει δολοφονικές επιθέσεις ενάντια σε μετανάστες, πρόσφυγες, αγωνιστές, αναρχικούς, αριστερούς, ομοφυλόφιλους & σε ότι μοιάζει διαφορετικό για τις μισάνθρωπες αντιλήψεις τους.
* Είναι μια φασιστική συμμορία που εκμεταλλευόμενη τις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες & τη κρίση αναρριχήθηκε ψηφοθηρικά χρησιμοποιώντας τη μέθοδο του λαϊκισμού & εισχωρώντας στο κοινοβούλιο
* Είναι μια συμμορία της οποίας οι σχέσεις της με το παρακράτος της μαφίας και της νύχτας είναι πια γνωστές με εξέχοντα μέλη της να ασκούν το επάγγελμα του μπράβου ενώ δεν είναι λίγα τα ονόματα εκείνα που έχουν εμπλακεί σε υποθέσεις με συμβόλαια θανάτου, πορνοξενοδοχεία και νταβατζηλίκια.

Γιατί η χρυσή αυγή δεν είναι αντισυστημική όπως κηρύττει:

* Η Χ.Α  αποτελούσε πάντα όργανο του συστήματος ως εφεδρεία της εξουσίας. Έτσι σαν παρακρατική συμμορία, εξαπέλυε επιθέσεις σε μετανάστες & σε αγωνιζόμενους ανθρώπους με την ανοχή του κράτους και της αστυνομίας, ακόμη και μέσα από τις γραμμές της αστυνομίας η οποία ούτως ή άλλως φημίζεται για τη μεγάλη συμπάθεια που δείχνει το μεγαλύτερο κομμάτι της για τη χ.α. Όπου δεν επαρκούσαν τα κλομπς & οι «σκούπες» της αστυνομίας αναλάμβαναν τα μαχαίρια &ι τα ρόπαλα της Χ.Α. Σε πλήρη εναρμόνιση σε αυτή τη γραμμή και η δικαστική εξουσία. Χαρακτηριστικά παραδείγματα η αντιμετώπιση υπόπτου για την επίθεση σε σπίτι μεταναστών στο Παναιτώλιο αλλά και φούρναρη που έδεσε και βασάνισε μετανάστη την ίδια στιγμή που βαρύτατες κατηγορίες βαραίνουν τους συλληφθέντες αντιφασίστες σε Αθήνα και Πάτρα. Κάτι ανάλογο συνέβη & στο αιτωλικό όπου μετά τις συγκρούσεις Ρομά & λευκών κατοίκων της περιοχής, με τους φασίστες να πρωτοστατούν, η αστυνομία προχώρησε σε συλλήψεις Ρομά στη συντριπτική πλειοψηφία τους κατοίκων. Και ας μη ξεχνάμε τη τοποθεσία που επέλεξαν οι ντόπιοι χιτλερίσκοι για τα γραφεία τους ακριβώς απέναντι από το αστυνομικό μέγαρο της πόλης.

* Ως παρακρατική εφεδρεία του κράτους, η Χ.Α. αποτελεί ξεκάθαρα δημιούργημα της πολιτικής & οικονομικής εξουσίας και για αυτό υπηρετεί πιστά  τις προσταγές του κράτους & του κεφαλαίου. Διόλου λοιπόν τυχαία η αντίδραση των φασιστοβουλευτών της στις προτάσεις για μειώσεις μισθών στα σώματα ασφαλείας  καθώς & στη πρόταση για επιπλέον φορολόγηση των Ελλήνων εφοπλιστών.

Γιατί η χρυσή αυγή είναι ένα τσούρμο θρασύδειλων νταήδων:

Αν & αυτοχαρακτηρίζεται «αντισυστημική» και ταυτόχρονα «μάχιμη» η Χ.Α επιτίθεται σε εξαθλιωμένους μετανάστες, αναποδογυρίζει πάγκους κακόμοιρων μικροπωλητών (σε γαβαλού και Μεσολόγγι) & επιτίθεται με τις γνωστές αναλογίες 10 σε έναν, σε μετανάστες (όπως στο Παναιτώλιο). Κάτι που φανερώνει τη φυσική αλλά & πολιτική δειλία τους, τη στιγμή που τα ΜΜΕ παρουσιάζουν τα μέλη της σαν καλογυμνασμένους και άφοβους στρατιώτες. Τόσο άφοβους που επέλεξαν να στεγάσουν τις εμετικές απόψεις τους  ακριβώς απέναντι και στα 20 μέτρα από τη κεντρική πύλη του αστυνομικού μεγάρου Αγρινίου.

Οι πολιτικές διεκδικήσεις - το συμβόλαιο της νέας εποχής

Κουβεντιάζουμε συχνά για την αναγκαιότητα ανάπτυξης και επιλογής εκείνων των αιτημάτων που θα επαναφέρουν στην χώρα στο δρόμο της προκοπής. Πολιτικά ή οικονομικά μέτρα και ενέργειες που αν εφαρμοστούν με σύνεση και σηκωμένα μανίκια μπορούν να στρέψουν την πορεία της χώρας στα ένδοξα μονοπάτια του παρελθόντος (sic).

Επίσης, κυριαρχεί το σαφές πολιτικό ερώτημα, αν αυτά τα αιτήματα θα τα θέσει ένας ηγέτης (ατομικός φορέας) ή ένα κόμμα (συλλογικός φορέας), ή ακόμα καλύτερα, ένα κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα εν είδη διακήρυξης, κάποιο κίνημα πολιτών κλπ.

Πριν από λίγες μέρες εφτασε στο email μας ένα κείμενο που αξίζει να διαβαστεί. Ενσωματώνει, πιστεύουμε, αρκετά από τα αιτήματα που αντηχούν αυτή την στιγμή την κοινωνία και - το καλύτερο - έχουν ήδη εκφραστεί δημόσια από πολιτικό φορέα. Επομένως, τι περιμένουμε για να δώσουμε σε αυτόν τον φορεά την δυνατότητα να κυβερνήσει και να τα υλοποιήσει; Σας μεταφέρουμε τα κάτωθι:

Οικονομική πολιτική

• Επαναδιαπραγμάτευση της οικονομικής πολιτικής, για να την αλλάξουμε. Σε μιαν Ευρώπη που κι αυτή αλλάζει.
• Παραμονή στο ευρώ με συνθήκες τέτοιες που επιτρέπουν στην Ελλάδα να επιβιώσει και να αναπτυχθεί. Όχι να πεθαίνει από τον αργό και βασανιστικό θάνατο που προκαλεί η σημερινή ασφυξία…
• Αποκατάσταση αδικιών που ήδη έγιναν. Και σίγουρα άμεση αποκατάσταση των πιο ακραίων αδικιών.
• Αποκατάσταση των πολύ χαμηλών συντάξεων στα επίπεδα που ήταν το 2009. Ακόμα αποκατάσταση των πολυτεκνικών επιδομάτων, στα επίπεδα του 2009. Και αποκατάσταση της εξισωτικής για τους κτηνοτρόφους.
• Αποκατάσταση ειδικών μισθολογίων αστυνομικών, που βρίσκονται σε ενεργό υπηρεσία και - σε πρώτη φάση- των χειριστών της Πολεμικής Αεροπορίας. Θα γίνει αμέσως μετά η προσπάθεια για τους υπόλοιπους.
• [Αλλαγές ώστε] να μην ξεπερνούν οι φορολογικές επιβαρύνσεις το 25% του μέσου οικογενειακού εισοδήματος και να μετακυλήσουν τα υπόλοιπα αργότερα, ακόμα και στα επόμενα δύο χρόνια.
• Να μην πέσουν άλλο οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα. Διαφωνούμε με την ιδέα ότι, για να υπάρξει Ανάπτυξη χρειάζονται ακόμα χαμηλότεροι μισθοί. Η Βουλγαρία δεν είναι… «πρότυπο ανταγωνιστικότητας» και Ανάπτυξης.
• Στηρίζουμε τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων. Για τη «μετενέργεια» ζητάμε επαναφορά της στα προηγούμενα χρονικά όρια, δηλαδή στους 6 μήνες (από τους 3 μήνες που είναι τώρα). Στο μεταξύ, θα ζητήσουμε, επίσης, να παγώσουν οι μισθοί στα τωρινά επίπεδα, μέχρι να υπάρξει νέα συμφωνία ανάμεσα σε εργαζόμενους και εργοδότες.
• Άμεση μείωση του ΦΠΑ για την εστίαση στο 9% (από το 23% που βρίσκεται σήμερα).
• Όχι άλλες οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, όχι άλλοι φόροι, κι όχι άλλη περικοπή του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων, που το έχουν κόψει 10 φορές από τις αρχές του 2010. Και συνεχίζουν να το κόβουν…
• Φορολόγηση σε εισοδήματα που δεν υπάρχουν, με τεκμήρια και χαράτσια, δεν πάει άλλο!
• Αγροτική Τράπεζα: Επανακεφαλαιοποίηση και εξυγίανσή της.

Πολιτικό σχέδιο

• Από την αρχή το είπαμε: η συνταγή του Μνημονίου είναι λάθος.
• Τότε δεν μας άκουγε κανείς. Τώρα το παραδέχονται όλοι…
• Με την επαναδιαπραγμάτευση που προωθούμε, μπορούμε να σώσουμε εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας φέτος.
• Και να δημιουργήσουμε εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας τα επόμενα χρόνια.
• Για να ξαναβρούν δουλειά όσοι έμειναν άνεργοι.
• Για να ξαναφτιάξουν τις επιχειρήσεις τους όσοι τις έχασαν τα τελευταία δύο χρόνια.
• Να αντικατασταθεί κάθε μέτρο που οδηγεί σε απολύσεις, είτε στον ιδιωτικό είτε στο δημόσιο τομέα.
• Εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις έχουν ήδη βάλει λουκέτο. Πάνω από εξακόσιες χιλιάδες εργαζόμενοι έχουν βρεθεί στην ανεργία. Όλα αυτά συρρικνώνουν συνεχώς τη φορολογική βάση.
• Κακά τα ψέματα, πάνω απ’ όλα οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι σηκώνουν το μέγιστο μέρος των θυσιών.

ΥΠΟΓΡΑΦΗ

ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΣ,

ΠΡΩΗΝ ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ

ΜΑΪΟΣ  -  ΙΟΥΛΙΟΣ 2012

Αγωγή Βαρδή Βαρδινογιάννη για άρθρο του JUNGLE-Report

Κάποιος Βαρδής Βαρδινογιάννης, πρώην αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, έκανε αγωγή στη Google, ζήτησε να αφαιρεθεί από το μπλογκJUNGLE-Report -αλλά και από κάθε άλλο μπλογκ που το αναπαρήγαγε- το άρθρο «Κυβερνώντας από τα παρασκήνια. Η δολοφονία ενός ενοχλητικού κοινοτάρχη.», και ζητάει πέντε εκατομμύρια ευρώ γιατί θίχτηκε η τιμή της οικογένειάς του. Είναι η γνωστή φιλάνθρωπη οικογένεια που έχει το ίδρυμα «Καρκίνος για τα παιδιά χωρίς ελπίδα». Αφού παρακαλέσω όλους τους καλούς φίλους που έχουν σάιτ και μπλογκ να αναδημοσιεύσουν το άρθρο που έθιξε την αξιοπρέπεια της ιερής οικογένειας των εθνικών ευεργετών -που σύντομα θα πάρουν πόδι-, ορίστε το κείμενο που πρέπει να διαβάσουν όλοι:

Κυβερνώντας από τα παρασκήνια. Η δολοφονία ενός ενοχλητικού κοινοτάρχη.

«Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια,
αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να ρθει»
Πάμπλο Νερούντα

Το απόγευμα της Μεγάλης Δευτέρας του 1986, έξω από το χωριό Πόμπια, στα νότια του νομού Ηρακλείου, το αυτοκίνητο που κινείται αργά στον άδειο και επικίνδυνο επαρχιακό δρόμο αναγκάζεται να σταματήσει όταν σε μία στροφή κάποιοι έχουν πετάξει κλαδιά και πέτρες που κλείνουν τον δρόμο.

Ο οδηγός γνωρίζει καλά την περιοχή, είναι ο πρόεδρος της κοινότητας Πηγαδάκια.

Ανυποψίαστος βγαίνει από το αυτοκίνητο για να δει τι συμβαίνει, όταν δέχεται τον πρώτο πυροβολισμό.

Τραυματισμένος προσπαθεί να καλυφθεί πίσω από το αυτοκίνητο, αλλά ο δολοφόνος πλησιάζει και τον εκτελεί μπροστά στα έντρομα μάτια της οικογένειάς του.

Η δολοφονία του κοινοτάρχη Γιάννη Κουτσάκη, άγνωστη δυστυχώς στους περισσότερους, έβαλε τίτλους τέλους σε μια μακροχρόνια αντιπαράθεση, και είναι χαρακτηριστική για το πώς λειτουργεί το παρακράτος στην χώρα μας.

Αλλά ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή.

Το μοναστήρι της Οδηγήτριας κατέχει μεγάλες εκτάσεις, τις οποίες νοικιάζει ή παραχωρεί σε βοσκούς της περιοχής.

Το 1961 ο Νίκος Βαρδινογιάννης, αξιωματικός τότε του πολεμικού ναυτικού, βρίσκεται ξαφνικά ιδιοκτήτης 4.400στρεμμάτων στην συγκεκριμένη περιοχή, μόνο που δεν τα αγοράζει από τον νόμιμο ιδιοκτήτη (την μονή δηλαδή) αλλά από τους βοσκούς ενοικιαστές για ένα κομμάτι ψωμί.

Παρά τις διαμαρτυρίες που έφτασαν τότε μέχρι και το κοινοβούλιο, το σκάνδαλο κουκουλώνεται μια που η οικογένεια διαθέτει ισχυρή πολιτική κάλυψη.

Η κομπίνα ολοκληρώνεται με την μυστηριώδη…«εξαφάνιση» των τίτλων ιδιοκτησίας που είχε στην κατοχή της η μονή, έτσι ώστε να μην μπορεί να στοιχειοθετηθεί η απάτη σε βάρος του δημοσίου.

Λίγο αργότερα, η οικογένεια Βαρδινογιάννη δημιουργεί την εταιρία ΣΕΚΑ και αγοράζει με αποικιοκρατικές διαδικασίες από το Ελληνικό δημόσιο το νησάκι «Άγιος Παύλος» στην είσοδο του όρμου των Καλών Λιμένων, έναντι 78.000 δραχμών.

Στην συνέχεια, με υποθήκη το νησί που αγόρασαν, παίρνουν δάνειο 36 εκατομμυρίων δρχ. (!) από Αμερικανική τράπεζα, και σε συνεργασία με την Mobil δημιουργούν στην περιοχή εγκαταστάσεις υγρών καυσίμων και ανεφοδιασμού πλοίων (βλέπε αμερικανικός 6ος στόλος).

Μοναδικό αγκάθι στα μεγαλεπήβολα σχέδια της οικογένειας ήταν ο μικρός οικισμός των Καλών Λιμένων και οι λιγοστοί ψαράδες κάτοικοί του.

Οι κάτοικοι του οικισμού βρέθηκαν ξαφνικά περικυκλωμένοι από τις εγκαταστάσεις της εταιρίας.

Πολλοί εγκαταλείπουν την περιοχή και μεταναστεύουν, ενώ οι εναπομείναντες έχουν να αντιμετωπίσουν έναν συνεχή και ψυχοφθόρο πόλεμο νεύρων από την εταιρία και τους τραμπούκους της.

Βροχή οι ξυλοδαρμοί και οι μηνύσεις για ανύπαρκτες πολεοδομικές παρατυπίες ακόμα και όταν κάποιος προσπαθούσε να επιδιορθώσει την τουαλέτα του, ενώ την ίδια στιγμή η εταιρία έχτισε παράνομα διάφορα κτίρια, ένα ξενοδοχείο, και μια βίλα για την οικογένεια Βαρδινογιάννη.



Η εκλογή του Γιάννη Κουτσάκη το 1978 δίνει ελπίδα στους κατοίκους.

Το πρώτο του μέλημα είναι να ανοίξει επιτέλους ο δρόμος από τα Πηγαδάκια στους Καλούς Λιμένες.

Ο δρόμος είχε χαραχθεί το 1962, οι απαλλοτριώσεις είχαν τελειώσει το 1966, αλλά η εταιρία παρόλο που είχε πληρωθεί, δεν άφηνε τα συνεργεία της νομαρχίας να προχωρήσουν.

Το 1981 μετά την νίκη του ΠΑΣΟΚ ο Κουτσάκης πιστεύει πως θα μπορέσει επιτέλους να ξεπεράσει τα εμπόδια και την τρομοκρατία της ΣΕΚΑ, τελειώνει τον δρόμο και ξεκινά να φτιάχνει δίκτυο ηλεκτρισμού και ύδρευσης στην περιοχή, δίνοντας καθημερινά μάχη με τους μπράβους της ΣΕΚΑ που τα βράδια καταστρέφουν ότι φτιάχνουν τα κρατικά συνεργεία την ημέρα.

Τα έργα του κοινοτάρχη έχουν ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα κύμα επιστροφής των εκδιωγμένων κατοίκων, σε μια προσπάθεια να ξαναφτιάξουν τα σπίτια τους.
Η ΣΕΚΑ τους κάνει την ζωή δύσκολη, με ένα καταιγισμό μηνύσεων προσπαθώντας έτσι να κατεδαφίσει τα σπίτια των κατοίκων ως αυθαίρετα!

Οι Βαρδινογιάννηδες ασκούν αφόρητη πίεση στον νομάρχη να γκρεμίσει τα σπίτια των ανθρώπων, όμως όλα πέφτουν πάνω στην άρνηση του κοινοτάρχη ο οποίος απαντά ότι πρώτα θα γκρεμιστούν τα αυθαίρετα της εταιρίας, οι βίλες των Βαρδινογιάννηδων κλπ.

Τον χειμώνα του 1985 γίνεται απόπειρα δολοφονίας του κοινοτάρχη όταν ένα άγνωστο αυτοκίνητο προσπαθεί να ρίξει το αυτοκίνητο του Κουτσάκη σε γκρεμό, ενώ σε μια συνάντηση του με τους εκπροσώπους της εταιρίας, οι μπράβοι ξυλοκοπούν τον ανυπόταχτο κοινοτάρχη.

Ο Κουτσάκης σχεδιάζει να επισκεφτεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην Κωνσταντινούπολη σε μια προσπάθεια να εντοπίσει τα εξαφανισμένα συμβόλαια της μονής Οδηγήτριας και να ξεσκεπάσει την απάτη των Βαρδινογιάννηδων, μόνο που τον πρόλαβαν οι πληρωμένοι δολοφόνοι.

Ενδιαφέρον έχει και ο διάλογος μεταξύ Βαρδή Βαρδινογιάννη και Δημήτρη Κουφοντίνα στη δίκη της 17 Νοέμβρη.

Οι συγγενείς του δολοφονημένου κοινοτάρχη περιμένουν εδώ και δεκαετίες να πέσει φως στην υπόθεση, ενώ οι απειλές συνεχίστηκαν και μετά τον θάνατο του Κουτσάκη.

Το κόλπο με την αρπαγή κρατικής περιουσίας με την βοήθεια μοναστηριών ήταν τόσο πετυχημένο που ο όμιλος Βαρδινογιάννη το επανέλαβε και στην Χαλκιδική.

Η περίπτωση της Σιθωνίας

Πρόκειται για τη μονή Ξενοφώντος και μια έκταση 57.000 στρεμμάτων στην Σιθωνία.

Το 1965 η μονή υποβάλλει αίτηση αναγνώρισης ιδιοκτησίας στο Ελληνικό δημόσιο, η οποία και φυσικά απορρίπτεται.

Επί χούντας όμως η μονή κάνει και δεύτερη προσπάθεια και με την βοήθεια … του θεού και της χούντας, ως εκ θαύματος δικαιώνεται.

Αμέσως μεταβιβάζει την έκταση για ένα συμβολικό ποσό -μαντέψτε που- στην …ΣΕΚΑ!

Με την μεταπολίτευση, και μετά από τις έντονες αντιδράσεις τοπικών φορέων και κατοίκων, το 1974 η πολιτεία ακυρώνει την χουντική απόφαση και ανακηρύσσει την έκταση δημόσια.

Από τότε η μονή σε συνεργασία με την ΣΕΚΑ έχουν ξεκινήσει ένα δικαστικό αγώνα κατά του δημοσίου με τα γνωστά κόλπα, ψευδομάρτυρες, απειλές, δωροδοκίες, κλπ.

Οι απάτες με τις εκκλησιαστικές περιουσίες δεν έχουν σταματήσει να επαναλαμβάνονται μέχρι και τις μέρες μας, με διάφορες εκδοχές, όπως πχ με το σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου, τη μονή Τοπλού, και άλλες.

Έτσι λοιπόν δύο απόστρατοι του ναυτικού βρέθηκαν ξαφνικά με τεράστιες περιουσίες με την βοήθεια των Αμερικανών που τόσο τους εξυπηρέτησαν στο εμπάργκο της Ροδεσίας. Ας θυμηθούμε και αυτό το ..κατόρθωμα.

«Ioanna V»: το πειρατικό του ομίλου Βαρδινογιάννη

Τα χρόνια της πειρατείας

Η οικογένεια Βαρδινογιάννη …διαπρέπει στο σπάσιμο του αποκλεισμού του ρατσιστικού καθεστώτος της Ροδεσίας από τον ΟΗΕ που έγινε παγκόσμια γνωστός ως «Beira Patrol», προμηθεύοντας πετρέλαιο την κυβέρνηση του Ιαν Σμίθ με την υποστήριξη της CIA.

Οι Αμερικανοί θέλοντας να πάρουν κάτω από την σφαίρα επιρροής τους τις πρώην αποικίες της Μεγάλης Βρετανίας αλλά αποφεύγοντας να συγκρουστούν μετωπικά με τους Βρετανούς συμμάχους, βοηθούν τους Βαρδινογιάννηδες να δράσουν ως πειρατές χωρίς αυτοί να χρειαστεί να λερώσουν τα χέρια τους.

Η συγκεκριμένη υπόθεση είναι μία από τις μαύρες σελίδες της ελληνικής ναυτιλίας: περιφρόνηση ψηφισμάτων του ΟΗΕ, αλλαγή σημαίας από λιμάνι σε λιμάνι, αλλαγή ονόματος του καραβιού μεσοπέλαγα, κλπ.

Πηγή: http://kora.matrix.msu.edu/files/50/304/32-130-9D0-84-al.sff.document.nusa19660407.pdf

Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή.

Το 1972, επί χούντας δηλαδή, ιδρύουν την Μότορ Όιλ.

Το 1979 με υπουργό Συντονισμού τον …Μητσοτάκη τους δίνεται πεσκέσι ο Παναθηναϊκός.

Και αυτό το κόλπο ήταν τόσο πετυχημένο που το μιμήθηκε κάθε σωστός απατεώνας (Κοσκωτάς κλπ) που θέλησε να κάνει καριέρα στο ελληνικό Ελ Ντοράντο.

Κατά τραγική σύμπτωση, πάλι επί πρωθυπουργίας Μητσοτάκη, αποκτούν την τράπεζα Πειραιώς, καταπίνουν την Μακεδονίας-Θράκης, ενώ ας μην ξεχνάμε πως μερικές μόνο μέρες μετά τον σχηματισμό της Οικουμενικής Kυβέρνησης του Ξενοφώντα Ζολώτα, το 1989, ξεκινά το MEGA Channel …


Το «τηλεοπτικό πλυντήριο» όχι μόνο βοηθά στις μπίζνες της οικογένειας προσφέροντας δωρεάν διαφήμιση με το γνωστό κόλπο των …αγαθοεργιών της φιλεύσπλαχνης οικογένειας ως υποκατάστατο της ανύπαρκτης δικαιοσύνης, αλλά και ελέγχοντας έτσι έμμεσα το πολιτικό σύστημα δίνοντας τηλεοπτικό χρόνο σε άτομα της αρεσκείας τους.

Και έτσι φτάσαμε σήμερα στα γελοία ψευτοδιλήμματα «ευρώ ή μνημόνιο» και τα καταστροφολογικά σενάρια του παρακράτους και των παπαγάλων τους, που ευτυχώς αρχίζουν να ξεθωριάζουν στα μάτια της κοινής γνώμης.

Ο μόνος τρόπος πια για να κρατηθούν στην εξουσία είναι πουλώντας φόβο.

«Δεν θα έχουμε φάρμακα, πετρέλαιο, τρόφιμα, οδοντόβουρτσες, αν βγει η αριστερά» φωνάζουν χωρίς να ντρέπονται, αυτοί που κατέστρεψαν τον τόπο επί τόσες δεκαετίες.

Σε μία χώρα που έχει τόσο ανάγκη από ριζικές αλλαγές, προσπαθούν απελπισμένα να περάσουν το μήνυμα ότι «δεν είναι τώρα εποχή για αλλαγές, ας κάτσουμε στα αυγά μας»

Σταθεροί στις …αξίες τους ως γνήσια τέκνα ενός συστήματος Φρανκεστάιν, προσπαθούν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι τίποτα δεν πρέπει να γίνεται για πρώτη φορά.

Τελευταίες σπασμωδικές κινήσεις μιας κομματοκρατίας που απέτυχε σε όλα πουλώντας ταυτόχρονα πατριωτική ηθική, ενώ ακόμα και τώρα που όλα έχουν καταρρεύσει γύρω τους, αδυνατούν να ψελλίσουν έστω και δυο κουβέντες ουσιαστικής αυτοκριτικής.

«Οι μεγαλύτερες καταστροφές δεν προήλθαν από την ανυπακοή, αλλά από την υπακοή», είχε πει κάποτε ο Χάουαρντ Ζιν, ενώ ο ίδιος υπερασπιζόμενος πριν αρκετά χρόνια μια ομάδα οικολόγων που είχε εισβάλει σε ένα πυρηνικό εργοστάσιο, είχε πει απευθυνόμενος προς τους δικαστές:

«Χωρίς την πολιτική ανυπακοή, εσείς σήμερα δεν θα ήσασταν εδώ»

(σημείωση του πιτσιρίκου: Παραθέτω πάλι ένα αγαπημένο μου απόσπασμα από τους «Στοχασμούς» του Πασκάλ: «Δεν πρέπει ο λαός να αισθάνεται την αλήθεια του σφετερισμού: ο σφετερισμός που πραγματοποιήθηκε κάποτε παράλογα, εμφανίζεται τώρα ως λογικός. Αν δεν θέλουν να πάρει σύντομα τέλος, πρέπει να τον παρουσιάζουν ως αυθεντικό, αιώνιο και να αποκρύπτουν την απαρχή του.»)

«Τι σημαίνει για εμάς λουκέτο στο σχολείο!» - Επιστολή των μαθητών των Λυκειακών Τάξεων Φυτειών

Προς:
Υπουργό Παιδείας κ. Κωνσταντίνο Αρβανιτόπουλο
Υφυπουργό Παιδείας κ. Θεόδωρο Παπαθεοδώρου
Κοινοποίηση:
Δήμαρχο Ξηρομέρου
Δημοτικό Συμβούλιο Ξηρομέρου
Εκπαιδευτική Κοινότητα
Μ.Μ.Ε.

Αξιότιμοι κύριοι και κυρίες,

Οι μαθητές μέσα από αυτό το κείμενο εκφράζουν με λύπη τη δυσαρέσκεια τους για το κλείσιμο των Λυκειακών Τάξεων Φυτειών. Γνωρίζουμε την οικονομική κατάσταση που επικρατεί στην χώρα μας, όμως οι μαθητές δεν είναι αριθμοί. Η γνώση (εκπαίδευση-παιδεία) είναι το όπλο μας απέναντί τους και αυτό γιατί η εκπαίδευση αποτελεί την καλύτερη επένδυση μια χώρας, αφού οι πολίτες της έχουν υψηλότερο μορφωτικό επίπεδο καθώς επίσης και περισσότερες ευκαιρίες για οικονομική ανάπτυξη και αυτή τη δυνατότητα προσπαθούν να μας τη στερήσουν...

Ξεκινώντας, η υλικοτεχνική υποδομή των Λυκειακών Τάξεων Φυτειών βρίσκεται σε άψογη κατάσταση, καθώς πριν τρία χρόνια έγινε ολική ανακαίνιση του κτηρίου.
Πιο αναλυτικά διαθέτει:
• Αίθουσες σε άψογη υλικοτεχνική κατάσταση.
• Υπερσύγχρονο εργαστήριο πληροφορικής με υπολογιστές που ανανεώθηκαν τον τελευταίο χρόνο.
• Εργαστήριο Βιολογίας-χημείας, διαθέτοντας προτζέκτωρα καθώς επίσης και 15 μικροσκόπια επιπλέον.
• Βιβλιοθήκη δεύτερη καλύτερη του Νομού μας σε συνεργασία με την βιβλιοθήκη των Ιωαννίνων.
Τέλος όσον αφορά τον αθλητισμό διαθέτει:
• Γήπεδο μπάσκετ, βόλεϊ, ποδοσφαίρου καθώς επίσης και αίθουσα πινγκ-πονγκ.
Δεν είναι λοιπόν άδικο να μπει λουκέτο σε ένα τόσο οργανωμένο σχολείο;

Αν λοιπόν το παραπάνω ενδεχόμενο γίνει πραγματικότητα, θα γίνει ταυτόχρονα για εμάς εφιάλτης, αφού θα υπάρχουν συνέπειες τόσο σε εμάς όσο και στην κοινότητα του χωριού μας και των γύρω περιοχών. Πρώτα απ’ όλα, το χωριό των Φυτειών απέχει από το λύκειο της Κατούνας 22 χιλιόμετρα, από το λύκειο Αστακού 33 χιλιόμετρα και από το λύκειο Αγρινίου 34 χιλιόμετρα. Λαμβάνοντας λοιπόν υπόψη τις χιλιομετρικές αποστάσεις, την επικινδυνότητα του οδικού δικτύου καθώς επίσης και το γεγονός ότι τα σχολεία του Αγρινίου διαθέτουν αίθουσες με πλήθος μαθητών άνω τον 30 είναι αδύνατο να μας δεχτούν. Το ίδιο συμβαίνει και με το Λύκειο Αστακού του οποίου οι εγκαταστάσεις είναι αδιανόητο να δεχτούν μαθητές περισσότερους από αυτούς που ήδη έχει! Η λύση λοιπόν είναι η Κατούνα; ΟΧΙ! και αυτό γιατί το οδικό δίκτυο όπως αναφέραμε και πιο πάνω είναι ακατάλληλο για την μεταφορά μαθητών!

Επιπλέον δεν ανήκει στον Δήμο μας, γι' αυτό άλλωστε ο Δήμαρχος δήλωσε ότι δεν πρόκειται να αναλάβει έξοδα για την μεταφορά μαθητών σε μία περιοχή η οποία δεν υπάγεται στον Δήμος μας.
Αν λοιπόν δεν ληφθούν τα παραπάνω υπόψη και αναγκαστούμε να πάμε στο σχολείο της Κατούνας αυτό θα έχει επιπτώσεις και στον συναισθηματικό μας κόσμο, εφόσον θα αναγκαζόμαστε να ξυπνάμε από τις 6:30 με σκοπό να ήμαστε έτοιμοι στις 7 και έτσι 8 να ήμαστε στο σχολείο της Κατούνας, του Αγρινίου ή του Αστακού αντίστοιχα.

Ως λύση λοιπόν, προτείνουμε οι μαθητές των γύρω χωριών (Μπαμπίνη, Μαχαιρά, Χρυσοβίτσα, Ρίβιο, Σκουρτού) τα οποία ανήκουν στον Δήμο μας (και σε κοντινή απόσταση από το χωριό μας) να έρχονται στο σχολείο Φυτειών εφόσον αυτό έχει όλα τα μέσα και τις κατάλληλες εγκαταστάσεις να τους υποδεχτεί.

Είναι λοιπόν η  απόφαση «σας» για κατάργηση του σχολείου μας σωστή;
Μην ξεχνάτε ότι ήμαστε παιδιά με όνειρα και ελπίδες γι' αυτό μην μας τα στερείτε!
Ευχαριστούμε για την προσοχή σας και τον χρόνο που διαθέσατε.

Οι μαθητές των Λυκειακών τάξεων Φυτειών.

Για την Β' Λυκείου οι μαθητές:
Ανδρέας Παπαγεωργίου
Θωμάς Μαλιγιάννης
Νίκος Κορώσης
Βασίλης Σίμος
Χριστόφορος Κόκιος
Ηλίας Τσιλίκας
Σιντορέλα Ντιλένγκου
Βάσω Καραπάνου
Μαριαλένα Μακρυπίδη
Βάσω Παπαδημητρίου
Λαμπρινή Βαρδή
Παρθενία Τζαχρήστα
Βαγγέλης Σαλτογιάννης
Δανάη Μαλιγιάννη
Νίκος Ρεντίφης
Χρήστος Βότσης
Ματέο Αγαλίου

Απάντηση της "Εξόδου" για άρθρο των "Μεσολογγίτικων Χρονικών"

Ο ρατσισμός δεν είναι κάτι γενικό και αόριστο.  Ρατσισμός είναι να χωρίζεις τους ανθρώπους με βάση κάποια κριτήρια: το θρήσκευμα, το δέρμα του χρώματος, την εθνικότητα κτλ. Βάση του ρατσισμού (αλλά και του φασισμού, καθώς φασισμός χωρίς κάποιου είδους «εχθρούς» δεν δύναται να υφίσταται) είναι η συλλογική ευθύνη. Αυτό δηλαδή ακριβώς που η αρθρογράφος κάνει στο κείμενο της. Απο ένα παράδειγμα (δύο γυφτάκια που πειράζουν ένα άλλο αγοράκι) βγαίνει το εκπληκτικό συμπέρασμα ότι ΟΛΟΙ οι γύφτοι μας κλέβουν-βιάζουν-ληστεύουν-σκοτώνουν. Μάλιστα, το άρθρο το προχωράει και παρακάτω: αφού οι γύφτοι μας κλέβουν, το ίδιο κάνουν και οι μετανάστες. Οι τσιγγάνοι βέβαια και οι μετανάστες δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Μόνο ίσως στο δέρμα του χρώματος. Αυτό λοιπόν, είναι ρατσισμός. Ας μας επιτραπεί εδώ μια παρατήρηση: εάν δυο «λευκά» αγοράκια πείραζαν ένα γυφτάκι, το κείμενο σας δεν θα είχε γραφτεί ποτέ.

Εάν η συλλογική ευθύνη στέκει, τότε μπορούμε να την επεκτείνουμε: αν από την στιγμή που επειδή ένα γυφτάκι κλέβει αυτό σημαίνει ότι όλοι οι γύφτοι κλέβουν, μπορούμε να υποθέσουμε ότι αν ένας Έλληνας βουτάει δημόσιο χρήμα, όλοι οι Έλληνες είναι αντίστοιχα κλέφτες. Πράγματι, τέτοια επιχειρήματα χρησιμοποιούν ξένα ΜΜΕ για να δικαιολογήσουν στους λαούς τους αυτό που γίνεται αυτή την στιγμή στην Ελλάδα. Κοινώς, όλο αυτό,  γυρνάει εναντίων μας, προσωπικά αλλά και συλλογικά, στα πρόσωπα των Ελλήνων μεταναστών. Παρόλη όμως την γενική (τροφοδοτούμενη από τα ΜΜΕ) άποψη περι εγκληματικότητας, τα επίσημα νούμερα άλλα λένε: http://www.thepressproject.gr/folder/21531/o-fasismos-sto-saloni-mas

Δεύτερον, στο άρθρο αναφέρεται ότι εμείς δεχόμαστε μετανάστες, χωρίς να τους πετάμε στις θάλασσες, τους δινουμε δουλειές, τους βάζουμε και στα σπίτια μας κτλ. Τι ωραία που θα ήταν να τα κάναμε όλα αυτά από φιλανθρωπία! Κατά βάση όμως, δουλειές τους δίναμε διότι είναι πεινασμένοι, άρα φτηνοί εργάτες και άρα όσο και να δουλέψουν, δεν θα μιλήσουν ποτέ για δικαιώματα η ασφάλιση. Κάπως έτσι έγιναν τα Ολυμπιακά έργα, εκτός και αν δεν το έχετε ακούσει ποτέ. Κάπως έτσι γέμισαν τα κτήματα μετανάστες που δουλεύουν ήλιο με ήλιο για ελάχιστα χρήματα, κάτι που κάποιος Έλληνας δεν κάνει. Φτάσαμε να τους χρησιμοποιούμε μέχρι και για να γυρίζουν το αρνί το Πάσχα, κάτι που ο περήφανος Έλληνας προφανώς θεωρούσε ως δευτεροκλασάτη δουλειά. Έαν το δεχόμαστε αυτό σαν κοινωνία, ας μην υποκρινόμαστε τουλάχιστον ότι τους δίνουμε δουλειά άνευ ανταλλαγμάτων , διότι το «οικονομικό θαύμα» της Ελλάδας βασίστηκε εν πολλοίς στην φτηνή εργασία μεταναστών. Κοινώς, δεχτήκαμε τους μετανάστες όπως δέχτηκαν οι ΗΠΑ τους Έλληνες μετανάστες στην αρχή του αιώνα (όπου στους επίσημους καταλόγους καταγράφονταν ως «μη-λευκοί»….) η στην Γερμανία, όπου οι αρχές και οι βιομήχανοι τους αποκαλούσαν «τεμάχια».  Σημειωτέων δε ότι τα παράβολα που πληρώνουν οι μετανάστες φτάνουν τα 50 εκ. ευρώ τον χρόνο, ενώ οι φόροι των εφοπλιστών τα 12 εκ. ευρώ τον χρόνο. http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=621553

Έγκλημα και βία υπάρχει σε οποιαδήποτε φυλή/έθνος/ κοινωνική ομάδα. Όπως ακριβώς δεν είναι όλοι οι τσιγγάνοι καλοί η κακοί, έτσι δεν είναι όλοι οι Έλληνες ή οι Άγγλοι ή οι Πακιστανοί ή οι Γάλλοι. Σε καιρούς ανέχειας, ο πειρασμός να στραφούμε ενάντια σε κάποιον πιο αδύνατο ώστε να εκτονωθούμε και να στραφούμε μακριά από το πραγματικό πρόβλημα είναι υπαρκτός. Αυτό όμως βολεύει αποκλειστικά και μόνο αυτούς που ευθύνονται για την σημερινή κατάσταση, και αυτοί δεν είναι οι μετανάστες η οι έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι η οποιαδήποτε άλλη κοινωνική ομάδα στο σύνολο της. Έιναι συγκεκριμένοι άνθρωποι, οι οποίοι πλουτίζουν την ώρα που εμείς ασχολούμαστε με τους μετανάστες και διάφορα «βλάσφημα» θεατρικά. Σαν ομάδα είμαστε ενάντια στο έγκλημα, τη βία και την καταπίεση, είτε γίνεται από Έλληνες είτε από Πακιστανούς είτε από Άγγλους η οποιονδήποτε άλλο. Παρόλα αυτά, όταν πεινάμε, δεν θα στραφούμε ενάντια σε άλλους πεινασμένους. Θα στραφούμε ενάντια σε αυτούς που μας κλέβουν το ψωμί και τις ζωές. Έκτος εάν αυτό που θέλουμε πραγματικά είναι να ξεφύγουμε από τις ευθύνες μας.

Και η απάντηση στην ερώτηση ότι ‘Βρήκαμε τώρα τη λέξη και την κολλάμε όπου να’ναι’  είναι «ΝΑΙ» θα την κολλήσουμε όπου να’ναι, διότι ο ρατσισμός βρίσκεται παντού. Είτε θέλουμε είτε όχι, η μετανάστευση αποτελεί ένα πρόβλημα όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά λόγω συγκεκριμένων επιλογών των προηγούμενων και νύν κυβερνήσεων, η Ελλάδα το φορτώνεται. Δυστυχώς όμως, οι έλληνες ήταν και αυτοί με τη σειρά τους και θα είναι μετανάστες αν συνεχιστεί η οικονομικοπολιτική κατάσταση στη χώρα.

Είχαμε αναφερθεί πριν από λίγες εβδομάδες στην "Έξοδο", όταν δηλαδή το πρώτο "ιδρυτικό" e-mail έφτασε στο sfyrakion@gmail.com. Πρόκειται για μία κίνηση πολιτών που με άξονα το τρίπτυχο της Αυτοοργάνωσης, της Αντίστασης και της Αξιοπρέπειας συζητούν στις συνελεύσεις τους για τα μικρά και τα μεγάλα προβλήματα. Μην περιμένετε, όμως, να τους μάθετε από εμάς. Καλύτερα συναντήστε τους αυτή την Κυριακή στη συλλογική κουζίνα που θα στήσουν στις "Δάφνες". Θα είναι κάτι το διαφορετικό, θα γίνουν ωραίες συζητήσεις, και γιατί όχι, θα περάσετε καλά!

Μαζί θα τα φάμε, με τους "Εξοδίτες"

Σε ένα σκηνικό που μας θέλει όλους καθηλωμένους στους καναπέδες μας να κάνουμε ότι μας λένε οι μεγαλοπροπαγανδιστές των 8, αποφασίζουμε να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας. Από το πιο μικρό έως το πιο μεγάλο, απαντάμε με αυτοοργάνωση, συλλογικότητα και αλληλεγγύη.

Η συλλογική κουζίνα είναι μια προσπάθεια να ξαναβρεθούμε στις γειτονιές μας, με τους γείτονες και συνανθρώπους μας. Να ανταλλάξουμε ιδέες και απόψεις, να φάμε και να πιούμε, να σπάσουμε τον φόβο και την απάθεια με μουσική, φαγητό και καλή παρέα.

 Σε μια εποχή που θέλει συνανθρώπους μας να ψάχνουν σε κάδους σκουπιδιών θεωρούμε ότι δεν μπορούμε να μείνουμε αδιάφοροι. Οι συλλογικές κουζίνες είναι ένα εγχείρημα που έχει κάνει την εμφάνιση του τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, οργανωμένο από απλούς ανθρώπους και συλλογικότητες. Είναι βασισμένες στην αλληλεγγύη και όχι στην φιλανθρωπία, τρέφονται από την συλλογικότητα και την προσφορά, παράγουν νέους πυρήνες αντίστασης για τα χρόνια που έρχονται.

Έτσι λοιπόν, η Ανοιχτή Ελεύθερη Κοινωνική Συνέλευση «Έξοδος» σας καλεί στην πρώτη Συλλογική Κουζίνα, την Κυριακή 4 Νοέμβρη [στην Πλατεία "Μελίνα Μερκούρη" - Δάφνες]. Φέρνουμε όλοι μαζί ότι τρόφιμα μπορούμε, μειώνουμε το κόστος της διατροφής μας, βγαίνουμε από το καβούκι μας, διασκεδάζουμε με τους συνανθρώπους μας, συζητάμε και ενημερωνόμαστε. Στην προσπάθεια να μας μετατρέψουν σε άβουλα ρομπότ, απαντάμε με τον αγώνα να ξαναγίνουμε άνθρωποι.

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

Ανοιχτή Ελεύθερη Κοινωνική Συνέλευση «ΕΞΟΔΟΣ»

Η μέθοδος του δόκτορος Banner

Δεν έχετε καμία απολύτως υποχρέωση να γνωρίζετε ποιος είναι ο εν λόγω κύριος, ούτε το αλλόκοτο ποιόν του. Ίσως να τον θυμάστε όσοι πρόσφατα είδατε την ενός δισεκατομμυρίου τριακοσίων εκατομμυρίων δολαρίων ταινία της Marvel "The Avengers": Ο Bruce Banner δεν είναι άλλος από το μειλίχιο alter ego του διάσημου πράσινου τέρατος Hulk, που "βγαίνει στην επιφάνεια" κάθε φορά που ο ήρωας αγγίζει τα όριά του.

Όποιος έχει δει την ταινία μπορεί να θυμηθεί ότι αρκετά τμήματα του σεναρίου περιστρέφονταν γύρω από τις ανεξέλεγκτες μεταμορφώσεις του Bruce. Οι σύντροφοί του τον φοβούνται, ο αντίπαλος τον ωθεί στα άκρα, και κάθε φορά το μυστήριο παραμένει: πως συγκρατεί τον θυμό του και δεν ξεσπά; Πως γίνεται και ενώ ο κόσμος γύρω του καταρρέει, αυτός να διατηρεί την ψυχραιμία του;


Χρησιμοποιείστε αυτή την παραβολή για να αναρωτηθείτε για τα του οίκου μας. Το ελληνικό κράτος πάσχει από μία τεράστια έλλειψη νομιμοποίησης: έγγραφα "χάνονται" ή καθυστερούν να εμφανισθούν για δύο χρόνια, ιατροδικαστές επιβεβαιώνουν βασανιστήρια μέσα στην Γενική Αστυνομική Διεύθυνση, το Σύνταγμα είναι ζήτημα να μας μείνει ως σημείωση στους τουριστικούς χάρτες, και να μη μιλήσουμε καλύτερα για τον άρτι εκλεγέντα εξωκοινοβουλευτικό πρωθυπουργό - ο Αντώνης Σαμαράς δεν έχει εμφανισθεί στη Βουλή μετά τις εκλογές του Ιουνίου.

Και είμαστε εμείς τώρα που θυμώνουμε φοβερά. Δεν φοβόμαστε, αλλά οργιζόμαστε. Μας δελεάζει να εισβάλλει ένας Guy Fawkes στη Βουλή για να καθαρίσει "μερικούς από δαύτους". Περιμένουμε το επόμενο κινηματικό ραντεβού για να μεταδώσουμε στους συνοδοιπόρους μας την οργή μας για την τεράστια αδικία που βλέπουμε γύρω μας. Για τα shocking σκάνδαλα που εμφανίζονται το ένα μετά το άλλο, για συλλήψεις Δημοσιογράφων με δικανικές προφάσεις, για τους γονείς που κλέβουν ψωμί του τοστ και οδηγούνται στο αυτόφωρο "για τυπικούς λόγους".

So, πως τα καταφέρνει ο Banner; Κι εμείς, γιατί δεν χάνουμε τα λογικά μας, γιατί δεν πυρπολούμε πρώτοι ότι μας τρώει και μας καίει; Μήπως έχουμε συνηθίσει την αδικία και το μίσος; Μήπως ο κυβερνητικός και οικονομικός φασισμός μας έχει επιβάλλει τη δική του γραμμογράφηση και οτιδήποτε πέρα από αυτόν αυτολογοκρίνεται ως άκυρο; Μήπως το αποδεχόμαστε όλο αυτό γιατί τελικά μας αξίζει;

Μάλλον όχι. Υπάρχει πάντα ο φόβος να συνηθίσουμε το πρόσωπο του τέρατος, όπως έλεγε ο Χατζηδάκις, όμως εμείς οι ταγμένοι πολέμιοί του έχουμε κάποιες άλλες, δικές μας σταθερές. Και έχω την εντύπωση πως απλώς μοιραζόμαστε το μυστικό του δόκτορος Banner, όπως αυτό το περιγράφει, ίσως στην πιο καθοριστική σκηνή του blockbuster.

Καλύτερα σιωπηρός ο "πνευματικός" κόσμος

Νότης Σφακιανάκης: "Μου χαλάνε την αισθητική οι Πακιστανοί στα φανάρια"

Χαϊκάλης: "Έχετε κάποιο δείγμα ότι η Χρυσή Αυγή δεν είναι δημοκρατικό κόμμα;"

Γαϊτάνος: "Μ' αρέσει ο τσαμπουκάς της Χρυσής Αυγής"

Φιλιππίδης: "[...] η Χρυσή Αυγή είναι συνεπέστατη στα όσα λέει"

Μπέζος -  "Η Χρυσή Αυγή έχει πρόγραμμα και το τηρεί"

Για αυτό σας λέω. Μας πήρατε τα αυτιά, αγαπητοί συμπολίτες, εδώ και 3 χρόνια. "Που είναι ο πνευματικός κόσμος, να μιλήσουν οι καλλιτέχνες," και λοιπά και λοιπά. Ε να τα. Αγαπημένοι ηθοποιοί, πρόσωπα που λατρέψαμε σε πολλούς ρόλους (και καλούμαστε να συνηθίσουμε και σε άλλους) παίρνουν επιτέλους θέση για τα πράγματα.

Εκτός, λέμε, αν αυτός ο κόσμος δεν είναι ο πνευματικός. Ότι αυτές ήταν απλά οι εφεδρείες μας και υπάρχει και άλλος, ακόμα πιο πνευματικός. Λοιπόν, με ένα λίγο διευρυμένο σκεπτικό, ναι. Μπορούμε να ελπίζουμε σε έναν άλλο (πνευματικό) κόσμο. Μόνο που δεν θα είναι ακριβώς δικός μας...

"Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.

Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται."

87 χρόνια από τη γέννηση του Μάνου Χατζιδάκι
Καλό βράδυ

In Vitro

Ρίξαμε τον καθρέφτη στο πάτωμα, σε μια προσπάθεια να ψαρέψουμε προθέσεις.
Ελπίδες, όνειρα και διδαχές.
Σε μια απόπειρα βουτιάς στα αχαρτογράφητα νερά μας,
κι από τα κομμάτια
χίλια κι ένα, να συνθέσουμε ένα
βιτρώ σαν κινέζικο τάνγκραμ,
για ένα φως
για μια διάθλαση
στα χρώματα της λίμνης του καθρέφτη
έξω τα ναυάγια,
έξω τα πνιγμένα παιδιά,
έξω τα καράβια με τον δυναμίτη

Τα "περιστέρια" της Ελλάδας φεύγουν μακριά

Θα αφήσουμε την λόγω διαπίστωση χωρίς περαιτέρω σχολιασμό. Έχει πολύ ενδιαφέρον η συζήτηση για την μετανάστευση των νέων σε καιρούς κρίσης, όμως οι πτυχές του θέματος είναι τόσο πολλές που δεν μπορούμε να τις συμμαζέψουμε σε ένα κείμενο.

Ας κρατήσουμε, όμως, την εικόνα.

Οι τρεις δυνάμεις της ανθρώπινης ιδιότητας

Όσα θα γράψω εδώ δεν αποτελούν απαραίτητα προϊόν δικής μου επινόησης, αλλά αντίθετα αποτελούν ένα συμμάζεμα όσων έχω διαβάσει και κουβεντιάσει με διάφορους ανθρώπους κατά καιρούς. Οπότε, το συγκεκριμένο κείμενο δεν είναι "Τάδε έφη...", αλλά πιο πολύ "Κοίτα να δεις τι γράφει εδώ το παλικάρι...". Επίσης, γνωρίζω ότι μέσα στον κακό χαμό, ποσώς μας ενδιαφέρει να ανοίξουμε συζήτηση για την συγκρότηση της ανθρώπινης ιδιότητας, πάντα χωρίς ούτε μια σταλίτσα αλκοόλ ή άλλου παραισθησιογόνου. Ωστόσο, είναι μια επιθυμία γραφής που την έχω κάμποσο καιρό και μάλλον την συμμάζεψα αρκετά για να την καταφέρω τώρα. [Προειδοποίηση για intellectual καπνιστές: σηκώνει τσιγάρο.]

Η θεωρία μας για σήμερα ξεκινάει από την διαπίστωση ότι η ανθρώπινη ιδιότητα προσδιορίζεται ως συνισταμένη τριών θεμελιωδών δυνάμεων-αναγκών, που εναλλακτικά θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και ως κοινωνικά ένστικτα: την ανάγκη για έρωτα, για εργασία και για γνώση. Ας τα κουβεντιάσουμε ένα προς ένα για να τα ερμηνεύσουμε.

Becoming human, John Jude Palencar, acrylic on board, 16" x 24"

Το περιεχόμενο του "έρωτα" είναι το πιο δύσκολο να περιγραφεί. Έχει να κάνει με την αυτοθυσία της προσωπικότητας και του χαρακτήρα στον βωμό της εγκατάστασης σε ένα άλλο συναισθηματικό σώμα. Λαμβάνει, βέβαια, διάφορες μορφές, μπορεί να είναι φιλικός, διαφυλικός ή ομοφυλικός, και γιατί όχι, έρωτας προς μία ιδέα ή ένα ιδεατό ον.

Η έννοια της εργασίας, από την άλλη, είναι η πιο εύκολη στην περιγραφή. Αφορά την ανάγκη του ανθρώπου να δημιουργήσει, να γίνει και να φτιάξει κάτι, και ειδικότερα, να συμμετάσχει στην οικοδόμηση των όρων της ζωής που του επιτρέπουν να είναι άνθρωπος. Βλέπετε ότι σχεδόν επίτηδες αφήνω κάποια κενά στην ερμηνεία, κι αυτό γιατί δεν γνωρίζω που σταματά το κάθε τι. Έτσι, για παράδειγμα, η ανάγκη της εργασίας περικλείει την κάλυψη των προσωπικών αναγκών (στα ελληνικά θα χρησιμοποιούσαμε καλύτερα την λέξη "προκοπή"), ταυτοχρόνως την ανάγκη για προσφορά στην μητέρα-κοινωνία, αλλά και οποιαδήποτε ενέργεια για την συλλογική διεκδίκηση των όρων ζωής.

Τέλος, η γνώση, όπως αναφέρεται εδώ, δεν έχει να κάνει καθόλου με την διαχρονική συσσώρευση εμπειρίας και καταγεγραμμένης τεχνικής πληροφορίας· αυτά είναι επιτεύγματα, που όμως δεν διαμορφώνουν τον ουσιαστικό τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τα συμβάντα της ζωής. Η γνώση, όπως την εξετάζουμε, προέρχεται από τις δισεκατομμύρια απόπειρες ανθρώπων στην εξέλιξη της ιστορίας να επικοινωνήσουν, να διαμορφώσουν τις φιλοσοφίες τους, να βιώσουν μία απώλεια, να αντιληφθούν το παροδικό του χρόνου, το μητρικό ένστικτο και ματαιοδοξία μας. Αποτελεί, δηλαδή, προϊόν μερικών χιλιάδων χρόνων ψυχανάλυσης του ανθρώπινου είδους και καθορίζουν το τι είναι σήμερα φυσιολογικό.

Να δοκιμάσουμε να τα συμμαζέψουμε λίγο. Υποτίθεται ότι όλα αυτά λέγονται για να μας οδηγήσουν σε μία πρόταση. Νούμερο ένα: αφεθείτε σε κάτι μεγαλύτερο από εσάς, γίνετε κομμάτι ενός άλλου ανθρώπου - το έχετε ανάγκη και οι δύο. Νούμερο δύο: δουλέψτε και μην αφήνετε να είστε τα εργαλεία όταν μπορείτε να είστε οι τεχνίτες. Καμία ζωή δεν έγινε ομορφότερη όσο οι άνθρωποι ήταν άχρηστοι για τον εαυτό τους και τους γύρω τους. Και φυσικά, ναι, ένας "μη παραγωγικός" άνεργος είναι καντάρια πιο χρήσιμος από ότι δεκάδες άλλοι υψηλά ιστάμενοι χαρτογιακάδες.

Νούμερο τρία: χρησιμοποιήστε την ενέργειά σας για διαγράψετε ό,τι το αφύσικο. Ένας καθηγητής μας στο Πανεπιστήμιο μάς εξηγούσε πόσο προσπάθησε (και τελικά απέτυχε) να διαγράψει μερικά ταμπού και να γκρεμίσει μερικά τείχη επικοινωνίας που παραδοσιακά είχαν χτιστεί γύρω από τους φοιτητές του. Αμφισβητείστε το οτιδήποτε και μην φοβηθείτε να διαπιστώσετε ότι μια δύσκολη λύση είναι συχνά η πιο φυσιολογική.

Και κλείνω με μία συμβουλή: εργαστείτε καθημερινά για τον έρωτά σας. Δεν υπάρχει τίποτα που να μας κάνει πιο πολύ ανθρώπους και τίποτα που να μπορεί να μας προσφέρει περισσότερα από αυτό.

Εξώπορτα

Κάθε πρωί που ανοίγω τα μάτια μου
Ρίχνω ένα γρήγορο βλέμμα στην εξώπορτα
Ανοιχτή σημαίνει ότι τίποτα δεν μας συνέβη
Αν τη βρω κλειστή, μπορεί και να σκεφτώ πως
κάποιος διέρρηξε την μοναξιά μου
Και έσυρε αργά από ενοχές το πόμολο στην έξοδο



Η αλήθεια είναι ότι δεν μπήκα στη διαδικασία να το φιλτράρω καν. Έφτιαξα μόνο την εικόνα ενός τίμιου διαρρήκτη που μπαίνει σε ένα ανοιχτό σπίτι τη νύχτα κι από ενοχές για το έγκλημά του κλείνει την πόρτα πίσω του φεύγοντας. Σαν να θέλει να προστατεύσει τα θύματά του.
Οπότε, η μοναξιά (σε επίπεδο επικοινωνίας, γιατί ο ομιλών αναφέρεται σε πρώτο πληθυντικό) έχει σπάσει από την ανθρώπινη χειρονομία του διαρρήκτη. Να μια προτεινόμενη ανάγνωση... :)

Το αυτοκίνητο στην ελληνική κοινωνική πραγματικότητα

Μετά το άκρως επιτυχημένο υπεράρθρο αναφορικά με την παρκινοποίηση της παλιάς ηλεκτρικής (η οποία τελικά άνοιξε ως ελεύθερο parking, μία νίκη της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας :Ρ), συνεχίζουμε με ένα ακόμη κειμενάκι πάνω στο αυτοκίνητο και την ελληνική πραγματικότητα.

Ως λαός (αν μπορεί να οριστεί κάτι τέτοιο), λατρεύουμε το αυτοκίνητο. Είναι δείγμα κοινωνικής ανέλιξης, γιατί το να ζεις στον πάτο της θάλασσας, αλλά να κολυμπάς λίγο πιο γρήγορα μέσα στον βούρκο, αναγνωρίζεται ως επιτυχία. Είναι ένα ακόμη τρόπαιο στο βάθρο των αμοιβών, του πατέρα στο έφηβο πρωτοετή, της εταιρίας στους πρωτοκλασάτους πλασιέ καλλυντικών, του συζύγου προς την σύζυγο ή την οικογένεια εν γένει.

Από την άλλη, είναι ένα αντικείμενο που χρησιμοποιείται κατά μέσο όρο μόλις 30 λεπτά ανά ημέρα, λιγότερο δηλαδή από το τηλέφωνο του σπιτιού σας και σαφώς λιγότερο από το μπάνιο σας. Από την άλλη, δε, παίζει καθοριστικό παράγοντα στην διαμόρφωση του αστικού περιβάλλοντος, των επιπέδων ατμοσφαιρικής ρύπανσης και γενικότερα, η σχέση που μία κοινότητα θα καθορίσει με αυτό επηρεάζει πολλούς άλλους τομείς της καθημερινότητας πέρα από τις μετακινήσεις. Ας θυμηθούμε μόνο τις τελευταίες δράσεις των Ποδηλατών Μεσολογγίου για το Λιμάνι.

Ακολουθούν ορισμένες θέσεις στελεχών της ελληνικής κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας αναφορικά με το αυτοκίνητο. Οι αποκλειστικές αυτές μίνι συνεντεύξεις μάς επιτρέπουν, συν τοις άλλοις, να αποκτήσουμε μία πιο διεισδυτική ματιά στον τρόπο σκέψης κάθε τομέα της καθημερινής πολιτικής ζωής...

Μανδραβελισμός: το μικροαστικό όνειρο απόκτησης αυτοκινήτου προκαλεί σύγχυση στον Έλληνα, ο οποίος από τη μια θέλει να το φουλάρει με τα χρήματα της παράνομης σύνταξης και από την άλλη ωρύεται (δικαίως) ενάντια στις οργανωμένες συντεχνίες που μπλοκάρουν τα διόδια των φίλων του εκδότη της εφημερίδας μου.

Κουβέλης: το δικαίωμα του κάθε Έλληνα και της κάθε Ελληνίδας στην αυτοκίνηση θα παραμείνει ανέπαφο από την χρήση του ισοδύναμου ποδηλάτου.

Βενιζέλος: είναι ύβρις και αλαζονεία στις δύσκολες εποχές για τη χώρα και τον τόπο ορισμένοι να επιλέγουν τον εύκολο δρόμο του λαϊκισμού των λεωφορείων. Με τέτοια δείγματα, δεν θα έρθει ποτέ το όχημα της ανάπτυξης.

Άδωνις, πρώην βουλευτής ΛΑΟΣ, νυν κυβέρνηση: Ο βουλευτής θα ξεφτιλιστεί αν μπει σε λεωφορείο. (σ.σ. Πραγματική δήλωση, δεν πειράξαμε κάτι.)

Διαλεκτική Αριστερά: αν και διαφωνούμε με την επιθυμία του κόσμου για αυτοκίνητο, θεωρούμε απαραίτητη την εύκολη πρόσβαση του σε αυτό, όπου τα ΜΜΜ αδυνατούν να εξυπηρετήσουν. Είναι δυνατό να θεωρείς καγκουριά το όνειρο του εφήβου για αυτοκίνητο-δώρο για το πανεπιστήμιο, και ταυτόχρονα ιερό το δικαίωμα του στην εξασφάλιση των όρων εκπαίδευσης, ζωής και εργασίας που θα του επιτρέπουν να συντηρεί ένα αυτοκίνητο.

Για περαιτέρω μελέτη, καθώς και τις πιο ιδεολογικά συγκροτημένες σκέψεις για το αυτοκίνητο, αναζητήστε το μικρού μήκους βιβλίο "Η κοινωνική ιδεολογία του αυτοκινήτου", του André Gorz.

Τα ελάχιστα είναι τα πάντα

Δεν είναι της παρούσης, αλλά δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Όταν τελειώσουμε με το ξεχαρβάλωμα της χώρας, όταν μετά από μήνες θα επαναφέρουμε ένα καθεστώς που τουλάχιστον θα μας επιτρέπει να νιώθουμε εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλον και όλοι μαζί για το μέλλον, θυμίστε μου να μην τσακωθούμε και για τα υπόλοιπα.

Όταν θα κατακτήσουμε το δικαίωμα να ξαναγράψουμε την δική μας κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, ας βάλει κάποιος μια υπενθύμιση να μην λέμε πάλι τα ίδια. Να έχουμε λήξει τα ελάχιστα (γιατί τα ελάχιστα είναι τα πάντα). Να μην χρειαστεί να δείξουμε πάλι ποιο είναι το καλό και το κακό, σαν τα μικρά παιδιά, τι κάνει "τζιζ" και με τι δεν παίζουμε.

Ότι δεν παίζουμε, για παράδειγμα, με τα σχολεία μας: πρέπει να είναι πολλά, να είναι παντού, να έχουν δασκάλους με μισθό, βιβλία ολόκληρα και παιδιά χορτασμένα. Δεν παίζουμε με τις δομές υγείας: πρέπει να είναι πολλές, να είναι παντού, να έχουν γιατρούς και νοσηλευτές με μισθό, γεμάτες αποθήκες με φάρμακα και γάζες και ασθενείς χωρίς την αγωνία, όχι της φυγής, αλλά της επιβίωσης.

Δεν παίζουμε με το φυσικό περιβάλλον, όχι γιατί είμαστε οικολόγοι από εφηβική ανησυχία (αν και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί αυτό είναι κακό), αλλά γιατί καμία ανάπτυξη και καμία ομορφιά δεν είναι εφικτή με την ταυτόχρονη διάλυση του υποδομών της ζωής και του μέλλοντος. Τέλος, δεν παίζουμε με τη δημοκρατία, γιατί μάθαμε ότι έστω και μίας υποχώρησης, μύριες έπονται. Γιατί διδαχθήκαμε ότι η πράσινη, μπλε και κόκκινη ανάθεση σκοτώνουν την όποια κοινή επιδίωξη για ισοτιμία, για ελεύθερη έκφραση κάθε ατόμου ή συλλογικότητας και για μία κοινωνία με τους δικούς μας όρους.

Καμιά φορά, η επισήμανση της καθημερινής αγωνίας σχολιάζεται ως λαϊκισμός, κατά κύριο λόγο από τους ελιτιστές πολέμιούς της. Δεν πειράζει, είναι προφανές, εξάλλου, ότι οι ανάγκες μας είναι διαφορετικές. Αυτό που, ωστόσο, έχει σημασία να πετύχουμε, είναι να αποφύγουμε να χαρακτηριστούμε λαϊκιστές από τους δικούς μας ανθρώπους... Να, αυτός είναι όντως κίνδυνος, γιατί μπορεί να έχουν και δίκιο, και δεν θα το λένε ως αντίπαλοι από το απέναντι μέτωπο. So, watch out.

Νέα γλώσσα, παλιά βία

Μια φορά και έναν καιρό, το διάβασμα της εφημερίδας έκρυβε σαφώς μεγαλύτερο ενδιαφέρον και ιλαρότητα από ότι τώρα. Ήταν ακόμη η εποχή που τα "σαλόνια" της κάθε λογής βιομηχανίας τύπου (πρωτοσέλιδα, άρθρα περιοδικών, βραδινές τηλεοπτικές ζώνες) κοσμούσαν τίτλοι με νόημα, σκληρές δηλώσεις γενικών γραμματέων και ιστορικές φράσεις βουλευτών. Ήταν εκείνη η περίοδος που μας έφερε το "Υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων" του ΓΑΠ, στην αναγγελία και μόνο του οποίου ένιωθες να σε χτυπά στο πρόσωπο ο ισχνός μα καθοδηγητικός άνεμος της αλλαγής...

Αυτή η εποχή έχει παρέλθει. Δεν μπορούμε να προσθέσουμε με σιγουριά εκείνο το αποφασιστικό "ανεπιστρεπτί", αλλά μάλλον θα αργήσουμε να την ξανασυναντήσουμε. Κι ο λόγος είναι η επιστροφή της πολιτικής. Αλήθεια, τι πιο σκληρό από τα θραύσματα της ελπίδας, ποια στιγμή πιο ιστορική από αυτή της ολικής διαγραφής του παρελθόντος και του μέλλοντος; Τι μπορεί να έχει περισσότερο νόημα από την καθολική συμμόρφωση στη νέα κοινωνική πραγματικότητα;

Επιστρέφοντας, λοιπόν, σε όσα λέγαμε στην αρχή, και παρατηρώντας τα σημερινά "σαλόνια", βλέπουμε ότι το συμβολικό ένδυμα της πολιτικής έχει καταντήσει κουρέλι λεκιασμένο και τρύπιο. Η γλώσσα αλλάζει, μεταφέρει τη βία με αξιοζήλευτη ειλικρίνεια. Είναι ευθεία, πλέον, η αναφορά σε φασιστικά τάγματα εφόδου, στις εκατοντάδες χιλιάδες των ανέργων, σε βάσιμες υποψίες φοροδιαφυγής κορυφαίων μελών του πολιτικού προσωπικού, α και σε κάτι ξεπουλήματα δημόσιας περιουσίας. Αρκεί, δε, κανείς να παρακολουθεί την επίσημη γλώσσα του κράτους, τα Φύλλα Εφημερίδας της Κυβερνήσεως, για να διεξάγει μία ολοκληρωμένη αποκαλυπτική δημοσιογραφική έρευνα.

Καμία προκάλυψη, λοιπόν, κανένας ξεχωριστός συμβολισμός, άλλοτε απαραίτητος για να δημιουργηθεί κλίμα. Ο δημόσιος διάλογος εμφανίζει μέχρι και συμπτώματα ψυχασθένειας. Είναι ενδεικτική η απάντηση του Υπουργού Προ.Πο. στις καταγγελίες για βασανιστήρια μέσα στη ΓΑΔΑ και για χρήση ηλεκτρικού όπλου ακινητοποίησης (TASER): "Για τον ΣΥΡΙΖΑ προφανώς η έννοια «νομιμότητα» δεν υφίσταται, την οποία επιμελώς αποφεύγει σε κάθε ανακοίνωσή του, όπου μονότονα επαναλαμβάνει τα ίδια αβάσιμα επιχειρήματα." Σαν να μην άκουσε καν το ερώτημα!

Και φυσικά, το ίδιο το λεξιλόγιο της εξουσίας έχει διευρυνθεί με την πάροδο των ετών. Είσαι ανήλικος μαθητής στον Χολαργό; Θα συνεννοηθείς με τον τοπικό αστυνόμο. Είσαι εργαζόμενος στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, απλήρωτος για έξι μήνες; Είσαι άκρο που πρέπει να δείξει αυτοσυγκράτηση και θα φας και μία ανάποδη. Και αντίστροφα, βρίσκεσαι στην πιο εχθρική και καταστρεπτική κυβέρνηση που γνώρισε ποτέ η χώρα; Τίποτα δεν σε εμποδίζει να ασκείς κριτική στα μέτρα που ο ίδιος ψήφισες, πρότεινες ή πρόκειται να εφαρμόσεις. (Και πάντα σε άπταιστα Ελληνικά).

Τέλος, όπως κάθε μορφής εξουσία, έτσι και αυτή του καιρού μας είναι υποχρεωμένη να εφεύρει μία νέα ανάγνωση του χρόνου. Στην Ελλάδα το ημερολόγιο καθορίζεται με βάση τις μέρες-μέχρι-την-επόμενη-δόση. Αυτή η αίσθηση του κατεπείγοντος μάς μεταφέρει σε ένα μόνιμο καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Και φυσικά, δεν αφήνει καθόλου χώρο για τις δικές μας, τακτικές, ανάγκες. Της ανάγκης να ελπίζουμε. Να νιώθουμε ότι προερχόμαστε από ένα παρελθόν και πορευόμαστε με ασφάλεια στο μέλλον. Του δικαιώματος όσα λέμε και όσα κάνουμε να έχουν νόημα. Να, αυτή είναι η δική μας γλώσσα.

"Όχι σε Λιμάνι parking"

Σας καλούμε όλους στην ανοιχτή εκδήλωση στο λιμάνι Μεσολογγίου την Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου με θέμα την βελτίωση της εικόνας και της χρήσεως του λιμένα Μεσολογγίου.
Στην εκδήλωση θα μιλήσουν εκπρόσωποι τοπικών φορέων του Μεσολογγίου για το λιμάνι και θα ακολουθήσει μουσική εκδήλωση με συμμέτοχη από τα συγκροτήματα:

ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΝΑ ΟΝΕΙΡΑ

THE BAND (Καθηγητές-Συνεργάτες Δημοτικού Ωδείου Ι.Π. Μεσολογγίου)

JAJOUL BEER

18:00 Συνάντηση στην Κεντρική Πλατεία

18:30 Αναχώρηση με τα ποδήλατα

19:00 Έναρξη εκδήλωσης στο Λιμάνι

Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΟΛΩΝ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ

Μπαρούτι

Κάποιοι άνθρωποι ξεχωρίζουν στη μυρουδιά
Οι μέθυσοι στο αστικό λεωφορείο
Οι ανάπηροι στον πεζόδρομο
Οι φθονούντες από την οσμή ενός πτώματος σε προχωρημένη σήψη
Η ενηλικίωση έρχεται από την απομυθοποίηση των φαντασιώσεων
με μια σφαίρα στο κεφάλι
Και την κατάσταση παρούσα να κρατάει το όπλο
Ειδάλλως αν το θάψεις στα θεμέλια μιας βίαιης ενηλικίωσης,
θα φυτρώνει χωρίς να ανθίζει

Πώς μπορείτε να κερδίσετε ψήφους από το φόβο

του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου, http://rednotebook.gr/details.php?id=6574
10+1 τρόποι για να εκμεταλλευτείτε την ανασφάλεια, να κερδίσετε από την άγνοια, να απαξιώσετε την πολιτική και να καλλιεργήσετε τον ανορθολογισμό

1. Σεβαστείτε τα κοινοβουλευτικά έθιμα. Τα τελευταία χρόνια, κάθε φορά που κάποιος αναλαμβάνει το υπουργείο Δημόσιας Τάξης, θεωρεί χρέος του να τσακίσει την ανομία, να πατάξει το έγκλημα, να βάλει μια τάξη επιτέλους σ΄ αυτόν τόν τόπο. Τόσα χρόνια, όλα αυτά τα καουμποϊλίκια καταλήγουν στη μόνιμη επωδό: δεν θ΄ αφήσουμε ρουθούνι λαθρομετανάστη στη θέση του. Εσείς γιατί να πρωτοτυπήσετε; Mπορεί αυτό να μην είναι μεταναστευτική πολιτική, μπορεί κάθε φορά να είμαστε στο μηδέν, αλλά δε θα το σώσετε εσείς το ρωμέικο.

2. Αγνοήστε την πραγματικότητα: φτιάξτε τη δική σας. Εκεί που όλοι νομίζουν ότι τα βασικά είναι άλλα (η ανεργία, η φτώχεια, τα νοσοκομεία που εξαφανίζετε και τα “ασημικά” που ξεπουλάτε – για να μην πούμε για τα δάση που και φέτος προστατέψατε...), κάντε παιχνίδι με τους “λαθρομετανάστες”. Τον Αύγουστο μπορεί να μην υπάρχουν ειδήσεις, υπάρχουν όμως δελτία ειδήσεων. Γίνετε ο άνθρωπός τους. Έχοντας επιβάλει τη θεματολογία σας, κάθε φορά που θα σας λένε οτιδήποτε πάνω σ΄ αυτή, θα τους λέτε ότι είναι επιτέλους η ώρα ν΄ ασχοληθούν και λίγο με τα βασικά.

3. Κάντε χιούμορ – ή έστω προσπαθήστε. Το χιούμορ εκτονώνει την ένταση και προδίδει πνευματώδη χαρακτήρα, πριν αυτός ο τελευταίος προδοθεί ως κοινός πολιτικάντης. Ξεκινάτε, για παράδειγμα, πογκρόμ μέσα στον καύσωνα; Διακινδυνεύετε να σας βρίζουν ταυτόχρονα η Διεθνής Αμνηστία, οι αστυνομικοί και ο ΣΥΡΙΖΑ; Πάρτε το χαλαρά. Πείτε την επιχείρηση "Ξένιο Δία", και
ακόμα καλύτερα, ξεκινήστε την στην επέτειο μιας δικτατορίας. Η λεπτομέρεια χτίζει την τελειότητα.

4. Κάντε το άσπρο-μαύρο. Εκνευρίστε τους αντιπάλους σας και τις θολοκουλτουριάρικες ευαισθησίες τους. Σας κατηγορούν ότι κάνετε το μάγκα σ΄ αυτούς που καθαρίζουν τζάμια στο δρόμο για να επιβιώσουν; Ανταποδώστε τις κατηγορίες και ανεβάστε τον πήχυ. Πείτε τους ότι πρέπει να ντρέπονται, γιατί προστατεύουν τους εκμεταλλευτές αυτών των ανθρώπων. Αν αντιτείνουν ότι αφήνετε τα κυκλώματα και πιάνετε τα θύματά τους, κάντε ότι δεν ακούσατε. Τόσα χρόνια αυτά κάνει ο μέσος δαπίτης στα αμφιθέατρα, και άσχημα ότι τα πήγε δεν το λες.

5. Εξασκηθείτε στη στρεψοδικία. Σας λένε ότι ξεφτιλίζετε τη χώρα πιάνοντας ανθρώπους στο σωρό και φυλακίζοντάς τους σε κολαστήρια; Απαντήστε ότι αυτοί κάνουν κακό στη χώρα που το λένε. Να θυμάστε ότι ο καλύτερος πολιτικάντης είναι αυτός που πείθει ότι οι αντίπαλοί του δεν είναι αντίπαλοί του, αλλά αντίπαλοι της χώρας (και γι΄ αυτό και δικοί του αντίπαλοι).

6. Κάντε συμμαχίες. Όσο ικανός και να είστε, κι όσο κι αν πάντα βρίσκονται κάποιοι να πιστεύουν τις μπαλαφάρες σας, το άστρο σας δεν θα σας πάει μακριά αν είναι μοναχικό. Κοιτάξτε δίπλα σας, αριστερά και δεξιά σας. Αριστερά, όλο και κάποιος θα υπάρχει να ζητήσει “ψυχραιμία”, να τσουβαλιάσει μαχαιροβγάλτες και “επαγγελματίες αντιρατσιστές” και να κάνει έκκληση για λίγη υπευθυνότητα πια σ΄ αυτό τον τόπο. Δεξιά θα βρείτε επίσης υποστηρικτές –πότε ένα μπλογκ, πότε τίποτα παράφρονες που θεωρούν τις ΜΚΟ όργανα του Σόρος και της Νέας Τάξης κλπ. Μην το παρακάνετε όμως εδώ, γιατί όταν πέσει η αυλαία του σόου που ενορχηστρώσατε, και πάρουν χαμπάρι ότι άλλα είναι τα βασικά, το πιθανότερο είναι να σας εγκαταλείψουν για το αυθεντικότερο. Το αυθεντικότερο και μετανάστες δέρνει, και ψωμί μοιράζει – και τώρα που η πείνα θερίζει (συγγνώμη για το λαϊκισμό, αλλά θερίζει), όλο και περισσότεροι θα φωνάζουν δυνατότερα “έξω οι ξένοι”, μήπως κερδίσουν καμιά σακούλα ρύζι.

7. Γίνετε η φωνή του λαού, μιλήστε τη γλώσσα του, κολακέψτε τα πιο ανορθολογικά ένστικτά του. Ακόμα κι αν δεν έχετε καμία σχέση με τις αγωνίες του, πείστε τον ότι τις αφουγκράζεστε. Εννοείται ότι για να τα καταφέρετε, πρέπει να τα έχετε πάει καλά στο σημείο 2. Για παράδειγμα: Η γιαγιά που μένει στο σταθμό Λαρίσης μπορεί να μην τα βγάζει πέρα με τη σύνταξη, αλλά εσείς είστε κοντά της για να διώξετε το λαθρομετανάστη-εισβολέα-εγκληματία της περιοχής. Στην Αριστερά πείτε ότι το κάνετε εσείς αυτό, γιατί αν δεν το κάνετε εσείς, θα το κάνουν οι άλλοι, οι ξέρετε-ποιοι. Ακόμα κι αν κάνετε το ίδιο, εσείς είστε άλλο. Ευτυχώς που υπάρχετε λοιπόν εσείς, γιατί με τα μυαλά της Αριστεράς, θα είχαμε γεμίσει Μπρέιβικ (βλ. και σημείο 5)

8. Δώστε ιστορικό βάθος στην πολιτική σας (βλ. και σημείο 3): Αφ΄ ενός θα πείσετε ότι είστε μορφωμένος, αφ΄ ετέρου ο ταπεινωμένος πάντα νιώθει καλύτερα αν του θυμίζετε τα 3000 χρόνια ιστορίας του Ελληνισμού, το Μεσοπόλεμο ή το Β΄ Παγκόσμιο. Κάντε το όμως με τρόπο αυτό. Ενδεχόμενη κατάχρηση μπορεί να σας αποκαλύψει ως μπουρδολόγο, με ολέθριες συνέπειες για ολόκληρο το οικοδόμημα.

9. Μιλήστε με αριθμούς. Τόσους λαθρομετανάστες πιάσαμε σήμερα, τόσες οροθετικές, τόσοι μπήκαν από τον Έβρο πριν από το πογκρόμ και τόσοι μετά. Προσέξτε όμως: Με αριθμούς μπορούν να μιλήσουν και οι αντίπαλοί σας (“τόσες χιλιάδες άσχετους πιάσατε στο σωρό για να δείξετε έργο”, “τόσες χιλιάδες ευρώ πρόστιμο φάγαμε για τα κρατητήρια”, “τόση είναι η συμμετοχή των ελλήνων στην εγκληματικότητα αλλά δεν πιάνετε έλληνες στο σωρό”) - και τότε μπορεί να ξεφτιλιστείτε. Να θυμάστε λοιπόν: Καλοί οι αριθμοί, αλλά το κύριο είναι να μιλάτε στις καρδιές των ανθρώπων. Στο μυαλό ας τους μιλάνε οι θολοκουλτουριάρηδες.

10. Πείτε και κανένα ψεματάκι. Σας λένε για παράδειγμα ότι φυλακίζετε ανθρώπους σε μπουντρούμια με έντομα και ότι πέρσι είχαμε μέχρι και νεκρό; Πείτε ότι οι συνθήκες κράτησης είναι άριστες – και κάτι θα μείνει. Ποιος συγγραφέας έλεγε ότι ο κόσμος δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει χωρίς την απάτη, και πως πρέπει να επιλέξουμε τα ψέματα που θα υπηρετήσουμε, με την προσοχή που θα επιλέξουμε τις αξίες που θα υπερασπιστούμε; Όποιος και να το έλεγε, δίκιο είχε. Ξεπατικώστε τον.

11. Μην ενδίδετε σε πιέσεις. Εξηγήστε πόσο χειρότερα θα ήταν τα πράγματα αν δεν είχατε αναλάβει δράση εσείς. Ακόμα κι εκεί που είναι προφανές ότι δε γίνεται χειρότερα, σκεφτείτε ότι το εξηγήσατε με το Μνημόνιο αυτό και ξαναβγήκατε κυβέρνηση. Μπορεί, βεβαίως, να καταλάβουν κάποια στιγμή ότι τους κοροϊδεύετε, κι ότι βαφτίζετε εγκληματίες τους φτωχότερους για να συνεχίσετε ανενόχλητοι τις μπίζνες με την τρόικα. Μπορεί να το καταλάβουν, αλλά μπορεί και όχι. Συνεχίστε, λοιπόν το θεάρεστο έργο σας, κι όταν σας πάρουν χαμπάρι βλέπετε τι κάνετε. Η πολιτική είναι θέμα τάιμινγκ.

Μιλτιάδης Μαλακάσης - Τραγουδάκι τῆς Λιμνοθάλασσας

Όπως το έστειλε ένας φίλος...

Καλαμωτή-καλαμωτὴ παίρνοντας, μπαίναμε μαζὶ
Μέσα στὰ χρυσοπράσινα νερά, γλαρὸ φεγγάρι
Τὸ δίχτυ του ἔρριχτε ἀνοιχτά, τὸ φαναράκι, κρεμεζί,
Γιὰ γοῦστο τό ῾χαμε ἀναμμένο στὸ κοντάρι.

Πελάδα ἐδῶ, πελάδα ἐκεῖ, τὰ κότσαλα, ἡ ἀνεμικὴ
Πά᾿ στὰ ρηχὰ τὸ ξέσερνε καὶ τὸ κυλοῦσε πάλι.
Νὰ βγοῦμε, σὲ ρωτοῦσα, ἐδῶ; Γελώντας μό ῾λεγες, ἐκεῖ,
Κι ὁ στεριανὸς μᾶς ἔσπρωχνε πρὸς τὸ κανάλι.

Καί, νά, ἀνοιγμένο τὸ πανί, μὲς σὲ σπιλιάδες καὶ ριπές,
Οἱ πόθοι μας τραβούσανε μακριά, καὶ τὰ ὄνειρά μας
Στὰ μάτια σου σπιθίζανε τοῦ φεγγαριοῦ οἱ ἀναλαμπὲς
Καὶ ἡ ἀφρισμένη θάλασσα, ἡ ὁλόγυρά μας.

Περί θαλασσινού νερού

Με το παρόν δηλώνω την αμέριστη υποστήριξη μου στα πράσινα, χλωμά, αδιαφανή νερά της παντοτινής παραλίας του Μεσολογγίου.. Αν ήταν ποτέ δυνατόν μια πόλη γεννημένη από τη λάσπη και τον βούρκο να περίμενε κάτι από τις γαλάζιες, κρυσταλλένιες αμμουδιές που διαφημίζουν τα φυλλάδια διακοπών - η βιομηχανία πορνό των μικροαστών υπαλλήλων.

Έλεγα, λοιπόν, πως, για παράδειγμα, μια χαρά είναι η μυρωδιά από το ιώδιο, τόσο δυνατή που βουτάς και νιώθεις κιόλας πως κοιτάς την ομελέτα με πιπεριές και μοσχοκάρυδο που περιμένει. Βλέπεις τα χέρια σου μεγεθυμένα, μουλιασμένα, φοβάσαι την παραμικρή σου κίνηση που θα σημαδέψει με ομόκεντρους κύκλους την επιφάνεια.

Κι έπειτα στέκεσαι και σε χαζεύεις μέσα στο πράσινο νερό. Στο χρώμα του γυαλιού. Μια θάλασσα-προθήκη στο μουσείο των αναμνήσεων, το μνημείο της υπό του προφανούς ζωής.

Παρκάροντας τη λογική στο γκαράζ

Υποχρεώσεις, ανάγκες, γεγονότα και εξελίξεις έκαναν κάθε άλλο παρά εύκολη την εύρυθμη λειτουργία του blog. Ωστόσο, από ιδέες να υπερασπιστείς και ιδέες να καταρρίψεις, από κείμενα που μένουν να γραφτούν και... κακώς κείμενα, άλλο τίποτα. Και επειδή είναι περίτρανα αποδεδειγμένο ότι είναι πιο εύκολο να κράζεις αντί να σκέφτεσαι, εμείς θα επιχειρήσουμε να τα κάνουμε και τα δύο ταυτόχρονα! Γκρίνιες, συκοφαντίες, βούρκος στον ανεμιστήρα για το κοινό, και κυρίως "ιδεάρες" για το ένα και το άλλο, που περνάνε μπροστά από τα μάτια μας κι από συνήθεια απλώς βλεφαρίζουμε και αλλάζουμε κανάλι.

Άποψη από το parking της Παλιάς Ηλεκτρικής

Ένα από τα καλύτερα παραδείγματα ότι η μικρή μας πόλη εξάγει ακόμα τέτοιου είδους "ιδεάρες" είναι και η πρόσφατη -για εμάς τους ξενιτεμένους- παρκινοποίηση του οικοπέδου της Παλιάς Ηλεκτρικής. Ναι, η λέξη είναι παρκινοποίηση, κατά το πεζοδρομοποίηση, οικοπεδοποίηση, παραποίηση και τα λοιπά. Αγνοώ πλήρως και επιδεικτικά κάθε απόφαση Δημοτικού Συμβουλίου, κάθε εισήγηση αιρετού ή διορισμένου πολιτικού/υπαλλήλου/γραφειοκράτη-υπό-ευρεία-εννοία που υπέθεσε και εν τέλει επιχειρηματολόγησε υπέρ της κατασκευής αυτού του πάρκινγκ σε αυτό το σημείο. Τα αποτελέσματα αυτής της επένδυσης παρουσιάζονται εμφανώς σχολιασμένα στην άνω εικόνα...

Ας το παίξουμε λίγο έξυπνοι 
Ιδέα (λέμε τώρα): Στα πλαίσια της προσπάθειάς μας να αναδείξουμε και να ομορφύνουμε το εμπορικό κέντρο της πόλης, θα ήταν καλό να επεκτείνουμε τους πεζοδρόμους, να ενοποιήσουμε τους διαθέσιμους χώρους, να τους μετατρέψουμε σε χώρους πρασίνου, κλπ.
Πρόβλημα: από το Κέντρο διέρχονται καθημερινά εκατοντάδες αυτοκίνητα με κόσμο που κάνει τη βόλτα του, χαζεύει τις βιτρίνες, εξυπηρετείται στο Ταχυδρομείο και στις τοπικές υπηρεσίες, και μέχρι πρότινος χρησιμοποιούσε το ΚΤΕΛ.
Σημειώστε ότι "η Ιδέα" ταυτίζεται με "την Ευκαιρία", μιας και η Παλιά Ηλεκτρική μας έκανε τη χάρη και κατέρρευσε χωρίς να δώσει εξηγήσεις στον τότε Δήμαρχο, στους Δημοτικούς Συμβούλους και σε πολλούς ακόμη ενδιαφερόμενους που (χωρίς να γνωρίζουμε πολλά) μάλλον δικαίως διαμάχονταν για την τύχη της.

Απάντηση: ας φτιάξουμε ένα parking
Αν και είχαν ακουστεί μερικά ακόμη σενάρια, ο χώρος μετατράπηκε σύμφωνα με το παραπάνω σκεπτικό σε parking. Ωστόσο, επειδή στην Ελλάδα αγαπάμε τις περίφημες συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, σκεφθήκαμε να παραχωρήσουμε την εκμετάλλευση του χώρου σε ιδιώτη. Ο οποίος χρεώνοντας την χρήση του parking, άθελά του αχρηστεύει τον κοινωνικό σκοπό του χώρου στάθμευσης.

Ως αποτέλεσμα, έχουμε αυτή τη στιγμή ένα μεγάλο, άριστα ασφαλτωμένο οικόπεδο, που θα ήταν πιο χρήσιμο και κοινωνικά ωφέλιμο αν απλώς έμπαιναν μέσα παιδάκια να παίζουν μπάλα. Την ίδια στιγμή, όλα τα αυτοκίνητα παρκάρουν στους γύρω δρόμους, η κυκλοφορία παραμένει δύσκολη, ο ιδιώτης του parking που ακόμα δεν καταλαβαίνω γιατί συμμετέχει στο έργο δεν προβλέπεται να αποκτήσει εισόδημα από τη χρήση, ο δε Δήμος αποτυγχάνει του στρατηγικού του σκοπού να δημιουργήσει ένα Κέντρο χωρίς αυτοκίνητο με ό,τι αυτό συνεπάγεται...

Κλείνοντας, θα ήθελα να ζητήσω από τους φίλους αναγνώστες αν μπορούν να εκτιμήσουν τα άμεσα οικονομικά οφέλη της παραχώρησης του parking, καθώς επίσης μία παρέμβαση από επίσημα χείλη για το σκεπτικό και τα οφέλη του Δήμου από την παρκινοποίηση. Really, I do!

Πώς γίνονται οι ιδιωτικοποιήσεις οι καλές

του Άγγελου Τσέκερη

«Πείτε μας επιτέλους μια ιδιωτικοποίηση στην οποία δεν είστε αντίθετοι…»
Αναδημοσίευση από την ηλεκτρονική έκδοση των "Ενθεμάτων"

Στην πολυκατοικία μας αποφασίσαμε να αναμετρηθούμε με τις μεγάλες ιστορικές προκλήσεις και να ιδιωτικοποιήσουμε τον ανελκυστήρα.

Τις εποχές που ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας, ο ανελκυστήρας ήταν δημόσιο αγαθό. Αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν τζάμπα. Τον πληρώναμε κάθε μήνα στα κοινόχρηστα, για να βγουν τα έξοδα λειτουργίας και συντήρησης. Ο διαχειριστής, ο κ. Πουρνάρας, μας άνοιξε τα μάτια. Η παραχώρηση της λειτουργίας του ανελκυστήρα σε ιδιώτες ήταν μια συμφέρουσα αναπτυξιακή πρόταση. Θα μας γλύτωνε από μια μέση μηνιαία επιβάρυνση της τάξης των 20 ευρώ ανά διαμέρισμα, που αντιστοιχεί σε τρία πακέτα μακαρόνια, δύο μπουκάλια γάλα και μια κάρτα κινητής τηλεφωνίας για κάθε οικογένεια. Ταυτόχρονα θα καλύπταμε το έλλειμμα της πολυκατοικίας, δημιουργημένο από αντιπαραγωγικές καταστάσεις του παρελθόντος, από τις οποίες βασικός ωφελημένος ήταν ο ίδιος ο κ. Πουρνάρας.

Στην επικύρωση της απόφασης συνέβαλλε και η καλοπροαίρετη αδιαφορία των ενοίκων. Ούτε η μείωση του ελλείμματος, ούτε η προοπτική να γλυτώνουμε κάνα εικοσάρικο από τα κοινόχρηστα μας δυσαρεστούσε. Έτσι η ιδιωτικοποίηση προχώρησε με ελάχιστες αντιδράσεις. Για να γίνει μάλιστα ανταγωνιστικός ο ανελκυστήρας, και να προσελκύσει το ενδιαφέρον των επενδυτών, αποφασίσαμε να εκχωρήσουμε μόνο τη λειτουργία και να κρατήσουμε υπό δημόσιο έλεγχο τη συντήρηση.

Αποτίμηση της ιδιωτικοποίησης

 Μετά λύπης μας είμαστε αναγκασμένοι να αποδεχτούμε ότι η ιδιωτικοποίηση του ανελκυστήρα δεν έχει αποδώσει μέχρι στιγμής[1] τα αναμενόμενα οφέλη. Τα ελλείμματα της πολυκατοικίας παραμένουν αμετάβλητα.[2] Αυτό αποδίδεται μάλλον στους εξής λόγους:

α) Λόγω της γενικευμένης οικονομικής κρίσης, το τίμημα εξαγοράς ήταν αρκετά χαμηλότερο από το προσδοκώμενο.

β) Ένα μέρος του τιμήματος πήγε ως νόμιμη προμήθεια στην εταιρεία η οποία εκδίδει τα κοινόχρηστα της πολυκατοικίας μας, και η οποία ανέλαβε να διεκπεραιώσει όλες τις σχετικές διαδικασίες την πώλησης. Δηλαδή την αποτίμηση της αξίας του ανελκυστήρα, την προσέλκυση των επενδυτών, την αξιολόγηση των προσφορών και την κατάρτιση της σύμβασης. Α, σημειωτέον ότι αυτή η εταιρεία αγόρασε κιόλας τον ανελκυστήρα, μέσω μιας θυγατρικής την οποία συνέστησε γι αυτόν ακριβώς τον σκοπό.

γ) Ένα άλλο ποσόν από το τίμημα, δαπανήθηκε για την ανακαίνιση του διαμερίσματος του κ. Πουρνάρα. Ο ίδιος, όταν τον κάναμε τσακωτό, ισχυρίστηκε ότι η ανακαίνιση ήταν εκτός της συμφωνίας αγοράς, ένα συμβολικό δώρο του επενδυτή για την επικύρωση των σχέσεων καλής συνεργασίας. Κάποιοι του επεσήμαναν ότι θα μπορούσε να αρνηθεί την προσφορά και να ζητήσει να συνυπολογιστεί το κόστος στο τελικό ποσόν της πώλησης, αλλά ο κ. Πουρνάρας τους συνέστησε σε πολύ αυστηρό ύφος να μην είναι αυθάδεις και αλαζονικοί.

δ) Ένα άλλο μέρος του τιμήματος συμψηφίστηκε με το «Έργο καθαρισμού της δεξαμενής καυσίμου», το οποίο βάσει της σύμβασης που υπογράψαμε ανέλαβε χωρίς διαγωνισμό ο ίδιος ο επενδυτής. Ήταν κραυγαλέα υπερκοστολογημένο, αν και οι δύο συμπαθέστατοι μαροκινοί εργαζόμενοι που το εκτέλεσαν, πληρώνονται 15 ευρώ ημερομίσθιο (και οι δύο μαζί) με μπλοκάκι από το ΤΕΒΕ.

ε) Με την ίδια ακριβώς λογική, ένα κομμάτι της αξίας του ανελκυστήρα θα καταβληθεί από τον επενδυτή υπό μορφή πρόσθετων υπηρεσιών προς την πολυκατοικία, όπως η μετακίνηση δύο φίκων στην είσοδο, και η τοποθέτηση πινακίδας αποτροπής για τους διανομείς διαφημιστικού υλικού.[3] Προβλέπεται επίσης η διοργάνωση σεμιναρίων για τους ενοίκους με θέμα την διαφάνεια, στο πρότυπο του εξωδικαστικού συμβιβασμού του ελληνικού κράτους με την Siemens.

στ) Το υπόλοιπο ποσόν θα καταβληθεί σε δόσεις εντός της επόμενης εξαετίας, φυσικά με ρήτρα κερδοφορίας, δηλαδή εφ’ όσον ο επενδυτής έχει βγάλει από την χρήση του ανελκυστήρα τα χρήματα με τα οποία θα μας πληρώσει. Το ποσόν θα αποδίδεται με βάση τα καθαρά και όχι τα ακαθάριστα κέρδη, δηλαδή αφού ο επενδυτής εξαφανίσει λογιστικά μερικά από τα χρήματα που βγάζει, παρουσιάζοντάς τα ως έξοδα σε ψεύτικες ενδοομιλικές συναλλαγές. Εδώ ακολουθήθηκε το επιτυχημένο παράδειγμα της Αττικής Οδού.

Οι κοινωνικές επιπτώσεις

Με την υπογραφή της σύμβασης, η εταιρεία ανέλαβε αμέσως την λειτουργία του ανελκυστήρα, και έβαλε εισιτήριο. Το ύψος του κομίστρου καθορίστηκε με κοινωνικά κριτήρια, και συγκεκριμένα με την ζωτική κοινωνική ανάγκη του επενδυτή για γρήγορη απόσβεση της επένδυσης.

Από την πλευρά του ο κ. Πουρνάρας ανακοίνωσε ότι «είχαμε απόκλιση από την αρχική πρόβλεψη για την πορεία των ελλειμμάτων», και δεδομένου μάλιστα ότι απολαμβάναμε τα χαμηλότερα κοινόχρηστα στην γειτονιά,[4] έπρεπε να δείξουμε υπευθυνότητα. Έτσι, στη θέση του κόστους λειτουργίας του ασανσέρ, που είχε φύγει από τα κοινόχρηστα (αλλά όχι από εμάς), θα πληρώναμε 15 ευρώ το μήνα ως «εισφορά αλληλεγγύης».[5] Εξακολουθούσαμε φυσικά να καταβάλλουμε και τα έξοδα συντήρησης, τα οποία είχαν εξαιρεθεί από την ιδιωτικοποίηση, και τα οποία για κάποιον λόγο έδειχναν ανησυχητικές τάσεις υπερτιμολόγησης εν σχέσει με την προηγούμενη περίοδο. Πιθανώς επειδή, βάσει της σύμβασης, τη συντήρηση μας την έκανε πλέον ο επενδυτής, σε φιλική (γι’ αυτόν) τιμή.

Το αποτέλεσμα είναι ότι ο κόσμος σταμάτησε να χρησιμοποιεί τον ανελκυστήρα. Εκτός φυσικά από αυτούς που δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς.

Ως απάντηση, η εταιρεία ανέβασε το κόμιστρο[6] προκειμένου να κρατήσει ψηλά τα περιθώρια κέρδους. Αυτό όμως δημιούργησε νέα μείωση στη ζήτηση.

Τότε ο κ. Πουρνάρας εμφανίστηκε πολύ ανήσυχος. Η ύφεση έδειχνε επικίνδυνα τα δόντια της. Αν η εταιρεία δεν εισέπραττε, δεν θα μπορούσε να πληρώσει τις υποχρεώσεις της έναντι της πολυκατοικίας, και όλο το σύστημα θα κινδύνευε να καταρρεύσει.[7] Η βρώμα θα μας καταλάμβανε, το ρεύμα στους διαδρόμους θα κοβόταν, τα σπασμένα τζάμια δεν θα μπορούσαν να αντικατασταθούν, και άστεγοι θα τρύπωναν στα υπόγειά μας. Για αυτό, ο κ. Πουρνάρας ήταν αναγκασμένος να προχωρήσει σε έναν επώδυνο αλλά αναγκαίο μέτρο: να βάλει διόδια και στις σκάλες, προκειμένου να χρηματοδοτήσει τα ελλείμματα. Οι σταθμοί πληρωμής τοποθετήθηκαν ανά όροφο, και την διαχείριση του συστήματος ανάλαβε μια εταιρεία η οποία… (ναι, ναι, έχετε μπει εντελώς στο νόημα).

Η απόφαση του κ Πουρνάρα χαιρετήθηκε ως μέτρο ευθύνης, που γρήγορα θα αναζωογονούσε την επιχειρηματικότητα και τον ανταγωνισμό. Πράγματι, βρίσκοντας διόδια στο κλιμακοστάσιο, αρκετός κόσμος στράφηκε ξανά, έστω και βρίζοντας, στη χρήση του ανελκυστήρα. Τότε η ιδιοκτήτρια εταιρεία ανακοίνωσε αύξηση του κομίστρου, λόγω εκτίναξης του κόστους λειτουργίας, της γενικευμένης ανασφάλειας που επικρατεί στις διεθνείς αγορές κλπ. Λίγες μέρες αργότερα πληροφορηθήκαμε ότι τα διόδια στις σκάλες συμπαρασύρονται από τις «διακυμάνσεις»[8] του εισιτηρίου στο ασανσέρ, προκειμένου να αποφεύγεται ο αθέμιτος ανταγωνισμός. Δηλαδή αυξήθηκαν επίσης. Όταν κάποιοι διαμαρτυρήθηκαν, ο κ. Πουρνάρας, τους είπε σε αυστηρό ύφος να πάνε στη Βόρεια Κορέα.

Προοπτικές

Tώρα δεν έχουμε δωρεάν τρόπο να φτάσουμε μέχρι την πόρτα μας. Αυτά που πληρώναμε έχουν αυξηθεί στο τριπλάσιο και θα συνεχίσουν να αυξάνονται εσαεί. Αλλά όπως λέει και η κυρία Αναγνώστου δίπλα, τουλάχιστον έχει ησυχάσει το κεφάλι μας από το κοριτσάκι του 4ου, που του άρεσε να χοροπηδάει και να φωνάζει στον θάλαμο του ασανσέρ, και να μελετά την αντήχηση στο φρεάτιο σηκώνοντας στο πόδι την πολυκατοικία. Τέλος πια με τις βολεμένες συντεχνίες. Μια νέα εποχή έχει αρχίσει.

---

[1] Εδώ το «μέχρι στιγμής» υπονοεί ότι η ιδιωτικοποίηση μπορεί να αποδώσει στο μέλλον.

[2] Το τρίτο πρόσωπο υπαινίσσεται ότι η ιδιωτικοποίηση «δεν απέδωσε» και τα ελλείμματα «παραμένουν αμετάβλητα» εξαιτίας κάποιας προσωπικής τους παραξενιάς.

[3] Σε πολύ αυστηρό ύφος και υπερσύγχρονης τεχνολογίας, από εκτυπωτή laser.

[4] Συγκριμένα στοιχεία δεν παρατέθηκαν, αλλά όλοι νοιώσαμε ένοχοι.

[5] Δεν πρόκειται για αλληλεγγύη σε κάποιον, αλλά για έναν όρο που κάνει πιο ελκυστικό το χαράτσι. Μια «εισφορά δυσκοιλιότητας» στο ίδιο ύψος, θα προκαλούσε μεγαλύτερες αντιδράσεις.

[6] Το παράδοξο είναι ότι με βάση τα ιερά κείμενα του νεοφιλελευθερισμού, η μείωση της ζήτησης θα έπρεπε κανονικά να ρίξει την τιμή, όπως διαπίστωσε εργαστηριακά ο Μίλτον Φρίντμαν, μελετώντας δύο απολύτως ισοδύναμους παγωτατζήδες σε απολύτως ουδέτερο περιβάλλον.

[7] Η λήψη έκτακτων μέτρων από τον διαχειριστή βασίστηκε σε στοιχεία από έκθεση αξιολόγησης, που εκπονήθηκε με έξοδα της πολυκατοικίας, από ανεξάρτητη εταιρεία, συμφερόντων ξέρετε ποιανού.

[8] Το λέμε «διακυμάνσεις του εισιτηρίου», ώστε να δημιουργεί την εντύπωση ότι το εισιτήριο μπορεί κάποτε και να μειωθεί.

Ο μέγας μύστης, Βύρωνας Πολύδωρας

Αγαπητοί αναγνώστες,

Είναι γνωστό πως στους χαλεπούς καιρούς μας, ελάχιστες είναι εκείνες οι νησίδες πολιτισμού που αντιστέκονται σθεναρά και καλούν τον λαό για μία πολιτική και πολιτισμική αναγέννηση. Ανάμεσα στους πρώτους, όπως το πιο δυνατό αναμμένο σπίρτο ελπίδας στον ανεμοστρόβιλο κακών ειδήσεων, σκανδάλων, καταγγελιών και μαύρης προπαγάνδας (μακριά από μας), βρίσκεται ο σύντροφος - συναγωνιστής Βύρων Πολύδωρας.

Το παρεξηγημένο αυτό τέκνο, παρομοιασμένο συχνά με μωρό που κλαίει στον τρίτο όροφο της Δεξιάς πολυκατοικίας, που φωνάζει "πατέρα Κώστα (Καραμανλή), λαμά σαβαχθανί;", σήμερα θρυμματίζει τη σιωπή του με επιστολή του από τη Βουλή των Ελλήνων, σε ένα γραφτό απαράμιλλης δεξιοτεχνίας και νοηματοδοσίας. Μας καλεί να θυμηθούμε το "παμπάλαιο, τίμιο και αληθινό τρίπτυχο: Πατρίδα, Θρησκεία, Οικογένεια". Μας καλεί -ορθώς- να αντισταθούμε στις σειρήνες των λαοπλάνων και αυτοσχέδιων λαθρεμπόρων ξένων ιδεών, που τις περιφέρουν με αναίδεια και θράσος για να ικανοποιήσουν τις μωροφιλοδοξίες τους, παριστάνοντας τους εθνοσωτήρες.

Λίγα είναι τα λόγια που μπορούν κάθε φορά στην Ιστορία να περιγράψουν την λογοτεχνική και πολιτική παρρησία του ανδρός. Κι εμείς δεν μπορούμε. Τούτων λεχθέντων, σας προσκαλούμε να διαβάσετε με ζέση και εσωτερική σοφία την επιστολή. Και κοινοποιήστε την: γράψτε την σε μηνύματα, σε e-mail, σε διόδια εθνικών οδών, ή έστω στο Twitter, βρε αδελφοί μου!

Σύντροφε Πολύδωρα, θαυμαστά τα έργα σου. Πόσο, όμως, σε ψέγω, καθότι από μία τόση δα παράλειψη άφησες την ΑΘΑΝΑΣΙΑ να φύγει μέσα από την πένα σου. Κρίμα, Βύρωνα.. Θα έπρεπε να είχες υπογράψει Νυν υπέρ πάντων "Ο Αγών μου" !