(σωστός είναι ο τίτλος, ξέρω τι γράφω)
Έπειτα από βραχυχρόνιους συλλογισμούς και μια φλασιά πάνω από το μπολ με τους κεφτέδες (α ρε μάνα..), κατέληξα στο εξής συμπέρασμα:
Από :
0-10 ετών, οι γυναίκες τσακώνονται για τις κούκλες τους
10-20 ετών, οι γυναίκες τσακώνονται για τα αγόρια τους
20-30 ετών, οι γυναίκες τσακώνονται για τις σπουδές τους, τις κατακτήσεις τους, τις επιτυχίες τους (διαδικασία η οποία ξεκινάει από την Ε' Δημοτικού)
30-40 ετών, οι γυναίκες τσακώνονται για τις γόβες τους, τις τσάντες τους, τα φορέματα τους
40-50 ετών, οι γυναίκες τσακώνονται για τους άντρες τους ή τα παιδιά τους για τα χρόνια που έχασαν κοντά τους
50-60 ετών, οι γυναίκες τσακώνονται με τον άντρα τους, με τις γειτόνισσες, τις νύφες τους
60-70 ετών, οι γυναίκες τσακώνονται με τις υπόλοιπες κυριούλες, με τις νύφες τους, με τα αναρχικά εγγόνια τους (εδώ μπαίνω εγώ), με το τι θα μαγειρέψουμε για αύριο, τι θα φάνε τα παιδιά και διάφορα άλλα τέτοια
70-80 ετών (δεν έχουν κανένα πρόβλημα, οι άντρες πεθαίνουμε) τσακώνονται για τον πόλεμο που πέρασαν, για την πείνα και την δυστυχία του κόσμου
80-90 ετών, οι γυναίκες τσακώνονται για να γίνουν τα μνημόσυνα στο μνήμα των αντρών τους (μας αγαπάνε μωρέ..), να την αφήσουν ήσυχη να κάνει ότι θέλει, να ταϊσει τα κουνέλια (για την απίστευτη γιαγιά Ευγενία αυτό)
Ουφ, παρακάτω δεν ξέρω. Αμάν πια, παρατήστε με και μένα, όλα εγώ θα σας τα λέω;; Πείτε και εσείς τίποτα μωρέ!!! Κουβέντα να γίνετε..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Δεν με ενδιαφέρει τι λένε οι άλλοι για μένα.
Με απασχολεί περισσότερο τι σκέφτονται για μένα.
Παρακαλώ να υπογράφετε τα σχόλιά σας..